In een korte periode maakte ik op de IC mee dat er drie jonge vrouwen overleden. Als ik het goed heb was het binnen een maand, kan ook twee maanden zijn, maar in mijn beleving ging het achter elkaar.

De eerste was een meisje van 19. Ging naar  haar werk. Viel neer. Werd gereanimeerd, werd naar onze IC gebracht en overleed. Ik was er zelf direct niet eens bij betrokken. Gebeurde allemaal aan het begin van de IC en ik werkte die dag aan het einde van de gang. Echter toen deze jongedame naar het mortuarium gebracht moest worden, werd ik gevraagd om mee te gaan. Zoals al onze overledenen was ze keurig in laken gerold, echter bij het overschuiven van bed naar de brancard van de koelcel viel het laken van haar voetjes en kwam er een klein fragiel voetje tevoorschijn. Groene nagellak met zorg aan gebracht op de nagels. Dit kleine voorval maakte op mij een enorme indruk. Mijn dochter was net zo oud. Haar teennagels waren ook gelakt. Nu ik erbij nadacht, mijn dochter was ook net zo lang en had ongeveer hetzelfde postuur. Ineens drong het tot me door dat dit meisje ook een vader en een moeder had. Hoe zou ik reageren als ik zou horen dat mijn dochter op het werk onderuit gegaan was en overleden? Dit tedere voetje was gelijk een voet tussen de deur. Even kon ik werk en privé niet gescheiden houden.

Kort daarop een reanimatie bij een pools meisje van 16 wat onderweg was op de fiets naar haar werk. Was een lange reanimatie, eigenlijk zonder resultaat. We kregen het hart niet opgang. We kregen soms wel even ritme, soms zelfs wat langer, maar er was geen hartslag. Het hart had wel een ritme, maar de spier zelf stond stil. Er was geen pols. Besloten werd om haar aan de ECMO te leggen. Een machine die de long en hartfunctie overneemt. Het zal geen verrassing zijn als ik u vertel dat dit uiteindelijk niet echt kon baten. Ook deze jongedame zou nooit meer op haar werk aankomen. Ouders in Polen, taalproblemen, geen prettige casus. Eerlijk is eerlijk, na de reanimatie heb ik niet meer voor haar gezorgd. Toen besloten werd haar behandeling te stoppen, heb ik daar niets van meegekregen.

Toen de overtreffende trap. Een jonge vrouw van 22. Postnatale zwangerschaps depressie. Ze zag het even niet meer zitten, slikte het pakje anti jicht pillen van haar echtgenoot en kreeg spijt. Echter dit middel gaat direct uit de bloedbaan de cel in en sloopt daar langzaam doch gestaag de celinhoud. Een onomkeerbaar proces. Sterven zou 8 dagen duren. Zo ongeveer. Toen ik de zorg over haar kreeg was ze net geintubeerd en werd ze kunstmatig beademd. Wel was ze nog bij kennis. De wanhoop in die ogen zal ik nooit vergeten. Daar lig je dan. 22,  net moeder, kindje van 3,5 maanden met de wetenschap dat je dood gaat. Bijkomend probleem was dat ze Islamitisch was. In de Islam is zelfmoord een zonde. Wij mochten tegen niemand zeggen wat er nu precies aan de hand was. Dat was verschrikkelijk. Kan het niet anders verwoorden. Alleen de echtgenoot en een nicht wisten het en die hadden ons verboden dat met anderen te delen. Zelf had ze dat ook aangegeven voordat ze geïntubeerd werd. Ik speelde toneel tegenover familie en kennissen. Vertellen dat wij ook niet precies wisten wat er aan de hand was. Echtgenoot kon het niet aanzien. Kwam niet op bezoek. Ik merkte echter dat zij hem wilde zien. Ik weet niet meer hoe, maar uiteindelijk kwam hij naar de IC en kwam hij de box op. Ik sprak even met hem over de zeer waarschijnlijke fatale aanloop die eraan kwam. Hij liep naar haar bed. Zij keek hem aan. Hij keek haar aan. Ze pakten elkaars hand. Ik zag de liefde en de wanhoop overvliegen. Nooit meer heb ik zulke wanhoop gezien in twee paar ogen die elkaar aankeken. Ik had mijn arm gegeven om haar te kunnen redden op dat moment. Hij kon niet spreken. Ze keken elkaar enige minuten aan. De handen stevig vast.  Dit zijn van die momenten dat ik zeker weet dat God niet bestaat. Dit is voor mij een soort sadisme op een uitzonderlijk hoog niveau. Nadat zij weer in slaap was gezakt liet hij haar hand los en kwam naar mij toe. “Wat moet ik nu?” vroeg hij mij huilend. Ik wist het ook niet. Ik vocht zelf tegen de tranen. Ik had zo met deze twee  mensen te doen.

De dag erna was zij niet meer aanspreekbaar. De dagen die erop volgden viel haar lichaam langzaam uit elkaar. Labwaarden met waardes die ik nog nooit gezien had en daarna ook niet meer gezien heb. Haar lichaam raakte bezaaid met blauwe plekken. En inderdaad, na 6 dagen overleed ze. Familie legde haar af. Ik was blij. Ik wilde haar niet afleggen. Normaal heb ik er geen moeite mee, maar nu wel. Het was het meest akelige lijk wat ik ooit gezien heb. En ik heb er toch best wel een hoop gezien. Dit voorval, voorgewerkt door de andere twee jongedames brachten bij mij het bewijs dat ik vond dat mijn werk bestond uit het ontnemen van hoop bij mensen. Altijd maar waarschuwen dat het fataal kan aflopen en het het gevoel dat het toch niets uitmaakt wat we doen, ze gaan toch wel dood. Ik voelde me nutteloos. Ik zat niet in een burn-out of overspannen fase, ik was mezelf en mijn werk aan het evalueren. Waarom deed ik dit werk ook al weer? Ik was het even kwijt…..

Kort daarop ging ik voor een paar dagen naar onze andere locatie. Alwaar ons vrouw kind centrum stond. Ik weet nog goed dat ik in de nachtdienst een patient kreeg die bij ons kwam uitslapen na een keizersnede. De baby en de vader kwamen mee. Er was blijdschap. Het eerste kind. Positieve energie. Ik genoot van die uitgelatenheid. Ik kon ook helpen met de eerste keer aanleggen. Ervaringen delen. Dit was hetgeen ik even nodig had. Het gevoel iets te doen wat er toe deed. Even geen dood en verderf om me heen. Hierna heb ik dat gevoel van nutteloosheid nooit meer ervaren en ik ben nu toch al weer heel wat jaren verder. Toch weet ik dat ik de jonge moeder van 22 altijd bij me zal dragen. Dat is zo’n patient die je nooit vergeet. Zo’n patient waar je op het moment van sterven nog aan denkt. Dit klinkt zwaar. Dat is het ook. Dit soort momenten relativeren het leven. Hoe erg het ook is. Het kan echt altijd veel erger.

Ik heb afgelopen week een bijzonder gesprek gevoerd. Bijzonder omdat ik het voor mij een soort begin van het eind gevoel geeft. Ik word in oktober 57. En als verpleegkundige hoef je dan geen nachtdiensten meer te draaien. Ik verkeer in de gunstige positie dat ik blijkbaar zo’n leuke collega ben, dat ze mijn contract hebben verlengd, per september en zo kwam het rooster van oktober ter sprake en tsja, ik zou geen nachtendiensten meer hoeven te draaien.

Nu ben ik van huis uit en dna technisch een nachtbraker. Ik lig eigenlijk nooit voor middernacht op bed. De nacht is van mij. Ik ben geen ochtendmens, ik ben meer een vleermuis die wakker wordt als de zon aan het dalen is. Veel schrijfwerk doe ik ook na twaalven en veel meditatie werk ook. Dus korte nachten, weinig slaap en nachten doorhalen geen probleem. Ik heb ook geen probleem met nachtdiensten, ben goed wakker, slaap goed overdag. Maar, mijn hart heeft er wel problemen mee heb ik gemerkt.

Een arts heeft mij enige jaren geleden ook uitgelegd dat er een verschil is tussen laat naar bed gaan en laat werken in een ziekenhuis. Toen ze me dit vertelde lag ik in een ziekenhuisbed na een aanval van boezemfibrilleren. Dit is mij twee keer overkomen. En daar ik zelf zeer ervaren ben met hartproblemen en ook veel weet over boezemfibrilleren, weet ik ook dat als je het éénmaal hebt gehad je er vatbaar voor bent en dat naarmate je ouder wordt het geleidingssysteem gaat slijten en de kans groter wordt dat dit soort aanvallen gaan komen. Hier heb ik dus geen zin in. Dus ik heb met mijn huidige unithoofd gesproken en aangekondigd dat als het enigzins kan, dat ik ga stoppen met nachtdiensten.

Het voelde als het omarmen van een tekortkoming van mezelf. Erkennen dat ook ik niet helemaal van beton ben. En natuurlijk ook, erkennen dat ik ouder word en slijt. Mijn hart, vooral de geleiding, had iets beter aangelegd kunnen worden. Niet dat ik er veel last van heb, na de laatste keer heb ik het advies van mijn lerares Linda Wormhoudt opgevolgd en is het eigenlijk weggebleven en dat is al meer dan twee en een half jaar geleden. Ik probeer natuurlijk ook zo gezond mogelijk te leven. Dus sinds vorig jaar anders gaan eten en drinken en ben 15kg kwijt geraakt. Want overgewicht verhoogt de kans ook op boezemfribrilleren. Het hart moet namelijk gewoon harder pompen.

Ik wil ook geen medicijnen gebruiken. Na al die jaren te werken in de zorg, ben ik erg kritisch geworden naar het gebruik van medicijnen. Ik heb nog immer geloof in de wetenschap, maar besef dat er daarnaast nog veel meer is wat van invloed is op ons lichaam. Dus laat ik dat pad eerst belopen en dan pas grijpen naar de medicatie. Of niet. Dat is mijn eigen verantwoordelijkheid, maar daarover later ook meer. Gezondheid is een spel van lichaam en geest, een gezonde geest in een gezond lichaam. Een gezond lichaam aan gestuurd door een gezonde geest. Het is een kwestie van herkennen dat je ouder wordt, erkennen dat je ouder wordt en kleurbekennen: er rekening mee gaan houden dat je ouder wordt, zodat je gezond ouder wordt.

Ik zal hier de komende tijd wat over gaan schrijven. Ideeën en ervaringen. 31 jaar werken als verpleegkundige leert je wel naar mensen kijken.

Ik houd van dromen. Veel dromen. Op mijn nachtkastje ligt ook altijd een schrift waarin ik mijn dromen opschrijf. Soms vraag ik ook voor het slapen gaan of in mijn dromen een advies of een antwoord op een situatie in het wakkere leven kan verschijnen. Regelmatig lukt dit ook.

Vanaf kleins af aan ben ik echt een dromer, een oneironaut (niet voor niets de titel van één van mijn cd’s) en koester ik mijn dromen. Later, in mijn tienertijd, ben ik mij meer gaan verdiepen in het fenomeen van dromen. De nodige boeken, bijeenkomsten van de Vereniging voor Studie van Dromen, veel oefenen en heel veel dromen analyseren of minstens bestuderen.

Het leidde ertoe dat sommige mensen hun dromen met mij delen en daar met mij over willen praten. Dat vind ik bijna ontroerend. Dromen bevatten voor mij intieme informatie. Dromen zijn intiem. Dromen zijn een glimp van het diepste van onze ziel. Je zal mij ook niet vaak mijn dromen hier op facebook zien delen. Ik deel de dromen van een ander ook nooit met derden. Als ik workshops geef over dromen, dan gebruik ik mijn eigen dromen als voorbeeld.

Ik vind dromen een belangrijk deel van mijn Zielenman zijn. Als zielenman heb je de taak zorg te dragen voor de ziel van je medemens en dan zijn dromen essentieel. Het zielenman zijn is ook een deel van mijn persoonlijke zijn, als zielenman ben je 24 uur per dag zielenman. Het is een roeping. Net zoals mijn verpleegkundige zijn. Sterker nog. Ik denk dat het Zielenmanschap een deel van mijn verpleegkundige zijn is en het verpleegkundige een deel van mijn zielenman. Dat beseft ik weer eens deze week toen ik een gesprek had met één van mijn patienten die regelmatig door terugkerende dromen bezocht werd. Het werd een conversatie waarin we de verschillende aspecten van dromen bespraken en ik hem tips gaf hoe je met dromen kon gaan werken. Dromen serieus nemen is een eerste stap. Mensen die me kennen weten dat ik dromen heel serieus neem. Dromen zijn net als ogen. Ze bieden een blik in de ziel van de mens die erachter zit.

Koester je dromen. Ze zeggen zoveel meer. Ik adviseer iedereen om elke ochtend je dromen te vangen in een schriftje. Het is een soort zwarte doos van je eigen spirituele ontwikkeling. Heerlijk om na te lezen en vooral heerlijk om van te leren.

(foto is gemaakt door Rachel toen ik na het werk op bed in slaap gevallen ben-zelfs in een korte slaap, kan je al diep in dromenland terecht komen)

Het goddelijke. De stilte. Het heeft me enige tijd gekost, ik geeft het toe, maar uiteindelijk heb ik het begrepen. Nee, ik moet zeggen, heb ik het ervaren. In stilte huist het goddelijke, in stilte huist onze genezende kracht.

Het begon allemaal toen ik een late tiener was en op zoek was. Ik denk dat ik toen nog niet eens wist waarnaar, maar ik was duidelijk zoekende. Ik was in die tijd sociaal, politiek actief en winkelde van organisatie naar organisatie, dit bracht me aan het einde van mijn vervangende diensttijd in Utrecht bij de School voor Filosofie. Dit bleek na enige maanden een bijzonder instituut te zijn en na twee semesters hield ik het daarom voor gezien (had vreemde vervelende sekte achtige trekjes), maar door de lessen van deze school kwam ik wel in contact met mediteren. Dat was nieuw voor mij. Het waren eenvoudige meditaties, geleide meditaties, de leraar had een tekst en sprak deze uit terwijl wij onze ogen dichthielden en onze voeten plat op de grond. De zin “luister naar de stilte achter het geluid” was een vast onderdeel van deze meditaties. Een zin die ik nooit vergeten ben. “de stilte achter het geluid”. Het was ook een zien die bleef hangen. “de stilte achter het geluid”. En ik kon hem ook horen. Of beter gezegd: niet horen. Want stilte hoor je niet. Of toch wel?

Meer en meer ervaarde ik de stilte toen als een grote muur waarvoor het geluid en ons leven zich afspeelt. Een grote zwarte muur, ondoordringbaar, met daarvoor de wereld zoals wij die kennen, echter hoe meer ik er over nadacht en hoe meer ik naar die stilte luisterde, veranderde die muur in een onmetelijke ruimte van stilte, van niets. Ik heb ooit vanuit een Bathyscaaf (boot met glazen ramen onder het wateroppervlak) op Curacao de diepzee in gekeken. Dit is vergelijkbaar, een mooie witte zand ondergrond met weelderig leven verdwijnt in een onmetelijk zwart gat waar geen einde aan lijkt te komen. Dat is stilte, een onmetelijke ruimte waaruit al het geluid en al het leven voortkomt. Zonder deze stilte is geluid niet mogelijk. Geluid moet kunnen klinken. Alles wat we doen kan alleen omdat er een grote stille ruimte is, waarin alle potentie in verborgen is.

Naarmate de jaren vorderde begaf ik me op het pad van geluid en klanken. Eerst als maniakale experimentele performer, om uiteindelijk te eindigen in als een KlankTovernaar met stille subtiele klanken. Klanken die vooral de stilte tussen en achter de klanken benadrukken. Stilte waarin alle potentie van geluid verborgen ligt. Stilte als representant van het grote niets. Het grote niets waarin al onze potentie verborgen is, totdat het zich manifesteert. In die stilte ligt ook de kracht van ons herstel. Ben je druk, loop je over, zoek dan de stilte op. Verblijf er even. Laat de stilte zich als een helende deken over je heen draperen. Een mantel van leegte die alle zorgen absorbeert en je de gelegenheid geeft, om het leven weer onbevangen tegemoet te treden.

In deze stilte huist het Goddelijke. Het Goddelijke met al zijn genezende krachten. Je mag het een naam geven, je mag het ook gewoon ervaren en het aanvaarden zoals het is. Dit Goddelijke zit overal om ons heen en is ook met elk van ons verbonden. Elk van ons komt uit deze stilte voort en zal uiteindelijk naar deze stilte terugkeren. De stilte als de oerbron van het universum. Alles heeft immers een frequentie, alles in in wezen een klank. En klanken kunnen alleen bestaan bij de gratie van stilte.

Dus probeer de stilte te ervaren. Zoek de stilte regelmatig op. Zodat je jezelf kan resetten en kan opladen. Nieuwe ideeën op doen. Of gewoon even lekker heerlijk even helemaal onstpannen. Een momentje weg uit de hectiek van alledag. Een momentje in die lege wonderlijke wereld van de stilte achter ons geluid.

Vandaag is me iets moois overkomen. Eigenlijk twee mooie dingen. En allebei verrasten ze me en streelden ze mijn ego. Het eerste was dat ik weer voor enige maanden werk heb. Momenteel is het werk voor een IC/CCU verpleegkundige zoals ik erg dun gezaaid en is het met een lantaarntje zoeken naar werk. Van het uitzendbureau hebben we al een mail gehad over uren reductie en terugwerken, terecht natuurlijk, maar het geeft aan dat het niet dik gezaaid is met werk, maar ik heb dus weer voor een paar maanden werk. Daarna zie ik wel weer verder. Echter wat mij blij maakt, is dat men enthousiast werd van mij en mij graag wilde hebben op die afdeling.

Een ander moois, was dat ik op het werk aan het praten was over waar ik allemaal gewerkt had en of ik al lang detacheerder was. Ik zei dat ik dat al bijna tien jaar was en dat ik overal en nergens gewerkt heb. Dat ik mijn vaste baan ben kwijt geraakt door een stom conflict wat ik weliswaar via de rechter gewonnen heb, maar dat mijn carrière in dat ziekenhuis voorgoed verwoest had, dat ik hier en daar heb gewerkt, van thuiszorg tot privé kliniek, van woongroep tot in de farmacie. Of ik ooit nagedacht had over een vaste stek. Jazeker, maar toen ik dat had, sloten ze de IC (jawel dat was kort na de corona) en werd de helft van de formatie afgestoten. Ik heb bij Maastricht gewerkt, in den Helder, in Goes en in Ede. Ik heb patienten bezocht in alle provincies van Nederland en zo af en toe zijn zaken aan mijn neus voorbij gegaan, omdat corona uitbrak, omdat het ziekenhuis failliet ging, omdat men toch liever mij ver weg buiten het ziekenhuis zag. ‘Dat je je werk nog leuk vindt’ grapte een collega. Ja zei ik, het werk is leuk en op deze manier maak je nog eens wat mee. En dat is zo. Het rondreizen is vermoeiend (ik geef het toe) en soms ook wat lastig (geef ik ook toe) maar aan de andere kant vind ik het ook avontuurlijk. Ik kom nog eens ergens, ik doe ervaring op die ik anders nooit gehad zou hebben en ik ontmoet vele vele mooie mensen. Maar inderdaad, ik werk nog immer met plezier en zelden met een sacherijn.

Of ik dit nog lang volhoud. Dat weet ik niet. Maar dat hangt van de toekomst af. Dit jaar is een duur jaar voor mij en wat extra centen kan ik wel gebruiken, wat ik na 2025 ga doen, weet ik niet. Ik weet het echt niet. Er is veel aan het veranderen in mij en dat heeft vele vele oorzaken. Ik word ouder, dat is er echt eentje van. Ook al bevind ik mij in de gelukkige omstandigheden dat mijn lijf erg goed mee werkt. Ben zelden ziek en mijn lijf is nog goed van conditie. Nog immer kan ik nachten van drie uur slaap handelen en kan ik soms zeven dagen non stop werken aan. Ook de nachtdiensten gaan nog goed. Maar ik kruip wel naar de zestig toe. Duurt nog een jaar of vier, maar toch.

Dus dan zijn complimenten zoals dat ik als een positief mens ervaren wordt, erg welkom.

Ik werk graag met een lach. Ik houd van mijn werk. Ik lijd niet meer zo onder misplaatste geldingsdrang en opgepompte ego’s. Het gaat bij mij om de mens. De mens in het bed. De mens aan het bed. De mens achter deze mens. Soms voelt het alsof ik een Zielenman in het wit ben.

tsja…..verpleegkundige in hart en nieren. Ik sta er soms zelf van te kijken…..

God ontmoeten. Maar wat als God een ongemanifesteerd iets is. Een oerbron, de grote leegte. God is de grote leegte, een groot niets, wat de potentie en al wat kan ontstaan omarmt met een mantel van nietsheid. Hieruit ontstaat het licht der manifestatie. Door dit licht worden potenties zichtbaar en is de schepping mogelijk.

Momenteel ben ik bezig in drie filosofische stromingen te ontdekken wat God is en tot mijn verrassing, hebben deze stromingen bijna dezelfde grondslag. Een grondslag die ik ook in andere religies en culturen tegenkom. Is het filosofie, is het cultuur, is het religie. De grenzen hiertussen vervagen soms terwijl ze anderzijds soms heel hard aanwezig zijn.
Ik leer momenteel de nodige wijsheden en methodes om te werken met methodes die op de één of andere manier krachten losmaken. Niet voor iedereen merk ik, maar ik heb er in ieder geval baat bij. Het is een ontdekkingsreis, die me laat groeien als mens. Het is ook een ontdekkingsreis die me alles om mij heen weer laat relativeren en herwaarderen. Bijzonder proces. Soms moeilijk en pijnlijk, maar tegelijkertijd waardevol en enorm mooi.

Gisteren begonnen op mijn weg in de Vodoun uit Benin, een dag vol informatie en delen van levensvisies. Het hoogtepunt voor mij was een manier om geestesziektes te behandelen door zang en drum. Dit was door chaos te creeëren en de hulpvrager zo te overprikkelen dat hij flauwvalt, bezwijkt, dit met als doel de hersenen te resetten, eigenlijk een soort electroshock in geluid en ritme. Ik hoop dat ik dit snel een keer mag meemaken. Want dat is het, je geneest niet altijd door positiviteit en energie sturen. Soms moet je dingen doen die moeite kosten, offers vragen en pijn doen.

Wat heeft dit te maken met God en zijn bijna goddelijke kinderen, de Goden of Orisha’s. Alles. Het draait erom dat je daarmee leert werken en met de instrumenten die zij hebben geschonken. Het brengt mij absoluut de verdieping die ik lang heb gezocht. De vorm voorbij, diep in de inhoud zodat je de vorm weer sterker kan maken.

Ik ben ook dankbaar voor alle vrienden en familie die mij helpen in dit groeiproces, waardoor ik merk dat het meer en meer een tweede of zelfs eerste natuur van mij aan het worden is.

Het is nu meer dan een jaar geleden. Deze foto had een romantische Hallmark kaart kunnen zijn. Roosje, hartslag, één en al romantiek. Ergens was dit ook zo, ik zal u een klein beetje het verhaal achter deze foto uit de doeken doen.

Meer dan een jaar geleden sloeg mijn hart op hol. Geen fijne ervaring kan ik u mededelen. Het leverde mij een kort ziekenhuis verblijf op alwaar ze dit hartritme weer in de pas lieten lopen. Dit gebeurde echter niet op de manier die ik had gedacht en had gewild. Maar ook hier lag de schuld bij mijn hart, omdat het niet liet zien wat ik wilde zien. Zelf genezing was niet van toepassing, met een onregelmatige hartslag van zo’n 160-180 denk je niet meer zo helder na. Maar dank zij een snel kuurtje iv medicatie liep het aan het einde van de avond weer keurig in de pas en mocht ik zonder verdere medicatie naar huis. Mijn hart is soms net zoals haar eigenaar, eigenwijs, eigenzinnig, dwars, koppig en tegendraads. Geeft niet, zo weet ik in ieder geval dat dat hart van mij is.

De dag erna was ik op een Volle Maan Ceremonie op Ann’s Hoeve en Ann zoals veel van jullie weten, is één van de mensen die ik als mijn leraar beschouw. Of mentor. Of beide. In andere woorden: zij is iemand die ik hoog heb staan en er trots op ben om haar een vriendin te mogen noemen. Ik vertelde haar na het buiten drummen wat mij overkomen was. Bij het afscheid gaf ze me deze roos. Een roos voor mijn hart. Dat raakte mij. Een mooi diep gebaar. Spontaan en zonder poespas, maar vol met liefde. Dat is Ann. Pure magie uit het moment en uit het hart.

Ik heb er toen een week over getwijfeld of ik deze foto en mijn relaas op facebook zou zetten. Het is niet mijn ding om dit soort zaken te delen (jullie lopen zo af en toe wat mis, maar ja, nergens staat in de regelementen te lezen, dat je alles moet delen), maar ik vond ook dat ik soms mag laten zien dat ik ook niet onbreekbaar ben. Blijkbaar.

Overigens heb ik er met mijn Docent Linda (zeker Docent met een hoofdletter!) ook over gehad na de les afgelopen zondag. Ook zij had liefdevolle wijze raad voor mij (en nog over een andere zaak, maar daar voorlopig nog niets over) die ik zo snel mogelijk heb opgevolgd. Toch leuk dat je als IC verpleegkundige bijna net zoveel waarde hecht aan getekende symboliek als aan een bijtend regulerend stofje.

Feit blijft, sinds het weekend is het weer rustig in de borstkas van ome G. Met dank aan de SEH Franciscus, Ann en Linda. En natuurlijk Rachel die me tijdens het verblijf op de SEH vrolijk in een rolstoel mocht rondrijden en me met veel liefde en geduld bij stond tijdens het voortrazen van mijn hart en het toedienen van de medicatie.

Kortom dit gebeuren maakte mij een ervaring rijker. En dan te bedenken dat mensen helpen met dezelfde hartritme problematiek bijna mijn dagelijks werk is.

Soms plaats ik ook iets op Linkedin. Vandaag heb ik dit gedaan, omdat de mede organisatrice van dit event, mij vandaag berichtte en vertelde dat ik na dit optreden voor haar een muzikale inspiratie ben. Dat raakte mij en ik vond dat ik daar iets mee moest doen. Laten zien wat dit optreden en deze herdenking met mij gedaan heeft. Het was voor mij een omkeerpunt. De start van een groeiend besef. Deze avond was triest en mooi. Mooi omdat het mijn ogen opende, voor zoiets groots, dat ik nog immer niet echt kan overzien hoe groot. De liefde voor de Groene Moeder. Onze Grote Moeder.

In 2017 werd ik gevraagd om fluit te spelen op een herdenking voor een gevallen Mapuche activist in Chili. Hij was in zijn rug geschoten door de politie tijdens een demonstratie. Het Mapuche volk leeft in Zuid-Amerika en vecht nog immer voor hun bestaan en hun manier van bestaan. Men is nog immer dicht bij de natuur.

Deze avond op het Museumplein was voor mij een begin met een dieper besef, dat onze planeet een levend wezen is. Na deze avond heb ik vele woordvoerders en activisten mogen ontmoeten van inheemse volken en zij inspireerden mij diep. Mooie verhalen over de schepping en de natuur. Trieste verhalen over hoe (vooral) de westerse mens hier mee omgaat.

Vorig jaar, tijdens een vakantie in Suriname, is dat besef helemaal tot mij doorgedrongen en noem ik haar de Groene Moeder.

Ook tijdens wandelingen in Rotterdam besef ik me, dat we onze steden op haar hebben gebouwd. Al onze beschaving is tijdelijk, uiteindelijk zal Zij haar grond weer opeisen. Het is alleen wachten wanneer.

Als IC-verpleegkundige verbaas ik me elke dag weer, over wat wij op de IC weggooien. Dit komt in de natuur terecht. Aan de ene kant maken wij mensen ‘beter’ aan de andere kant maken wij ze ziek. En wat is ‘beter’ maken? Wat is genezing? Wat is heling? Door het besef dat de aarde een levend wezen is, besef ik ook meer en meer dat ziek zijn niet alleen lichamelijk is. We hebben als mensen de verplichting om ons zowel lichamelijk als geestelijk gezond te houden. Onze manier van werken is dat nu zeker niet.

30 dagen geleden ben ik gestopt met het eten van gefabriceerde producten (zoveel mogelijk dan, want een hoop is gefrabriceerd) en vlees. En eerlijk is eerlijk, mijn lichaam voelt steeds fijner en mijn afvalberg is ook meteen een stuk kleiner.

Gezond leven draagt bij aan een gezond leven, zowel geestelijk als lichamelijk.

Het is jammer dat onze gezondheidszorg alleen maar oog heeft voor pleisters plakken en niet werkt aan het voorkomen van de wond. Dit geldt voor lichamelijke ziekten, maar zeker ook voor geestelijke ziekten zoals burn-out en overspannenheid.

Ik werk momenteel aan een workshop/lezing over het leven met de Groene Moeder, over het leven met respect voor de planeet en het eigen lichaam, fysiek en mentaal. Hier ligt de oplossing. Voorkomen is beter dan genezen zei mijn wijze vader altijd. En daar ben ik het mee eens.

En dat drong pas echt goed tot mij door, na deze avond op het Museumplein, toen ik mocht spelen ter ere van een gevallen Mapuche strijder.