“words  are  the  best  weapons  with  which  to come to terms  with ageing”

-Robert Mc Crum

Vrijdag was het zover. Mijn date met Xaviera, the Happy Hooker. Ik was enigzins was zenuwachtig: Waarom wilde zij mij ontmoeten? Ik dribbelde een beetje richtingloos door mijn huisje. Wat moest ik aantrekken? Niet te formeel, niet te informeel, pffff…langzaam kwam ik eruit. Wit stretch overhemd, lichte broek, casual shoes. Film had ik gereserveerd, tafeltje had zij gereserveerd. Zij had de cinepassen.

In de ochtend nog lange wandeling gemaakt, fles wijn en bos bloemen gekocht. Spullen gepakt. (bleef die nacht in Amsterdam, was gezelliger en dan vanuit daar naar mijn werk in Nieuwegein) en hup, de auto in, op naar Amsterdam. Tank bijna leeg, dus bij de eerste BP pomp (ik spaar BP punten) tanken. Nou ja dat was het plan. Maar tot mijn grote schrik (volgens mij trok ik zelfs gewoon wit weg) moest ik ontdekken dat ik mijn portemonnee vergeten was. STOM! Ik was keurig op tijd vertrokken. Maar nu al een ruim 25 minuten onderweg. Ik had gezien dat de weg terug een bak file was en ik zou 50 minuten sowieso verliezen. DRAMA. STRESS. Ik belde Xaviera. Vertelde haar wat ik ontdekt had. Ze zei rij nu maar door. Geld komt wel goed. Film ging met de passen en het eten, volgende keer “your treat”. Zeker. Dus ik reed verder. Nadenkend hoe ik geld ging regelen om te tanken om naar huis te gaan. Want dat zou ik niet  meer redden. Zou ook wel goed komen.

Een klein half uur later reed ik Amsterdam Zuid in. Kon parkeren bij haar BB op de oprit. Ze zwaaide al naar me vanuit de erker. Ik was er. Ik ging haar ontmoeten. De deur ging open. Daar stond ze. Kort van stuk, veel vrouw om vast te houden. En toen ik in haar ogen keek. Veel om van te houden. De jaren 80 liggen ver achter ons. Rimpeltje hier en daar, pondje erbij. Ja, we zijn alletwee ouder geworden. Echter haar ogen waren tijdloos. Precies zoals ik me herinner van tv en de artikelen die ik over haar gelezen heb. Stout en jeugdig. Nieuwsgierig. Geinteresseerd. Gedreven. Passievol. Ogen. Boeiend om in te staren. Ja dit was ze. Daar stond voor mij: Xaviera Hollander, the Happy Hooker. Ik kreeg een knuffel en een kus. Voelde me meteen thuis. De bloemen hadden niet gehoeven, de wijn was voor haar man, aan wie ik meteen werd voorgesteld. Korte introductie. Ik moest vertellen wat ik precies met klank deed, wat ik van Cato was en wanneer ik weer iets deed in Amsterdam. Daarna ging het gesprek over parkeren bij the EYE (daar gingen we naartoe). Ze wilde haar invaliden parkeerkaart meenemen, haar man wees haar erop dat die niet geldig was in parkeergarages. Welke auto we zouden nemen, die van haar (of ik in haar auto kon rijden-ja natuurlijk) of de mijne. Het werd de mijne.

Of ik haar riem kon vastmaken. Ze kon er niet bij. Had ik het juiste adres? Ik heb het adres wat jij me gestuurd hebt. Je kent Amsterdam? Ja en nee.  Is lang geleden. Kom er niet vaak met de auto. We zijn in ieder geval op tijd. Tafel is gereserveerd. We kunnen terecht zodra het restaurant open gaat.

In de auto begonnen de gesprekken al. Niet over sex. Maar over dood. We hadden allebei iets met dood. Cato had me al verteld dat Xaviera en ik iets gemeenschappelijks deelden. “Jullie hebben allebei iets met pijn, dood en sex” Had Cato mij geappt. En ze had gelijk. Dood, mentale emotionele pijn. Gesprekken waren meteen diep en boeiend. Ziekte. Aftakeling. Zelfmoord, soepele zware conversaties doodden de tijd tijdens onze rit door Amsterdam centrum in de spits. We moesten ook nog nadenken, er werd veel aan de weg gewerkt, dus mijn lieve Claire (mijn gids in het Nederlandse Wegennetwerk) raakte helemaal van slag. Gebruikmakend van onze Nederlandse mond en een gezond ruimtelijk inzichtelijk verstand vonden we de weg naar de parkeergarage van the EYE.

Ik hielp haar uit de auto. Of ik haar handtas wilde dragen. Natuurlijk. Of ik haar een arm wilde geven tijdens het lopen. Natuurlijk. Wel aan mijn rechterkant. Links kan ik het niet. Niet zo’n slappe arm. Wel die van een kerel. Ik herstelde en hield haar steviger vast. Daar liepen we dan over het plein. Ik lang van stuk recht overeind in mijn witte gestreken stretch overhemd en sjaal, zonder jas en zij kort van stuk wat voor overgebogen in haar zwarte lange verlours jas op zwarte schoenen. Ik was heel trots dat ik naast haar mocht lopen.

Via de invaliden lift gingen we the EYE binnen. Of ik even haar jas ging ophangen, dan kon zij de kaarten regelen. Ik leek niet op de persoon op de cinepas. Geen probleem.

Toen ik klaar was met de kluis en de jas was ik haar even kwijt. Ik liep het restaurant in en daar zat ze al zwaaiend aan een tafeltje bij het raam. Ze wilde ons daar zetten (ergens in het midden) maar ik heb dit geregeld. Ze had een sterke wil en een sterke overtuigingskracht, daar was ik ondertussen al achter. Daar zat ik dan. Aan tafel tegenover de beroemdste ex-prostituee die Nederland rijk is. Rijk is ja. Zij is zo’n kleurrijk persoon die de maatschappij kleuren. Grijs is ook maar zo saai. Kleuren hebben we nodig. De verhalen die zij vertelt zijn adembenemend. Zoals ik al eerder schreef: zij is tijdloos. Ja, ze is zeventig plus,  ja, ze zit niet meer zo strak in haar lijf, maar wat een energie., daar kan een menig tiener jaloers op zijn. We spraken over relaties, sex, kinderen. “heb je het wel eens met een joods vrouwtje gedaan? Moet je eens doen, is leuk”, “Jij lijkt me niet het masochistische type, ik kan me niet voorstellen dat jij je laat vastbinden” “die serveerster heeft een leuke koppie, moet hier vaker komen” “ze hebben mijn vader gemarteld, opgehangen” alles zo recht door zee. We werden intiem, gesprekstechnisch, veel onderwerpen en mensen passeerden in die korte tijd. Trieste voorvallen, bizarre momenten, familie, we deelden ervaringen, luisterden naar elkaar, alsof we elkaar al lang kenden. Gesprekken liepen vanzelf. Daar zat ik tegenover een vrouw die ik al jaren bewonder en zij was net zo in mij geïnteresseerd als ik in haar. Waar had ik dat aan verdiend? We bleken beiden behoorlijk  van een zelfde soort tongriem voorzien te zijn, aldus Xaviera zelf. Ja echt, ik genoot van elke minuut.

Ze signeerde het boek wat ik gekocht had. Kind Af. Een aanbeveling van Cato, onze wederzijdse vriendin. Ze deed dit met een hele vriendelijke lieve persoonlijke boodschap, beginnend met “voor mijn lieve Schalenman” en sloot het af met “Liefs, Xaviera” en een hartje.

Ja Xaviera. Mijn hartje heb je gestolen. Ik had in mijn stoutste dromen niet durven denken dat ik ooit met jou aan een tafel zou zitten en met jou zou praten alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Vrijdag was een soort dream come true. En dan een waar de werkelijkheid de droom overtreft. Soms voel ik gewoon dat ik bijzonder ben, vooral als ik kijk naar alles wat ik meemaak in mijn leven. Ik sta er vaak zelf van te kijken. Al denk ik soms dat het leven hard is, gemeen, moeilijk, toch moet ik ook gewoon erkennen dat het mooi is, kleurrijk, avontuurlijk en vooral vol liefde.

Liefde laat de wereld draaien en ik draai graag mee.

Dank je wel Xaviera voor de onvergetelijke avond

PS. de film was mooi. Wonderwheel door Woody Allen. Ik vond Justin leuk, Xaviera niet. We hebben genoten.

PSPS. voor wie een nachtje bij Xaviera wil doorbrengen in haar BB. Hier een link en zeg haar dat je via mij, George Mensink dit gevonden hebt. www.XavieraHollander.com

Vandaag is Valentijnsdag. Ik heb daar iets mee. Niet met het commerciële, maar wel met het idee. Iemand laten weten dat je van die persoon houdt. Wat is daar mis mee. Dit jaar heb ik ook Valentijnskaarten verstuurd, naar mensen die speciaal voor me zijn. Sommige op dit moment, anderen voor altijd. De gedachte dat ze de envelop openen en verrast zijn als de rozenblaadjes eruit vallen, zal hopelijk een glimlach op hun gezicht toveren. De één zal meteen weten dat is George, een ander zal zich afvragen welke idioot dit nu weer heeft verzonnen. Dat maakt me niet uit. Hoe dan ook, een kaart gevuld met rozenblaadjes zal iets met iemand doen. Ik vind dit veel leuker als een 1 april grap. Ik laat liever iemand weten dat ze speciaal is als dat ik iemand voor gek zet. Maar ja, dat is persoonlijk. Daarbij moet ik erkennen dat een goed in elkaar gezette 1 april grap ook best boeiend kan zijn.

Ik houd van de liefde. Dat zou je niet zeggen als je me soms hoort en ziet, maar toch is het al  jaren zo. Tijdens mijn tiener jaren zag ervoer ik de liefde als erg negatief. Voelde me ongeliefd, mijn vader was na de dood van mijn moeder fanatiek aan het daten en toen hij een vervanging vond, werd ik naar een tweede plan geplaatst. Dat nooit meer nam ik mezelf voor. Ik werd fel anti huwelijk, noemde het een instituut waarin twee mensen elkaar smoren en alle creativiteit vermoorden. Zo zag ik het toen. (voor blogs over mijn leven bekijk Verhalen van achter de Horizon) Ik begon een band met de naam Abattoir Rouge (synoniem voor het huwelijk), schreef en zong over bizarre relaties tussen mensen en schilderde vooral een soort Hellische Jeroen Boschachtige variant op de romantiek. Totdat…ik moest erkennen dat ik na jaren de persoon geworden was waar ik over zong. De gefrustreerde getrouwde man. Ik was gelukkig getrouwd, met mijn eerste echte serieuze vriendin. Ik heb haar ontmoet op mijn 19de, in mijn felle anti anti anti relatie periode. Zij heeft mij gered van de ondergang. Zij heeft mij laten zien dat ik ook liefde waard ben. Zij heeft al mijn depressieve kuren (die had ik enorm op die leeftijd) ondergaan, aangehoord en eventueel van weerwoord voorzien. We zijn 30 jaar samen geweest. Lang. Misschien hadden we het veel langer kunnen volhouden. Misschien. Echter ik ontdekte dat ik nog zaken te leren had over de liefde. Positieve zaken en negatieve zaken. Dit maakte dat ik keuzes maakte, die niet in mijn relatie van dat moment pasten. Onze wegen gingen uiteen. Dat deed mij, maar vooral mijn vrouw heel veel pijn. Hartenzeer als zodanig kende ik toen nog niet, was immers getrouwd met mijn eerste vriendinnetje. Nu ken ik het wel. Sterker nog, het heeft letterlijk littekens in mijn mijn hart achtergelaten. Ben ik blij met dat hartenzeer? Ja en nee. Ja omdat ik nu weet wat het is. Nee omdat het verrekte veel pijn doet.

“You don’t know what love is
Until you’ve learned the meaning of the blues
Until you’ve loved a love you had to loose
You don’t know what love is”

Pijn hoort bij het leven. Ik zou soms ook willen dat het anders is, maar het is nu eenmaal zo. Ik heb in de liefde tweemaal  hart mijn Hart gestoten. Twee mooie boeiende vrouwen hebben mijn hart gebroken. Vermorzeld. Met de eerste kwam het toch nog een beetje goed in de vorm van onze tweeling en hebben we nu een ouderlijke band vol liefde die nooit meer overgaat. Met de tweede is het dramatischer. Dat is een liefde die nooit meer terugkomt. Een liefde die ik af moest staan, tegen mijn zin in, door omstandigheden, maar die wel stuk liep.  Een liefde die ik vaarwel moet zeggen. Verdriet heb ik daar nog immer over. Verdriet dat me raakte tot op het bot, zo diep dat ik me zelfs soms afvroeg of verder leven wel zin heeft. Maar ook in dat diepe grote verdriet zit iets moois. Dat verdriet is alleen maar zo groot omdat de liefde zo mooi was. Ik heb die liefde wel gekend. Ervaren. Zelfs in het verdriet zit een hoop liefde. Liefde die ook nooit zal overgaan. Al had ik tot het einde van mijn leven hierop moeten teren, was het de moeite waard geweest. Maar liefde heeft vele vormen. Het is nu tijd om weer een nieuwe vorm te onderzoeken. Wat en hoe, ik merk het wel.

Vanavond ook weer een drumcirkel in Rozenburg (zie agenda). Voor de kriebels. Voor de liefde. Kijk er naar uit.

PS. Ja ik heb ook harten gebroken. Zeker bij drie vrouwen. Misschien bij meer. Twee heb ik horen en zien huilen. Ook een beeld wat ik mij mijn leven lang mee zal dragen. Dramatisch ja. Mooi ook. Dat is liefde. Zonder liefde geen verdriet. Dus wees blij dat we soms verdrietig kunnen zijn. Is een teken dat we hebben liefgehad en liefde hebben gekend.

“You don’t know how hearts burn
For love that cannot live, yet never dies
Until you’ve faced each dawn with sleepless eyes
You don’t know what love is”

Slapen. Slapen? Soms vraag ik me af wat dat is. Meer en meer begin ik te vrezen dat als ik een goede nachtrust niet in mijn agenda zet, dat ik, als ik niet uitkijk, vergeet te slapen. Vaak doe ik nog even snel iets voor het slapen gaan, zoals afgelopen zaterdag. Even snel nog even een flyer bijwerken. Even snel.

Middernacht. Bezig achter mijn laptop. Zoon huilde. Zoon uit bed. Ik logeerde bij de moeder van mijn tweeling (we wonen niet samen) omdat zij een feest had. Zat ik daar om 1 uur ’s nachts aan tafel met een vrolijk schommelstoelende dreumes naast mij op de grond mijn flyer bij te werken. Komma verkeerd…twee keer het woord en….meditatie vervangen door concert…opslaan als PDF, omzetten naar Jpeg, weer iets vergeten, opnieuw en zo maar verder, zwoegend en ploeterend tot een uur of vier, met nog immer mijn vrolijk niet moe te krijgen oudste zoon, schommelend in zijn wiebelstoel, wetende dat ik de volgende dag een vergadering had in Breda van een filmfestival alwaar ik mede verantwoordelijk ben voor de live optredens en dat ik daarna naar Rotterdam moest gaan om mijn spullen te halen, om vervolgens door te rijden naar Amsterdam omdat ik aldaar een paar klankmassages gepland had. Na Amsterdam weer terug naar Breda omdat ik om maandag vrij was en de moeder van de tweeling moest werken en het handig is dat ik dan de zorg van de tweeling op mij neem.

Het vraagt wat planning ja. Zeker als je bekijkt dat ik vrijdag een late dienst had op de IC, om één uur thuis was, om drie uur op bed lag en om negen uur alweer in Breda stond. Was een bijzondere dag. Ik heb zaterdag mijn website bijgewerkt en wat Blogs geschreven. Eén blog ging over de een ziekenhuisinfectie die ik lang geleden heb opgelopen. Deze infectie zorgde ervoor dat ik wat kwaliteits tijd met mijn terminale vader kon doorbrengen. Mijn oudste dochter was er zo van onder de indruk dat ze mij vroeg om een Blog te schrijven over het afscheid wat ik genomen heb van mijn vader. Dat was voor het eerst dat mijn dochters zo enthousiast waren over mijn Blogs. Een zeer bijzonder en emotioneel moment.

Bijzonder was ook dat ik het eerste Blog met mijn zoons op schoot heb geschreven. Ging lastig, maar het ging.

Het was een weekend van weinig slaap zeg maar. Maar ja, zo gaat mijn leven. Zo is mijn leven. Zo kwam ik ook tot mijn lijfleus ‘Slapen is voor Watjes’. Soms lijkt het alsof er in het ritme van mijn leven geen plek is voor slaap. Echter ik weet dat ik wel af en toe rust moet inplannen. Dan houd ik een rustdag, slaap ik uit en ga ik een flink stuk lopen. Even het brein resetten noem ik dat. Tijdens deze lange wandelingen (vier tot zes uur zijn geen uitzonderingen) denk ik dan na over mijn leven, verzin ik nieuwe plannen, evalueer ik de voorafgaande tijd, kijk ik rond en geniet ik van mijn omgeving, kan de natuur zijn, kan een stad zijn.

Rust. Inspiratie. Dat zijn de effecten van mijn lange wandelingen. Daarom houd ik het ook zo vol. Ik wandel graag. Is ook lichamelijk goed voor mij. Ik ben al 50 lentes jong en moet gaan uitkijken. Mijn lichaam is mijn voertuig en ik wil dat het nog lang goed functioneert.

Maar om terug te komen op de klankmassages in Amsterdam-Oost. Dat was weer een succes. Enthousiaste cliënten, zo enthousiast dat ze ook aanstaande zondag naar mijn KlankMediatie gaan komen. Dit is een mooie manier om kennis te maken met de rustgevende diep resonerende klanken van mijn Gongs en KlankSchalen. Voor meer data zie het tabblad agenda op deze site.

Nu moet ik mijn tweeling van peer voorzien. Mijn dochter is ook gearriveerd. Even family-time. Vlug zal ik het ritme hervatten…

Weinig geschreven deze week? Ja dat klopt. Hoe komt dat? Geen inpsiratie? Nee, bijna integendeel. Inspiratie genoeg. Ik leef namelijk niet achter mijn laptop, ik leef in de echte wereld. Een wereld vol IC-werk, muziek, kinderen, vrienden en vriendinnen, kijk ook graag films en series en daarnaast wandel ik ook graag en veel.  Hoe vind ik daar de tijd voor? Gewoon doen. En als je dingen doet, beleef je ook weer genoeg om een leuk blog te schrijven.

De afgelopen week was een bizarre. Via Cato Fluitsma (zie blog Catootje) ben ik benaderd door Xaviera Hollander, ja u leest het goed, de Happy Hooker. Zij blijkt een goede vriendin te zijn van Cato en nu wil ze mij ook leren kennen. Eerst dacht ik dat het een grap was, ik heb meer kennissen die pseudoniemen gebruiken en zich noemen naar bijzondere beroemdheden. Dus toen ik de mail las heb ik meteen gereageerd. In de mail werd gevraagd of ik eventueel op een feest wilde spelen. Ik reageerde natuurlijk van “natuurlijk wil ik dat” geen seconde denkend dat zij de ‘echte’ Xaviera Hollander was. Maar ik las de mail nogmaals en bekeek het adres nogmaals. Nogmaals. Dat eindigde op xavierahollander.com, o dacht ik toen. dat ziet er heel officieel uit. Link gevolgd en ja hoor. Het was de enige echte. Na gechecked bij Cato en die bevestigde het. Ja George, de Happy Hooker. Mijn hart sloeg even over. Ik had zomaar de Happy Hooker een kort mailtje gestuurd. In haar mail stond ook een telefoon nummer, dus even gebeld. En ze nam op. Daar stond ik op vrijdag avond te bellen met Xaviera Hollander die met me sprak alsof ze me al jaren kende. Zo leek het tenminste. Ik voelde me als een puber zo blij.

Afgelopen week heeft ze  me nog een paar keer teruggebeld en we hebben nu een date. Maar vragen jullie je af, ben jij dan zo’n grote fan van Xaviera? Ja ergens ben ik dat. En nee, ik heb niet haar boeken gelezen. Maar ik was altijd wel onder de indruk van haar interviews en tv optredens. Zo heerlijk als zij kan vertellen over sex en hoe zij genoot van sex en hoe zij daar haar geld mee heeft verdiend. Het brengt sex naar het niveau waar het thuishoort, naar iets wat erbij hoort. Iets normaals ipv iets banaals of iets waar we niet over spreken. Nog immer zijn veel zaken taboe. Vooral bij mannen. Dat vrouwen overgangsklachten hebben, menstrueren, verzakkingen hebben, bekkenbodemproblemen, dat weten we. Maar dat mannen impotent raken van medicatie, door stress, slaaptekort, leeftijd….daar praten we bijna nooit over. Sex is iets gewoons. Bijna een eerste levensbehoefte. En dat heb ik geleerd van Xaviera, dat je gewoon kan praten over sex. Ik ben ook een man van 50 en bij mij werkt het ook niet altijd naar behoren. Ook gewoon door de eerst genoemde oorzaken, behalve dan de medicijnen (al heb ik daar in het verleden wel eens last van gehad, leve de betablokkers), heb ook wel geleerd dat vrouwen daar ook niet altijd begrip voor hebben en daarnaast ook geleerd dat er vele andere manieren zijn om een romantisch rendez vous tot een goed eind te brengen. Waarom schrijf ik daar dan zo weinig over in mijn Blogs? Heel simpel, omdat mijn dochter daar niet tegen kan en ik haar wil ontzien. Zij heeft mij al vaak genoeg verteld dat ze niets wil weten van mijn sex avonturen en ik wil haar niet kwetsen. Ik vertelde dit aan Xaviera en zij had natuurlijk meteen een oplossing: begin een blog onder een pseudoniem. Maar ja, ergens wil ik dat ook weer niet omdat ik zo mezelf niet echt kan promoten. Tjsa, dilemma, dilemma, dilemma. Misschien komt dat nog wel eens. De liefdes avonturen van Ome George. Komt meteen het tweede dilemma, de partners waarmee ik de rendez vous gehad heb…weet niet of die daar nu ook op zitten te wachten, de toekomst zal het leren.

Eerst maar eens kijken hoe mijn date met Xaviera gaat. Kijken of we in elkaars ritme kunnen komen. Ik verwacht het wel. Ik houd jullie op de hoogte.

En we gaan door….Ik zit weer helemaal in de molen. Drie zware nachtdiensten op de intensive care achter de rug. Was boeiend. Veel geleerd. Echter ook vermoeiend. Lichamelijk zwaar. Geestelijk misschien ook wel. Patïenten waren erg ziek. Het is maar de vraag of ze het gaan overleven. Vandaag uit de nacht dienst gekomen. Vandaag wakker gebleven. Ik kreeg bezoek. Was erg gezellig. Daarna naar een andere vriendin om lekker te gaan eten en te gaan kletsen. Ook gezellig. Was moe. Loom. Zat aan bij haar aan de eettafel met een fles cola zero en we voerden het ene onzinnige zinnige gesprek na het andere. Over vrouwen, over mannen, over werk, over muziek, film en eten… en over weet ik veel wat nog meer. Vriendin ging even sleutel zoeken. Ik pakte een gitaar, één van de vier die achter mij in een rek stonden. Haar zoon speelde gitaar. Ik begon er wat op te spelen. Rommelen. Sinds het einde van mijn electro punkband geen gitaar meer aangeraakt. Niet om op te spelen bedoel ik. Haar dochter kwam thuis. Zij ging ook gitaar spelen. We speelden wat over en weer. Zij kon echt spelen. Ze zong er ook bij. Even leek het alsof wij in een café zaten te praten. Drank, tafel, goed gesprek en op de achtergrond live muziek. Was mooi. Gezellig. Warm. Fijn.

Dochter ging naar bed. En toen, waarom weet ik niet, pakte ik nogmaals de gitaar en zong een lied van mijn oude punkband Ohama Beach. Kelly. De tekst is geinspireerd door een droom die ik in die tijd heb gehad. Een droom met Kelly uit Beverly Hills 90210. Een droom vol liefde, cocaïne en afstand. ik voelde liefde voor deze mooie vrouw, maar ze was zo ver heen door de coke, dat ik niet tot haar door kon dringen. Dat leverde uiteindelijk dit prachtige nummer op. Ik heb jaren geen gitaar aangeraakt, zeker meer als tien jaar en het nummer sinds de eeuwwisseling ook niet meer gezongen. toch kende ik het nog uit mijn hoofd. Dit nummer is mij dierbaar.

Deze avond was er één buiten mijn ritme. Dit doe ik eigenlijk nooit. Een lied zingen in de aanwezigheid van een vriend of vriendin. Dit was uniek. Waarom ik het deed. Geen idee. Er was geen romantiek, ik hoefde ook geen indruk te maken. Ik weet het het niet. Ik deed het gewoon. De vriendin heeft het gefilmd, ze was erg verrast en onder de indruk. Ik zei haar nog, mijn gitaarspel is niet meer wat het is geweest. Toch was ik zelf ook aangenaam verrast toen ik het filmpje terug zag. Dit was terug naar vroeger terwijl je vol in het heden staat. Het is rauw en teder. Ruw en zacht. Mijn stem is gegroeid. Ik durf ook te zingen. Het klinkt niet eens zo vals..

Is het langzaam de stappen naar het volwassendom? Rijping? Niet meer willen scoren, indruk maken, maar gewoon doen? Ik dacht er niet bij na. Ik deed het gewoon. Alles was goed. De mix van gitaar en stem, het volume en zelfs de toon van mijn stem. Misschien moet ik ook zo het leven gaan aanpakken. Geen verwachtingen, geen geldingsdrang, maar gewoon doen. Gewoon doen en de deeltjes elkaar zelf laten vinden. De perfecte mix komt misschien wel gewoon vanzelf. Hoe minder je zoekt,  hoe meer je vindt.

Zo is het ook vaak met het ritme van de drum. Begin gewoon. Het ritme wordt vanzelf geboren. Elk ritme begint zoals ik al eerder schreef, met een eerste slag. Die eerste slag moet je zetten, die tweede slag komt dan vanzelf. En de derde en de vierde…en soms drumt er iemand even met je mee..en soms drum je ook stukken alleen..het maakt niet uit….

maar

“just keep the rythm alive”

Rock&Roll. Doe en Ga. Doe je ding en vertrek. Mijn droom als kind. Mijn leven nu.

Dit is de A2 om twee uur ´s nachts. Verlaten. Eenzaam. Eén van de drukste wegen van Nederland helemaal eenzaam en verlaten. Een prachtig gezicht. Ik heb vaker over zulke wegen gereden, brede snelwegen, helemaal verlaten. Dat is een gevolg van het Rock&Roll bestaan zeg ik dan altijd. Wakker zijn als de rest van de wereld slaapt. Ik heb dit al mijn hele leven gehad. Wakker zijn als de rest van de wereld slaapt. Dan is het stil. Dan kan ik mijn gedachten ordenen, dan komt mijn inspiratie, dan kan ik bij mezelf komen en evalueren wat ik overdag allemaal heb meegemaakt.

Gisten was een dag met veel indrukken. Ten eerste had ik weinig geslapen. Maar ja, met mijn levensstijl is dat gewoon een gegeven en meer regel dan uitzondering. Ik moest na mijn late dienst zaterdag (of eigenlijk zondag HEEL vroeg, was om 1.00uur pas thuis) zonodig nog even bellen met een amerikaanse vriendin, dus ja, ik lag erg laat in bed. En dan doet de wekker om half zes pijn. Lag er om drie uur in. Ja, dit had enigzins een beetje voorkomen kunnen worden.  Maar goed, niemand heeft me horen  klagen. Het was het allemaal ook meer dan waard. Ten tweede had ik ontdekt dat de ruimte waar ik van plan was tweewekelijks een drumcirkel te geven niet geschikt, dus moest ik mijn plan bijstellen. In plaats van een drumcirkel had ik de beheerster getrakteerd op een trancereis per drum en dat had op mij,  net zoals op  haar, een diepe indruk gemaakt. Vervolgens een gezellige nazit met mijn favoriete yoga lerares en zo vond ik mezelf dus om half twee richting huis. Nou ja, huis, op weg naar Breda, op weg naar mijn tweeling. Hun moeder moet morgenochtend werken, dus ik neem de zorg voor de jongens dan even op me.

Merk ook dat thuis voor mij een steeds rekbaarder begrip wordt. Jaren terug kon ik nog geen dag zonder muziek en mijn stereo. Nu merk ik dat ik overal waar ik me comfortabel en op mijn gemak voel gemakkelijk neer crash. Zo voel ik mij dus thuis in het huis van mijn tweeling en hun moeder, voelde ik mij thuis bij mijn gastheer en gastvrouw in de USA, zo voelde ik mij erg thuis bij mijn ex en ga zo maar verder… Een gevolg van het doorgevoerde Rock&Roll gevoel. Het leven van een muzikant. Ja eerlijk is eerlijk, de muziek brengt mij op enorm veel plaatsen en vaak reis ik naar huis in de nacht. Zo ook nu, zonder mijn KlankKunsten was ik deze avond niet in Amsterdam geweest. Muziek brengt het avontuur in mijn leven en daar ik meer en  meer muziek maak neemt het avontuur ook meer en meer toe. En eerlijk is eerlijk, sinds ik als IC-verpleegkundige werk voor  een uitzendbureau, heb ik ook in mijn bestaan als IC-verpleegkundige het Rock&Roll gevoel gekregen. Reizen, nieuwe bestemmingen, mensen ontmoeten, contacten leggen, je ding doen, naar huis gaan.

“Papa was a rolling stone
Wherever he laid his hat was his home”

Meer en meer herken ik mij in deze tekst. Rock&Roll. Doe en ga. Leef in het hier en nu. Go with the flow. Neem de dingen zoals ze zijn. Wees flexibel. Ik merk dat mijn leven steeds meer het ritme krijgt wat bij mij past. Ik merk ook dat ik dat ritme meer en meer kan aanpassen als dit nodig is. Zo ook dus nu. Het publiek van de ruimte in Amsterdam staat niet open voor een DrumCirkel, wel voor de gongs en klankschalen, dus…. exit DrumCirkels aldaar en verder gaan met dan maar wekelijks klankmeditaties. (zie agenda) Geen probleem. En gisteren, ok, er was niemand komen opdagen, maar de trancereis/drummeditatie die ik meegemaakt heb met de beheerdster, een mooie jonge boeiende surinaamse vrouw, is het meer dan waard. Even zo’n momentje van rust, vrede en samenzijn. Dat is niet in geld uit te drukken , dat is een cadeautje. Dat laatste waren haar woorden, en die kan ik alleen maar onderschrijven. Dit  bestaan schenkt me continue van zulke cadeautjes… Het maakt me een gelukkig mens.

Gisterenavond wilde ik even snel een Blog schrijven. Ik wilde wel. Nieuwe laptop wilde niet. Updates doorkruisten mijn plan. Duurde even voordat laptop weer tijd voor me had, dus ik landde op de bank en ging wat videocallen met vriendinnen in het buitenland. (het was toen namelijk 3 uur en dan liggen de meesten van mijn nederlandse vriendjes en vriendinnetjes te slapen, niet iedereen is zo’n nachtbraker als ikke…)

Nutteloos tijds verdrijf misschien, maar wel leuk. Inclusief live fluitspelen voor de camera om indruk te maken op een schone deerne ver weg. En natuurlijk lukte dat.

Ik wilde het hebben over mijn vrije dag van donderdag. Mijn heerlijke vrije dag. Een dag waarop een storm over het  land raasde. Die ik tekeer hoorde gaan tegen mijn kapotte rolluik. (lint is gebroken, ding is omlaag, kan dus niet meer omhoog, heb een slaapkamer waarin het altijd donker is, handig voor de nachtdienst en wilde avonturen, maar soms als je kleding zoekt of aan het stofzuigen bent erg onhandig) Waarop ik voor 12 uur in de middag al mails had verwerkt betreffende foutjes op mijn webpagina, pagina had aangepast (werken vanuit bed, heerlijk), apps had beantwoord betreffende een probleem in een stichting waar ik in het bestuur zit, getelefoneerd had met de dame die het pand beheerd waarin ik elke zondag tot eind maart workshops geef over de uren en over te maken flyers en video’s, geappt en gebeld over het Yoga Weekend van Yogageeftenergie in april alwaar ik een klankconcert en klankmassages ga geven en dan ook nog even met de moeder van mijn tweeling gehad over oppas problemen. En toen ben ik maar uit bed gekomen.

Ik ben gaan zitten. Heb mijn telefoon gepakt en een trommel en heb snel een paar video’s gemaakt om de drumcirkel van aanstaande zondag in Amsterdam te promoten. Eentje voor de Appgroep en eentje voor facebook, die ik tot op heden niet heb gebruikt. Soms gebeurt dat. Vind het achteraf toch niet zo’n goed idee. Of toch wel. Of toch niet. Kijk en oordeel zelf.

Even snel tussendoor paar regels tekst geschreven in het kader van het programma boekje voor het 2de H.A.N.S festival alwaar ik 31 maart een optreden ga geven met twee gongs. Was weinig werk, maar het moesten korte doch krachtige regels zijn die een potentieel publiek aan moesten trekken, dus toch een tijdje mee geworsteld. Gelukkig had ik vandaag een ingeving.

In de middag, zes flyers gemaakt, twee artistiek en vier simpel. Ontdekt dat simpel eigenlijk sterker is. Geleerd dat de kunstenaar even moet wijken voor de pragmaticus. De twee flyers voor de komende klankconcerten zijn misschien mooi maar minder duidelijk.

Flyers moeten snel gemaakt kunnen worden, goed leesbaar zijn en vooral duidelijk. Heerlijk om te zien dat de eerste twee simpele flyers, gemaakt in word, opgeslagen als PDF en vervolgens omgezet in Jpeg, toch een klein doch vervelend foutje hebben. De prijs van 10 euro ben ik vergeten te  melden. Wederom aandachtspuntje dat ik ze toch eerst nog eens even goed nakijk aan de hand van de gegevens van de alhier in de agenda geplaatste informatie.

Ach ja…het leed is geleden. De twee volgende voor de Hellevoetsluise en Rozenburgse Drumcirkel waren al beter. Ik begon langzaam te accepteren dat dit soort flyers het in de supermarkt beter doen, als de meer kunstzinnige. Nu bedenk ik me meteen dat ik nog immer moeite  heb met het gebruik van als en dan. Binnenkort nog maar eens nazoeken hoe het ook alweer zat. Anders krijg ik weer een preek van mijn oudste dochter.

Vervolgens de flyers verwerkt, doorgestuurd, geappt met ontvangers. En tulleme… toen was het alweer 18.30. Etenstijd. Maar ook opruimtijd. Er zou een vriend komen met een werkblad en plank voor in mijn keuken. Boodschappen doen. Eten zou ik wel doen als vriend klaar was. Wilde eigenlijk nog Blog schrijven waarop ik aanhaak op het thema Multitaksen zoals ik het had  vermeld op mijn fb pagina George Mensink maar helaas de tijd ontbrak, de keukenvriend was onderweg.

Werkblad werd geinstalleerd in de keuken. Plank werd opgehangen. Was even wat gedoe met een wasmachine en een electrische oven. Vervolgens even wat dingetjes op de plank zetten. Vriend was een uurtje over de vloer rende toen naar huis omdat hij ook even wilde bankhangen, had ook een lange dag gehad. We zouden nog over de liefde en aanverwanten praten, maar we hielden het bij een dat doen we later wel.

Toen was dat klaar. Ik was moe. Moest eigenlijk nog wel een  hoop doen. Zoals het eerder vermelde Blog en ook nog de tekst voor de DrumWorkshops zoals ik die aan bedrijven wil aanbieden. Dat moet dus dit weekend, tussen de late en vroege dienst in of na de drumworkshop in Amsterdam die ik na mijn vroege dienst morgen ga geven. Dan zit ik echter wel in Breda bij mijn tweeling omdat ik daar maandag voor moet zorgen, omdat hun moeder dan moet werken… komt wel goed.

Was het multitasken dan mislukt. Nee, tijdens het maken van flyers en schrijven van content had ondertussen telefoon gesprekken gevoerd, geappt en het nieuws gelezen. Echt mannen kunnen veel meer als vrouwen denken. We laten het alleen niet graag zien, want dan moeten we een heleboel dingen voor ze gaan doen. Ik woon alleen dus ik heb geen keus.

Deze vrije dag afgesloten met broodjes gebakken tartaartjes en de film RepoMan…dag vloog voorbij. Zo ziet dus een vrije dag in dit huis eruit.

Kortom, ik begin het ritme van zelfstandig ondernemend KlankKunstenaar een beetje te vinden. Heb die dag zelfs nog fluit gespeeld. Nou nu, moet ik me gaan haasten, heb een late dienst op de IC en ik moet nog ontbijten, me nog douchen, aankleden, boodschappen doen enz… en dan on the road…mijn dagen zijn altijd heerlijk gevuld, ook de vrije dagen. Soms vraag ik me wel eens af of ik wel kan spreken van vrije dagen…..wees niet gerust, soms ga ik naar buiten en ga ik uren wandelen…even het ritme doorbreken, zodat ik het daarna weer dubbel en dwars en hard kan oppakken…

Vandaag had ik een vrije dag. Kwam goed uit, ik moest nog wat ´content´ schrijven voor deze pagina en ik wilde kijken of ik nog wat blogs kon schrijven. Ik loop Blogwijs wat achter, ik moet/wil er nog een paar schrijven. Voor de PGGM, voor mezelf en ook om mijn drumcirkel van aanstaande zondag te promoten. Maar de dag liep anders.

Vandaag, 17 januari, was mijn broer jarig. Niets speciaals natuurlijk. Maar hen die mijn Blog ‘Verhalen van achter de Horizon‘ volgen, weten ondertussen dat deze jongen zich 18 jaar geleden heeft verhangen, dus voor zijn directe familie is deze dag altijd wat speciaal. Gisteren las ik al een facebook post die ik in 2016 had geschreven ten gelegenheid van zijn verjaardag, die door mijn zus in Nieuw Zeeland was gerepost. En zowaar, ik was onder de indruk van mijn eigen schrijfsel. Ik wilde er eigenlijk dit jaar niet veel aandacht aan geven, ik houd niet zo van dat goedkope sentimentele gedoe op facebook. Nee, ik vind het vaak goedkoop scoren met overledenen. Echter door deze repost van mijn zusje (we schelen 21 jaar) werd ik toch wel weer aan het denken gezet. Iets in mij zei dat ze zat te wachten op een  nieuwe tekst van haar grote broer ter ere van de verjaardag van haar overleden iets minder grote broer. Dus ik nam mijn verantwoordelijkheid en schreef een nieuw stukje tekst. Zocht een foto van mijn broer (overleden voor het digitale foto tijdperk, dus helaas weinig foto’s van deze jongen) en plaatste dit op facebook. Meteen reacties van mijn zussen. Mijn jongste zus (niet de Nieuw Zeelandse) reageerde als eerste, bijna meteen met een mooie aanvulling. Mijn oudste zus een paar tellen later, door te zeggen dat ze het niet droog hield.

Echter de grootste verrassing kwam van mijn oudste dochter. Zij stuurde een half uurtje later mij een appje. “Zullen we langs Wim gaan” Met andere woorden, zullen we naar het kerkhof gaan. Dat had ik niet gepland. Maar ja, waarom niet. Een spontane actie die al mijn ‘content’ vandaag torpedeerde. Dus ik kleedde me aan (ik was nog immer aan het wakker worden, dat duurt altijd wat lang op mijn vrije dagen) en sprong in mijn auto. Op naar Breda. Ik reed eerst naar mijn dochter, vervolgens naar de Jumbo (even wat worstenbrood en chocomel ter ere van de jarige) en dan hup naar het kerkhof. Onderweg zei mijn dochter dat ik me weer overtroffen had. Ze vond het stukje wat ik over mijn broer geschreven had heel mooi.

Het weer was klote. Sorry heb even geen ander woord. Maar ondanks dat hadden wij een mooi moment. Mijn dochter heeft even de grond rondom het graf (het is een duograf, mijn vader ligt er ook in zijn urn) wat gefatsoeneerd en vervolgens zijn we op een bankje gaan zitten om aldaar de worstenbroodjes op te eten.  En te praten. Ik heb haar veel over vroeger verteld. Over mijn broer, mijn vader, mijn moeder, over dingen die ik me niet meer goed kan herinneren, over een stuk leven van mij wat langzaam aan het verdwijnen is, omdat ik als enige van het gezin nog over ben. (mijn vader stierf als laatste in 2004 van het oorspronkelijke gezin waar ik uit kom, mijn zussen zijn van de tweede leg – iets wat ze overigens absoluut geen tweederangs status geeft). Ik vertelde mijn dochter hoe ik mijn moeder heb zien gillen van de pijn, over hoe machteloos mijn vader was in dit proces, over hoe ik en mijn vader in het mortuarium stonden toen we mijn broer moesten identificeren, hoe het afscheid van mijn vader was in het ziekenhuis en hoe gruwelijk het was toen hij uiteindelijk stierf. Ik vertelde haar ook dat mijn vader het mijn moeder soms best moeilijk maakte volgens mij, maar dat ik ook de bewijzen had gezien hoeveel hij van haar hield, door het haar tijdens haar ziekte zo plezierig mogelijk te maken. Hij bezocht haar elke dag toen ze in Nijmegen in het ziekenhuis lag (wij woonden in Breda). Natuurlijk ook veel over mijn broer, hij was immers de jarige job vandaag. Over hoe mijn broer altijd pech had, alles ging altijd niet zoals hij het wilde. Over hoe graag hij een soort ridder op het witte paard wilde zijn, en hoe graag hij het ideaal beeld van huisje boompje beestje nastreefde. Hij leefde volgens mij in de illusie dat als je dit had, je gelukkig was. Echter toen dit beeld instortte is hij ook ingestort. Hij heeft toen letterlijk zijn leven kapot geslagen en uiteindelijk ook zichzelf. Einde oefening. No game over.

Zo zaten we een tijdje op het kerkhof. Heel intiem. Heel open. Mijn dochter luisterde naar mijn verhalen van vroeger.  Als een ouderling gaf ik mijn geschiedenis door aan de nieuwe generatie. Ze vroeg mij deze verhalen uit te printen. Bang als ze was dat het verloren zou gaan. Ik beloofde haar dat ik dit zou doen.

Zoals ik echter al zei, het weer was slecht. Koud en wind heersten vandaag over het kerkhof. Echter heel even tijdens het fatsoeneren van het graf, brak de zon door. “Kijk daar zijn ze” zei mijn dochter toen blij. Ja.. wie weet.

Wegens het slechte weer besloten we spontaan het gesprek voort te zetten in ons favoriete restaurant in Rotterdam. Het Summer Station Café. Dit restaurant zal vrees ik nooit sterren krijgen voor het eten, maar de sfeer is zalig, alsof je zo direct naar Curacao stapt. Grote porties, absoluut afgekeurd door de Nederlandse Hartstichting, maar zo lekker. Dus daar zaten we dan, aan grote borden hete kip nuggets en zalige kipvleugels. Onze gesprekken veranderden ook. Ze gingen nu over de toekomst. Over de liefde. Over dromen. Mooie dromen. Dromen die mijn dochter gaat waarmaken. Voor mij het bewijs dat het leven doorgaat.

Want het leven gaat door. Net zoals het ritme in de drumcirkel.  Elke slag volgt de vorige. Morgen, ja morgen ga ik verder met ‘content’ schrijven. Morgen ga ik me storten op de promotie van mijn drumcirkel in Amsterdam aanstaande zondag. Vandaag sloeg ik even uit de maat. Vandaag heb ik mijn eigen ritme ‘content’ gegeven. Een ritme zonder content, zonder inhoud is geen ritme. Het ritme moet kloppen, moet leven, net zoals het leven. Het leven is een ritme. Zonder emotie is een ritme gewoon een maat die geslagen wordt. Ach, ik draaf nu door, dus is het tijd om te stoppen. Het was een mooie dag. Dank aan mijn broer dat hij dit mogelijk heeft gemaakt. Jammer alleen dat hij er in den vleze niet bij kon zijn. Echter, ik weet zeker, dat in de geest, hij meer dan aanwezig was……

Het leuke van het bestaan als klankkunstenaar is dat je nog eens ergens komt, nieuwe mensen ontmoet en dan weer ergens anders komt. Zo ook nu. Ik was in Amsterdam vorig jaar op een festival, ontmoette daar een charmante Yoga lerares, deze nodigde mij twee weken terug uit om eens op een locatie bij haar in de buurt iets te doen met klank en zowaar afgelopen zondag werd dat een feit. Op een leuke locatie in Amsterdam Oost (zie Agenda) ga ik vanaf heden drie maanden elke zondag klankmeditaties geven.

Een vriendin van lang geleden kwam als deelneemster. Cato is haar naam. Catootje toen ik haar leerde kennen tijdens het straattoneel in Zundert, ergens laat zomer, begin HAVO5.  Dat alleen al maakt haar bijzonder, zij kent mij als middelbare scholier. Een tijdperk wat ik eigenlijk vaak verborgen houd, omdat ik er veel vervelende herinneringen aan heb. Ik had haar echt al jaren niet gesproken. Even nog hebben we alle twee nog gewerkt in de Para, een concertzaal in Breda, maar toen zij ging studeren heeft zij Breda verlaten en heb ik haar eigenlijk niet meer gezien. We waren op een gegeven moment wel facebookvriendjes geworden en hadden we soms korte of iets langere chats, maar dat was het dan. Ja, het was al meer dan 30 jaar geleden dat we iets beleefden wat je een bijzondere tiener romance kan noemen, weet niet eens of dit wel de lading dekt, maar zoiets was het wel. Ik was toen niet in mijn beste staat van zijn. Leed erg onder het gewicht van het leven en had moeite met het vinden van lichtpuntjes in een gitzwart bestaan. Zij herinnerde mij daaraan tijdens onze nazit, want na de klankmeditatie zijn we ergens wat gaan drinken. Toen kwamen de echte verhalen. Open en eerlijk. Zij gaat creatief door het relatie leven, ik ga creatief door het relatie leven.  Zij is een echte artiest, leeft van muziek, schrijft, treedt op, maakt bijzondere kunst. Ik ben een halve artiest, ik werk immers als ic-verpleegkundige en doe mijn muziek ernaast. Wel serieus en zo professioneel mogelijk, maar ik hoef er niet van te leven. Bijzonder was het ook dat we ook de nodige gemeenschappelijke interesses hadden. We hadden bijzondere gesprekken over tarot, magie, de geesteswereld, we dachten over zaken anders, maar de interesses hadden we gemeenschappelijk. Net zoals onze worstelingen met de liefde en vrijheid. Maar het belangrijkste wat ze me vertelde was, dat ze toen het huis waar ik in woonde bij mijn vader en mijn stiefmoeder ervoer als zwaar. Somber. En ja, dat was het ook. Ik vond het fijn dat een ander dat ook zo had ervaren. Soms vergeet ik gewoon dat het toen ook een zware tijd was. Dat zij mij dit vertelde was als een erkenning dat ik het mij niet verbeeldde. Het gezin waarin ik leefde deed zijn best om te overleven. Mijn vader was eigenlijk pas getrouwd, was weinig thuis, mijn moeder toen al vijf jaar dood, maar haar geest waarde nog immer rond. Mijn broer stond op het punt de pubertijd in te springen. En Catootje liet mij kennismaken met een nieuw fenomeen. Ze vond mij leuk. Het was voor het eerst dat iemand mij leuk vond. Bij mij wilde zijn. Samen dingen wilde ondernemen. (zij was 13 en ik was 18, dat is al een blog op zich waard). Ons samenzijn was kort, ik vergat haar 14de verjaardag en had ondertussen een andere dame ontmoet van mijn eigen leeftijd (de latere moeder van mijn dochters) en onze tiener romance stierf een stille dood. Maar toch, ze had een zaadje geplant, liefde genaamd. Dit zaadje is gegroeid. Daarom ook ben ik haar waarschijnlijk nooit vergeten. Daarom was het ook zo leuk om elkaar weer te zien na al die jaren en te ontdekken dat we elkaar nog immer veel te vertellen hebben. Alsof de tijd had stilgestaan.

Nee er is geen nieuwe romantiek ontstaan. Wel een warme vriendschap. Misschien nog wel mooier. Duurzamer.

En dan allemaal naar aanleiding van een optreden van een jaar terug. Zonder dat optreden had ik de yogalerares niet ontmoet en was ik nooit in Amsterdam Oost terecht gekomen. Van het één komt het ander .We zullen zien wat de andere optredens weer met zich mee nemen…

hier een link naar het Blog wat Cato Fluitsma  heeft geschreven over deze ontmoeting. Ja, ik wil George 

Het ritme. Een ritme. Een regelmaat. Een hartslag. Alles begint met die eerste slag. Die is nu achter de rug. Na een heftig jaar vol tegenslag was er de afgelopen week de eerste drumcirkel van 2018. En wat voor één! Een enorme opkomst, een enorme drive, een ijzersterke energie. Met dank aan de inzet van mijn drum compaan Ina Streefland en onze collaborateur Patty van Patty’s Vrouwentheater.

Dit was voor mij de kick-off. De eerste van een reeks drumworkshops en klankconcerten die ik ga geven dit eerste kwartaal van 2018. Soms vraag ik me af wat ik me  op de hals heb gehaald, ik heb soms echt geen idee. Maar ja, dit is wat ik wil. Veel met drum en klank bezig zijn. Dit is mijn droom. En nu zowaar, 6 tot 8 activiteiten per maand, naast mijn baan als IC verpleegkundige en als vader van vier kinderen. Ja, je zou van minder gek worden. Mijn agenda is vol. Toch voelt het vrij. Het is mijn eigen keuze. Ik werk ook samen met allemaal leuke mensen. En wie weet worden de samenwerkingsverbanden wel uitgebreid. Er gebeurt van alles. Overal waar ik mijn neus, mijn fluit en mijn drum laat zien maak ik  indruk. Willen mensen meer weten, leg ik contacten en praat ik vol hartenlust over wat ik allemaal met muziek heb meegemaakt, waar ik ben geweest en wat ik er mee doe en wil.

Afgelopen week ook bij mijn nieuwe werkgever ook. Aldaar gaan ze kijken wanneer ze het kantoorteam een drumworkshop kunnen aanbieden. 2018 een jaar van nieuwe mogelijkheden en nieuwe kansen. Ik ben begonnen, ik zit in het ritme. Nu is het een kwestie van het ritme volhouden, doorslaan, uithoudingsvermogen en eventueel bijstellen als het saai wordt…