Wat is belangrijk?

Gisteren was ik bij mijn jongens. De beroemde/beruchte Rebel Twins zoals ik ze graag aanduid. Twee zalige eigenwijze boefjes die letterlijk hun eerste stapjes en woordjes in deze grote spannende wereld aan het zetten zijn. Ik heb ze meegenomen naar de boerderij, waar ik elke maand meedoe aan een volle maan viering. De jongens hadden wat moeite met stappen over het hoge gras, maar uiteindelijk zijn we neergestreken bij de rune cirkel en hebben we daar even gewoon lekker gehangen.

Ik had mijn dubbele F# Fluit bij me. Een fluit die ik vaak meeneem als ik ga wandelen of op reis ga. Ik heb er vele, maar deze fluit is mij het meest dierbaarst. Komt omdat het geluid aansluit bij de hartchakra en ik denk voor mij het allerbelangrijkst, het is de middelste toon. De toon is in evenwicht, er zitten er drie boven en er zitten er drie onder. De fluit is de grootste van de klein en de kleinste van de grote. Idem voor het geluid. Ik probeer er graag deuntjes op uit. Dat deed ik dus ook hier in het gras. Een deuntje voor Koningen en Keizers, want daar zijn mijn jongens naar genoemd.

Terwijl ik daar zo heerlijk aan het fluiten ben en naar mijn stroopwafel etende jongens kijk komen er herinneringen in me op aan warme middagen met mijn meiden aan de Galderse meren bij Breda. Het was een hete nazomer, kinderen waren net weer naar school en ik ging met ze na schooltijd lekker hangen aan het water. Zij vlogen het water in, bouwden zandkastelen in op het strandje en ik lag op een badlaken  onder een parasol te genieten van goede muziek en boeiende literatuur. Ik had toen best een rustig leventje. Ik werkte, ik bevaderde, ik luisterde muziek en ik las de nodige boeken en tijdschriften. En ergens was ik best heel gelukkig, moet ik nu zo achteraf erkennen. Nu doe ik van alles, en dat alles vind ik ook nog best leuk, maar moet ik erkennen dat ik de rust mis om zaken te laten bezinken. Komt gewoon omdat ik de afgelopen weken weinig van dit soort momenten heb mee mogen maken en als ik ze meemaakte moest ik in de avond weer of aan het werk of ergens een workshop geven. Maar gewoon onbedwongen hangen, eten en naar bed dat is er zelden meer bij. Ik ben nu een druk baasje. Ook leuk. Toch mis ik het hangen in het gras, aan het water, met muziek en dartelende kinderen.

Mijn ex, de moeder van mijn dochters, heeft me ooit gezegd, dat ze het jammer vond dat ik nooit tevreden kon zijn. Ik denk steeds meer en meer dat ze gelijk heeft. Tevreden zijn is een kunst. Ik versta die niet. Ik wil altijd meer en meer en meer. Niet zozeer materieel, maar wel in daden en kennis. Het is een soort onrust, een soort geldingsdrang om mezelf maar te bewijzen, maar stom genoeg weet ik ook wel dat ik dat allang niet meer hoef, als ik dat al ooit hoefde te doen. Ergens zoek ik toch een soort erkenning, alsof ik mijn levensdoel nog lang niet heb bereikt. En wat is dat levensdoel dan? Soms denk ik dat ik toch priester had moeten worden, omdat het zoeken naar antwoorden op levensvragen eigenlijk de rode draad in mijn leven is. Alles wat ik doe is daar indirect een verlengde van. Ik kom natuurlijk uit een familie van priesters en nonnen en ben erg filosofisch, mythisch en religieus opgevoed. Naarmate ik ouder word, merk ik ook dat ik het belang van rituelen en ceremonies meer en meer in zie, zonder dat te koppelen aan een Christelijk of een ander geloof. Maar wat kan ik daar mee? Wat moet ik daarmee? Wil ik daar iets mee? Eigenlijk ligt daar volgens mij mijn levensdoel. Helaas moet je om daar te komen een hoop levens ervaring opdoen merk ik. Daar ben ik dan ook fanatiek mee bezig. De waarde van het leven ontdekken door het tot de max te beleven. Zowel in positieve zin als in negatieve zin. Met een lach en een traan.

Het leven tot de max heeft zo zijn voordelen. Ik kan zeggen dat ik heb geleefd, (dat ik leef) absoluut. Het heeft echter ook zijn nadelen. Als je veel doet, doe je ook veel. Dat veel kost tijd. En tijd is schaars. Er zijn dus niet veel momenten dat ik dus gewoon lekker in het gras of aan het water hang met mijn kinderen of met mijn YogaJuf en wat muziek maak, gewoon omdat het lekker is. En ik merk dat ik op dit moment juist meer van dat soort momenten nodig heb. Tevreden ben met wat er is en wat ik ben.

Dus het doel van deze zomer is: Genieten. De tijd nemen om dat uitgebreid te doen. Rust inbouwen. Tevreden zijn.

Indrukken

Ja het is al erg lang geleden sinds mijn laatste blog. En ik heb ook geen goede smoes. De tijd vliegt en ik word overspoeld door indrukken. Veel indrukken, die ik krijg door mijn werk in het ziekenhuis, als door de liefde voor mijn YogaJuf, als door de indrukken die ik krijg door optredens, workshops, wandelen, noem maar op.

Indrukken, zoals het moeten aanschouwen van mensen die hun geliefde gaan verliezen. Overigens niet alleen het aanschouwen, maar ook praten, begeleiden van mensen die zojuist gehoord hebben dat ze hun levenspad over een paar uur alleen moeten gaan voortzetten. Silouetten die gebroken door de deur de gang  van onze Intensive Care binnenlopen, net nadat ze gehoord hebben dat verdere behandeling van hun geliefde zinloos is. Die met gebroken ogen de hand van hun partner vasthouden met een vastberadenheid deze pas los te laten als al  het leven eruit gelopen is en dan deze nog eigenlijk willen vasthouden.  Dochters die huilend vragen of hun moeder wil doorvechten, niet op moet geven terwijl de parameters op mijn monitor waardes aangeven die allang niet meer met het leven verenigbaar zijn. Echtgenoot die zegt dat dit geen leven meer is, dat als het zo moet dan maar liever niet, terwijl zijn stem overslaat en de tranen over zijn wangen biggelen. Dan nog maar niet te spreken over de geïntubeerde patiënten die met vragende en verbaasde ogen vol pijn en ongeloof mij aanstaren terwijl ik ze verzorg. Patiënten waar de pus langs diverse draingaten met de poep uit de buik loopt. Patiënten waar elke aanraking enorme pijn doet. Met zulke zware hardnekkige multi resistente ontstekingen dat de kans dat ze het overleven bijna nihil is, maar dat we toch ons best blijven doen, soms week na week. En vaak is communicatie met zulke patiënten heel moeilijk door de beademings buis of delier.

Indrukken ook zoals wakker worden naast de meest prachtige mooie ogen die me vol liefde aanstaren. Van een dame die me steeds duidelijker laat merken me door dik en dun bij te staan. Een dame die voor me staat, naast me staat en achter me staat. Een dame die kritisch is, ondernemend, creatief, zorgzaam en liefdevol. Een dame die constructief meedenkt aan een te samen volgen levenspad. Een dame die op dezelfde golflengte denkt als ik. Die net zo van klank houdt als ik. Die ja zegt als ik iets voorstel. En ik zeg ja als zij iets voorstelt. Die weet waar mijn kracht ligt en duidelijk laat zien waar haar kracht zit. Die me laat voelen en ervaren dat 1 + 1 veel meer dan twee is.

Indrukken zoals optredens voor een publiek wat ademloos luistert naar de melodieën en klanken die ik voortbreng. Optredens die weer leiden tot nieuwe optredens of workshops. Mensen die hun beleving met mij delen. Een beleving die hen soms tot het diepst van hun wezen heeft geraakt. Emotioneel diep geroerd. Of het nu met een fluit melodie is of met een gong. Zelfs met de drumworkshops hoor ik zulke belevingen. Ik ben dus in staat om mensen iets unieks te laten beleven. Dat is heftig. Voor mij.

Indrukken zoals het wegvallen van kennissen die ik al lang niet gezien had.  Zoals kort geleden de beste lagere schoolvriendin van mijn jongste dochter. Zij is uit een raam gevallen en heeft dit niet overleefd. Mijn dochter ontroostbaar. Mij raakte het ook diep. Ook omdat ik de ouders ken, zij enigst kind was en ik me niet kan voorstellen hoe zij zich nu moeten voelen. Kort daarvoor had ik gehoord dat mijn vriend Ruud waarmee ik een paar jaar geleden een project ben begonnen om trance reizen te gaan geven, plotseling was overleden na een kort ziekbed van enige maanden. Ruud worstelde met de nodige demonen en door privé omstandigheden van ons beiden is ons project na enige optredens gestrand. Ik zag hem de laatste tijd alleen nog maar op de volle maan ceremonies waar ik maandelijks aanwezig ben. Ik bedacht eigenlijk een paar weken terug dat het al lang geleden was dat ik hem gezien had. Ik ging er vanuit dat ik hem wel weer zou zien op één van de volgende volle  maan ceremonies. Niet dus.

Indrukken die ik krijg door de belevenissen van mijn kinderen. Mijn twee grote meiden die zich opmaken voor het grote mensen leven. Die zich erg actief voorbereiden om het grote avontuur wat volwassenheid heet binnen te springen. Die hun dromen en angsten met mij delen. Die laten zien dat ze geen kleine meisjes meer zijn, maar volwassen vrouwen. Maar die me ook laten merken dat volwassen vrouwen voor hun ouders toch altijd kleine meisjes blijven. Mijn kleine stoere jongens die letterlijk nu bezig zijn met hun eerste stapjes en meer en meer proberen met woorden te communiceren. Mijn worsteling met het feit dat ik een vader op afstand ben en dat ik er niet wekelijks voor hen kan of wil zijn. Ja ook wil zijn. Ik wil veel in het leven. En ontdek meer en meer dat als je veel wilt, dat je dan ook een prijs moet betalen.  Gelukkig zie ik ook dat al mijn kinderen (van twee moeders) het goed met elkaar kunnen vinden. Dat is ook een indruk die indruk maakt.

En ik merk dat ik tijd nodig heb om al die indrukken te verwerken. Het zijn er veel. Soms maken ze me verdrietig, soms maken ze me klein. Soms ook gelukkig en groot. In mijn hart is het daarom soms een rommeltje. Ik slinger emotioneel soms van links naar rechts van boven naar beneden. Maar vaak de eindconclusie is dat ik mezelf een gelukkig mens mag prijzen dat ik dit allemaal zo bewust mag meemaken. Ik kan een verschil maken. En dat maakt dat ik mij uiteindelijk een bijzonder mens voel. Een gelukkig mens.

 

Earth Day

Afgelopen zondag was het Earth Day. Aarde dag, dit is een jaarlijks terugkerend evenement op  22 april dat plaatsvindt in alle landen. De dag heeft als doelstelling mensen te laten nadenken over hun consumentengedrag en de invloed hiervan op de aarde. (de voorgaande zin  heb ik geleend van de wikipedia pagina).  In dat kader was ik door Studio K te Amsterdam benaderd om een debat over de strijd van Inheemse volkeren voor hun  land af te sluiten met wat fluitspel. Ooit had ik tijdens een herdenking georganiseerd door de Stichting Mapuche Indianen Nederland voor een door de politie gedode Chileense Mapuche Indiaan fluitgespeeld. Dit optreden had mij ook gewezen op de onderdrukking van Indianen in Zuid-Amerika, onder andere ook in Suriname. Een problematiek waar ik eigenlijk zelf nooit bij stil had gestaan. De programmeur van Studio K had deze video gezien en wilde graag dat ik dit debat met wat fluitklanken afsloot. Ik vertelde hem dat ik me vereerd voelde, maar dat ik die dag gewoon moest werken (dat is het leed van als je verpleegkundige bent, je werkt ook in de weekenden). Gelukkig was dat geen probleem, ik kon het gewoon na mijn werk doen.

Op mijn werk maakte ik die dag iets bijzonders mee. Ik had die dag de zorg voor een erg zieke man, die al maanden bij ons op de intensive care lag.  Ik had al vaak voor hem gezorgd en ik leefde erg mee met de man. Hij had de nodige tegenslagen gehad en het ging eigenlijk niet meer vooruit. Beetje bij beetje ging het langzaam zelfs achteruit. Ik had me die dag voorgenomen om hem te mobiliseren, oftewel uit bed te halen en op een rolstoel te zetten. En hem even van de kamer af te rollen. Liefst naar buiten. Hij kon even van de monitor af, ik was er toch bij. Het was op dat moment rustig, dus we konden even van de kamer en afdeling af. Het was vreemd om met een Intensive Care behoeftige patiënt van de kamer af te kunnen. De man zelf was erg moe en sprak niet veel. Eigenlijk niets. Zijn vrolijke lach die hem de afgelopen maanden zo optimistisch had gesierd, was vervangen in een sombere blik. Het geloof in herstel was vervangen door een wens naar de dood. Hij hield nog van het leven, maar niet van zijn huidige strijd. Hij was het moe. Zijn longen hadden het zwaar. Ademen was een martelgang geworden. Hij had veel last van slijm wat hij zelf niet kon ophoesten en wij niet konden uitzuigen omdat het gewoon te diep zat. Af en toe een andere houding hielp een beetje met het losmaken. We liepen de draaideur uit naar buiten en ontdekten dat het toch niet iets te fris was voor iemand die net uit een erg warme kamer gerold was. We gingen weer terug naar binnen. Ik besloot dat hij even naar buiten moest kijken. We gingen door de gangen, de lift in, naar de derde etage alwaar ik een plek zocht om over de stad heen te kijken. Dat vond ik na wat zoeken. Een uitzicht op het groen naast het ziekenhuis. Helder diep mooi groen. Fris groen. Levendig groen. Dit lente verse ontluikende frisse groen in contrast met de crème wit grijze dode tinten van het ziekenhuis. De wind liet het groen leven. De lucht liet de bladeren dansen. De blauwe hemel en het steen van de huizen eromheen accentueerde het levende groen alleen maar meer. Deze man lag al maanden in het ziekenhuis. Merendeel van deze tijd zelfs op de Intensive Care. Hij staarde naar buiten, maar zei nog immer niets. Zelfs ik vergeet zo af en toe hier binnen in het ziekenhuis hoe groen en mooi de buitenwereld is. Hoe moet het dan wel niet zijn voor iemand die de hele dag op een kamer ligt te midden van piepende en bliepende monitors en infuuspompen. En zoemende beademings en dialyse machines.  Die regelmatig vecht voor elke hap lucht. Leven is veranderd in bestaan. Een bestaan vol strijd zonder uitzicht. Bestaan om er slechts te zijn. Bestaan zonder te leven. Buiten het ziekenhuis voel je het leven. Binnen in het ziekenhuis lijkt het leven soms ver weg. Ik dacht op weg terug naar de kamer nog, waarom maken we ziekenhuizen niet kleurrijker. Levendiger. En ik weet dat dat ook meer en meer gebeurt. Er is steeds meer aandacht voor kleur, geur en klank om ziekenhuizen minder somber te maken. Maar ik was nog onder de indruk van het contrast van het groen waar we naar keken, de bomen vol in het groen die wiegden in de wind en wij die star stonden te staren achter glas in een verstilde doodse gang.

Toen ik die avond fluit speelde na afloop van het debat over de inheemse volken, dacht ik nog aan mijn wandeling met de patiënt. Twee momenten waar sprake was van strijd. Zij vochten voor een plekje om te bestaan. Hij vocht om te bestaan.

Het was Earth Day, Aarde Dag.  Een dag in het teken van moeder Aarde. Een spiritueel moment tijdens mijn dagelijks werk. Een moment dat ik even niet was waar ik was. Een moment dat ik samen met een patiënt naar buiten heb gekeken en mijn heb verbaasd van het leven, rust en schoonheid die moeder Aarde ons biedt.

Door al deze voorvallen sta ik regelmatig stil bij de strijd van zowel individuen als van bevolkingsgroepen. Leven in vrijheid en gezondheid is niet vanzelfsprekend. Ik ben dankbaar voor mijn lichamelijke gezondheid en ik ben dankbaar dat ik als vrij mens geboren ben. Ik vind het ook mijn plicht om uit dankbaarheid anderen te helpen en ik vind het ook de plicht van anderen om anderen die het minder goed hebben, of die ziek zijn, of op de vlucht zijn te helpen, ook al hebben ze een andere levensvisie of zien ze er anders uit. We kunnen leren van elkaar als we naar elkaar luisteren. Respect hebben voor elkaar.  Dat is voor mij de boodschap die moeder Aarde mij meegaf op deze Earth Day.

voor wie wil horen en zien hoe mijn optreden in Studio K het eruit zag: hier een link naar de video

“Jij bent geluid”

 

Het bovenstaande compliment kreeg ik van een deelneemster aan het Yoga Weekend van Yoga Geeft Energie. Ik kreeg het na afloop van mijn afsluitende klankreis die ik aldaar gaf. Een klankreis die ik gaf met behulp van mijn grote TamTam, Windgong, Chakra Schalen en Kalimba. Een reis onder het  motto, Reis naar het Middelplunt der Stilte. Een reis die begint  met de aardse klanken van de TamTam Gong, een vervolg vindt in een opwaartse reis door middel van de Chakraschalen en in het midden eindigt met de  verstilde melodieën, die ik haal uit mijn Kalimba die op de grote Windgong bevestigd zit. Verstilde klanken voortgebracht uit een gong met een meter doorsnee. Na dit verstilde moment terug naar de wortel, aarde middels de Chakraschalen en dan knal ik de aanwezigen het universum in met de wijde klanken uit mijn Windgong. (Kalimba is er dan al vanaf gehaald). Diepe trillingen. Een doordringende klank. Een resonans waar geen ontkomen aan is. Of ik nu kalm of wild speel, deze klanken gaan diep door de aanwezigen heen. Daarom is dit instrument ook niet voor iedereen. Deze deelneemster had het gevoel dat ze uit elkaar getrilt was en nu weer opnieuw in elkaar gezet werd. Alsof ze schoongemaakt was. Gezuiverd. Ze moest het nog even laten bezinken. Ze vond me een tovenaar. Ze zei me, “sommigen leren hoe ze iets moeten bespelen, maar jij bent het geluid. Jij tovert met klanken”. Ik vond dit een groot compliment. Zelf zeg ik ook op mijn site dat ik tover met klanken. Ik tover magische klanktapijten. Ik ben een KlankKunstenaar. Het was bijzonder om dit van een deelneemster terug te horen.

Het yoga weekend was overigens helemaal een ervaring. Drie dagen met yoga op pad. In een prachtig klooster in Biezenmortel. Een plaats die ik kende uit mijn tijd in de technische thuiszorg bij Thebe in Tilburg. Van die drie dagen ben ik twee dagen bijna continue met klank bezig geweest. Ik heb diverse individuele klankreizen en klankmassages gegeven. Bijna lopende band werk. Vermoeiend, maar ook energetiserend.  Ik merkte wel dat dit hetgeen is waar ik en goed in ben, en dol op ben. Muziek/Klank is mijn leven. Merk meer en meer dat het bijna een soort roeping is. Of ik nu optreed op een experimenteel festival zoals twee weken geleden op H.A.N.S. II (zie blog Terug in de Race) of dat ik klankreizen en klankmassages geef op een weekend zoals dit, het maakt me niet uit. Beiden geven me energie en in beiden kan ik mijn ei geheel kwijt. Ik merk ook dat ik mijn liefde voor klank ook meer en meer over kan brengen. Mensen zijn al enthousiast nog voordat ik een tikje op mijn gong gegeven heb. Ik heb dit weekend geleerd dat ik de klankreizen per gong ook helemaal op maat kan maken. Ik zag de klanken bijna drie dimensionaal voor mijn ogen  dansen. Ik bouwde de klank zoals ik haar wilde horen en dan stuurde ik de klank daar waar ik haar wilde hebben. De reizigers kwamen op plaatsen die ze nog niet eerder beleefd hadden. Van stil onder de indruk tot extatisch. Soms voelde ik dat ik echt de klanken moest gaan dempen omdat ik anders de reiziger helemaal buiten zichzelf bracht. Het moet wel veilig blijven en ik ben tenslotte de reisleider, dus verantwoordelijk voor het welzijn van de klankreiziger.

En natuurlijk heb ik ook genoten van de dagopeningen. Zowel zaterdag als zondag werd de dag begonnen door een meditatie en yogales van Anne van Leeuwen, de organisatrice van dit fantastische weekend. Een bijzondere dame. Een dame die voor altijd wel een speciaal plekje in mijn hart heeft verworven. Zij was het die vorig jaar zo onder de indruk was van mijn klankspel dat ze me toen vroeg of ik toen haar yoga weekend wilde afsluiten. Daarna hebben we contact  gehouden en zij heeft mij ook geholpen met deze website. De persoon die me oorspronkelijk zou helpen, haakte acuut af en liet mij digitaal hulpeloos achter en  Anne zei toen dat ze me wel zou helpen. Dat heeft ze dus ook gedaan. Het afgelopen yoga weekend was toen al rond. In september vroeg ze me of ik meerdere individuele klanksessies wilde doen en dat leek me een super idee. Wist toen nog niet half hoe leuk ik het zou vinden. Maar om terug te komen op de dagopeningen. De meditaties waren inspirerend, beeldend Ik ben enthousiast geworden over yoga. En zoals jullie weten, is mijn vriendin een yogalerares, dus met die yoga oefeningen gaat het wel goed komen. Het was echt een zeer inspirerend weekend. Een weekend vol indrukken en energie. Het was vermoeiend en verkwikkend tegelijk. En ik voelde me heel vereerd dat ik dit weekend mocht afsluiten met mijn klanken….

Terug in de Race

Ja, er zit een gat tussen dit blog en het laatste. Simpele reden. De Griep. Ik lag plat, lichamelijk en geestelijk. Heb nog geprobeerd wat te schrijven, maar met een brein wat niet wil denken of mee wil werken lukte dit niet echt. Gelukkig heeft de Griep mijn lichaam vorige week mijn lichaam verlaten en heb ik weer een mooie week achter de rug.

Een week vol muziek en liefde. Een zalige combinatie. Op maandag was er de tweede Hellevoetsluise drumcirkel. Mooie opkomst, gedreven drum. Altijd heerlijk om mensen te zien los gaan. Er heerste een uitgelaten stemming en er waren momenten dat het ritme groter werd dan het ritme zelf. Soms hoorde je avonturen in de trillingen die door de ruimte gingen. Lange drum jams die strak in de maat bleven en toch tegelijkertijd alle hoeken van de kamer raakte. Gedreven drumde iedereen de lange jams mee en legde zijn of haar ding in het rimte en voegde er zo iets persoonlijks in. Het was teder, wild en koesterend tegelijk. Zalige avond.

Op woensdag een Klankconcert op Ann’s Hoeve te Breda. Deze Hoeve is voor  mij speciaal. Er heerst daar een speciale energie. Vroeger werd hij ook de heksenhoeve genoemd en ik snap soms ook wel waarom. Op het moment dat je er binnen loopt, voel je dat dit een speciale  plek is. Ik kan het niet wetenschappelijk onderbouwen, maar het is een gevoel. De zolder waar ik al meerdere concerten heb gegeven is bijna magisch. En dan is het simpel. Als ik magische geluiden uit mijn instrumenten tover op een magische plek, dan is dat meer als betoverend. Soms liet ik me mee voeren door de magie, liet ik het geluid soms wat hard aanzwellen, maar ik voelde dat de ruimte er om vroeg. Het wilde de trillingen voelen. Trillingen die diep in de oude muren en het oude dak doordringen om daar nog lang na te trillen. Soms heb je het gevoel dat je echt iets achterlaat. Dat je iets bijdraagt aan de magie van een plek. Dat heb ik dus op Ann’s Hoeve.

Ik kom al lang op Ann’s Hoeve. Begonnen met een trance reis samen met mijn vriend Ruud onder de naam TranzKadanz, vervolgens samen met Ann en Ruud met volle maan vieringen begonnen, nog even drumcirkels gegeven op de Hoeve (hiermee gestopt wegens werk en verhuis) en nu geef ik er regelmatig klankconcerten. Zoals ik al schreef, ik kom er graag. Ann is door de jaren heen een goede vriendin geworden en soms hebben we lange gesprekken tot diep in de avond.

Muziek en goede vrienden. Dat gaat vaak  hand in hand. Mijn paasweekend begon met een optreden op het H.A.N.S. II festival te Diepenheim

Ooit trad ik op met mijn noise project bij Hans in de woonkamer. Hans organiseert namelijk prachtige huiskamer concerten onder de noemer Harmonics And Nonadoptive Sounds, kortom Hans dus. Concerten van experimentele voornamelijk electronische muziek. Als ik kan ga ik er altijd heen. Hij heeft een neus voor echte pareltjes in het genre en in een intieme omgeving kun je daar heerlijk van genieten. Hans en ik zijn goede vrienden geworden en ik had de eer om op het eerste grote H.A.N.S. festival met mijn Poteau Mitan project te mogen spelen. Een optreden wat door wat technische problemen niet ging zoals ik wilde. Nu mocht ik op de tweede editie met mijn gong geluiden komen maken. Een uitdaging. Ik met een akoestisch optreden in een aparte zaal op een festival vol met zware electronische geluidstapijten. Al weet ik ook dat ik met mijn windgong net zulke indrukwekkende geluidstapijten kan maken. Omdat ik weinig respons verwachtte, had ik alleen mijn windgong meegenomen. De grote tamtam had ik thuis gelaten. Ik bouwde rustig mijn set op.

Om 18.15 stond mijn optreden gepland. Ik zat stipt op tijd in het zaaltje. Er was niemand. Mijn gong verzekerde mij dat het goed was. Dus ik begon. Zachtjes, rustig, ik voelde dat dit een speciaal optreden zou worden. Ik wilde het opdragen aan mijn YogaJuf. In mijn hoofd zat de term Sun Princess. Ik wilde haar laten voelen dat ze voor mij het middelpunt van het universum was. Het ging gemakkelijk, ik liet me leiden door de geluiden die uit mijn gong voortkwamen. Elke slag, elke klank, nodigde de volgende uit. Een gong bespeel je niet, met een gong communiceer je. Het is een dialoog. Het optreden ging vanzelf. Ik hoorde de deur af en toe open gaan, ik hoorde mensen komen en vertrekken. Maar vooral zat ik met mijn ziel in het optreden. Soms zit je er echt in. Zoals nu. Ik raakte in trance. De gong had me soms in haar macht en soms had ik haar in mijn macht. Ik sloeg haar en zij sloeg mij, ik streelde haar en zij streelde mij. Wild en energiek, rust en teder, al deze stemmingen wisselden elkaar af. Na een kleine drie kwartier merkte ik dat het tijd was om afscheid te nemen. Langzaam. Slag voor slag. Soms wilde ze  gestreeld worden met mijn vingers. Het was eigenlijk geen optreden maar een liefdesspel. Intens tot op het bot. Het moment van stilte, afscheid viel me zwaar. Maar het was goed zo. Ik stopte, zette mijn klopper weg, verstilde de gong met mijn vinger en draaide me om. De zaal zat voor tweederde vol. Groot applaus. Dit applaus kwam diep binnen. Ik stamelde nog iets van “het publiek is groter als dat ik dacht” en boog het hoofd. Wat een optreden.

Voor wie nieuwsgierig is, hier een link naar de video van het hele optreden. Zorg wel voor een goed geluid..

En na afloop werd er door de fotograaf van Gonzo een prachtige macho foto van mij gemaakt.

Kortom, was weer een bijzondere week. Deze maand staat er iets minder op het programma. Natuurlijk de drumcirkels in Rozenburg en Hellevoetsluis en het Yoga Weekend met Yoga Geeft Energie alwaar ik een klankconcert en klankmassages ga geven. Ik zit weer in de flow. De griep periode ligt achter mij. Ik ga weer vooruit. Het leven lacht en de zon lachen me toe. Er komen mooie tijden aan.

Voor wie een drumcirkel of klankconcert wil bijwonen of een klankmassage wil boeken: zie de agenda op deze site

Wat doe je dan met een baan als verpleegkundige?

Ja. Het vorige Blog ‘Zonder plan‘ laat duidelijk zien dat ik een vrije ziel ben, die zich niet graag aan banden laat leggen. Waarom ben ik dan toch gewoon een loonslaaf? Een verpleegkundige in dienst van een detacherings bureau. Ja goede vraag. Vrijheid is een groot goed voor mij. Een heel groot goed. Ik wil kunnen doen wat ik wil. En zowaar, daar heb je geld voor nodig. En natuurlijk zou het heerlijk zijn om dat geld te kunnen genereren uit mijn muzikale avonturen, maar helaas is dat nog niet zo. Daarbij, zodra muziek maken werk wordt, wat het nu eigenlijk langzaam aan het worden is, wordt het ook een verplichting en geen ontspannende besteding meer. Dus ja, ik heb daarvoor een inkomen nodig. Wel was ik zo slim om zo snel mogelijk een zo hoog mogelijk uur tarief binnen te halen. (het lijkt wel alsof ik dat planmatig had aangepakt, echter het tegendeel is waar lees mijn blogs op ‘Mr Bluf‘, ‘Hij die verdween‘ en ‘Woensdag 8 maart 2000‘, dan krijg je een kleine blik in de manier waarop ik mijn carrière in de verpleging aanpak.

Als verpleegkundige werk je onregelmatig, dat heeft voor en nadelen. Als artiest en workshopgever heeft het als voordeel dat ik mijn roosters op mijn workshops en optredens kan afstemmen. Daarnaast doe ik veel ervaring en leer ik heel veel over mensen op de intensive care. Mensen die lichamelijk in crisis zijn, sommigen balanceren op het randje van de dood, familie die bang is, familie die vragen heeft, familie die getroost moet worden, alle emoties die de mens eigen is komen wel langs op de intensive care. Er is geen betere leerschool om om te leren gaan met de emoties van de mens dan op de intensive care.  Als verpleegkundige leer je te zwijgen, te antwoorden, in te leven, te handelen, los te laten. Ergens is dit vak ook een avontuur,  geen dag is hetzelfde, je hebt ook een grote mate van autonomiteit. Als ic verpleegkundige ben je verantwoordelijk voor je patiënt tijdens je dienst. Je bent de spil van de zorg rondom de patiënt. Je bent een zorgmanager. Je organiseert de disciplines die bij je patiënt aan bed komen.

Dit komt overeen met mijn rol als gever van Klankconcerten en Klankmassages. Ik waak daarin ook over het welbevinden van de deelnemers, ik zorg voor een omgeving waarin zij zich veilig voelen, zodat zij zich durven over te geven. Ik moet duidelijk maken wat ik ga doen, vragen kunnen beantwoorden, luisteren naar ervaringen, goed en/of slecht. Kunnen inleven in de beleving van de deelnemers. Iedereen serieus nemen. Dat is de overeenkomst met het ziekenhuis, als verpleegkundige en als gever van Klankconcerten moet je zorgen voor een omgeving waarin mensen zich veilig voelen.

Helaas is er wel veel veranderd de afgelopen 20 jaar. Veel gaat protocolair. Soms zijn de protocollen zo strak, dat je zelf eigenlijk niet eens meer hoeft na te denken, je hoeft alleen nog maar het protocol op te volgen. Dit ten behoeve van de uniformiteit, de kwaliteit, de veiligheid. Ik zie de voordelen en ik zie de nadelen. Het is helaas een weg die is ingeslagen en waar niet op teruggekomen wordt. Het is niet mijn weg zullen we maar zeggen, maar ik volg hem gedwee. In den beginne was ik nog wat recalcitrant, maar ook ik heb me gewonnen moeten geven.

Dus ja, het is niet altijd een zegen om loonslaaf te zijn. Ja ik erger me aan de beperkingen en de kortzichtigheid. De protocollen, de regels en het toegenomen toezicht. Echter, ik geniet ook van de leermomenten, de vooruitgang in techniek, het overleg met collega’s, de gesprekken met patiënten en familie. Al die zaken blijven het vak toch boeiend maken en nogmaals het betaald mijn manier van leven. Zonder deze baan had mijn muzikale carrière er toch anders uitgezien. Had ik nooit voor een habbekrats optredens of workshops kunnen doen. Dan had ik enorme prijzen moeten vragen, die men over het algemeen niet bereid is te betalen. Geen probleem, maar dat is dus de reden dat ik nog immer een loonslaaf ben. Zo kan ik met muziek bezig zijn, zonder me al te veel zorgen over geld te maken.

Natuurlijk is het nu wel leuk dat ik steeds meer geld aan mijn muzikale capriolen over houd. Zo voel ik me serieuzer genomen en geniet ik nog meer van de muziek. Waardering is een groot goed en geld is een vorm van waardering. Hoe je het ook keert of draait. Geld is een energie. En energie beweegt. Laat zaken bewegen. En als er meer geld komt door de muziek, brengt mijn muziek ook meer in beweging. Muziek is energie, energie die energie opwekt. Op deze manier krijg je plus en plus, gaan zaken groeien. Dat voel ik nu. Een groeiproces. En door deze groei als KlankKunstenaar groei ik ook als verpleegkundige en als mens. Persoonlijke groei gaat door alle rollen en fases heen.

Nog immer geniet ik van de hectiek van de IC, van doodzieke mensen die je probeert te stabiliseren, die je aflevert aan de hemelpoort of ervoor wegtrekt zodat ze hun pad hier op aarde kunnen afmaken. Het is een vak vol avontuur en emoties. Ik kan geen vak of werkplek verzinnen waar deze twee zo samen komen, zo versmolten zijn als op de intensive care. Ik ben er trots op dat ik in dit proces een belangrijke rol kan spelen.

Dus ook als loonslaaf kun je je vrij voelen. Het is hoe je er zelf instaat. Ik schaam mij niet voor mijn werk. Zoals ik net al schreef, ik ben er trots op.

Zonder plan

Vorige week was een leerzame week. Komt ook mede door mijn Yogajuf die me regelmatig een bijzonder klankbord geeft, soms zonder dat zij het door heeft. Afgelopen vrijdag waren we in Breda en zaten we in een Pizza restaurant met mijn oudste dochter. Dochterlief en Yogajuf spraken over business plan. Twee mooie en ambitieuze dames die over het belang van een goed plan spraken en over wat er wel en niet in thuis hoort. Mijn Yogajuf maakte mijn dochter duidelijk dat het van belang is om dit plan zo uitgebreid mogelijk uit te werken, zodat alle valkuilen erin worden meegenomen en dat dit plan een dynamisch plan is, dat het altijd nog kan worden bijgewerkt. Mooie uitleg (Yogajuf heeft dan ook naast haar graad in Yogaschap ook een graad in Economie). Dochterlief luisterde aandachtig en maakte met mijn vriendin afspraken over het businessplan.

Wat was mijn leermoment? Nou simpel. Ik heb geen plan. Ik heb zelden plannen. Ik ben zo impulsief als het maar zijn kan. Soms plan ik, maar maak zelden echt uitgebreide plannen. Ik laat luchtballonnetjes op. Filosofeer over zaken in het luchtledige. Zeker met muziek. Ik ga het podium op met wat losse ideeën en ik zie wel. Ik zorg dat mijn instrumentarium in orde is en dat ik kan werken, maar het precieze plan, nee dat is vaak onzeker. Afgelopen vrijdag ook, werd ik tijdens de volle maan ceremonie, waar ik elke maand probeer aanwezig te zijn, gevraagd of ik de meditatie wilde leiden. Ik ging akkoord. Verzon er één ter plekke (ben een zeer bedreven verhalen verteller) en de aanwezigen waren onder de indruk. Speeches en lessen doe ik ook uit de losse hand. Weet mensen te emotioneren, inspireren en te entertainen. Zo ook vaak in mijn drumcirkels. Ik improviseer, ik voel de groepen aan en ik ga. Ik ben gezegend met een aardige woordenschat, een goed inlevingsvermogen en een enorm improvisatie talent. Lijkt het.

Het zal ook te maken hebben met mijn enorme vrijheidsdrang. Plannen beknotten dat. Zo voelt het. Ik houd niet van repeteren, niet voor muziekstukken, niet voor toneel stukken (yep ik heb ooit nog eens toneel gespeeld), dus vandaar dat ik ook geen echte muzikant ben geworden. Ik wil dingen creëren, maken, scheppen, beleven. Ik ben van het kaliber, ik spring in het water en ga dan kijken of ik kan zwemmen. Niet altijd even verstandig, maar zo ben ik nu eenmaal. En vaak leer ik dan heel snel.

Nog zo’n constatering deze week was de ontdekking dat mijn Yogajuf en ik zonder enig plan een relatie zijn gestart. Twee zielen voor wie een bestaan in vrijheid heel belangrijk is. We hadden niet van te voren gesprekken gehad over wat voor ons nu belangrijk is in een relatie, niet wat we verwachtten van elkaar.  We hadden het over een hoop gehad, maar nooit daarover. Misschien is het ook eigenlijk niet belangrijk. En is voor ons het samenzijn belangrijker als de status die we in de relatie moeten innemen. Ik vroeg haar: ga je mee naar Leipzig? En zij zei ja. Zij zei: “Ik wil naar Stockholm” Ik zei geen probleem, nemen we meteen Denemarken mee.  Vele bestemmingen volgden. Samen de wereld over. Dat lijkt ons prachtig. We zien wel hoe, wanneer, wat, maar het gaat gewoon gebeuren. Dat voelen we. Twee gelijke zielen. Onafhankelijk. Ieder kan voor zichzelf zorgen. Ik heb ooit een blog geschreven over gedeelde vrijheid. Is dat mogelijk? Kun je vrijheid delen? Misschien niet ben ik achter gekomen. Maar samen vrijheid beleven kan wel. Van elkaar leren. Elkaar stimuleren. Elkaars grenzen opzoeken, verschuiven, laten oplossen. Elkaar duwen naar hoge hoogtes.

Dus plannen maken, het ontbreken van plannen, het zonder plan beginnen aan een plan, werken zonder plan, leven zonder plan waren duidelijk de thema’s van afgelopen week.

Maar vrijheid kan ook te vrij zijn. In de zin dat zonder beperkingen je jezelf kan verliezen. Verdwalen in allerlei ideeën die nooit van de grond komen omdat het niet hoeft of moet. Vrijheid moet ook geen woord worden. Dat het alleen maar gaat om vrijheid als woord waar je krampachtig aan vasthoudt uit angst het te verliezen. Dan wordt vrijheid een een gevangenis op zich. Ikzelf zit in het eerste deel. Als een pure anarchist houdt ik niet van structuren, verplichtingen, orde en gezag.  Vrijheid is voor mij geen woord, maar mijn staat van zijn. Ik hoef het mezelf ook niet te zeggen, ik hoef mijn vrijheid ook niet te verdedigen. Het is mijn eerste natuur. Ik ga altijd mijn gang. Maar zoals ik al schreef, vrijheid kan ook te vrij zijn. Waardoor ik misschien te weinig van de grond krijg. Veel lukt, maar veel lukt ook maar half. Dus misschien moet ik mezelf toch wat meer structuur gaan geven.

Mijn grote les van de afgelopen week was, dat ik misschien toch maar een business plan moet gaan maken voor mijn muzikale capriolen. Misschien is wat structuur in de aanpak van het groter geheel geen slecht plan op zich. De activiteiten kunnen blijven zoals ze nu zijn. Want zoals ze zijn, zijn ze erg goed. Een ieder die bij mij een klankmassage, drumcirkel of klankconcert heeft bijgewoond of mij zelfs als experimenteel artiest aan het werk heeft gezien, zal dat beamen. Ik ben goed in wat ik doe. Maar nu moet ik het gewoon breder en duidelijker in de markt zetten. Kan misschien geen kwaad om daar eens serieus naar te kijken.

Dus in het kort: Mijn plan voor de korte toekomst is dat ik een plan ga maken.

Pffffff..het Ritme gaat door en door en door en door….

Ik heb mij voorgenomen om elke maandag een blog te publiceren. Gisteren is me dat niet gelukt. Waarom niet? Waarschijnlijk wegens gaarheid. Niet eens omdat het zo’n druk weekend was, meer gewoon omdat er veel door mijn hoofd maalt. Werk, optredens, mails die ik moet schrijven, nieuwe drumcirkel, nieuwe liefde, kinderen, oude liefde, vanalles en al deze gedachten op een  palet van rondrijden van Rotterdam naar Nieuwegein, van Rotterdam naar Amsterdam, Van Rotterdam naar Hellevoetsluis, van Rotterdam naar Breda, Van Rotterdam naar Rozenburg ik woon zo half in mijn auto. Ik voel ook steeds minder de noodzaak om mijn drums naar boven te dragen, omdat ik ze vaak weer snel nodig heb. Ach ja..het hoort erbij, het Rock & Roll bestaan.

En de nieuwe liefde. Geniet er volop van, maar merk wel dat ik hierdoor wel weer een nieuw ritme moet gaan slaan. Het oude ritme swingt niet meer en het nieuwe ritme moet duidelijk nog groeien, momenteel is het een wilde dans, maar die gooit duidelijk wat aritmiek in de compositie van mijn leven. Dus dat moet geherarrangeerd worden. Net zoals in mijn drumcirkels, als de groep het ritme start, is het zoeken, maar na enige momenten groeit het tot een prachtige eenheid van diversiteit. Dat streef ik nu ook na. Het groeit vanzelf, bijna vanzelf, echter je moet wel blijven spelen, want als je stopt houdt het op. Gelukkig geef ik niet gauw op en de YogaJuf ook niet.

Zondag een fantastisch klankconcert gegeven. Mooie opkomst, zelfs Xaviera was gekomen met aanhang.

Natuurlijk was dit zo’n avond dat het één en ander niet soepel liep. Komen er een keer een hoop mensen, komen ze allemaal te vroeg, terwijl de zaal die avond pas laat openging en ik daardoor laat begon met opbouwen. Normaal praat ik wat met de aanwezigen, nu kon dat niet en moest ik gewoon snel opbouwen. Niets mis mee, na al die jaren van optredens (zo’n dertig jaar) raak je wel gewend dat zaken niet altijd lopen zoals je hoopt. Een Rock & Roller die niet flexibel is, kan beter met pensioen gaan of roadies inhuren. Door alle snelheid zat de adrenaline ook enigzins hoog en kan u vertellen dat ik die avond het luidste KlankConcert uit mijn carrière heb gespeeld. Tot groot genoegen van mijn Yogajuf overigens, die daar toevallig dan weer wel een beetje op  kickt…elk nadeel heeft zo zijn voordeel om een groot Nederlands filosoof te citeren. (echter wat andere deelnemers waren een andere mening toebedeeld, en ja, het was inderdaad wat luid, ik beloof beterschap een volgende keer)

Gisterenavond op  maandag de eerste drumcirkel in Hellevoetsluis. Wederom grote opkomst. Mooie energie. Natuurlijk was iedereen een beetje aan het aftasten. De start ging een beetje op aan puur lesgeven hoe je op een sjamaan/buffalodrum moet spelen, dus waar we normaal starten met een intentie of korte meditatie ging het nu over drummen in de praktische zin. Niets mis mee. Dat andere komt later wel goed. We geven elke maand nu een drumcirkel bij de Boeddaboom in Hellevoetsluis (zie agenda)

Eén van de doelstellingen die ik mij had gesteld was dat er geld verdiend moest worden aan muziek. Nu is het jaar pas twee maanden oud en ik moet erkennen dat er wat geld binnenkomt. Bij lange na nog niet genoeg, maar…er komt geld binnen. Er zijn al weken dat ik mijn boodschappen kan doen met het geld wat ik met muziek verdiend heb. Nu moet ik deze week serieus even de contacten met het Antonius ziekenhuis aanscherpen en met een bevriende intensivist nog even gaan chatten/appen over klankschalen in een IC setting (lees het artikel maar op mijn fb-pagina George Mensink), ook een uitdaging waar ik zin in heb, maar eerlijk is eerlijk, waar ik  momenteel nog niet goed weet waar ik beginnen moet. Toch heb ik daar wel vertrouwen in, zal een lange weg zijn, of niet, en of die leidt waar ik naar toe wil, we zullen zien. De weg op zich is al een avontuur op zich.

Kortom, het leven is nog immer niet saaier op geworden. Nu moet ik snel door de douche heen en mij even scheren, heb een date met mijn oudste dochter over een uur.

Ter afsluiting, een foto van mij, Xaviera en mijn Yogajuf

de Dolende FluitSpeler en de YogaJuf

En er was nog een bijzondere ontmoeting vorige week…ik heb niet voor niets de foto’s geplaatst van mijn eerste KlankConcert met gongs op mijn George Mensink Facebook Pagina. want in het publiek zat toen een mooie YogaJuf, die erg geïnteresseerd was in het geluid van mijn grote gouden gong. Ze was altijd al onder de indruk geweest van het magische geluid van gongs en klankschalen en eens had ze een klankworkshop gevolgd en was nu nieuwsgierig wat deze heer er van ging maken. Ze zat bijna tegenover mij en na afloop hebben we nog lang nagepraat aan de entree. Zij hielp de organisatrice van het event door de kassa te bevrouwen. Het was een bijzondere dame en het contact bleef.

In de zomer van 2017 begonnen we iets meer contact te krijgen. Deze yogajuf wilde zich onder andere wijden aan het verspreiden van het geluk wat yoga brengt en ze was bezig met een plan om dit te bewerkstelligen. Ze wilde graag wat coachende en inspirerende gesprekken met deze ondergetekende. We planden een wandeling. (Nu ik erover nadenk, zit er al een rode draad in onze ontmoetingen, want ook toen vergat ik mijn portemonnee, wat niet handig was omdat ik haar wilde trakteren op een etentje in een pizzaria). Na de wandeling, kwam een etentje en nog één en vele leuke en gezellige chats.

Dit jaar zorgde zij ervoor dat ik ook in Amsterdam klankconcerten ging geven bij Pop-Up Aaneen (zie agenda). Hier geeft zij ook Yoga lessen en het leek haar ook wel een goede locatie voor mijn activiteiten. Al langer zocht ik een mooie ingang om in Amsterdam wat voeten aan de grond te krijgen en deze locatie was uitermate geknipt om wat te experimenten met formats. Het eerste wat ik daar neerzette was natuurlijk een klankconcert met mijn twee grote gongs. Dit concert zorgde voor mijn ontmoeting met Cato mijn eerste vriendinnetje, die niet ver woont van deze Pop-Up locatie (zie blog Catootje) en dat leidde weer tot een ontmoeting met Xaviera (zie blog de SchalenMan en the Happy Hooker) en wie weet waar het allemaal nog meer toe gaat  leiden.

Regelmatig gingen we wat drinken na afloop van mijn workshops en langzaam voelde ik de energie rondom die ontmoetingen veranderen. Langzaam veranderden haar ogen van grote mooie ogen in grote stralende doordringende ogen. In meren waarin het fijn verdrinken is. Haar lichaam leek langzaam, heel langzaam te vragen om aangeraakt te worden. Ik durfde niet. Er stond een mooie vriendschap op het spel, die wilde ik niet kwijtraken door een kortstondig lijfelijk avontuurtje. Dus ik deed voorzichtig. Heel voorzichtig. Misschien wel te voorzichtig. En ja, wederom was Cato ook hier bij betrokken vreemd genoeg en natuurlijk. Cato in al haar wijsheid had, me verzekerd dat die YogaJuf mij leuk vond. Durfde ik echter te vertrouwen op de wijsheid van Cato. Ook al zei haar wijsheid hetzelfde als wat ik diep van binnen voelde. Moeilijk. Om hier een in doorbraak te bewerkstelligen moest ik me open stellen. Eerlijk zijn. Durven. Zeggen wat ik voelde. Au! Eng. Doodeng. Want als ik ernaast zat of zij zou vertellen dat zij het anders voelde, dan liep ook die vriendschap gevaar. Iemand de liefde verklaren is als een keuze maken. Bij een nee is er schade. Vaak onherstelbaar. Toch durfde ik het aan.  Ik vroeg haar op een vrijdag anderhalve week geleden of ze met mij een weekend naar Leipzig wilde gaan. Het antwoord kwam onmiddellijk. Ja. Zonder vragen of andere opmerkingen.

Lang verhaal kort. Sinds vorige week dinsdag avond doolt deze Dolende Fluitspeler niet meer alleen, hij doolt nu samen met een lieve charmante ambitieuze filosofische zorgzame geleerde YogaJuf.  En geloof me, dit doolt een stuk leuker en boeiender…

 

De SchalenMan en the Happy Hooker

“words  are  the  best  weapons  with  which  to come to terms  with ageing”

-Robert Mc Crum

Vrijdag was het zover. Mijn date met Xaviera, the Happy Hooker. Ik was enigzins was zenuwachtig: Waarom wilde zij mij ontmoeten? Ik dribbelde een beetje richtingloos door mijn huisje. Wat moest ik aantrekken? Niet te formeel, niet te informeel, pffff…langzaam kwam ik eruit. Wit stretch overhemd, lichte broek, casual shoes. Film had ik gereserveerd, tafeltje had zij gereserveerd. Zij had de cinepassen.

In de ochtend nog lange wandeling gemaakt, fles wijn en bos bloemen gekocht. Spullen gepakt. (bleef die nacht in Amsterdam, was gezelliger en dan vanuit daar naar mijn werk in Nieuwegein) en hup, de auto in, op naar Amsterdam. Tank bijna leeg, dus bij de eerste BP pomp (ik spaar BP punten) tanken. Nou ja dat was het plan. Maar tot mijn grote schrik (volgens mij trok ik zelfs gewoon wit weg) moest ik ontdekken dat ik mijn portemonnee vergeten was. STOM! Ik was keurig op tijd vertrokken. Maar nu al een ruim 25 minuten onderweg. Ik had gezien dat de weg terug een bak file was en ik zou 50 minuten sowieso verliezen. DRAMA. STRESS. Ik belde Xaviera. Vertelde haar wat ik ontdekt had. Ze zei rij nu maar door. Geld komt wel goed. Film ging met de passen en het eten, volgende keer “your treat”. Zeker. Dus ik reed verder. Nadenkend hoe ik geld ging regelen om te tanken om naar huis te gaan. Want dat zou ik niet  meer redden. Zou ook wel goed komen.

Een klein half uur later reed ik Amsterdam Zuid in. Kon parkeren bij haar BB op de oprit. Ze zwaaide al naar me vanuit de erker. Ik was er. Ik ging haar ontmoeten. De deur ging open. Daar stond ze. Kort van stuk, veel vrouw om vast te houden. En toen ik in haar ogen keek. Veel om van te houden. De jaren 80 liggen ver achter ons. Rimpeltje hier en daar, pondje erbij. Ja, we zijn alletwee ouder geworden. Echter haar ogen waren tijdloos. Precies zoals ik me herinner van tv en de artikelen die ik over haar gelezen heb. Stout en jeugdig. Nieuwsgierig. Geinteresseerd. Gedreven. Passievol. Ogen. Boeiend om in te staren. Ja dit was ze. Daar stond voor mij: Xaviera Hollander, the Happy Hooker. Ik kreeg een knuffel en een kus. Voelde me meteen thuis. De bloemen hadden niet gehoeven, de wijn was voor haar man, aan wie ik meteen werd voorgesteld. Korte introductie. Ik moest vertellen wat ik precies met klank deed, wat ik van Cato was en wanneer ik weer iets deed in Amsterdam. Daarna ging het gesprek over parkeren bij the EYE (daar gingen we naartoe). Ze wilde haar invaliden parkeerkaart meenemen, haar man wees haar erop dat die niet geldig was in parkeergarages. Welke auto we zouden nemen, die van haar (of ik in haar auto kon rijden-ja natuurlijk) of de mijne. Het werd de mijne.

Of ik haar riem kon vastmaken. Ze kon er niet bij. Had ik het juiste adres? Ik heb het adres wat jij me gestuurd hebt. Je kent Amsterdam? Ja en nee.  Is lang geleden. Kom er niet vaak met de auto. We zijn in ieder geval op tijd. Tafel is gereserveerd. We kunnen terecht zodra het restaurant open gaat.

In de auto begonnen de gesprekken al. Niet over sex. Maar over dood. We hadden allebei iets met dood. Cato had me al verteld dat Xaviera en ik iets gemeenschappelijks deelden. “Jullie hebben allebei iets met pijn, dood en sex” Had Cato mij geappt. En ze had gelijk. Dood, mentale emotionele pijn. Gesprekken waren meteen diep en boeiend. Ziekte. Aftakeling. Zelfmoord, soepele zware conversaties doodden de tijd tijdens onze rit door Amsterdam centrum in de spits. We moesten ook nog nadenken, er werd veel aan de weg gewerkt, dus mijn lieve Claire (mijn gids in het Nederlandse Wegennetwerk) raakte helemaal van slag. Gebruikmakend van onze Nederlandse mond en een gezond ruimtelijk inzichtelijk verstand vonden we de weg naar de parkeergarage van the EYE.

Ik hielp haar uit de auto. Of ik haar handtas wilde dragen. Natuurlijk. Of ik haar een arm wilde geven tijdens het lopen. Natuurlijk. Wel aan mijn rechterkant. Links kan ik het niet. Niet zo’n slappe arm. Wel die van een kerel. Ik herstelde en hield haar steviger vast. Daar liepen we dan over het plein. Ik lang van stuk recht overeind in mijn witte gestreken stretch overhemd en sjaal, zonder jas en zij kort van stuk wat voor overgebogen in haar zwarte lange verlours jas op zwarte schoenen. Ik was heel trots dat ik naast haar mocht lopen.

Via de invaliden lift gingen we the EYE binnen. Of ik even haar jas ging ophangen, dan kon zij de kaarten regelen. Ik leek niet op de persoon op de cinepas. Geen probleem.

Toen ik klaar was met de kluis en de jas was ik haar even kwijt. Ik liep het restaurant in en daar zat ze al zwaaiend aan een tafeltje bij het raam. Ze wilde ons daar zetten (ergens in het midden) maar ik heb dit geregeld. Ze had een sterke wil en een sterke overtuigingskracht, daar was ik ondertussen al achter. Daar zat ik dan. Aan tafel tegenover de beroemdste ex-prostituee die Nederland rijk is. Rijk is ja. Zij is zo’n kleurrijk persoon die de maatschappij kleuren. Grijs is ook maar zo saai. Kleuren hebben we nodig. De verhalen die zij vertelt zijn adembenemend. Zoals ik al eerder schreef: zij is tijdloos. Ja, ze is zeventig plus,  ja, ze zit niet meer zo strak in haar lijf, maar wat een energie., daar kan een menig tiener jaloers op zijn. We spraken over relaties, sex, kinderen. “heb je het wel eens met een joods vrouwtje gedaan? Moet je eens doen, is leuk”, “Jij lijkt me niet het masochistische type, ik kan me niet voorstellen dat jij je laat vastbinden” “die serveerster heeft een leuke koppie, moet hier vaker komen” “ze hebben mijn vader gemarteld, opgehangen” alles zo recht door zee. We werden intiem, gesprekstechnisch, veel onderwerpen en mensen passeerden in die korte tijd. Trieste voorvallen, bizarre momenten, familie, we deelden ervaringen, luisterden naar elkaar, alsof we elkaar al lang kenden. Gesprekken liepen vanzelf. Daar zat ik tegenover een vrouw die ik al jaren bewonder en zij was net zo in mij geïnteresseerd als ik in haar. Waar had ik dat aan verdiend? We bleken beiden behoorlijk  van een zelfde soort tongriem voorzien te zijn, aldus Xaviera zelf. Ja echt, ik genoot van elke minuut.

Ze signeerde het boek wat ik gekocht had. Kind Af. Een aanbeveling van Cato, onze wederzijdse vriendin. Ze deed dit met een hele vriendelijke lieve persoonlijke boodschap, beginnend met “voor mijn lieve Schalenman” en sloot het af met “Liefs, Xaviera” en een hartje.

Ja Xaviera. Mijn hartje heb je gestolen. Ik had in mijn stoutste dromen niet durven denken dat ik ooit met jou aan een tafel zou zitten en met jou zou praten alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Vrijdag was een soort dream come true. En dan een waar de werkelijkheid de droom overtreft. Soms voel ik gewoon dat ik bijzonder ben, vooral als ik kijk naar alles wat ik meemaak in mijn leven. Ik sta er vaak zelf van te kijken. Al denk ik soms dat het leven hard is, gemeen, moeilijk, toch moet ik ook gewoon erkennen dat het mooi is, kleurrijk, avontuurlijk en vooral vol liefde.

Liefde laat de wereld draaien en ik draai graag mee.

Dank je wel Xaviera voor de onvergetelijke avond

PS. de film was mooi. Wonderwheel door Woody Allen. Ik vond Justin leuk, Xaviera niet. We hebben genoten.

PSPS. voor wie een nachtje bij Xaviera wil doorbrengen in haar BB. Hier een link en zeg haar dat je via mij, George Mensink dit gevonden hebt. www.XavieraHollander.com