Het is nu meer dan een jaar geleden. Deze foto had een romantische Hallmark kaart kunnen zijn. Roosje, hartslag, één en al romantiek. Ergens was dit ook zo, ik zal u een klein beetje het verhaal achter deze foto uit de doeken doen.

Meer dan een jaar geleden sloeg mijn hart op hol. Geen fijne ervaring kan ik u mededelen. Het leverde mij een kort ziekenhuis verblijf op alwaar ze dit hartritme weer in de pas lieten lopen. Dit gebeurde echter niet op de manier die ik had gedacht en had gewild. Maar ook hier lag de schuld bij mijn hart, omdat het niet liet zien wat ik wilde zien. Zelf genezing was niet van toepassing, met een onregelmatige hartslag van zo’n 160-180 denk je niet meer zo helder na. Maar dank zij een snel kuurtje iv medicatie liep het aan het einde van de avond weer keurig in de pas en mocht ik zonder verdere medicatie naar huis. Mijn hart is soms net zoals haar eigenaar, eigenwijs, eigenzinnig, dwars, koppig en tegendraads. Geeft niet, zo weet ik in ieder geval dat dat hart van mij is.

De dag erna was ik op een Volle Maan Ceremonie op Ann’s Hoeve en Ann zoals veel van jullie weten, is één van de mensen die ik als mijn leraar beschouw. Of mentor. Of beide. In andere woorden: zij is iemand die ik hoog heb staan en er trots op ben om haar een vriendin te mogen noemen. Ik vertelde haar na het buiten drummen wat mij overkomen was. Bij het afscheid gaf ze me deze roos. Een roos voor mijn hart. Dat raakte mij. Een mooi diep gebaar. Spontaan en zonder poespas, maar vol met liefde. Dat is Ann. Pure magie uit het moment en uit het hart.

Ik heb er toen een week over getwijfeld of ik deze foto en mijn relaas op facebook zou zetten. Het is niet mijn ding om dit soort zaken te delen (jullie lopen zo af en toe wat mis, maar ja, nergens staat in de regelementen te lezen, dat je alles moet delen), maar ik vond ook dat ik soms mag laten zien dat ik ook niet onbreekbaar ben. Blijkbaar.

Overigens heb ik er met mijn Docent Linda (zeker Docent met een hoofdletter!) ook over gehad na de les afgelopen zondag. Ook zij had liefdevolle wijze raad voor mij (en nog over een andere zaak, maar daar voorlopig nog niets over) die ik zo snel mogelijk heb opgevolgd. Toch leuk dat je als IC verpleegkundige bijna net zoveel waarde hecht aan getekende symboliek als aan een bijtend regulerend stofje.

Feit blijft, sinds het weekend is het weer rustig in de borstkas van ome G. Met dank aan de SEH Franciscus, Ann en Linda. En natuurlijk Rachel die me tijdens het verblijf op de SEH vrolijk in een rolstoel mocht rondrijden en me met veel liefde en geduld bij stond tijdens het voortrazen van mijn hart en het toedienen van de medicatie.

Kortom dit gebeuren maakte mij een ervaring rijker. En dan te bedenken dat mensen helpen met dezelfde hartritme problematiek bijna mijn dagelijks werk is.

Soms plaats ik ook iets op Linkedin. Vandaag heb ik dit gedaan, omdat de mede organisatrice van dit event, mij vandaag berichtte en vertelde dat ik na dit optreden voor haar een muzikale inspiratie ben. Dat raakte mij en ik vond dat ik daar iets mee moest doen. Laten zien wat dit optreden en deze herdenking met mij gedaan heeft. Het was voor mij een omkeerpunt. De start van een groeiend besef. Deze avond was triest en mooi. Mooi omdat het mijn ogen opende, voor zoiets groots, dat ik nog immer niet echt kan overzien hoe groot. De liefde voor de Groene Moeder. Onze Grote Moeder.

In 2017 werd ik gevraagd om fluit te spelen op een herdenking voor een gevallen Mapuche activist in Chili. Hij was in zijn rug geschoten door de politie tijdens een demonstratie. Het Mapuche volk leeft in Zuid-Amerika en vecht nog immer voor hun bestaan en hun manier van bestaan. Men is nog immer dicht bij de natuur.

Deze avond op het Museumplein was voor mij een begin met een dieper besef, dat onze planeet een levend wezen is. Na deze avond heb ik vele woordvoerders en activisten mogen ontmoeten van inheemse volken en zij inspireerden mij diep. Mooie verhalen over de schepping en de natuur. Trieste verhalen over hoe (vooral) de westerse mens hier mee omgaat.

Vorig jaar, tijdens een vakantie in Suriname, is dat besef helemaal tot mij doorgedrongen en noem ik haar de Groene Moeder.

Ook tijdens wandelingen in Rotterdam besef ik me, dat we onze steden op haar hebben gebouwd. Al onze beschaving is tijdelijk, uiteindelijk zal Zij haar grond weer opeisen. Het is alleen wachten wanneer.

Als IC-verpleegkundige verbaas ik me elke dag weer, over wat wij op de IC weggooien. Dit komt in de natuur terecht. Aan de ene kant maken wij mensen ‘beter’ aan de andere kant maken wij ze ziek. En wat is ‘beter’ maken? Wat is genezing? Wat is heling? Door het besef dat de aarde een levend wezen is, besef ik ook meer en meer dat ziek zijn niet alleen lichamelijk is. We hebben als mensen de verplichting om ons zowel lichamelijk als geestelijk gezond te houden. Onze manier van werken is dat nu zeker niet.

30 dagen geleden ben ik gestopt met het eten van gefabriceerde producten (zoveel mogelijk dan, want een hoop is gefrabriceerd) en vlees. En eerlijk is eerlijk, mijn lichaam voelt steeds fijner en mijn afvalberg is ook meteen een stuk kleiner.

Gezond leven draagt bij aan een gezond leven, zowel geestelijk als lichamelijk.

Het is jammer dat onze gezondheidszorg alleen maar oog heeft voor pleisters plakken en niet werkt aan het voorkomen van de wond. Dit geldt voor lichamelijke ziekten, maar zeker ook voor geestelijke ziekten zoals burn-out en overspannenheid.

Ik werk momenteel aan een workshop/lezing over het leven met de Groene Moeder, over het leven met respect voor de planeet en het eigen lichaam, fysiek en mentaal. Hier ligt de oplossing. Voorkomen is beter dan genezen zei mijn wijze vader altijd. En daar ben ik het mee eens.

En dat drong pas echt goed tot mij door, na deze avond op het Museumplein, toen ik mocht spelen ter ere van een gevallen Mapuche strijder.