Avonturen kun je op vele manieren beleven. Avonturen zijn belevenissen waar je de afloop niet van kunt voorspellen. Ik zeg altijd ik ben een avonturier in hart en nieren, want ik begin vaak aan dingen waarvan ik geen idee heb waar het heen gaat. Of het nu optredens zijn in Istanbul waar het contact met de organisator stroef verloopt, of reizen zijn naar Amerika waar ik ga logeren bij mensen die ik niet ken, of concerten organiseer waar ik dan maar ga hopen dat er mensen op af komen of me in liefdes avonturen stort die me soms in situaties brengen waar ik soms weer wat moeilijk uitkom en zo nog veel meer… Vreemd genoeg vind ik dat leuk. Ik ben erachter gekomen dat ik niet zo van de zekerheid ben.

Eén van mijn avonturen is Danitzah’s. Voorheen Màrshé Breda. Ontsproten uit het hart en brein van Danitzah Jacobs. Een idealistische onderneemster uit Breda. Ooit benaderde ze mij voor een beurs in Breda met de titel KleurRijk Breda. Een intieme en gezellige beurs waar ondernemers zich konden presenteren. En ja, de nadruk lag op KleurRijk in alle opzichten. Er was een onderneemster die workshops gaf in hoepelen, een onderneemster met buikdansworkshops, er was ik met tarot en drumworkshops en zoverder…en natuurlijk Danitzah met Màrshé Breda. Danitzah is een PowerQueen, zo heeft ze zichzelf betiteld. En terecht. Zij is een onderneemster die tevens anderen ook inspireert tot ondernemen. Waaronder ondergetekende. Danitzah is één brok inspiratie. Zit niet gauw bij de pakken neer. Eén van de redenen dat we contact hebben gehouden is, omdat ik het nodige weet van Caraibische Religies. Ik ben enigzins thuis in de Orisha’s, goden en godinnen van de Yoruba, een volk van west Afrika. Ik ben er een beetje in thuis en Danitzah ook en we hadden het hier regelmatig over via facebook.

Lang verhaal kort. Want ik wil het niet gaan hebben over Orisha’s en dergelijke, ik kwam Danitzah tegen op een moment dat ik zocht naar meer uitdagingen. Ik voelde mijzelf vastzitten in een sleur en wilde daaruit ontsnappen. Wanneer precies weet ik niet meer maar in mijn beleving kwam ik haar weer tegen op de Antilliaanse feesten in Hoogstraten, toen ik dat bezocht met de moeder van mijn dochters en Danitzah daar stond met een kraam om pasteitjes te verkopen. We raakten natuurlijk aan de praat en zij vertelde dat ze het jaar daarna naar Pink Pop ging en dat erg spannend vond, omdat er gekampeerd moest worden. Ze wist dat ik ervaring had met festivals en camperen en ook met het camperen op festivals. Ik vond het een top idee.

Een jaar later lag ik in scheiding, was ik mijn baan kwijt en had dus tijd genoeg. Pink Pop was a go. Ik kreeg van Danitzah de titel Camping Manager en werd verantwoordelijk voor het kampement van Màrshé Breda. Het was werkelijk een avontuur. Ik kwam erachter dat de gemiddelde antiliaanse vrouw (had ik al verteld dat Danitzah Antilliaans was?) niet veel op had met kamperen en ik ook voor het eerst mensen ontmoette die met reiskoffers gingen kamperen. Heel enthousiast heb ik de tenten, toen nog gewoon veelal bij elkaar geleende koepeltentjes, opgezet. Tot middernacht kwamen de dames en heren binnen  en in het donker en met een liter wijn achter de kiezen (ik vond dat ik daar recht op had, ik had een vervelende rechtszaak gewonnen en daarmee een verschrikkelijke tijd achter de rug, tijd voor een feestje) was ik nog bezig tenten op te zetten en luchtbedden op te blazen.

De paar dagen die volgden waren zalig. Ik voelde me vrij. Ik hielp de kraam daar waar nodig. Er ging een apparaat kapot, met kauwgom en een paperclip heb ik dat hersteld. Ik heb materialen gehaald. Ik heb rondgelopen. Mijn oudste dochter was mee en die heb ik zo ook van een hele andere kant leren kennen. Ik zag haar nu als gemotiveerde harde werkster. Het was een genot om haar in de verkoop in de kraam te zien. Maar ook het hele gebeuren achter de schermen. Het backstage rondlopen. Het was een beleving. En eigenlijk wilde ik nog veel meer. Doordat ik die rechtszaak tegen mijn oude werkgever had gewonnen was ik een beetje rijk. Niet echt veel, maar genoeg en ik zocht iets om met dat geld te doen. Mijn vader zei altijd dat geld moest werken. Dus wilde ik een beetje van mijn geld ergens in investeren, maar dan wel in iets waar ik achter stond en waar ik mij in kon vinden wat betreft idealen. En ik wilde er natuurlijk nog rijker van worden.

PinkPop dat jaar werd getergd door slecht weer. Op de zaterdag avond was er zware storm voorspeld. Ik zie ons nog zitten, de tentjes in een soort kring, ieder in de opening van de tent en Danitzah die me vroeg wat we moesten doen als de storm zou losbarsten. Ik antwoordde dat we dan moesten hopen dat we niet wegwaaiden. Meteen had ik door dat dit antwoord niet echt diplomatiek of slim was. Acuut zag ik paniek in de gezichten en ik voegde er snel aan toe dat de tenten niet zouden wegwaaien omdat we op de bodem van de tenten sliepen. Echter ik kreeg vooral de dames niet echt gerust gesteld. Door het PinkPop kampeer avontuur  krijgen Danitzah en ik een diepere band.

IIk bood haar aan om wat te investeren in haar bedrijf. Ik had genoten van dit avontuur en ik wilde zeker stellen dat ik vaker mee mocht, daarnaast zag ik Màrshé groeien. Het bedrijf wordt heel conceptueel en idealistisch gerund. Van de klederdrachten tot de aankleding van de kraam tot het idee dat iedereen boven zichzelf kan uitstijgen. Danitzah gelooft in haar werknemers. Dit straalt ze ook uit. Ik ken niemand met zo’n grenzeloos optimisme, ook al weet ik dat het haar niet altijd meezit. Maar hoe hoog de golven ook zijn, Danitzah surft er met haar gedrevenheid overheen. Ik vond investeren in haar bedrijf een gewogen risico. Het jaar daarna hebben we elkaar wat afgetast maar in 2015-2016 hebben we de gok genomen. Ik werd een investeerder in Màrshé Breda. Een heerlijk avontuur, zowel letterlijk als figuurlijk. Want Màrshé Breda is een caterings bedrijf, met lekker eten en figuurlijk omdat ik met Màrshé dingen beleef, die ik anders niet zou beleven. Ik scheur regelmatig tijdens LowLands rond met de bedrijfsauto om her en der voorraden op te halen. Makro, Sligro, pasteitjes bij particulieren thuis. Ik kom op de meest onverwachte locaties, van Rotterdam tot Hoorn. Daarnaast ben ik nog immer de Camping Manager. Dus de tenten zijn nog immer mijn domein. En nog immer krijg ik de dames niet echt warm voor het kamperen, hoe erg ik mijn best ook doe.

Ondertussen hebben Danitzah en ik al heel wat lief en leed en spannende festivals achter de rug. Van dramatische omzetten (de spreuk: naar huis, wijntje en deze dag vergeten uit de mond van een collega cateraar na een hopeloos verlopen Bevrijdingspop te Haarlem, werd onze slogan om slechte dagen te verwerken) tot triomfelijke succesen, we hebben het nodige meegemaakt. We weten wat we aan elkaar hebben. We vertrouwen elkaar volledig. We hebben respect voor elkanders input. We zijn goede vrienden geworden. Elk jaar is het weer een eer om met haar ploeg mee te mogen.

Dit jaar was LowLands top. We hadden een super team. De saamhorigheid was beter als ooit tevoren. De verkoop verliep lekker. Er werd veel gelachen. Er werd afgezien. De eerste nacht was het water in onze tenten gelopen en hoe je het ook keer of draait, daar wordt niemand blij van. Gelukkig was het bij de heren rondom mijn plek en ik was er op voorbereid. Nieuwe mensen leren kennen en genoten van het avontuur. En natuurlijk was er het traditioinele gemopper op het kamperen. Volgend jaar gaan we dan toch in een huisje?

Voor wie meer wil weten over deze vrouw en Danitzah’s verwijs ik graag naar haar webpagina Danitzah’s of naar haar facebook pagina Danitzah’s.

En wil je echt meer over haar persoon weten en lekkere recepten ontdekken. Koop dan haar boek Power Queens: Culinair de Wereld delen

Gisteren na al het geweld van the Black Friday reisde ik vroeg in de morgen af naar Rozenburg om een  Drumdemonstratie van onze Rozenburgse DrumCirkel voor te gaan tijdens voor een open dag in een cultureel centrum. Natuurlijk zocht ik het adres pas op op het allerlaatste moment. Ik was net thuis van the Black Friday (ergens zo rond vier uur) en ik scrolde door mijn chat met Ina heen, toen ik het adres pas goed las. Koninginnelaan. Was dat niet de straat waar de kerk in stond waar mijn vader vroeger kerkdiensten organiseerde? de kerk waarin zijn jongerenkoor optrad. Het was een gereformeerde kerk waarin, bij gebrek aan een katholieke kerk in het dorp, ook de katholieken hun diensten mochten houden. Ina (mijn partner in de Rozenburgse Drumcirkel) had me wel verteld dat het in een voormalige kerk was, maar ik had er niet bij stil gestaan dat het díe kerk was.

Bij aankomst Bleek: het was echt die Kerk

Onze kraam stond buiten. Ik laadde mijn trommels uit en zette ze bij de kraam. Eindelijk kon ik naar binnen. Werd er een klein beetje emotioneel van toen ik daar een koor zag zingen.

Eigenlijk niet zozeer door het koor, wat overigens prachtig zong, maar meer ook doordat het  hele interieur totaal veranderd was. De grauwe kleuren waren nu fris, de houten kerkbanken waren vervangen door losse stoeltjes, het orgel was verdwenen, de hele vibe was anders…en toch…was het die kerk. Een teken dat niet alle verandering negatief was. Aansluitend bij mijn vorige blog (Alles is anders..) wil ik daar het volgende over zeggen. Rozenburg is mijn dorp natuurlijk al 40 jaar niet meer en altijd als ik eraan terug denk, denk ik eraan met warmte. Toen we daar woonden, waren we een gezin van vier mensen met een  hond en een kat. Ik voelde me veilig en gelukkig. In Breda waren mijn ouders aan het vechten met het opknappen van een oud herenhuis, de kat werd vergiftigd in het eerste kwartaal, ik werd gepest op school, mijn moeder overleed een paar jaar later en zo ging het maar door tot uiteindelijk ik de enige was die van dat gezin overbleef. En Rozenburg stond model voor dat mooie verleden toen we nog met vier mensen waren en een kat en een hond. En een grauwe kerk. Nu is deze kerk vrolijk en opgeruimd. Worden er leuke dingen georganiseerd. Het juk van het zware gereformeerde is afgegooid. Voor mij een teken dat het leven doorgaat en dat vasthangen in het verleden niet goed is. Alsof mijn vader zeggen wil, het leven is het pad voor je, van het hier en nu tot wat erna komt. Wat geweest is, is geweest en ziet er anders uit als dat je je herinnert.

Het werd die dag een mooie dag. Nog mooier omdat er een dame aan de Drum demonstratie meedeed die zeer geinteresseerd bleek in de KlankMeditaties die Rachel (mijn YogaJuf en ik) vanaf donderdag in Amsterdam en Rotterdam gaan organiseren. Ik werd er zo blij van, dat ik haar meteen een serenade schonk op mijn Native American Indian Flute schonk.

Na de drumworkshop, waarbij ik mij wel degelijk realiseerde dat ik op dezelfde plek stond als mijn vader jaren terug, hij met zijn jongerenkoor, ik met mijn DrumCirkel, liep ik nog even over de dijk. Mijmerend over het verleden en fantaserend over de toekomst. Ik weet het, het leven is in het hier en nu, maar soms moet je je even herinneren waar je vandaan komt en fantaseren waar je naartoe gaat. En mijn pad is mooi. En het wordt nog mooier. Dank je wel Paps, of wie het dan ook was, om mij dit op deze dag te laten ervaren.

Vandaag heb ik gewerkt op het BUT film festival te Breda. Ik werk al jaren als vrijwilliger op dit festival. Begonnen als programmeur van bandjes en de stage manager, later vooral alleen nog maar als stage manager. Ik doe dit met veel plezier, nog immer, al merk ik dat ik er eigenlijk geen tijd meer voor heb. Dit jaar wordt dan ook mijn laatste jaar.

Ik heb ook gewoond in Breda. Vanaf mijn 10de tot mijn 48ste. Mijn kinderen en mijn exen wonen ook daar. Ik kom er dus nog regelmatig. Vandaag drong tot mij door dat alles veranderd. De straat waar ik heb gewoond, eerst bij mijn ouders, later in mijn eigen huis om de hoek bij mijn ouders, wordt heringericht en verandert totaal van aangezicht. Alle mooie oude bomen zijn gekapt, de weg zelf is versmald en de auto’s parkeren nu in de lengte in plaats van schuin tegen de stoep.

En als ik door de straten loop zijn de winkels veranderd. Er zijn winkels verdwenen en vervangen door anderen. Nieuwe restaurantjes en cafeetjes en ook de nieuwe veste waar het BUT film festival gehouden wordt, gaat het komende jaar drastisch verbouwen. Alles is of wordt anders. Toevallig vandaag ook een kennis op bezoek gehad, die vroeger vaak in Breda kwam. We spraken over de Easy, een oud hard rock café, de 111, een oud punk-skin-rockabilly café, de Bruine Pij, het motor café… De Easy, de 111 bestaan niet meer en de Bruine Pij is nu een hip blues/rock café.

In de jaren dat ik er woonde is het Turfschip afgebroken, de Haven heropend, de rondweg van twee baans naar enkel baans en weer terug naar twee baans gegaan. Zijn alle ziekenhuizen gefuseerd en zijn er twee gesloten. Alles is veranderd. Niets blijft hetzelfde. Veranderingen, soms ten goede, soms ten kwade. Maar alles is veranderd door de tijd heen.

Ik ook.

Ik ben niet meer degene die ik was toen ik in Breda woonde. Sinds mijn vertrek is de stad verder veranderd en ik ook. Mijn connectie met Breda begint te verbrokkelen. Mijn kinderen wonen er. Mijn exen ook. Maar het is mijn verleden. De straat waar ik jaren aan woonde herken ik niet meer. Dat is voor mij een teken. Een teken om verder te gaan, niet meer stil te staan bij wat er was. Niet meer proberen vast te houden aan wat ik had, maar proberen vast te houden aan wat ik wil. Mijn pad ligt nu elders. In Rotterdam, in Amsterdam, in Rozenburg, in Hellevoetsluis en waar het lot mij verder gaat brengen. De weg ligt voor mij, niet achter mij. Was ik eens een wilde provocerende anarchistische performer, ik ben dat nu niet meer. De drang om te provoceren en mij te bewijzen ben ik kwijt. Ik ben wie ik ben. In al mijn onrust vind ik toch meer vrede als de jaren voorheen. Misschien kan ik beter spreken van mijn ongeremde en onuitputtelijke energie in plaats van onrust, want dat is het meer. Ik ben nieuwsgierig, ik wil van alles, ik stuiter en exploreer. Volgens een vriendin ben ik “unstoppable”. Ik ga maar door. De jaren in Breda waren mooi. Veel gedaan, veel gebeurt, maar nu is het klaar. Tuurlijk zal ik er blijven komen, de mensen die ik daar ken, zullen mijn vrienden blijven, mijn kinderen natuurlijk mijn kinderen, maar het is mijn stad niet meer. Ik ben een gast geworden. Dat is wennen, doet mij eigenlijk bijna verdriet, maar ik voel dat het goed is.

Rotterdam en Amsterdam zijn nu mijn steden. Daar is mijn huis. Daar is mijn leven. Daar ligt nu ook mijn toekomst. Breda is een stuk van mij, zal altijd wel zo blijven, zo hoort het, het is immers 38 jaar mijn stad geweest. Geweest.

Ik voel dat ik na dit weekend definitief het verleden uitloop. Het is mooi geweest, maar ik moet verder. Nieuwe wegen ontdekken in nieuwe steden met nieuwe mensen en mogelijkheden. Ik verlaat de kunstwereld en treedt definitief binnen in de wereld van klank, meditatie en wellness. Alles is nu anders. Ik merk wel wat deze verandering brengt. Een eigen principe is: nooit teruggaan naar vanwaar je vertrokken bent. Van het één komt het ander. Volg de stroom, drijf met de stroom mee, ik laat mij verbazen.

Kom maar op  toekomst, ik ben er klaar voor!

Ik heb vier kinderen, gemaakt in twee sessies. Twee  grote meiden en twee kleine jongens. Fors leeftijdsverschil. De jongens maken, zoals ik al eerder schreef, letterlijk hun eerste stapjes in deze grote spannende ronde wereld, mijn meiden zijn de volwassenheid in aan het glijden. De oudste studeert rechten en is bezig een hip-hop evenementen bureau op te zetten en is erg geaard, recht door zee en puur natuur. De jongste is nu klaar met haar opleiding en gaat de grote boze mensenwereld in.

Die jongste dochter van mij is een verhaal apart. Op de peuterspeelzaal wist ze haar ouders al te verbazen. Ze was handig met lezen, had al snel een woord en getal begrip wat haar peuterleidsters ver te boven ging. De oefeningetjes die ze moest doen om naar groep drie te mogen waren zover onder haar niveau dat ze die niet maakte en de peuterleidsters herleidden daaruit dat onze dochter te speels was. Helaas voor hen was ze hen gewoon te slim af. Ze wilde met poppen spelen ipv testjes te doen die ze te saai en te dom vond. Gelukkig wisten wij als ouders haar te overtuigen, dat ze toch op school moest laten zien, dat ze de kennis en inzichten bezat, waarvan wij wel wisten dat ze die had, maar waar de school nog overtuigd van moest worden.

Aan het eind van de zomervakantie tussen groep 7 en 8 in ontdekten we dat ze vloeiend engels kon spreken. We hadden een portugese vriend te logeren die even met onze jongste spruit alleen was en in dat moment mocht ontdekken dat deze dame in staat was een conversatie te voeren in het engels. Les had ze daar toen nog niet in gehad.

Als snel las deze pré middelbare scholiere volwassen literatuur, bekeek ze volwassen flims, liet ons verbazen van haar eindeloze geheugen en interpretaties van boeken. Daarnaast verwerkte ze de nodige feiten over psychiatrische ziektebeelden bij jonge meisjes in statistieken, die ze  dan weer verwerkte in zware en zeer gedetailleerde verhalen die ze non stop 24uur per dag schreef in haar schriftjes en dat allemaal nog voordat ze de brugklas mocht gaan betreden. Een tweetalige brugklas overigens, want onze dochter was goed genoeg voor het onderwijs in het Engels met het oog op een internationale carrière.

Muziek, Film en literatuur zijn haar grote liefdes. Ze bracht onder een pseudoniem een cd-rom uit op een Japans label, films kijkt ze non stop en ze is een deskundige in Aziatische Horror, Bollywood, Zuid Amerikaanse drama, nou ja, noem het maar op en ze kan er wel iets over vertellen. School was helaas niet een van haar grote liefdes. Haar loopbaan op school was er één met gesprekken, vierkante blokken en de nodige tegenzin. Wel heeft ze haar diploma gehaald. Kon ook niet anders met die hersenen van haar.

Met haar decaan hebben we een traject uitgestippeld. Eerst propedeuse halen en dan naar de Universiteit. Daar waren we mee bezig, toen zij aankondigde een opleiding tot Visagiste te gaan volgen. Ja..onze uiterst slimme dochter werd iemand die zich ging bezighouden met het uiterlijk. Dat was even slikken. Make-up en haar zijn eigenlijk al jaren  haar echt grote liefde. Al jaren is ze al bezig om de perfecte wenkbrauw na te streven. Toen ik haar eens een koffer gaf vol inhoud om nagels te bewerken en te lakken, heeft deze wekenlang open gestaan en moest ze op een gegeven moment een pauze nemen om haar nagels te laten herstellen. Ze heeft zich na de nagel periode gestort op het maken van pruiken. Ze weet ook echt een avond lang te vertellen over typen en soorten haar en waar je deze het voordeligst kan kopen. Als ik mijn dochter omschrijf aan anderen noem ik haar ook een wandelend kunstwerk.

Maar wel een wandelend kunstwerk wat zichzelf heeft gemaakt. Mijn dochter is een artiest. Een kunstenaar. Voor haar opleiding heeft ze haar zus opgemaakt. Naturel was de opdracht. En dat heeft ze wonderbaarlijk goed gedaan. Het leek alsof onze oudste geen make-up op had, maar toch zat ze helemaal onder. Toen pas zag ik de gave van deze dame. Cydjé, want zo heet ze, heeft de gave om de innerlijke schoonheid van iemand naar buiten te  halen. Wat ik doe met mijn performances doet Cydjé met make-up. Ze vertelt een verhaal. Ze schenkt een beleving. Ze heeft mij laten zien dat een visagiste veel meer doet dan alleen een beetje make-up opsmeren. Cydjé verandert mensen in kunstwerken die iets te melden hebben zonder iets te zeggen.

Ze heeft haar hart gevolgd. Deed wat zij zelf wilde. Ik kan u vertellen dat haar ouders beiden niet echt helemaal blij waren toen zij aankondigde een opleiding te volgen tot visagiste, maar nu moeten we erkennen dat onze dochter een ware meester is in dit veld. We kunnen haar niet helpen bij haar pad en dat frustreert. Met helpen bedoel ik praktisch helpen. We steunen haar, stimuleren haar, maar het pad moet zij zelf zoeken en vinden. Ik heb geen idee waar dit pad loopt, maar ik heb wel het vertrouwen dat zij dit pad zal vinden en gaat bewandelen. En waar het heen leidt……dat zullen we wel zien…vast naar hele bijzondere avonturen en boeiende verhalen….saai zal het zeker niet worden.

Cydjé Sylvian, ik wens je alle succes van de wereld.

Gisteren was ik bij mijn jongens. De beroemde/beruchte Rebel Twins zoals ik ze graag aanduid. Twee zalige eigenwijze boefjes die letterlijk hun eerste stapjes en woordjes in deze grote spannende wereld aan het zetten zijn. Ik heb ze meegenomen naar de boerderij, waar ik elke maand meedoe aan een volle maan viering. De jongens hadden wat moeite met stappen over het hoge gras, maar uiteindelijk zijn we neergestreken bij de rune cirkel en hebben we daar even gewoon lekker gehangen.

Ik had mijn dubbele F# Fluit bij me. Een fluit die ik vaak meeneem als ik ga wandelen of op reis ga. Ik heb er vele, maar deze fluit is mij het meest dierbaarst. Komt omdat het geluid aansluit bij de hartchakra en ik denk voor mij het allerbelangrijkst, het is de middelste toon. De toon is in evenwicht, er zitten er drie boven en er zitten er drie onder. De fluit is de grootste van de klein en de kleinste van de grote. Idem voor het geluid. Ik probeer er graag deuntjes op uit. Dat deed ik dus ook hier in het gras. Een deuntje voor Koningen en Keizers, want daar zijn mijn jongens naar genoemd.

Terwijl ik daar zo heerlijk aan het fluiten ben en naar mijn stroopwafel etende jongens kijk komen er herinneringen in me op aan warme middagen met mijn meiden aan de Galderse meren bij Breda. Het was een hete nazomer, kinderen waren net weer naar school en ik ging met ze na schooltijd lekker hangen aan het water. Zij vlogen het water in, bouwden zandkastelen in op het strandje en ik lag op een badlaken  onder een parasol te genieten van goede muziek en boeiende literatuur. Ik had toen best een rustig leventje. Ik werkte, ik bevaderde, ik luisterde muziek en ik las de nodige boeken en tijdschriften. En ergens was ik best heel gelukkig, moet ik nu zo achteraf erkennen. Nu doe ik van alles, en dat alles vind ik ook nog best leuk, maar moet ik erkennen dat ik de rust mis om zaken te laten bezinken. Komt gewoon omdat ik de afgelopen weken weinig van dit soort momenten heb mee mogen maken en als ik ze meemaakte moest ik in de avond weer of aan het werk of ergens een workshop geven. Maar gewoon onbedwongen hangen, eten en naar bed dat is er zelden meer bij. Ik ben nu een druk baasje. Ook leuk. Toch mis ik het hangen in het gras, aan het water, met muziek en dartelende kinderen.

Mijn ex, de moeder van mijn dochters, heeft me ooit gezegd, dat ze het jammer vond dat ik nooit tevreden kon zijn. Ik denk steeds meer en meer dat ze gelijk heeft. Tevreden zijn is een kunst. Ik versta die niet. Ik wil altijd meer en meer en meer. Niet zozeer materieel, maar wel in daden en kennis. Het is een soort onrust, een soort geldingsdrang om mezelf maar te bewijzen, maar stom genoeg weet ik ook wel dat ik dat allang niet meer hoef, als ik dat al ooit hoefde te doen. Ergens zoek ik toch een soort erkenning, alsof ik mijn levensdoel nog lang niet heb bereikt. En wat is dat levensdoel dan? Soms denk ik dat ik toch priester had moeten worden, omdat het zoeken naar antwoorden op levensvragen eigenlijk de rode draad in mijn leven is. Alles wat ik doe is daar indirect een verlengde van. Ik kom natuurlijk uit een familie van priesters en nonnen en ben erg filosofisch, mythisch en religieus opgevoed. Naarmate ik ouder word, merk ik ook dat ik het belang van rituelen en ceremonies meer en meer in zie, zonder dat te koppelen aan een Christelijk of een ander geloof. Maar wat kan ik daar mee? Wat moet ik daarmee? Wil ik daar iets mee? Eigenlijk ligt daar volgens mij mijn levensdoel. Helaas moet je om daar te komen een hoop levens ervaring opdoen merk ik. Daar ben ik dan ook fanatiek mee bezig. De waarde van het leven ontdekken door het tot de max te beleven. Zowel in positieve zin als in negatieve zin. Met een lach en een traan.

Het leven tot de max heeft zo zijn voordelen. Ik kan zeggen dat ik heb geleefd, (dat ik leef) absoluut. Het heeft echter ook zijn nadelen. Als je veel doet, doe je ook veel. Dat veel kost tijd. En tijd is schaars. Er zijn dus niet veel momenten dat ik dus gewoon lekker in het gras of aan het water hang met mijn kinderen of met mijn YogaJuf en wat muziek maak, gewoon omdat het lekker is. En ik merk dat ik op dit moment juist meer van dat soort momenten nodig heb. Tevreden ben met wat er is en wat ik ben.

Dus het doel van deze zomer is: Genieten. De tijd nemen om dat uitgebreid te doen. Rust inbouwen. Tevreden zijn.

Ja het is al erg lang geleden sinds mijn laatste blog. En ik heb ook geen goede smoes. De tijd vliegt en ik word overspoeld door indrukken. Veel indrukken, die ik krijg door mijn werk in het ziekenhuis, als door de liefde voor mijn YogaJuf, als door de indrukken die ik krijg door optredens, workshops, wandelen, noem maar op.

Indrukken, zoals het moeten aanschouwen van mensen die hun geliefde gaan verliezen. Overigens niet alleen het aanschouwen, maar ook praten, begeleiden van mensen die zojuist gehoord hebben dat ze hun levenspad over een paar uur alleen moeten gaan voortzetten. Silouetten die gebroken door de deur de gang  van onze Intensive Care binnenlopen, net nadat ze gehoord hebben dat verdere behandeling van hun geliefde zinloos is. Die met gebroken ogen de hand van hun partner vasthouden met een vastberadenheid deze pas los te laten als al  het leven eruit gelopen is en dan deze nog eigenlijk willen vasthouden.  Dochters die huilend vragen of hun moeder wil doorvechten, niet op moet geven terwijl de parameters op mijn monitor waardes aangeven die allang niet meer met het leven verenigbaar zijn. Echtgenoot die zegt dat dit geen leven meer is, dat als het zo moet dan maar liever niet, terwijl zijn stem overslaat en de tranen over zijn wangen biggelen. Dan nog maar niet te spreken over de geïntubeerde patiënten die met vragende en verbaasde ogen vol pijn en ongeloof mij aanstaren terwijl ik ze verzorg. Patiënten waar de pus langs diverse draingaten met de poep uit de buik loopt. Patiënten waar elke aanraking enorme pijn doet. Met zulke zware hardnekkige multi resistente ontstekingen dat de kans dat ze het overleven bijna nihil is, maar dat we toch ons best blijven doen, soms week na week. En vaak is communicatie met zulke patiënten heel moeilijk door de beademings buis of delier.

Indrukken ook zoals wakker worden naast de meest prachtige mooie ogen die me vol liefde aanstaren. Van een dame die me steeds duidelijker laat merken me door dik en dun bij te staan. Een dame die voor me staat, naast me staat en achter me staat. Een dame die kritisch is, ondernemend, creatief, zorgzaam en liefdevol. Een dame die constructief meedenkt aan een te samen volgen levenspad. Een dame die op dezelfde golflengte denkt als ik. Die net zo van klank houdt als ik. Die ja zegt als ik iets voorstel. En ik zeg ja als zij iets voorstelt. Die weet waar mijn kracht ligt en duidelijk laat zien waar haar kracht zit. Die me laat voelen en ervaren dat 1 + 1 veel meer dan twee is.

Indrukken zoals optredens voor een publiek wat ademloos luistert naar de melodieën en klanken die ik voortbreng. Optredens die weer leiden tot nieuwe optredens of workshops. Mensen die hun beleving met mij delen. Een beleving die hen soms tot het diepst van hun wezen heeft geraakt. Emotioneel diep geroerd. Of het nu met een fluit melodie is of met een gong. Zelfs met de drumworkshops hoor ik zulke belevingen. Ik ben dus in staat om mensen iets unieks te laten beleven. Dat is heftig. Voor mij.

Indrukken zoals het wegvallen van kennissen die ik al lang niet gezien had.  Zoals kort geleden de beste lagere schoolvriendin van mijn jongste dochter. Zij is uit een raam gevallen en heeft dit niet overleefd. Mijn dochter ontroostbaar. Mij raakte het ook diep. Ook omdat ik de ouders ken, zij enigst kind was en ik me niet kan voorstellen hoe zij zich nu moeten voelen. Kort daarvoor had ik gehoord dat mijn vriend Ruud waarmee ik een paar jaar geleden een project ben begonnen om trance reizen te gaan geven, plotseling was overleden na een kort ziekbed van enige maanden. Ruud worstelde met de nodige demonen en door privé omstandigheden van ons beiden is ons project na enige optredens gestrand. Ik zag hem de laatste tijd alleen nog maar op de volle maan ceremonies waar ik maandelijks aanwezig ben. Ik bedacht eigenlijk een paar weken terug dat het al lang geleden was dat ik hem gezien had. Ik ging er vanuit dat ik hem wel weer zou zien op één van de volgende volle  maan ceremonies. Niet dus.

Indrukken die ik krijg door de belevenissen van mijn kinderen. Mijn twee grote meiden die zich opmaken voor het grote mensen leven. Die zich erg actief voorbereiden om het grote avontuur wat volwassenheid heet binnen te springen. Die hun dromen en angsten met mij delen. Die laten zien dat ze geen kleine meisjes meer zijn, maar volwassen vrouwen. Maar die me ook laten merken dat volwassen vrouwen voor hun ouders toch altijd kleine meisjes blijven. Mijn kleine stoere jongens die letterlijk nu bezig zijn met hun eerste stapjes en meer en meer proberen met woorden te communiceren. Mijn worsteling met het feit dat ik een vader op afstand ben en dat ik er niet wekelijks voor hen kan of wil zijn. Ja ook wil zijn. Ik wil veel in het leven. En ontdek meer en meer dat als je veel wilt, dat je dan ook een prijs moet betalen.  Gelukkig zie ik ook dat al mijn kinderen (van twee moeders) het goed met elkaar kunnen vinden. Dat is ook een indruk die indruk maakt.

En ik merk dat ik tijd nodig heb om al die indrukken te verwerken. Het zijn er veel. Soms maken ze me verdrietig, soms maken ze me klein. Soms ook gelukkig en groot. In mijn hart is het daarom soms een rommeltje. Ik slinger emotioneel soms van links naar rechts van boven naar beneden. Maar vaak de eindconclusie is dat ik mezelf een gelukkig mens mag prijzen dat ik dit allemaal zo bewust mag meemaken. Ik kan een verschil maken. En dat maakt dat ik mij uiteindelijk een bijzonder mens voel. Een gelukkig mens.

Afgelopen zondag was het Earth Day. Aarde dag, dit is een jaarlijks terugkerend evenement op  22 april dat plaatsvindt in alle landen. De dag heeft als doelstelling mensen te laten nadenken over hun consumentengedrag en de invloed hiervan op de aarde. (de voorgaande zin  heb ik geleend van de wikipedia pagina).  In dat kader was ik door Studio K te Amsterdam benaderd om een debat over de strijd van Inheemse volkeren voor hun  land af te sluiten met wat fluitspel. Ooit had ik tijdens een herdenking georganiseerd door de Stichting Mapuche Indianen Nederland voor een door de politie gedode Chileense Mapuche Indiaan fluitgespeeld. Dit optreden had mij ook gewezen op de onderdrukking van Indianen in Zuid-Amerika, onder andere ook in Suriname. Een problematiek waar ik eigenlijk zelf nooit bij stil had gestaan. De programmeur van Studio K had deze video gezien en wilde graag dat ik dit debat met wat fluitklanken afsloot. Ik vertelde hem dat ik me vereerd voelde, maar dat ik die dag gewoon moest werken (dat is het leed van als je verpleegkundige bent, je werkt ook in de weekenden). Gelukkig was dat geen probleem, ik kon het gewoon na mijn werk doen.

Op mijn werk maakte ik die dag iets bijzonders mee. Ik had die dag de zorg voor een erg zieke man, die al maanden bij ons op de intensive care lag.  Ik had al vaak voor hem gezorgd en ik leefde erg mee met de man. Hij had de nodige tegenslagen gehad en het ging eigenlijk niet meer vooruit. Beetje bij beetje ging het langzaam zelfs achteruit. Ik had me die dag voorgenomen om hem te mobiliseren, oftewel uit bed te halen en op een rolstoel te zetten. En hem even van de kamer af te rollen. Liefst naar buiten. Hij kon even van de monitor af, ik was er toch bij. Het was op dat moment rustig, dus we konden even van de kamer en afdeling af. Het was vreemd om met een Intensive Care behoeftige patiënt van de kamer af te kunnen. De man zelf was erg moe en sprak niet veel. Eigenlijk niets. Zijn vrolijke lach die hem de afgelopen maanden zo optimistisch had gesierd, was vervangen in een sombere blik. Het geloof in herstel was vervangen door een wens naar de dood. Hij hield nog van het leven, maar niet van zijn huidige strijd. Hij was het moe. Zijn longen hadden het zwaar. Ademen was een martelgang geworden. Hij had veel last van slijm wat hij zelf niet kon ophoesten en wij niet konden uitzuigen omdat het gewoon te diep zat. Af en toe een andere houding hielp een beetje met het losmaken. We liepen de draaideur uit naar buiten en ontdekten dat het toch niet iets te fris was voor iemand die net uit een erg warme kamer gerold was. We gingen weer terug naar binnen. Ik besloot dat hij even naar buiten moest kijken. We gingen door de gangen, de lift in, naar de derde etage alwaar ik een plek zocht om over de stad heen te kijken. Dat vond ik na wat zoeken. Een uitzicht op het groen naast het ziekenhuis. Helder diep mooi groen. Fris groen. Levendig groen. Dit lente verse ontluikende frisse groen in contrast met de crème wit grijze dode tinten van het ziekenhuis. De wind liet het groen leven. De lucht liet de bladeren dansen. De blauwe hemel en het steen van de huizen eromheen accentueerde het levende groen alleen maar meer. Deze man lag al maanden in het ziekenhuis. Merendeel van deze tijd zelfs op de Intensive Care. Hij staarde naar buiten, maar zei nog immer niets. Zelfs ik vergeet zo af en toe hier binnen in het ziekenhuis hoe groen en mooi de buitenwereld is. Hoe moet het dan wel niet zijn voor iemand die de hele dag op een kamer ligt te midden van piepende en bliepende monitors en infuuspompen. En zoemende beademings en dialyse machines.  Die regelmatig vecht voor elke hap lucht. Leven is veranderd in bestaan. Een bestaan vol strijd zonder uitzicht. Bestaan om er slechts te zijn. Bestaan zonder te leven. Buiten het ziekenhuis voel je het leven. Binnen in het ziekenhuis lijkt het leven soms ver weg. Ik dacht op weg terug naar de kamer nog, waarom maken we ziekenhuizen niet kleurrijker. Levendiger. En ik weet dat dat ook meer en meer gebeurt. Er is steeds meer aandacht voor kleur, geur en klank om ziekenhuizen minder somber te maken. Maar ik was nog onder de indruk van het contrast van het groen waar we naar keken, de bomen vol in het groen die wiegden in de wind en wij die star stonden te staren achter glas in een verstilde doodse gang.

Toen ik die avond fluit speelde na afloop van het debat over de inheemse volken, dacht ik nog aan mijn wandeling met de patiënt. Twee momenten waar sprake was van strijd. Zij vochten voor een plekje om te bestaan. Hij vocht om te bestaan.

Het was Earth Day, Aarde Dag.  Een dag in het teken van moeder Aarde. Een spiritueel moment tijdens mijn dagelijks werk. Een moment dat ik even niet was waar ik was. Een moment dat ik samen met een patiënt naar buiten heb gekeken en mijn heb verbaasd van het leven, rust en schoonheid die moeder Aarde ons biedt.

Door al deze voorvallen sta ik regelmatig stil bij de strijd van zowel individuen als van bevolkingsgroepen. Leven in vrijheid en gezondheid is niet vanzelfsprekend. Ik ben dankbaar voor mijn lichamelijke gezondheid en ik ben dankbaar dat ik als vrij mens geboren ben. Ik vind het ook mijn plicht om uit dankbaarheid anderen te helpen en ik vind het ook de plicht van anderen om anderen die het minder goed hebben, of die ziek zijn, of op de vlucht zijn te helpen, ook al hebben ze een andere levensvisie of zien ze er anders uit. We kunnen leren van elkaar als we naar elkaar luisteren. Respect hebben voor elkaar.  Dat is voor mij de boodschap die moeder Aarde mij meegaf op deze Earth Day.

voor wie wil horen en zien hoe mijn optreden in Studio K het eruit zag: hier een link naar de video

Het bovenstaande compliment kreeg ik van een deelneemster aan het Yoga Weekend van Yoga Geeft Energie. Ik kreeg het na afloop van mijn afsluitende klankreis die ik aldaar gaf. Een klankreis die ik gaf met behulp van mijn grote TamTam, Windgong, Chakra Schalen en Kalimba. Een reis onder het  motto, Reis naar het Middelplunt der Stilte. Een reis die begint  met de aardse klanken van de TamTam Gong, een vervolg vindt in een opwaartse reis door middel van de Chakraschalen en in het midden eindigt met de  verstilde melodieën, die ik haal uit mijn Kalimba die op de grote Windgong bevestigd zit. Verstilde klanken voortgebracht uit een gong met een meter doorsnee. Na dit verstilde moment terug naar de wortel, aarde middels de Chakraschalen en dan knal ik de aanwezigen het universum in met de wijde klanken uit mijn Windgong. (Kalimba is er dan al vanaf gehaald). Diepe trillingen. Een doordringende klank. Een resonans waar geen ontkomen aan is. Of ik nu kalm of wild speel, deze klanken gaan diep door de aanwezigen heen. Daarom is dit instrument ook niet voor iedereen. Deze deelneemster had het gevoel dat ze uit elkaar getrilt was en nu weer opnieuw in elkaar gezet werd. Alsof ze schoongemaakt was. Gezuiverd. Ze moest het nog even laten bezinken. Ze vond me een tovenaar. Ze zei me, “sommigen leren hoe ze iets moeten bespelen, maar jij bent het geluid. Jij tovert met klanken”. Ik vond dit een groot compliment. Zelf zeg ik ook op mijn site dat ik tover met klanken. Ik tover magische klanktapijten. Ik ben een KlankKunstenaar. Het was bijzonder om dit van een deelneemster terug te horen.

Het yoga weekend was overigens helemaal een ervaring. Drie dagen met yoga op pad. In een prachtig klooster in Biezenmortel. Een plaats die ik kende uit mijn tijd in de technische thuiszorg bij Thebe in Tilburg. Van die drie dagen ben ik twee dagen bijna continue met klank bezig geweest. Ik heb diverse individuele klankreizen en klankmassages gegeven. Bijna lopende band werk. Vermoeiend, maar ook energetiserend.  Ik merkte wel dat dit hetgeen is waar ik en goed in ben, en dol op ben. Muziek/Klank is mijn leven. Merk meer en meer dat het bijna een soort roeping is. Of ik nu optreed op een experimenteel festival zoals twee weken geleden op H.A.N.S. II (zie blog Terug in de Race) of dat ik klankreizen en klankmassages geef op een weekend zoals dit, het maakt me niet uit. Beiden geven me energie en in beiden kan ik mijn ei geheel kwijt. Ik merk ook dat ik mijn liefde voor klank ook meer en meer over kan brengen. Mensen zijn al enthousiast nog voordat ik een tikje op mijn gong gegeven heb. Ik heb dit weekend geleerd dat ik de klankreizen per gong ook helemaal op maat kan maken. Ik zag de klanken bijna drie dimensionaal voor mijn ogen  dansen. Ik bouwde de klank zoals ik haar wilde horen en dan stuurde ik de klank daar waar ik haar wilde hebben. De reizigers kwamen op plaatsen die ze nog niet eerder beleefd hadden. Van stil onder de indruk tot extatisch. Soms voelde ik dat ik echt de klanken moest gaan dempen omdat ik anders de reiziger helemaal buiten zichzelf bracht. Het moet wel veilig blijven en ik ben tenslotte de reisleider, dus verantwoordelijk voor het welzijn van de klankreiziger.

En natuurlijk heb ik ook genoten van de dagopeningen. Zowel zaterdag als zondag werd de dag begonnen door een meditatie en yogales van Anne van Leeuwen, de organisatrice van dit fantastische weekend. Een bijzondere dame. Een dame die voor altijd wel een speciaal plekje in mijn hart heeft verworven. Zij was het die vorig jaar zo onder de indruk was van mijn klankspel dat ze me toen vroeg of ik toen haar yoga weekend wilde afsluiten. Daarna hebben we contact  gehouden en zij heeft mij ook geholpen met deze website. De persoon die me oorspronkelijk zou helpen, haakte acuut af en liet mij digitaal hulpeloos achter en  Anne zei toen dat ze me wel zou helpen. Dat heeft ze dus ook gedaan. Het afgelopen yoga weekend was toen al rond. In september vroeg ze me of ik meerdere individuele klanksessies wilde doen en dat leek me een super idee. Wist toen nog niet half hoe leuk ik het zou vinden. Maar om terug te komen op de dagopeningen. De meditaties waren inspirerend, beeldend Ik ben enthousiast geworden over yoga. En zoals jullie weten, is mijn vriendin een yogalerares, dus met die yoga oefeningen gaat het wel goed komen. Het was echt een zeer inspirerend weekend. Een weekend vol indrukken en energie. Het was vermoeiend en verkwikkend tegelijk. En ik voelde me heel vereerd dat ik dit weekend mocht afsluiten met mijn klanken….

Ja, er zit een gat tussen dit blog en het laatste. Simpele reden. De Griep. Ik lag plat, lichamelijk en geestelijk. Heb nog geprobeerd wat te schrijven, maar met een brein wat niet wil denken of mee wil werken lukte dit niet echt. Gelukkig heeft de Griep mijn lichaam vorige week mijn lichaam verlaten en heb ik weer een mooie week achter de rug.

Een week vol muziek en liefde. Een zalige combinatie. Op maandag was er de tweede Hellevoetsluise drumcirkel. Mooie opkomst, gedreven drum. Altijd heerlijk om mensen te zien los gaan. Er heerste een uitgelaten stemming en er waren momenten dat het ritme groter werd dan het ritme zelf. Soms hoorde je avonturen in de trillingen die door de ruimte gingen. Lange drum jams die strak in de maat bleven en toch tegelijkertijd alle hoeken van de kamer raakte. Gedreven drumde iedereen de lange jams mee en legde zijn of haar ding in het rimte en voegde er zo iets persoonlijks in. Het was teder, wild en koesterend tegelijk. Zalige avond.

Op woensdag een Klankconcert op Ann’s Hoeve te Breda. Deze Hoeve is voor  mij speciaal. Er heerst daar een speciale energie. Vroeger werd hij ook de heksenhoeve genoemd en ik snap soms ook wel waarom. Op het moment dat je er binnen loopt, voel je dat dit een speciale  plek is. Ik kan het niet wetenschappelijk onderbouwen, maar het is een gevoel. De zolder waar ik al meerdere concerten heb gegeven is bijna magisch. En dan is het simpel. Als ik magische geluiden uit mijn instrumenten tover op een magische plek, dan is dat meer als betoverend. Soms liet ik me mee voeren door de magie, liet ik het geluid soms wat hard aanzwellen, maar ik voelde dat de ruimte er om vroeg. Het wilde de trillingen voelen. Trillingen die diep in de oude muren en het oude dak doordringen om daar nog lang na te trillen. Soms heb je het gevoel dat je echt iets achterlaat. Dat je iets bijdraagt aan de magie van een plek. Dat heb ik dus op Ann’s Hoeve.

Ik kom al lang op Ann’s Hoeve. Begonnen met een trance reis samen met mijn vriend Ruud onder de naam TranzKadanz, vervolgens samen met Ann en Ruud met volle maan vieringen begonnen, nog even drumcirkels gegeven op de Hoeve (hiermee gestopt wegens werk en verhuis) en nu geef ik er regelmatig klankconcerten. Zoals ik al schreef, ik kom er graag. Ann is door de jaren heen een goede vriendin geworden en soms hebben we lange gesprekken tot diep in de avond.

Muziek en goede vrienden. Dat gaat vaak  hand in hand. Mijn paasweekend begon met een optreden op het H.A.N.S. II festival te Diepenheim

Ooit trad ik op met mijn noise project bij Hans in de woonkamer. Hans organiseert namelijk prachtige huiskamer concerten onder de noemer Harmonics And Nonadoptive Sounds, kortom Hans dus. Concerten van experimentele voornamelijk electronische muziek. Als ik kan ga ik er altijd heen. Hij heeft een neus voor echte pareltjes in het genre en in een intieme omgeving kun je daar heerlijk van genieten. Hans en ik zijn goede vrienden geworden en ik had de eer om op het eerste grote H.A.N.S. festival met mijn Poteau Mitan project te mogen spelen. Een optreden wat door wat technische problemen niet ging zoals ik wilde. Nu mocht ik op de tweede editie met mijn gong geluiden komen maken. Een uitdaging. Ik met een akoestisch optreden in een aparte zaal op een festival vol met zware electronische geluidstapijten. Al weet ik ook dat ik met mijn windgong net zulke indrukwekkende geluidstapijten kan maken. Omdat ik weinig respons verwachtte, had ik alleen mijn windgong meegenomen. De grote tamtam had ik thuis gelaten. Ik bouwde rustig mijn set op.

Om 18.15 stond mijn optreden gepland. Ik zat stipt op tijd in het zaaltje. Er was niemand. Mijn gong verzekerde mij dat het goed was. Dus ik begon. Zachtjes, rustig, ik voelde dat dit een speciaal optreden zou worden. Ik wilde het opdragen aan mijn YogaJuf. In mijn hoofd zat de term Sun Princess. Ik wilde haar laten voelen dat ze voor mij het middelpunt van het universum was. Het ging gemakkelijk, ik liet me leiden door de geluiden die uit mijn gong voortkwamen. Elke slag, elke klank, nodigde de volgende uit. Een gong bespeel je niet, met een gong communiceer je. Het is een dialoog. Het optreden ging vanzelf. Ik hoorde de deur af en toe open gaan, ik hoorde mensen komen en vertrekken. Maar vooral zat ik met mijn ziel in het optreden. Soms zit je er echt in. Zoals nu. Ik raakte in trance. De gong had me soms in haar macht en soms had ik haar in mijn macht. Ik sloeg haar en zij sloeg mij, ik streelde haar en zij streelde mij. Wild en energiek, rust en teder, al deze stemmingen wisselden elkaar af. Na een kleine drie kwartier merkte ik dat het tijd was om afscheid te nemen. Langzaam. Slag voor slag. Soms wilde ze  gestreeld worden met mijn vingers. Het was eigenlijk geen optreden maar een liefdesspel. Intens tot op het bot. Het moment van stilte, afscheid viel me zwaar. Maar het was goed zo. Ik stopte, zette mijn klopper weg, verstilde de gong met mijn vinger en draaide me om. De zaal zat voor tweederde vol. Groot applaus. Dit applaus kwam diep binnen. Ik stamelde nog iets van “het publiek is groter als dat ik dacht” en boog het hoofd. Wat een optreden.

Voor wie nieuwsgierig is, hier een link naar de video van het hele optreden. Zorg wel voor een goed geluid..

En na afloop werd er door de fotograaf van Gonzo een prachtige macho foto van mij gemaakt.

Kortom, was weer een bijzondere week. Deze maand staat er iets minder op het programma. Natuurlijk de drumcirkels in Rozenburg en Hellevoetsluis en het Yoga Weekend met Yoga Geeft Energie alwaar ik een klankconcert en klankmassages ga geven. Ik zit weer in de flow. De griep periode ligt achter mij. Ik ga weer vooruit. Het leven lacht en de zon lachen me toe. Er komen mooie tijden aan.

Voor wie een drumcirkel of klankconcert wil bijwonen of een klankmassage wil boeken: zie de agenda op deze site

Ja. Het vorige Blog ‘Zonder plan‘ laat duidelijk zien dat ik een vrije ziel ben, die zich niet graag aan banden laat leggen. Waarom ben ik dan toch gewoon een loonslaaf? Een verpleegkundige in dienst van een detacherings bureau. Ja goede vraag. Vrijheid is een groot goed voor mij. Een heel groot goed. Ik wil kunnen doen wat ik wil. En zowaar, daar heb je geld voor nodig. En natuurlijk zou het heerlijk zijn om dat geld te kunnen genereren uit mijn muzikale avonturen, maar helaas is dat nog niet zo. Daarbij, zodra muziek maken werk wordt, wat het nu eigenlijk langzaam aan het worden is, wordt het ook een verplichting en geen ontspannende besteding meer. Dus ja, ik heb daarvoor een inkomen nodig. Wel was ik zo slim om zo snel mogelijk een zo hoog mogelijk uur tarief binnen te halen. (het lijkt wel alsof ik dat planmatig had aangepakt, echter het tegendeel is waar lees mijn blogs op ‘Mr Bluf‘, ‘Hij die verdween‘ en ‘Woensdag 8 maart 2000‘, dan krijg je een kleine blik in de manier waarop ik mijn carrière in de verpleging aanpak.

Als verpleegkundige werk je onregelmatig, dat heeft voor en nadelen. Als artiest en workshopgever heeft het als voordeel dat ik mijn roosters op mijn workshops en optredens kan afstemmen. Daarnaast doe ik veel ervaring en leer ik heel veel over mensen op de intensive care. Mensen die lichamelijk in crisis zijn, sommigen balanceren op het randje van de dood, familie die bang is, familie die vragen heeft, familie die getroost moet worden, alle emoties die de mens eigen is komen wel langs op de intensive care. Er is geen betere leerschool om om te leren gaan met de emoties van de mens dan op de intensive care.  Als verpleegkundige leer je te zwijgen, te antwoorden, in te leven, te handelen, los te laten. Ergens is dit vak ook een avontuur,  geen dag is hetzelfde, je hebt ook een grote mate van autonomiteit. Als ic verpleegkundige ben je verantwoordelijk voor je patiënt tijdens je dienst. Je bent de spil van de zorg rondom de patiënt. Je bent een zorgmanager. Je organiseert de disciplines die bij je patiënt aan bed komen.

Dit komt overeen met mijn rol als gever van Klankconcerten en Klankmassages. Ik waak daarin ook over het welbevinden van de deelnemers, ik zorg voor een omgeving waarin zij zich veilig voelen, zodat zij zich durven over te geven. Ik moet duidelijk maken wat ik ga doen, vragen kunnen beantwoorden, luisteren naar ervaringen, goed en/of slecht. Kunnen inleven in de beleving van de deelnemers. Iedereen serieus nemen. Dat is de overeenkomst met het ziekenhuis, als verpleegkundige en als gever van Klankconcerten moet je zorgen voor een omgeving waarin mensen zich veilig voelen.

Helaas is er wel veel veranderd de afgelopen 20 jaar. Veel gaat protocolair. Soms zijn de protocollen zo strak, dat je zelf eigenlijk niet eens meer hoeft na te denken, je hoeft alleen nog maar het protocol op te volgen. Dit ten behoeve van de uniformiteit, de kwaliteit, de veiligheid. Ik zie de voordelen en ik zie de nadelen. Het is helaas een weg die is ingeslagen en waar niet op teruggekomen wordt. Het is niet mijn weg zullen we maar zeggen, maar ik volg hem gedwee. In den beginne was ik nog wat recalcitrant, maar ook ik heb me gewonnen moeten geven.

Dus ja, het is niet altijd een zegen om loonslaaf te zijn. Ja ik erger me aan de beperkingen en de kortzichtigheid. De protocollen, de regels en het toegenomen toezicht. Echter, ik geniet ook van de leermomenten, de vooruitgang in techniek, het overleg met collega’s, de gesprekken met patiënten en familie. Al die zaken blijven het vak toch boeiend maken en nogmaals het betaald mijn manier van leven. Zonder deze baan had mijn muzikale carrière er toch anders uitgezien. Had ik nooit voor een habbekrats optredens of workshops kunnen doen. Dan had ik enorme prijzen moeten vragen, die men over het algemeen niet bereid is te betalen. Geen probleem, maar dat is dus de reden dat ik nog immer een loonslaaf ben. Zo kan ik met muziek bezig zijn, zonder me al te veel zorgen over geld te maken.

Natuurlijk is het nu wel leuk dat ik steeds meer geld aan mijn muzikale capriolen over houd. Zo voel ik me serieuzer genomen en geniet ik nog meer van de muziek. Waardering is een groot goed en geld is een vorm van waardering. Hoe je het ook keert of draait. Geld is een energie. En energie beweegt. Laat zaken bewegen. En als er meer geld komt door de muziek, brengt mijn muziek ook meer in beweging. Muziek is energie, energie die energie opwekt. Op deze manier krijg je plus en plus, gaan zaken groeien. Dat voel ik nu. Een groeiproces. En door deze groei als KlankKunstenaar groei ik ook als verpleegkundige en als mens. Persoonlijke groei gaat door alle rollen en fases heen.

Nog immer geniet ik van de hectiek van de IC, van doodzieke mensen die je probeert te stabiliseren, die je aflevert aan de hemelpoort of ervoor wegtrekt zodat ze hun pad hier op aarde kunnen afmaken. Het is een vak vol avontuur en emoties. Ik kan geen vak of werkplek verzinnen waar deze twee zo samen komen, zo versmolten zijn als op de intensive care. Ik ben er trots op dat ik in dit proces een belangrijke rol kan spelen.

Dus ook als loonslaaf kun je je vrij voelen. Het is hoe je er zelf instaat. Ik schaam mij niet voor mijn werk. Zoals ik net al schreef, ik ben er trots op.