Ja. Het vorige Blog ‘Zonder plan‘ laat duidelijk zien dat ik een vrije ziel ben, die zich niet graag aan banden laat leggen. Waarom ben ik dan toch gewoon een loonslaaf? Een verpleegkundige in dienst van een detacherings bureau. Ja goede vraag. Vrijheid is een groot goed voor mij. Een heel groot goed. Ik wil kunnen doen wat ik wil. En zowaar, daar heb je geld voor nodig. En natuurlijk zou het heerlijk zijn om dat geld te kunnen genereren uit mijn muzikale avonturen, maar helaas is dat nog niet zo. Daarbij, zodra muziek maken werk wordt, wat het nu eigenlijk langzaam aan het worden is, wordt het ook een verplichting en geen ontspannende besteding meer. Dus ja, ik heb daarvoor een inkomen nodig. Wel was ik zo slim om zo snel mogelijk een zo hoog mogelijk uur tarief binnen te halen. (het lijkt wel alsof ik dat planmatig had aangepakt, echter het tegendeel is waar lees mijn blogs op ‘Mr Bluf‘, ‘Hij die verdween‘ en ‘Woensdag 8 maart 2000‘, dan krijg je een kleine blik in de manier waarop ik mijn carrière in de verpleging aanpak.

Als verpleegkundige werk je onregelmatig, dat heeft voor en nadelen. Als artiest en workshopgever heeft het als voordeel dat ik mijn roosters op mijn workshops en optredens kan afstemmen. Daarnaast doe ik veel ervaring en leer ik heel veel over mensen op de intensive care. Mensen die lichamelijk in crisis zijn, sommigen balanceren op het randje van de dood, familie die bang is, familie die vragen heeft, familie die getroost moet worden, alle emoties die de mens eigen is komen wel langs op de intensive care. Er is geen betere leerschool om om te leren gaan met de emoties van de mens dan op de intensive care.  Als verpleegkundige leer je te zwijgen, te antwoorden, in te leven, te handelen, los te laten. Ergens is dit vak ook een avontuur,  geen dag is hetzelfde, je hebt ook een grote mate van autonomiteit. Als ic verpleegkundige ben je verantwoordelijk voor je patiënt tijdens je dienst. Je bent de spil van de zorg rondom de patiënt. Je bent een zorgmanager. Je organiseert de disciplines die bij je patiënt aan bed komen.

Dit komt overeen met mijn rol als gever van Klankconcerten en Klankmassages. Ik waak daarin ook over het welbevinden van de deelnemers, ik zorg voor een omgeving waarin zij zich veilig voelen, zodat zij zich durven over te geven. Ik moet duidelijk maken wat ik ga doen, vragen kunnen beantwoorden, luisteren naar ervaringen, goed en/of slecht. Kunnen inleven in de beleving van de deelnemers. Iedereen serieus nemen. Dat is de overeenkomst met het ziekenhuis, als verpleegkundige en als gever van Klankconcerten moet je zorgen voor een omgeving waarin mensen zich veilig voelen.

Helaas is er wel veel veranderd de afgelopen 20 jaar. Veel gaat protocolair. Soms zijn de protocollen zo strak, dat je zelf eigenlijk niet eens meer hoeft na te denken, je hoeft alleen nog maar het protocol op te volgen. Dit ten behoeve van de uniformiteit, de kwaliteit, de veiligheid. Ik zie de voordelen en ik zie de nadelen. Het is helaas een weg die is ingeslagen en waar niet op teruggekomen wordt. Het is niet mijn weg zullen we maar zeggen, maar ik volg hem gedwee. In den beginne was ik nog wat recalcitrant, maar ook ik heb me gewonnen moeten geven.

Dus ja, het is niet altijd een zegen om loonslaaf te zijn. Ja ik erger me aan de beperkingen en de kortzichtigheid. De protocollen, de regels en het toegenomen toezicht. Echter, ik geniet ook van de leermomenten, de vooruitgang in techniek, het overleg met collega’s, de gesprekken met patiënten en familie. Al die zaken blijven het vak toch boeiend maken en nogmaals het betaald mijn manier van leven. Zonder deze baan had mijn muzikale carrière er toch anders uitgezien. Had ik nooit voor een habbekrats optredens of workshops kunnen doen. Dan had ik enorme prijzen moeten vragen, die men over het algemeen niet bereid is te betalen. Geen probleem, maar dat is dus de reden dat ik nog immer een loonslaaf ben. Zo kan ik met muziek bezig zijn, zonder me al te veel zorgen over geld te maken.

Natuurlijk is het nu wel leuk dat ik steeds meer geld aan mijn muzikale capriolen over houd. Zo voel ik me serieuzer genomen en geniet ik nog meer van de muziek. Waardering is een groot goed en geld is een vorm van waardering. Hoe je het ook keert of draait. Geld is een energie. En energie beweegt. Laat zaken bewegen. En als er meer geld komt door de muziek, brengt mijn muziek ook meer in beweging. Muziek is energie, energie die energie opwekt. Op deze manier krijg je plus en plus, gaan zaken groeien. Dat voel ik nu. Een groeiproces. En door deze groei als KlankKunstenaar groei ik ook als verpleegkundige en als mens. Persoonlijke groei gaat door alle rollen en fases heen.

Nog immer geniet ik van de hectiek van de IC, van doodzieke mensen die je probeert te stabiliseren, die je aflevert aan de hemelpoort of ervoor wegtrekt zodat ze hun pad hier op aarde kunnen afmaken. Het is een vak vol avontuur en emoties. Ik kan geen vak of werkplek verzinnen waar deze twee zo samen komen, zo versmolten zijn als op de intensive care. Ik ben er trots op dat ik in dit proces een belangrijke rol kan spelen.

Dus ook als loonslaaf kun je je vrij voelen. Het is hoe je er zelf instaat. Ik schaam mij niet voor mijn werk. Zoals ik net al schreef, ik ben er trots op.

Vorige week was een leerzame week. Komt ook mede door mijn Yogajuf die me regelmatig een bijzonder klankbord geeft, soms zonder dat zij het door heeft. Afgelopen vrijdag waren we in Breda en zaten we in een Pizza restaurant met mijn oudste dochter. Dochterlief en Yogajuf spraken over business plan. Twee mooie en ambitieuze dames die over het belang van een goed plan spraken en over wat er wel en niet in thuis hoort. Mijn Yogajuf maakte mijn dochter duidelijk dat het van belang is om dit plan zo uitgebreid mogelijk uit te werken, zodat alle valkuilen erin worden meegenomen en dat dit plan een dynamisch plan is, dat het altijd nog kan worden bijgewerkt. Mooie uitleg (Yogajuf heeft dan ook naast haar graad in Yogaschap ook een graad in Economie). Dochterlief luisterde aandachtig en maakte met mijn vriendin afspraken over het businessplan.

Wat was mijn leermoment? Nou simpel. Ik heb geen plan. Ik heb zelden plannen. Ik ben zo impulsief als het maar zijn kan. Soms plan ik, maar maak zelden echt uitgebreide plannen. Ik laat luchtballonnetjes op. Filosofeer over zaken in het luchtledige. Zeker met muziek. Ik ga het podium op met wat losse ideeën en ik zie wel. Ik zorg dat mijn instrumentarium in orde is en dat ik kan werken, maar het precieze plan, nee dat is vaak onzeker. Afgelopen vrijdag ook, werd ik tijdens de volle maan ceremonie, waar ik elke maand probeer aanwezig te zijn, gevraagd of ik de meditatie wilde leiden. Ik ging akkoord. Verzon er één ter plekke (ben een zeer bedreven verhalen verteller) en de aanwezigen waren onder de indruk. Speeches en lessen doe ik ook uit de losse hand. Weet mensen te emotioneren, inspireren en te entertainen. Zo ook vaak in mijn drumcirkels. Ik improviseer, ik voel de groepen aan en ik ga. Ik ben gezegend met een aardige woordenschat, een goed inlevingsvermogen en een enorm improvisatie talent. Lijkt het.

Het zal ook te maken hebben met mijn enorme vrijheidsdrang. Plannen beknotten dat. Zo voelt het. Ik houd niet van repeteren, niet voor muziekstukken, niet voor toneel stukken (yep ik heb ooit nog eens toneel gespeeld), dus vandaar dat ik ook geen echte muzikant ben geworden. Ik wil dingen creëren, maken, scheppen, beleven. Ik ben van het kaliber, ik spring in het water en ga dan kijken of ik kan zwemmen. Niet altijd even verstandig, maar zo ben ik nu eenmaal. En vaak leer ik dan heel snel.

Nog zo’n constatering deze week was de ontdekking dat mijn Yogajuf en ik zonder enig plan een relatie zijn gestart. Twee zielen voor wie een bestaan in vrijheid heel belangrijk is. We hadden niet van te voren gesprekken gehad over wat voor ons nu belangrijk is in een relatie, niet wat we verwachtten van elkaar.  We hadden het over een hoop gehad, maar nooit daarover. Misschien is het ook eigenlijk niet belangrijk. En is voor ons het samenzijn belangrijker als de status die we in de relatie moeten innemen. Ik vroeg haar: ga je mee naar Leipzig? En zij zei ja. Zij zei: “Ik wil naar Stockholm” Ik zei geen probleem, nemen we meteen Denemarken mee.  Vele bestemmingen volgden. Samen de wereld over. Dat lijkt ons prachtig. We zien wel hoe, wanneer, wat, maar het gaat gewoon gebeuren. Dat voelen we. Twee gelijke zielen. Onafhankelijk. Ieder kan voor zichzelf zorgen. Ik heb ooit een blog geschreven over gedeelde vrijheid. Is dat mogelijk? Kun je vrijheid delen? Misschien niet ben ik achter gekomen. Maar samen vrijheid beleven kan wel. Van elkaar leren. Elkaar stimuleren. Elkaars grenzen opzoeken, verschuiven, laten oplossen. Elkaar duwen naar hoge hoogtes.

Dus plannen maken, het ontbreken van plannen, het zonder plan beginnen aan een plan, werken zonder plan, leven zonder plan waren duidelijk de thema’s van afgelopen week.

Maar vrijheid kan ook te vrij zijn. In de zin dat zonder beperkingen je jezelf kan verliezen. Verdwalen in allerlei ideeën die nooit van de grond komen omdat het niet hoeft of moet. Vrijheid moet ook geen woord worden. Dat het alleen maar gaat om vrijheid als woord waar je krampachtig aan vasthoudt uit angst het te verliezen. Dan wordt vrijheid een een gevangenis op zich. Ikzelf zit in het eerste deel. Als een pure anarchist houdt ik niet van structuren, verplichtingen, orde en gezag.  Vrijheid is voor mij geen woord, maar mijn staat van zijn. Ik hoef het mezelf ook niet te zeggen, ik hoef mijn vrijheid ook niet te verdedigen. Het is mijn eerste natuur. Ik ga altijd mijn gang. Maar zoals ik al schreef, vrijheid kan ook te vrij zijn. Waardoor ik misschien te weinig van de grond krijg. Veel lukt, maar veel lukt ook maar half. Dus misschien moet ik mezelf toch wat meer structuur gaan geven.

Mijn grote les van de afgelopen week was, dat ik misschien toch maar een business plan moet gaan maken voor mijn muzikale capriolen. Misschien is wat structuur in de aanpak van het groter geheel geen slecht plan op zich. De activiteiten kunnen blijven zoals ze nu zijn. Want zoals ze zijn, zijn ze erg goed. Een ieder die bij mij een klankmassage, drumcirkel of klankconcert heeft bijgewoond of mij zelfs als experimenteel artiest aan het werk heeft gezien, zal dat beamen. Ik ben goed in wat ik doe. Maar nu moet ik het gewoon breder en duidelijker in de markt zetten. Kan misschien geen kwaad om daar eens serieus naar te kijken.

Dus in het kort: Mijn plan voor de korte toekomst is dat ik een plan ga maken.