Een Mooie Dag

Vandaag is me iets moois overkomen. Eigenlijk twee mooie dingen. En allebei verrasten ze me en streelden ze mijn ego. Het eerste was dat ik weer voor enige maanden werk heb. Momenteel is het werk voor een IC/CCU verpleegkundige zoals ik erg dun gezaaid en is het met een lantaarntje zoeken naar werk. Van het uitzendbureau hebben we al een mail gehad over uren reductie en terugwerken, terecht natuurlijk, maar het geeft aan dat het niet dik gezaaid is met werk, maar ik heb dus weer voor een paar maanden werk. Daarna zie ik wel weer verder. Echter wat mij blij maakt, is dat men enthousiast werd van mij en mij graag wilde hebben op die afdeling.

Een ander moois, was dat ik op het werk aan het praten was over waar ik allemaal gewerkt had en of ik al lang detacheerder was. Ik zei dat ik dat al bijna tien jaar was en dat ik overal en nergens gewerkt heb. Dat ik mijn vaste baan ben kwijt geraakt door een stom conflict wat ik weliswaar via de rechter gewonnen heb, maar dat mijn carrière in dat ziekenhuis voorgoed verwoest had, dat ik hier en daar heb gewerkt, van thuiszorg tot privé kliniek, van woongroep tot in de farmacie. Of ik ooit nagedacht had over een vaste stek. Jazeker, maar toen ik dat had, sloten ze de IC (jawel dat was kort na de corona) en werd de helft van de formatie afgestoten. Ik heb bij Maastricht gewerkt, in den Helder, in Goes en in Ede. Ik heb patienten bezocht in alle provincies van Nederland en zo af en toe zijn zaken aan mijn neus voorbij gegaan, omdat corona uitbrak, omdat het ziekenhuis failliet ging, omdat men toch liever mij ver weg buiten het ziekenhuis zag. ‘Dat je je werk nog leuk vindt’ grapte een collega. Ja zei ik, het werk is leuk en op deze manier maak je nog eens wat mee. En dat is zo. Het rondreizen is vermoeiend (ik geef het toe) en soms ook wat lastig (geef ik ook toe) maar aan de andere kant vind ik het ook avontuurlijk. Ik kom nog eens ergens, ik doe ervaring op die ik anders nooit gehad zou hebben en ik ontmoet vele vele mooie mensen. Maar inderdaad, ik werk nog immer met plezier en zelden met een sacherijn.

Of ik dit nog lang volhoud. Dat weet ik niet. Maar dat hangt van de toekomst af. Dit jaar is een duur jaar voor mij en wat extra centen kan ik wel gebruiken, wat ik na 2025 ga doen, weet ik niet. Ik weet het echt niet. Er is veel aan het veranderen in mij en dat heeft vele vele oorzaken. Ik word ouder, dat is er echt eentje van. Ook al bevind ik mij in de gelukkige omstandigheden dat mijn lijf erg goed mee werkt. Ben zelden ziek en mijn lijf is nog goed van conditie. Nog immer kan ik nachten van drie uur slaap handelen en kan ik soms zeven dagen non stop werken aan. Ook de nachtdiensten gaan nog goed. Maar ik kruip wel naar de zestig toe. Duurt nog een jaar of vier, maar toch.

Dus dan zijn complimenten zoals dat ik als een positief mens ervaren wordt, erg welkom.

Ik werk graag met een lach. Ik houd van mijn werk. Ik lijd niet meer zo onder misplaatste geldingsdrang en opgepompte ego’s. Het gaat bij mij om de mens. De mens in het bed. De mens aan het bed. De mens achter deze mens. Soms voelt het alsof ik een Zielenman in het wit ben.

tsja…..verpleegkundige in hart en nieren. Ik sta er soms zelf van te kijken…..

Een nieuwe weg zonder de oude te verlaten.

God ontmoeten. Maar wat als God een ongemanifesteerd iets is. Een oerbron, de grote leegte. God is de grote leegte, een groot niets, wat de potentie en al wat kan ontstaan omarmt met een mantel van nietsheid. Hieruit ontstaat het licht der manifestatie. Door dit licht worden potenties zichtbaar en is de schepping mogelijk.

Momenteel ben ik bezig in drie filosofische stromingen te ontdekken wat God is en tot mijn verrassing, hebben deze stromingen bijna dezelfde grondslag. Een grondslag die ik ook in andere religies en culturen tegenkom. Is het filosofie, is het cultuur, is het religie. De grenzen hiertussen vervagen soms terwijl ze anderzijds soms heel hard aanwezig zijn.
Ik leer momenteel de nodige wijsheden en methodes om te werken met methodes die op de één of andere manier krachten losmaken. Niet voor iedereen merk ik, maar ik heb er in ieder geval baat bij. Het is een ontdekkingsreis, die me laat groeien als mens. Het is ook een ontdekkingsreis die me alles om mij heen weer laat relativeren en herwaarderen. Bijzonder proces. Soms moeilijk en pijnlijk, maar tegelijkertijd waardevol en enorm mooi.

Gisteren begonnen op mijn weg in de Vodoun uit Benin, een dag vol informatie en delen van levensvisies. Het hoogtepunt voor mij was een manier om geestesziektes te behandelen door zang en drum. Dit was door chaos te creeëren en de hulpvrager zo te overprikkelen dat hij flauwvalt, bezwijkt, dit met als doel de hersenen te resetten, eigenlijk een soort electroshock in geluid en ritme. Ik hoop dat ik dit snel een keer mag meemaken. Want dat is het, je geneest niet altijd door positiviteit en energie sturen. Soms moet je dingen doen die moeite kosten, offers vragen en pijn doen.

Wat heeft dit te maken met God en zijn bijna goddelijke kinderen, de Goden of Orisha’s. Alles. Het draait erom dat je daarmee leert werken en met de instrumenten die zij hebben geschonken. Het brengt mij absoluut de verdieping die ik lang heb gezocht. De vorm voorbij, diep in de inhoud zodat je de vorm weer sterker kan maken.

Ik ben ook dankbaar voor alle vrienden en familie die mij helpen in dit groeiproces, waardoor ik merk dat het meer en meer een tweede of zelfs eerste natuur van mij aan het worden is.

Een Roos voor mijn Hart

Het is nu meer dan een jaar geleden. Deze foto had een romantische Hallmark kaart kunnen zijn. Roosje, hartslag, één en al romantiek. Ergens was dit ook zo, ik zal u een klein beetje het verhaal achter deze foto uit de doeken doen.

Meer dan een jaar geleden sloeg mijn hart op hol. Geen fijne ervaring kan ik u mededelen. Het leverde mij een kort ziekenhuis verblijf op alwaar ze dit hartritme weer in de pas lieten lopen. Dit gebeurde echter niet op de manier die ik had gedacht en had gewild. Maar ook hier lag de schuld bij mijn hart, omdat het niet liet zien wat ik wilde zien. Zelf genezing was niet van toepassing, met een onregelmatige hartslag van zo’n 160-180 denk je niet meer zo helder na. Maar dank zij een snel kuurtje iv medicatie liep het aan het einde van de avond weer keurig in de pas en mocht ik zonder verdere medicatie naar huis. Mijn hart is soms net zoals haar eigenaar, eigenwijs, eigenzinnig, dwars, koppig en tegendraads. Geeft niet, zo weet ik in ieder geval dat dat hart van mij is.

De dag erna was ik op een Volle Maan Ceremonie op Ann’s Hoeve en Ann zoals veel van jullie weten, is één van de mensen die ik als mijn leraar beschouw. Of mentor. Of beide. In andere woorden: zij is iemand die ik hoog heb staan en er trots op ben om haar een vriendin te mogen noemen. Ik vertelde haar na het buiten drummen wat mij overkomen was. Bij het afscheid gaf ze me deze roos. Een roos voor mijn hart. Dat raakte mij. Een mooi diep gebaar. Spontaan en zonder poespas, maar vol met liefde. Dat is Ann. Pure magie uit het moment en uit het hart.

Ik heb er toen een week over getwijfeld of ik deze foto en mijn relaas op facebook zou zetten. Het is niet mijn ding om dit soort zaken te delen (jullie lopen zo af en toe wat mis, maar ja, nergens staat in de regelementen te lezen, dat je alles moet delen), maar ik vond ook dat ik soms mag laten zien dat ik ook niet onbreekbaar ben. Blijkbaar.

Overigens heb ik er met mijn Docent Linda (zeker Docent met een hoofdletter!) ook over gehad na de les afgelopen zondag. Ook zij had liefdevolle wijze raad voor mij (en nog over een andere zaak, maar daar voorlopig nog niets over) die ik zo snel mogelijk heb opgevolgd. Toch leuk dat je als IC verpleegkundige bijna net zoveel waarde hecht aan getekende symboliek als aan een bijtend regulerend stofje.

Feit blijft, sinds het weekend is het weer rustig in de borstkas van ome G. Met dank aan de SEH Franciscus, Ann en Linda. En natuurlijk Rachel die me tijdens het verblijf op de SEH vrolijk in een rolstoel mocht rondrijden en me met veel liefde en geduld bij stond tijdens het voortrazen van mijn hart en het toedienen van de medicatie.

Kortom dit gebeuren maakte mij een ervaring rijker. En dan te bedenken dat mensen helpen met dezelfde hartritme problematiek bijna mijn dagelijks werk is.

Van herdenking tot besef.

Soms plaats ik ook iets op Linkedin. Vandaag heb ik dit gedaan, omdat de mede organisatrice van dit event, mij vandaag berichtte en vertelde dat ik na dit optreden voor haar een muzikale inspiratie ben. Dat raakte mij en ik vond dat ik daar iets mee moest doen. Laten zien wat dit optreden en deze herdenking met mij gedaan heeft. Het was voor mij een omkeerpunt. De start van een groeiend besef. Deze avond was triest en mooi. Mooi omdat het mijn ogen opende, voor zoiets groots, dat ik nog immer niet echt kan overzien hoe groot. De liefde voor de Groene Moeder. Onze Grote Moeder.

In 2017 werd ik gevraagd om fluit te spelen op een herdenking voor een gevallen Mapuche activist in Chili. Hij was in zijn rug geschoten door de politie tijdens een demonstratie. Het Mapuche volk leeft in Zuid-Amerika en vecht nog immer voor hun bestaan en hun manier van bestaan. Men is nog immer dicht bij de natuur.

Deze avond op het Museumplein was voor mij een begin met een dieper besef, dat onze planeet een levend wezen is. Na deze avond heb ik vele woordvoerders en activisten mogen ontmoeten van inheemse volken en zij inspireerden mij diep. Mooie verhalen over de schepping en de natuur. Trieste verhalen over hoe (vooral) de westerse mens hier mee omgaat.

Vorig jaar, tijdens een vakantie in Suriname, is dat besef helemaal tot mij doorgedrongen en noem ik haar de Groene Moeder.

Ook tijdens wandelingen in Rotterdam besef ik me, dat we onze steden op haar hebben gebouwd. Al onze beschaving is tijdelijk, uiteindelijk zal Zij haar grond weer opeisen. Het is alleen wachten wanneer.

Als IC-verpleegkundige verbaas ik me elke dag weer, over wat wij op de IC weggooien. Dit komt in de natuur terecht. Aan de ene kant maken wij mensen ‘beter’ aan de andere kant maken wij ze ziek. En wat is ‘beter’ maken? Wat is genezing? Wat is heling? Door het besef dat de aarde een levend wezen is, besef ik ook meer en meer dat ziek zijn niet alleen lichamelijk is. We hebben als mensen de verplichting om ons zowel lichamelijk als geestelijk gezond te houden. Onze manier van werken is dat nu zeker niet.

30 dagen geleden ben ik gestopt met het eten van gefabriceerde producten (zoveel mogelijk dan, want een hoop is gefrabriceerd) en vlees. En eerlijk is eerlijk, mijn lichaam voelt steeds fijner en mijn afvalberg is ook meteen een stuk kleiner.

Gezond leven draagt bij aan een gezond leven, zowel geestelijk als lichamelijk.

Het is jammer dat onze gezondheidszorg alleen maar oog heeft voor pleisters plakken en niet werkt aan het voorkomen van de wond. Dit geldt voor lichamelijke ziekten, maar zeker ook voor geestelijke ziekten zoals burn-out en overspannenheid.

Ik werk momenteel aan een workshop/lezing over het leven met de Groene Moeder, over het leven met respect voor de planeet en het eigen lichaam, fysiek en mentaal. Hier ligt de oplossing. Voorkomen is beter dan genezen zei mijn wijze vader altijd. En daar ben ik het mee eens.

En dat drong pas echt goed tot mij door, na deze avond op het Museumplein, toen ik mocht spelen ter ere van een gevallen Mapuche strijder.

het Beste van 2

Laatst was ik in een Kulturu shop, een winkel die Surinaamse artikelen verkoopt, artikelen van een zeg maar religieuze en culturele aard. Ik liep daar naar binnen omdat ik nieuwsgierig was naar wat ze te verkopen en te vertellen hadden. Er waren daar Winti artikelen te koop en ik ben aardig nieuwsgierig naar de Winti cultuur. Ik zal een lang verhaal kort houden, ik kocht een paar cd’s, raakte met de mede eigenaar aan de praat. Hij vertelde mij dat Winti overging van familie lid op familie lid, maar dat dat niet altijd te sturen was en dat iedereen weer een eigen manier doorkreeg. Hij vertelde me ook over het versmeltingen van religies, zoals de religies en gewoonten van de indianen met de bosnegers en het christendom met de religie van de slaven. Ooit versmolten de religies van de Indianen en de Ontsnapte slaven van Haiti samen om zich zo te sterken in de strijd tegen de Fransen, op Cuba, in Brazilie en de nodige andere Amerikaanse landen versmolt het Katholicsisme met de Orisha verering uit de noord westelijke landen van Afrika, zodat de slaven hun eigen religies konden aanhouden, maar dan in een gecamoufleerd katholiek jasje. Mijn gesprekspartner noemde het heel mooi, je maakt gebruik van het sterkste van twee religies. Fusion Religie. Ik noemde het altijd religie shoppen, continu zoeken wat bij mij past, maar inderdaad, waarom zou je gewoon niet het sterkste van diverse religies gebruiken en dat gieten in iets nieuws.
Waarom deze inleiding? Omdat ik de laatste tijd aan het worstelen ben met mijn wortels en afkomst. Ik ben altijd heel katholiek opgevoed, ik heb dit al eerder vermeld, echter in mijn tienerjaren heb ik mij meer en meer afgekeerd van de kerk. Ik wil niets met dat instituut te maken hebben. Nog steeds niet. Voor mij is het een log dogmatisch instituut, waarin weinig tot geen ruimte is voor een ruimdenkende vrije geest. Sinds mijn late tienertijd heb ik me ook vol overgave gestort op de muziek en de kracht van klank en ritme. Ik heb de kracht van muziek gevoeld en ervaren tijdens de wilde concerten die ik heb bezocht. Ik heb bij deze concerten vaak in moshpits gestaan, wild gedanst, tot bloedens toe, in trance, onbesuisd en ongeremd. Ik voelde het belang van deze concerten, ik ervoer ze al initiatie dansen, dansen waarbij jongens laten zien dat ze man zijn. Mijn vriendin hield mijn bril vast en keek vol trots hoe ik ongeremd met een grenzeloze energie te keer ging als een maniak. Kleren sneuvelden regelmatig, blauwe plekken, kneuzingen en diverse keren sneetjes tgv studs (armbanden met kleine spijkers) of tanden door lippen. Hetzelfde gebeurde op het podium als ik met mijn punkbandje optrad. Ik verloor mezelf in het rimte, de klank, de feedback en de herhaling van teksten. Terugkijkend kun je dit een anarchistische manier van chanten noemen. Ik was een bezetene op het podium. Een wilde man. Ook hier regelmatig blauwe plekken en bloedige verwondingen. Zelfs tijdens repetities ontstonden lange jams waarin we eindeloos konden hangen op de herhaling van slechts enkele tonen.
Een priester, een kennis van mijn vader, noemde dit het uitdrijven van mijn persoonlijke demonen. Volgens hem sloeg ik letterlijk de pijn van me af. Dit zou kunnen. Ik denk inderdaad dat ik tijdens deze punk periode in de wereld van mijn duistere ik afdaalde. Ik moest mezelf ontdekken, op reis door alle pijn en alle duistere verborgen kanten van mijn zijn. Deze ontdekken, herkennen, beschrijven en accepteren als onderdeel van mezelf. Tijdens mijn experimentele noise periode, waarin ik een meester was in het maken van duistere rituele geluidstapijten met explicite performances ging ik hierin echt de diepte in. Tijdens deze periode verdiepte ik me ook in het sjamanisme. In het middel wat men trance noemde. Ik gebruikte geluiden en ritmes om in trance te komen, nu wilde ik meer weten over de wereld van de trance. Ik wilde meer weten van die wereld waar ik geregeld in afdaalde. Die duistere wereld, die wereld van dromen, die wereld achter de spiegel, de wereld van wensen en verlangens, de verborgen kanten van mezelf. Ik verdiepte mij in Chakra’s, in de levensboom van de Kabballah, Yggdrasil de boom des levens van de Germanen en in de Poteau Mitan van de Voodoo. Allen hadden ze gemeen dat er gereisd kon worden door werelden op ritme en dat energie zich verticaal verplaatste. Ik zag en ervoer klank en ritme meer en meer als een middel om jezelf te verkennen. Voor mij verbeeld dit trance reizen het reizen in de eigen geest. De onderwereld zoals die besproken wordt in het sjamanisme bevindt zich volgens mij in de archieven van de menselijke geest. Daar bevinden zich de herinneringen, de talenten, de kennis, alles wat we ooit gezien of van onze ouders/voorouders hebben meegekregen. Er bevinden zich daardoor ook zaken die we zo niet voor de geest kunnen halen, gewoon omdat ze via ons onderbewustzijn daar zijn opgeslagen. Door TranceReizen kun je deze zaken ontmoeten en zelfs bewust opzoeken. Zelf heb ik ervaren dat het een goed middel is om zo te kunnen afrekenen met demonen en spoken uit het verleden. (met demonen bedoel ik, de kanten van jezelf waar je moeite mee hebt om te accepteren en die ook niet altijd door de maatschappij geaccepteerd worden) En dat het een goed middel is om adviezen te vinden die verborgen zijn in de eigen geest. Mijn ouders leven daar in de herinnering diep in mijn geest, tijdens een TranceReis kan ik hen soms vragen voorleggen. Noem het een hypnose. Misschien zelfs wel suggestie. Dat mag. Maar hoe dan ook: het is een middel dat werkt.
Het reizen door de onderwereld is het meest tastbare. Herinneringen zijn beelden. En beelden zijn te visualiseren. Moeilijker is het om door de bovenwereld te reizen. Dit is het domein van het goddelijke in ons. Het overstijgende. Dit is abstract. Vormloos. Veel moeilijker om hier een beeld van te krijgen. Dit werkt veel meer op het gevoel. Voor dit reizen moet je kunnen loslaten. Uitstijgen boven de bekende beelden en ideeën. Hier vind je het goddelijke in jezelf. Iets universeels. Tussen deze onderwereld en bovenwereld bevindt zich het hier en nu. Dat is een punt. Het middelpunt van een verticale diabolo. Dit is hetgeen je ziet en ervaart in het moment.

Maar om terug te komen op het gesprek wat ik had met de mede eigenaar van de Kulturu shop. Sinds ik vorig jaar (zie eerder blog Magie) heb geleerd dat er christelijke stromingen zijn die het koninkrijk Gods in jezelf plaatsen, vind ik langzaam vrede met mijn katholieke opvoeding. Ik blijf er echter mee worstelen omdat ik in geen geval verbonden wil worden met het instituut kerk. Toch voel ik me ermee verwant. Ik heb net verteld dat ik voornamelijk bezig ben om met behulp van klank door de menselijke geest, de menselijke ziel te reizen. Het domein dus van het koninkrijk Gods. Is dit mijn versie van een Fusion Religie? Heb ik zo via een omweg gevonden waar ik voor mezelf God kan vinden? Wat het goddelijke is voor mij? Ik ben er nog lang niet uit. Het is een spirituele worsteling. Een filosofische worsteling. Een reis door beelden en ideeën. Een reis die ik meer en meer met anderen maak. Want na de performances, waar ik op een podium stond en mensen entertainde, geef ik nu drumcirkels en gongbaden in een meer meditatieve setting, waarin mensen actief deelnemen of meereizen op het ritme en de klank. Ik leer van de verhalen. Ik leer van de verbondenheid. Via de drums zie ik dan mensen zich verbinden. De eenvoudige ritmes en het diep doordringende geluid van de drums zorgen ervoor dat mensen hun persoonlijke ego verruilen voor het ego van de groep. We zijn dan één. Heb ik geleerd om het sterkste te gebruiken van diverse religies. Het lijkt erop. Nu moet ik zelf nog vrede zien te vinden met het omarmen van de wijsheid die ik van mijn voorouders heb meegekregen. Ik weet dat ik dat moet doen, maar het is het hoe waar ik momenteel mijn hoofd over pijnig. Dat zal mijn laatste hobbel worden. Maar ook deze hobbel zal ik kunnen nemen.

 

het Kan Anders

Ik denk dat het geen geheim is, dat ik ronddool als DrumCirkel gevende KlankKunstenaar en ik sinds vorig jaar de helft ben van het KlankDuo YslashY, maar dit stuk gaat niet over onze klank en drum avonturen, dit stuk gaat over de mensen en plaatsen die we hebben ontmoet. Laatst had ik met een vriendin een gesprek over de mallemolen die onze maatschappij kan zijn. Veel mensen hebben het gevoel vast te zitten in een rol en positie die ze is opgelegd en lijdzaam ondergaan ze hun bestaan tot het verlossende moment daar is en ze hun ogen voorgoed kunnen sluiten. Ja dit klinkt wat zwaar en somber, maar ik geloof echt dat veel mensen zo hun bestaan voortschrijden. Ze vertelde over haar kinderen die een wat ander bestaan voor ogen hadden (een bestaan waarin kunst centraal staat) en ze was bang voor hun toekomst, omdat met kunst geen brood te verdienen valt.

Deze vriendin heeft een punt. Het is niet gemakkelijk. Maar door de mensen die ik tijdens de YslashY optredens en mijn solo optredens heb ontmoet, heb ik geleerd dat er wel degelijk andere levens stijlen zijn. In Denemarken hebben we artiesten ontmoet die in vrijstaten leven of in kraakpanden, door deze lage woonlasten konden zij de wereld rondreizen en hun ding doen. Voor de één was dat muziek, de ander had een krantje met kopieer kunst en weer een ander was dj. Ik hoor u zeggen, nou dat wil ik ook wel doen. beetje hangen, creatief zijn en rondreizen. Voor u heb ik als antwoord: doe het dan! Wees creatief. Zeg huis en haard op en ga rondreizen. Deze kunstenaars hebben echter geen band met hun huis. Worden ze uitgezet, moeten ze zich soms acuut verplaatsen, wat tot gevolg heeft dat ze weinig bezit hebben en weinig zekerheid. Dit is een keuze.

Mijn jongste zus heeft in haar jonge jaren heel wat rondgereisd. Ze had geen geld en weinig bezit. Ging ze op pad, zei ze haar kamertje op, dumpte wat spullen bij haar moeder en ging op pad. Een paar maanden hier, een paar maanden daar, gebruikmakend van de gastvrijheid van anderen. Ze heeft een langere tijd in Nieuw Zeeland gewoond bij mijn (onze) andere zus, ze heeft in Marseille gewoont, in Toulouse en ze heeft nog veel meer andere landen gezien. Ze is goed in Rugby en via de Rugby heeft ze bijvoorbeeld in Toulouse werk gekregen. Nu is ze zich wat meer aan het settlen, maar ze heeft heel wat van de wereld gezien. En ik denk dat daar geen eind aan komt. Ze is net moeder, maar ik voel dat haar leven avontuurlijk zal blijven.

Overigens mijn andere zus is op 23 jarige leeftijd de liefde gevolgd naar Nieuw Zeeland om daar een nieuw leven op te bouwen. Is haar gelukt. Al was het meer dan zwaar in het begin, 23 ver van huis en je kent niemand en je vriend is piloot en vaak van huis, het is haar gelukt. Zij reist daarnaast met haar Capoeira Team regelmatig naar Australie en Brazilie…

Op de Klokkenberg waar ik werkte in de jaren 90, werkte ook een collega die veel reisde. Als ik het goed had, had ze een contract voor 50%.  Ze werkte dan full time nachtdiensten gedurende zes maanden en gedurende die andere zes maanden reisde ze de wereld rond. Ze had geen huis en sliep bij famlilie en vrienden. Ze wilde veel van de wereld zien en dat deed ze. Daarom was ze ook vrijgezel en had ze geen kinderen.

Een paar jaar geleden ontmoette ik een dame die haar huis had verkocht en al haar bezit in de achterbak van haar auto heeft gestopt. Alles wat ze bezat moest in haar achterbak passen en ze bouwde een nieuw bestaan op als nomade door op huizen te gaan passen in binnen en buiten land. Ze eindigde in Portugal.

Op één van de volle maan Ceremonies die ik heb gehouden in Tinte, kwam ik een jongeman tegen die ook zijn huis had verkocht, zijn baan had opgezegd, een huis op wielen heeft gekocht en nu zijn geld verdient met workshops, fotografie en online marketing. Dit kan hij overal doen, dus is hij niet meer aan één plaats gebonden.

In Amsterdam kwam ik tijdens één van mijn wandelingen in een cafetaria op een terrein met caravans en moestuintjes. Voor een paar euro kocht ik daar een Kamelenburger en terwijl ik dit at, vertelde de partner van de beheerder van dit cafetaria me, dat zij en haar gezin hun hele leven al in caravans woonden. Even hadden ze in een huis gewoond, maar dat trokken ze niet. Ze hadden deze vrijheid nodig. Werken in de buitenlucht, geen huis om voor te zorgen, financieel in dit geval. Ze woonden in deze kleine gemeenschap en bedropen zichzelf met de groenten en fruit uit de moestuin en maakten alles zelf.

Een boerderij waar we recentelijk hebben opgetreden, is verbouwd tot spiritueel centrum door vrijwilligers van www.helpx.com, dit is een website die het mogelijk maakt om arbeid en onderkomen te delen. Mensen kwamen via deze website van alle kanten van de wereld op deze boerderij en tegen kost en inwoning hebben ze deze boerderij verbouwd, ingericht, opgesierd en hebben ze het mogelijk gemaakt dat anderen nu hier workshops en optredens kunnen verzorgen. Veel is gedaan met afval om de kosten te drukken. Ja dat zorgt voor een iets mindere strakke vormgeving misschien, maar wel sfeervol en erg gezellig en vooral magisch, want je voelt de liefde in alle vertrekken.

En zo kan ik doorgaan. Er zijn nog veel meer van zulke verhalen. Zelf heb ik een baan om zo mijn optredens en workshops te kunnen bekostigen, maar dat is mijn keuze. Ik heb ontdekt dat een thuis voor mij nu nog heel belangrijk is. Ik heb nu eenmaal de nodige boeken, instrumenten en cd’s en heb ruimte nodig om dit op te slaan. Bezit is tevens iets wat je gevangen zet. Vaak is je bezit zo dierbaar, dat het leven wat je leidt, geleid wordt door de angst dit kwijt te raken. Het is niet voor niets dat beveiliging voor velen zo belangrijk is. Het kan zijn dat ik op een moment dit bezit wegdoe omdat ik vrij wil zijn. Dat kan. Voor nu is het echter voor mij nog te belangrijk. Maar dit is MIJN keuze en daarom kan ik hier mee leven. Ik weet dat het anders kan. Dus aan iedereen die klaagt over zijn leven, dat hij het gevoel heeft gevangen te zitten. Het hoeft niet. Het bestaan wat je leidt is een keuze. Die keuze is aan jezelf. Denk goed na over wat nu echt belangrijk is voor jou. Echt belangrijk en maak dan een afweging. Wat betekenen veiligheid, zekerheid, bezit, creativiteit, vrijheld en zo voort en zo voort voor jou. Hoe belangrijk zijn deze begrippen. Waar word je gelukkig van. Het is helemaal aan jou! Nogmaals er zijn vele manieren om te leven, vele wegen die leiden naar Rome…en ik zal u een geheimpje vertellen: ze zijn allemaal even mooi.

Kaarten der Liefde

Tarot en relaties. Tarot en daten. Kaarten der Liefde. Ik had het er vandaag met een loopbaancoach over. Zij vertelde me na aanleiding van mijn ontboezeming dat ik Tarot had gestudeerd dat volgens haar alle gescheiden vrouwen na de scheiding een waarzegger raadpleegden om te kijken of er  niet ergens een prins op het witte paard wachtte om hen te redden uit de eenzaamheid. Ja men lacht om de Tarot, maar ondertussen is men er erg nieuwsgierig naar.

In een vorig leven zeg maar, ben ik erg actief geweest met Tarot onder de naam het Donkse Oog. Ik vond het leuk, het gaf me inzichten en hoe meer ik het bestudeerde hoe meer ik de waarde ervan inzag. Ik zag het minder en minder als iets om de toekomst te voorspellen en meer en meer als een oud ontwikkelingsmodel in plaatjes wat goed te gebruiken is als coachings instrument. Een instrument wat ik als zodanig nog immer graag gebruik. In dat vorig leven heb ik ook wat kleine avonturen beleefd.

Het leukste avontuur was wel mijn gastoptreden bij Kisha Gibson in de USA in haar programma TarotTuesdays. Kisha Gibson werkte bij een organisatie die grote spirituele evenementen organiseerde en verdiende met dit soort zaken haar boterham. Ze had me benaderd om bij haar in het programma live tarot consulten te doen voor luisteraars. Ze was erg onder de indruk van mijn Tarot kennis en vaardigheden. Deze had ze gelezen op mijn Donkse Oog facebook pagina en in diverse tarot groepen waar we beiden lid van zijn. Mijn eerste gedachte was, welke amerikaan wil nu naar mij luisteren. Mijn tweede gedachte was, yeah right, een succesvolle amerikaanse tarot lezeres die mij uitnodigt voor haar radio programma. Nou het bleek dus echt te zijn. Daar zat ik thuis achter de labtop met mijn tarot doekje en kaarten. Op een andere labtop stond het boek open wat ik geschreven had over een deck, dit als geheugensteuntje. Ik was bloednerveus. Alles ging via het net, bleef de verbinding wel in stand. Zouden er wel mensen luisteren? Was mijn engels wel goed genoeg? Ik zat thuis in Breda, Kisha zat daar in de studio in de USA en samen stonden we mensen te woord in haar programma. Via een chat venster zag ik vragen voorbij komen en zag ik de luisteraars in de rij staan om aan mij vragen te kunnen stellen. Ik vond het bijna onwezenlijk. Mensen vroegen me van alles en daar zat ik dan thuis met een stapeltje kaarten consulten te doen. Zo had ik het niet geleerd, maar op de één of andere manier werkte het. Mijn engels bleek goed. Daarnaast merkte ik dat mijn exotische factor goed werkte. Het ging echt een ruim uur non stop door. Dodelijk vermoeiend. En dan nog de teleurstelling op de chat van de mensen die niet aan de beurt waren gekomen. Het raakte me en maakte een grote indruk op mij. Het besefte me ook meteen de verantwoordelijkheid die ik als Tarotduider had, mensen namen mijn antwoorden heel serieus. Ik ben twee keer bij Kisha in het programma geweest. Twee keer was het een succes. En alle twee de keren heb ik er van genoten.

Zelfs de liefde is eigenlijk gekomen door de tarot. Niet veel mensen weten het, maar mijn vriendin en ik hebben elkaar indirect ontmoet door mijn deelname aan de Datingfair, een datingsbeurs in Utrecht. Ik stond daar met een vriend die zijn computer programma ‘Is it a Match’ wilde promoten. Een datings programma waarin je kon kijken of je een match was met je potentiële date. Dit programma werkte met de Maanfases en met een stuk Tarot. Deze datings beurs was erg slecht bezocht en is op zich al een heel blog waard. (weet niet of dat ooit ga schrijven, want het kan wel eens een erg sneu blog worden)

Een van de opzienbarende dingen die ik daar heb gezien, was een optreden van Dries Roelvink. Hij was dubbel geboekt, had geen zin, had haast, begon dus een uur eerder dan op het programma stond aangegeven en zong ook alsof hij al te laat was voor de trein. Een zeer plichtmatig gejaagd en uiterst ongeïnspireerd optreden. Echter, wat mij opviel, was dat er in die zo goed als lege zaal, een mooie jongedame voor het podium aan het dansen was. Een donkere slanke schoonheid die danste op de begeleidings cd van Dries en hem meer teruggaf als dat hij verdiende. Zij viel op op deze beurs vol leegheid (nogmaals, er waren nauwelijks bezoekers), een mooie jonge afrikaanse vrouw die sierlijk solistisch stond te dansen op de beats van Neerlands trots.  Even later stond zij voor onze tafel en we raakten aan de praat. Ze had prachtige grote stralende ogen en sprak vol energie over haar werk als eventmanager. We spraken over het organiseren van events, ik heb daar immers ook ervaring mee. We spraken over onze passies. Ik wilde een klein beetje veel indruk op deze dame maken. Ze was met stip de mooiste dame op deze beurs en ik zag het als een uitdaging om haar contact gegevens te krijgen. Soms ben ik ook maar gewoon een jongen. We hadden een leuk gesprek. Ik kreeg haar kaartje, ze organiseerde events alwaar mensen hun passie konden delen en wie weet konden we nog eens iets voor elkaar betekenen.  We hielden contact en na een wat dramatische date (ja dat was het, ook dat is een blog waard) hebben we gewoon contact gehouden als vrienden en op haar eerst volgende event heb ik Rachel leren kennen. (lees de Dolende Fluitspeler en de Yogajuf) Rachel was een vriendin van deze dame en was blijkbaar ook op de datingsbeurs, echter daar heb ik haar niet gezien, ik was of te onder de indruk van deze dame of Rachel is buiten mijn zichtveld gebleven die dag. Ik houd het op het laatste. Volgens mij heb ik haar echt niet gezien.

Maar dit was dus eigenlijk mijn kennismaking met Spiritueel daten. Dit inspireerde mij om aan de hand van geboorte data, via Tarot (ik heb al gezegd dat ik Tarot heb gestudeerd – geen grap en bestudeer dit nog immer) Persoonskaarten en Trillingskaarten uit te rekenen en deze aan Chakra’s te koppelen. En dan kun je natuurlijk de uitkomsten naast elkaar houden om te zien hoe een combinatie eruit ziet en wat de mogelijke gevolgen kunnen zijn. Erg leuk. Ik vertelde dit tegen een collega in het ziekenhuis en die stuurde me vanaf dat moment de geboorte data van zijn Tinderdates om te kijken hoe dat eruit zou zien en wat mijn idee daarbij was. Het was iedere keer wat werk, maar zo leuk om te doen. Het voelde ietwat ondeugend en stout, alsof we zo iets wisten wat de potentiële date nog niet wist. Mijn collega hield altijd rekening met hetgeen ik uit de data en kaarten haalde. Zelf deed ik het natuurlijk ook. In die periode passeerden nogal wat dames mijn revue en in de nachtelijke uurtjes was ik regelmatig bezig met rekenen en kaarten bekijken. Met een Amerikaanse vriendin (die mij mede beheerder maakte van een hele grote Tarot groep voor afro amerikaanse tarot lezers) zaten we deze methode te testen op mensen om ons heen. Erg leuk. Ook leuk waren de online consulten die door de rekenmethode mogelijk werden. Er waren een paar mensen die me wisten te vinden en ik vond het zo leuk om te doen dat ik er nooit geld voor heb gevraagd. (later ben ik het wel gaan afhouden, want per ‘consult’ was ik soms ruim een uur bezig) en ook ik houd van mijn vrije tijd.

De Amerikaanse vriendin kwam met nog iets moois. (de Tarot heeft me ook naar de USA gebracht, ook genoeg stof voor misschien wel diverse blogs) Het boek Love Cards. Werkt ook met geboorte data. Sindsdien is elke date, elke dame die ik maar even leuk vond, beoordeeld door dit boek. Het werkt simpel, overzichtelijk, niet snel, je bent wel even bezig, maar de uitkomsten zijn erg boeiend. Een prachtige aanvulling op de methode die ik al  hanteerde. Ik had twee van deze boeken door een stom ongeluk, echter één van deze boeken is geëindigd bij een zeer mooie schone dame waar ik twee wilde dates mee had. (ook dit natuurlijk in het pré Rachel tijdperk) Ik leende het haar, echter ik wist toen al dat het boek waarschijnlijk bij haar zou blijven. Geeft niet, ik heb er nog één over en één is genoeg. Deze zal ik dus niet gauw uitlenen, omdat het echt een heerlijke aanvulling is voor de nieuwsgierige liefdes adviseur. Het is echt een heerlijk boek.

En dan is er natuurlijk altijd nog mijn Harten Tarot. Het deck wat ik met mij meeneem naar beurzen en andere speciale gelegenheden alwaar ik een tafel met materialen heb. Soms neem ik ze ook mee naar DrumCirkels, als ze bijvoorbeeld op Valentijnsdag vallen. Het is altijd heerlijk om te zien hoe graag mensen een kaart trekken in de vorm van een  hart en dan vervolgens heel openhartig over de liefde praten. Zelfs mijn ex-schoonmoeder heb ik zo hele diepe gevoelskwesties horen openbaren. Mensen praten graag tegen een kaart of via een kaart. In die zin zijn de kaarten echt magisch. Daarin ligt ook de kracht. Een indirecte communicatie. Minder bedreigend, minder confronterend en een mooie manier om je diepste gevoelens bloot te leggen.

Langzaam begint de Tarot weer te jeuken. Ik heb er een tijdje weinig mee gedaan, omdat ik er simpelweg weinig tijd voor had. Maar nu begint het weer te kriebelen. Gewoon als middel om mijzelf te prikkelen met beelden en getallen en methodes. Gewoon voor wat eigen hersengymnastiek. En wie weet een consultje zo hier en daar….wie weet wat de Tarot nog meer voor mij in petto heeft….

Wie weet moet ik er eens een kaartje op trekken……….

Dood

“ik wil geloven dat uit al het slechte dat een mens meemaakt, iets goeds voortkomt. Ik wil geloven dat al dit verdriet een nut heeft”

Dood. Mijn hele leven ben ik er al door gefascineerd. Is het omdat ik wist wat mij te wachten stond? Of overkwamen al die doodszaken mij doordat ik juist zo met de Dood dweepte? Of is het allemaal gewoon stom toeval? In mijn privé en in mijn werk zag en zie ik ze met bosjes sterven. Ik heb de koude hand van mijn moeder gevoeld, ik heb mijn broer geïdentificeerd in het mortuarium, ik heb het hoofd van mijn vader getild uit een berg gestold bloed in zijn slaapkamer. Horror. Absolute horror. En dan heb ik het nog niet eens over de mensen die ik heb zien sterven op mijn werk. Mensen die ik van de beademing heb afgehaald, waardoor ze kwamen te overlijden, mensen waarbij ik slaap en pijn medicatie heb gestart zodat ze de rust vonden om vredig te kunnen sterven en dan al die reanimaties die het uiteindelijk toch niet hebben gehaald. Al die doden, ik ben letterlijk de tel kwijtgeraakt. Nee, de Dood lijkt soms mijn wandelpartner op mijn pad des levens.

Ik merk echter dat ik na al die jaren van dood en verdriet, langzaam weker word. Weker. Zacht. Het verdriet komt steeds dichterbij. Meer en meer zie ik de mens in het verdriet. Ik merkte dat vorig jaar. Ik kreeg een patiënt op de IC die op de avond voor zijn vakantie even de vijver ging schoonmaken. Toen zijn vrouw ging kijken dreef hij op zijn buik in de vijver. Wat er precies is gebeurd zullen we nooit weten, een beroerte? een hartstilstand? uitgegleden? Het gevolg was dat de man verdronken was. De ambulance had hem nog gereanimeerd, hij was zwaar onderkoeld bij ons op de IC gekomen, echter de therapie mocht niet baten. Wat we ook deden, steeds sneller ging hij verder achteruit en uiteindelijk stierf hij. Dit deed me niet veel. Vaktechnisch vond ik het nog spannend ook. Het is een spel van medicatie, beademing en parameters en ik ben dol op dat spel.  Vooral in de acute fase, de fase van het gevecht van de dood op het leven. Een spel wat wordt gespeeld door de intensivist en ik als verpleegkundige. Een spel met labwaardes, monitor getallen, grafiekjes en een patiënt. Als de dood het wint gedraagt iedereen zich als een gentleman, gaat sportief met de uitkomst van het spel om en kijken we al uit naar een revanche.

Maar wat was het dan wat dit zo anders maakte. Het was het gesprek met zijn vrouw. Ik was erbij toen de intensivist haar vertelde dat het er slecht uit zag. Heel slecht uitzag. Het was haar duidelijk. Ze werd stil. Wij zwegen ook. Toen vertelde ze hoe ze haar man vond, drijvend op zijn buik in het water. “U heeft wel gezien dat hij niet de dunste is” Ja dat hadden we gezien. De man was enigszins dik te noemen. Met tranen in haar ogen beschreef ze hoe ze in het water gesprongen was om hem eruit te halen. Maar wat ze ook deed, ze kreeg zijn hoofd niet boven water. Deze wanhoop. Deze liefde. Deze woorden, de tranen over haar wangen, braken mijn hart. Stil luisterde ik naar haar. Stil probeerde ik mijn tranen te onderdrukken. Ik voelde haar wanhoop en angst. Angst voor hetgeen ze wist dat ging komen. Ze wist net zoals ons, dat haar man deze strijd eigenlijk al verloren had. Ze ging even naar huis, maar voordat ze ging nam ze afscheid van haar man, die op dat moment volgens onze parameters nog in leven was. Die liefde, die genegenheid, ik mag hopen dat op mijn sterfbed er iemand is die zo afscheid neemt van mij, die schoten gaten in het pantser van mijn hart. Ik keek haar aan. Gebroken ogen. Ik had het al vaker gezien, maar nu braken ze mij. Ik zei haar “kom hier” en gaf haar een knuffel. Ik schok van mezelf. Had ik nu  mijn professionele afstand zelf afgebroken? Ik voelde dat het verlies van een patiënt nooit meer hetzelfde zal zijn.

Vanavond weer. Een jonge patiënt overlijdt. Vanochtend liep hij nog rond. Praatte hij nog. Nu staat zijn vriendin staat tegenover mij. Hij ligt tussen ons in op een brancard. Comateus. Zij kijkt mij aan. Natte ogen vol ongeloof. Ik praat rustig over het te verwachten beloop. Ik vertel haar dat naar alle waarschijnlijkheid hij dit niet gaat overleven. Ik begeleid haar door het proces. Biedt ruimte voor haar verdriet. Vertel haar wat te doen als ze naar huis gaat. Over procedures. Over dat ze goed voor zichzelf moet zorgen, dat ze op haar rust let. Ik weet dat ze de komende dagen slecht zal slapen, dat er veel geregeld moet worden en dat hersenen overuren maken om al dat verdriet, ongeloof en wanhoop te verwerken. Het is in mij een tweestrijd tussen sensatie zucht en medeleven. Ik vind het spannend, maar tegelijkertijd verschrikkelijk zielig. Het is deze tweestrijd die in mij steeds meer en meer onzekerheid zaait of ik dit werk wel met de juiste motivatie doe. Ja ik ben er goed in. Maar waarom doe ik het zo graag? Wil ik zo toch iets goeds laten voortkomen uit al het verdriet wat ik zelf heb meegemaakt of kick ik op de sensatie van het zien sterven van een patiënt en is de begeleiding niet meer dan een soort zelfverheerlijking? Ik weet het niet. Het kost me zelfs moeite om mezelf het voordeel van de twijfel te geven.

Maar hoe dan ook. Ik weet dat er een mens achter die gebroken ogen zit. Een mens die haar of zijn wereld ziet instorten. Een mens in wiens nachtelijke hemel een ster dooft en duisternis achterlaat. Een mens die even niet het schijnsel van de overgebleven sterren kan zien. En ik voel die mens. En iedere keer lijkt het wel alsof ik die mens steeds beter voel. Alsof het verdriet ook een deel van mij wordt. Ik word er soms bang van. Kan ik dit werk zo wel blijven volhouden?

Het citaat waarmee ik dit blog open komt van mijn vader. Mijn gids in het land van rouw en troost. Hij sprak deze woorden geruime tijd na de dood van mijn broer. Hij wilde dat de zelfmoord van mijn broer ergens goed voor zou zijn, dat er iets positiefs uit voort zou komen. Maar hij zag het niet. De teleurstelling en het onbegrip van mijn vader zal ik nooit vergeten. De dood van mijn broer had hem pijn gedaan. Pijn die nergens goed voor was. Pijn die gewoon alleen maar pijn deed. Het is deze pijn die ik tegenwoordig voel als ik de nabestaanden zie als ze horen of zien dat hun geliefde de zon niet meer zal zien opkomen. Dat de nacht voor altijd zal nederdalen en ze nooit meer de warmte zullen voelen van warme armen om hen heen.

Misschien is dat hetgeen mij meer en meer aangrijpt. De wetenschap dat deze mensen dezelfde pijn gaan meemaken. Pijn die achterblijft als een dierbare weg valt. Mooie herinneringen die pijnlijk zijn omdat je weet dat ze nooit meer terugkomen. Ja misschien komen er andere mooie herinneringen, maar deze herinneringen komen nooit meer terug. De mensen waarmee je ze hebt gemaakt zijn er niet meer. Ze zijn dood.

Mijn vader geloofde in de hemel, ik geloof dat dood het einde is. Het geeft mij rust. Het absolute niets. Ik vraag ook, als ik de kans krijg, aan mijn patiënten of ze bang zijn voor de komende dood. Wat ze denken dat er dan komt. De antwoorden zijn divers. Misschien zijn de mogelijkheden ook divers. Wie zal het zeggen? Wat ik wel weet is dat de Dood zich meer en meer in mijn leven vastbijt. Het is een noodgedwongen ongewenste vriend geworden. Ik voel mijn pad samen gaan met het zijne. ik heb het geaccepteerd. Ik ben goed met de dood. Ik win snel het vertrouwen van mijn patiënten en hun dierbaren. Ik val ze nooit lastig met mijn verhalen, ik gebruik alleen mijn ervaring. Mijn ervaring met verdriet, afscheid en rouw. Mijn ex zei me dat ik misschien te vaak afscheid heb moeten nemen in mijn leven. Het is een gewoonte geworden. Ik weet dat niets voor altijd is. En dat heb ik te danken aan die bijzondere vriend van mij. Die akelige Dood. Al denk ik vaak dat het een  hele mooie vrouw is.  Anders had mijn broer hem vast wel kunnen weerstaan….

 

 

 

Van harte gefeliciteerd kleine Broer

“Is it true that the world has always got to be something
That seems to happen somewhere else?”

45 jaar geleden werd hij geboren. Mijn kleine broertje. Zoals mijn vader het ooit stelde, als er één kind wel gewenst was, was hij het wel. Mijn moeder kon na mij geen kinderen vasthouden en na twee miskramen van drie kinderen (mijn moeder verloor een tweeling) werd mijn broer bijna de derde miskraam. Mijn moeder kreeg dagelijks injecties en moest wekenlang het bed houden om hem te behouden. Hij werd te vroeg geboren, op de rand van couveuse, het huis moest tot heet verwarmd worden in deze wintermaand.  Maar hij kwam er, mijn broertje Wim.

Pech had hij wel. Al snel verhuisden we van Rozenburg naar Breda. Breda bracht veel stress met zich mee, omdat mijn vader het opknappen van het nieuwe (oude) huis erg had onderschat. Het zou in drie weken klaar moeten zijn, maar het duurde voort tot ik 15 jaar later het huis verliet. De combinatie van een huis in klus-staat, een vader die alles zelf wil doen (mijn moeder was erg handig, maar mijn vader vertrouwde haar die zaken gewoon niet toe, alleen wat hij deed was goed genoeg), de tijd vretende baan van mijn vader, we verhuisden naar Breda omdat daar zijn kantoor stond, echter al snel zagen we hem nog minder omdat hij steeds vaker in Antwerpen en Brussel moest werken, zorgden ervoor dat de spanning in huis alleen maar toe nam.

Natuurlijk waren er ook mooie momenten, zoals de vakanties, die door de aanpak van mijn vader ook regelmatig in een klein drama eindigden. Regelmatig werd voor vertrek het hele elektronische gedeelte van caravan of vouwwagen helemaal gereviseerd en hersteld omdat de verlichting van niet correspondeerde met die van de auto. Hij had dit natuurlijk eerder kunnen checken, maar ja dat deed hij nooit. Toen die paar jaar niet in ieder geval. Ik denk dat ik later maar meer blogs ga schrijven over die vakanties, dat zijn al hele verhalen op zich.  De vakanties waren mooi maar eindigden vaak niet zo als gepland. Tijdens de laatste vakantie hadden we op de terugweg bijvoorbeeld twee klapbanden bij de caravan.

Mijn broer verloor al jong zijn moeder. Hij was toen 7. Mijn vader zat met al zijn verdriet en ik was ook enigzins verloren. Mijn broer wilde, zoals kinderen dat doen, de situatie herstellen door een nieuwe mama te zoeken, ik wilde dat mijn vader tot aan zijn dood eeuwig trouw bleef aan mijn moeder. We kregen gezinshulpen over de vloer, sommige geslaagd, anderen dramatisch. Er was regelmatig de nodige spanning. We waren met drie mannen in huis, mijn vader een ordelijk plannende logisch denkende wiskundige. Veel werd met de ratio benaderd, het moest vooral praktisch zijn. Echter vaak liepen deze momenten uit in huiselijke ruzies. Na het hertrouwen van mijn vader werd het rustiger in huis.

Een volgend drama voor mijn broer werd school. Zijn lagere school sloot vlak voordat hij naar groep 8 ging. De overstap naar een andere school pakte slecht uit. Resultaten daalden en eigenlijk was mijn broer niet rijp voor de middelbare school. Het advies van deze lagere school was een schakelklas. Mijn vader vertrouwde op dit advies en mijn broer ging naar een schakelklas. Hij was toen een speels vrolijk dromend jongetje. Dol op zijn playmobiel en autootjes. Op deze schakelklas zat het tuig van Breda. Hij heeft zich letterlijk vechtend daar staande moeten houden. Dit jaar heeft hem veranderd. Daarnaast draaide dit jaar voor hem meer op psychisch en fysiek overleven in de klas, dan op schoolresultaten en kwam hij hierna in het vmbo terecht. Volgens mij diep onder zijn niveau en daar kon hij niet goed mee omgaan. De jaren die volgenden stonden vooral in het teken van sport, hij was een goed hockey keeper en tennisser, en erbij horen. Mijn broer was een kameleon, hij paste zich aan aan de omgeving. Stond hij tussen kakkers, was hij een kakker, stond hij tussen goth’s, was hij goth, stond hij tussen alternativo’s, was hij alternativo. Het werd steeds moeilijker om de ware Wim te ontdekken. Wie was hij? Hij praatte veel. Was ook een zeer leuke gesprekspartner. Hij wist veel. Wist ook veel van ogenschijnlijk onbeduidende zaken. Zeer goed op de hoogte van slechte actie films, zeer grote fan van Sylvester Stallone en the Golden Earring, hij wist de prijzen van kroketten van elke snackbar in Breda, hij ging voor kwaliteit en goedkoop. Schoenen waren heilig, evenals sportmerkkleding. Hij kocht alles in de aanbieding, waardoor het vaak leek alsof hij door het aanschaffen van veel sportschoenen ook nog eens geld verdiende. Voordringen in volle snackbars kon hij zo elegant doen, dat hij er altijd mee wegkwam. Waren er dames in de buurt, dan groeide hij tot ver boven zichzelf en werd hij een doortrapte charmante charmeur, die zo heel gemakkelijk dames voor zich wist te winnen. De oppas die zijn kleine zusjes en nichtje voor griezelfilms zette met ongezond voer. Door zijn manier van doen, werd hij een fenomeen op zich.

Eén van de dingen die tegen hem werkten, was zijn beeld van het leven. Hij zat raar genoeg vast in het idee van huisje boompje beestje. Als je dat zou hebben, dan zou je gelukkig zijn. Hoe hij daar bij kwam is mij nog immer een raadsel. Relaties zijn hard werk, een gezin nog harder. Het gaat niet vanzelf. Hij praatte zoals ik zei erg veel en erg gekwiekst, maar hij zei nooit iets over hoe hij zich voelde. Zichzelf laten zien was niet zijn sterkste punt. Het werd ook steeds moeilijker om te zien waar zaken nu fout gingen. Hij kreeg bijvoorbeeld de verkeerde boeken op school, (hij heeft oa op de middelbare hotel school gezeten), hij kreeg het niet voor elkaar om in het ziekenfonds te komen (niemand kreeg nu helder waarom niet), hij sloot soms vage deals met werkgevers, waarbij hij dan vaak aan het kortste eind trok en als je hem iets leende ging het kapot, hij kon daar dan meestal echt niets aan doen, maar het gebeurde nu eenmaal wel.

Wat we samen gemeen hadden, waren dromen. Fantastische dromen. Over later, over onze broodjeswinkels. Over de tosti’s en kaasboterhammen die we op onze menukaart zouden zetten. Wie wat ging doen. Ik zou in de keuken staan en hij zou ze verkopen. Samen konden we hele universums in elkaar fantaseren, verhalen vertellen. Als geen ander konden we knuffeldieren tot leven brengen, tot groot plezier van onze kleine zusjes. We waren fantasten, verhalen vertellers. We konden allebei helemaal opgaan in onze fantasieën.  Graag had ik samen met hem gewerkt om aan die dromen te werken.

Vaak heb ik gedacht, hoe komt het toch dat bij hem alles altijd misging. Vaak heb ik zelf op kruispunten in het leven gestaan en maakte ik niet bewust toch een goede keuze. Mijn broer had continue het tegendeel. Elke keuze werkte tegen hem. Werd hij moe van dit gevecht? Werd hij moe van iedere keer herstellen? Van het weer om hulp moeten vragen?

Wrang is het, dat de onhandige suïcide poging dan niet misging.

Soms denk ik dat de natuur zijn vijand was. Sombere gedachte. Hij had er niet mogen zijn. Het is een wrede gedachte dat de natuur zo toch wilde laten zien dat er met haar niet te spotten valt.

Maar vaak denk ik gewoon, dat hij het slachtoffer werd van zijn eigen ik. Zijn grote trots. Zijn grote impulsieve handelen.

We zullen het nooit weten.

Prettige verjaardag kleine broer

MidWinterDiner

Zolang als ik me kan herinneren, heb ik een hekel aan kerst. Aan alles wat erbij hoort. Soms weet ik ook niet waar het vandaan komt, maar deze feestdagen vullen me altijd met een soort van afkeer. Is het het schijnheilige gedoe van vrede voor allen, het gedwongen naar de kerstmis gaan, de vrolijke kerstdiner’s met mensen die me vertellen dat ik er niet bij hoor, de gespannen sfeer om te kijken of dat alles wel op tijd klaar komt, het feest waarbij je je weer beseft dat je een hoop mensen hebt overleefd en dat je ze tot op de dag van vandaag nog altijd mist. Kortom, ik heb echt niets met kerst. De afgelopen decennia heb ik dan ook mijn best gedaan om met kerst te werken. Dat gaat goed in een vak als het mijne, dus dat was geen probleem. Er waren natuurlijk altijd wel een paar leuke kerstdiners, eerlijk is eerlijk, maar het gaat om het gevoel wat ik erbij had. Dat was nooit feestelijk.  En dat lag aan mij.

Vorig jaar kwam er een soort overtreffende trap. Ik had een kerstfeest met mijn gezin gepland bij mij thuis. De jongens zouden komen (die wonen bij hun moeder-een ex van mij), mijn dochters zouden komen (volwassen dames) en mijn vriendin en haar kinderen. Voor het eerst had ik er een beetje zin in. Maar dochter 2 moest werken, dochter 1 wilde niet komen als mijn toenmalige vriendin kwam en om het geheel in balans te trekken maakte mijn vriendin het uit de dag voor kerstmis. De moeder van mijn jongens had me al geappt dat ze geen oppas voor haar andere kinderen had en zij moest werken met de kerst, dus alle seinen stonden weer op onweer. En ik was diep ongelukkig, want ik voelde me volledig in de steek gelaten toen mijn vriendin het uitmaakte. Dus ik vertelde de moeder van mijn jongens dat ik met de kerstdagen wel naar haar kwam. Dan had zij oppas en ik had wat gezelschap om me heen. Ik wilde niet alleen zijn. Ik was even erg zielig, want mijn hart was toen aardig aan gort geslagen.

Maar ja omdat het kerst was, besloot ik toch iets van een feestmaal in elkaar te zetten, ook al had ik zelf helemaal geen honger. Ik had nergens zin in. Door mijn zonen moest ik wel in beweging blijven (ze waren toen 14 maanden), dat zorgde ervoor dat ik in ieder geval aangekleed in huis rondliep en ontbijt en lunch moest maken. Ook natuurlijk voor de andere twee kinderen. En al die kinderen konden er niets aan doen dat ik op dat moment een geestelijk wrak was. Ik besloot aardappeltjes te bakken met biefstuk en dat te complementeren met doperwtjes. Simpel, maar toch feestelijk. En zowaar, mijn grote dochter kwam ook. De betreffende vriendin was uit de weg, dus er waren geen belemmeringen meer voor haar om langs te komen. Jongste dochter kon helaas niet, want zij moest werken.

Het werd een echt gezellig kerstmaal. We zaten met vijf aan tafel en hadden een hele gezellige avond. Er werd gegeten, gelachen, gepraat ondanks mijn geestestoestand werd het een hele ontspannen avond. Na afloop heb ik met mijn ex het hele proces van het sneuvelen van mijn relatie doorgepraat en zij heeft mij met wijsheid en liefde opgevangen. Zo werd een aanvankelijk dramatische kerst, toch nog één van warmte en liefde.

Met dat in mijn hoofd wilde ik het dit jaar anders aanpakken. Ik zou moeten werken met kerst (wist toen nog niet dat het desbetreffende ziekenhuis failliet zou gaan) dus ik plande een diner op 21 december, midwinter en noemde het dan ook toepasselijk het MidWinterDiner. (dit deed ik al in de zomer). Ik vertelde mijn dochters dat ik het op prijs zou stellen als zij aanwezig zouden zijn, er was immers tijd genoeg om dit te regelen en ik zorgde ervoor dat mijn zonen er ook bij konden zijn. Ik nodigde vervolgens ook mijn stiefmoeder en mijn zus uit. Helaas kon mijn andere zus er niet bij zijn, daar zij aan de andere kant van de aardbol woont, letterlijk, in Nieuw Zeeland.

Er kwam een MidWinter groepsapp. Hierin werden de taken verdeeld. Er was geen dresscode, draag wat je prettig vindt. Op de dag zelf hebben mijn jongste dochter en ik het hoofdgerecht in elkaar gedraaid, mijn oudste dochter zorgde voor carpacchio bonbons, zus voor garnalen cocktails, vriendin voor genoeg drank en stiefmoeder voor ruim voldoende ijs.

Het mooie was de Honingwijn. Daarvoor was ik naar Poortugaal gereden, naar de Groene Fee, een bijzondere slijterij met bijzondere dranken. Echter deze was dicht. Tot mijn grote schrik. Maar er was een briefje met daarop een telefoon nummer dat je kon bellen in grote nood. Dit was grote nood. Ik belde en zowaar, hij zou zorgen dat het op tijd bij mij thuis afgeleverd werd. En zowaar. Twee uur later hadden wij vijf heerlijke flessen rode honingwijn. Het feest kon beginnen.

En een feest was het. Alles liep vanzelf. De tafel werd verplaatst en uitgevouwen. De tafel werd gedekt. Eten werd opgeschept. Er was een openingstoespraak en er werd heerlijk gegeten, gepraat, herinneringen opgehaald en het voelde goed om zo samen te zijn. Zeker daar het niet zo vaak voorkomt dat deze hele familie met alle leden samen is. En om eerlijk te zijn, ook nu ontbraken er nog een paar, maar in ons hart waren ze erbij.

Het was een nieuw feest op een nieuwe locatie met een andere energie. Zij die ons voorgegaan waren werden nu niet gemist, maar waren er wel bij. Het was nu een tafel waar zij nooit aan hadden gezeten. Er waren geen open plekken. Er was geen stoel waar vader altijd op zat, er was geen hoekje waar een broer aan gezeten heeft en er was geen moeder die eens het eten opdiende. Dit was in mijn huis waar ik woon en waar iedereen welkom was.

En ik…ik kijk al uit naar het volgende MidWinterDiner en hoop dat dan mijn zus en mijn neef erbij kunnen zijn. Ik heb gemerkt dat nu ook voor mij dit soort dagen belangrijk zijn. Samen zijn, samen eten maken, samen eten, herinneringen delen, praten over de toekomst, lachen, huilen…

Ik geloof zeker dat er nog vele MidWinterDiners zullen volgen.