Vandaag had ik een vrije dag. Kwam goed uit, ik moest nog wat ´content´ schrijven voor deze pagina en ik wilde kijken of ik nog wat blogs kon schrijven. Ik loop Blogwijs wat achter, ik moet/wil er nog een paar schrijven. Voor de PGGM, voor mezelf en ook om mijn drumcirkel van aanstaande zondag te promoten. Maar de dag liep anders.

Vandaag, 17 januari, was mijn broer jarig. Niets speciaals natuurlijk. Maar hen die mijn Blog ‘Verhalen van achter de Horizon‘ volgen, weten ondertussen dat deze jongen zich 18 jaar geleden heeft verhangen, dus voor zijn directe familie is deze dag altijd wat speciaal. Gisteren las ik al een facebook post die ik in 2016 had geschreven ten gelegenheid van zijn verjaardag, die door mijn zus in Nieuw Zeeland was gerepost. En zowaar, ik was onder de indruk van mijn eigen schrijfsel. Ik wilde er eigenlijk dit jaar niet veel aandacht aan geven, ik houd niet zo van dat goedkope sentimentele gedoe op facebook. Nee, ik vind het vaak goedkoop scoren met overledenen. Echter door deze repost van mijn zusje (we schelen 21 jaar) werd ik toch wel weer aan het denken gezet. Iets in mij zei dat ze zat te wachten op een  nieuwe tekst van haar grote broer ter ere van de verjaardag van haar overleden iets minder grote broer. Dus ik nam mijn verantwoordelijkheid en schreef een nieuw stukje tekst. Zocht een foto van mijn broer (overleden voor het digitale foto tijdperk, dus helaas weinig foto’s van deze jongen) en plaatste dit op facebook. Meteen reacties van mijn zussen. Mijn jongste zus (niet de Nieuw Zeelandse) reageerde als eerste, bijna meteen met een mooie aanvulling. Mijn oudste zus een paar tellen later, door te zeggen dat ze het niet droog hield.

Echter de grootste verrassing kwam van mijn oudste dochter. Zij stuurde een half uurtje later mij een appje. “Zullen we langs Wim gaan” Met andere woorden, zullen we naar het kerkhof gaan. Dat had ik niet gepland. Maar ja, waarom niet. Een spontane actie die al mijn ‘content’ vandaag torpedeerde. Dus ik kleedde me aan (ik was nog immer aan het wakker worden, dat duurt altijd wat lang op mijn vrije dagen) en sprong in mijn auto. Op naar Breda. Ik reed eerst naar mijn dochter, vervolgens naar de Jumbo (even wat worstenbrood en chocomel ter ere van de jarige) en dan hup naar het kerkhof. Onderweg zei mijn dochter dat ik me weer overtroffen had. Ze vond het stukje wat ik over mijn broer geschreven had heel mooi.

Het weer was klote. Sorry heb even geen ander woord. Maar ondanks dat hadden wij een mooi moment. Mijn dochter heeft even de grond rondom het graf (het is een duograf, mijn vader ligt er ook in zijn urn) wat gefatsoeneerd en vervolgens zijn we op een bankje gaan zitten om aldaar de worstenbroodjes op te eten.  En te praten. Ik heb haar veel over vroeger verteld. Over mijn broer, mijn vader, mijn moeder, over dingen die ik me niet meer goed kan herinneren, over een stuk leven van mij wat langzaam aan het verdwijnen is, omdat ik als enige van het gezin nog over ben. (mijn vader stierf als laatste in 2004 van het oorspronkelijke gezin waar ik uit kom, mijn zussen zijn van de tweede leg – iets wat ze overigens absoluut geen tweederangs status geeft). Ik vertelde mijn dochter hoe ik mijn moeder heb zien gillen van de pijn, over hoe machteloos mijn vader was in dit proces, over hoe ik en mijn vader in het mortuarium stonden toen we mijn broer moesten identificeren, hoe het afscheid van mijn vader was in het ziekenhuis en hoe gruwelijk het was toen hij uiteindelijk stierf. Ik vertelde haar ook dat mijn vader het mijn moeder soms best moeilijk maakte volgens mij, maar dat ik ook de bewijzen had gezien hoeveel hij van haar hield, door het haar tijdens haar ziekte zo plezierig mogelijk te maken. Hij bezocht haar elke dag toen ze in Nijmegen in het ziekenhuis lag (wij woonden in Breda). Natuurlijk ook veel over mijn broer, hij was immers de jarige job vandaag. Over hoe mijn broer altijd pech had, alles ging altijd niet zoals hij het wilde. Over hoe graag hij een soort ridder op het witte paard wilde zijn, en hoe graag hij het ideaal beeld van huisje boompje beestje nastreefde. Hij leefde volgens mij in de illusie dat als je dit had, je gelukkig was. Echter toen dit beeld instortte is hij ook ingestort. Hij heeft toen letterlijk zijn leven kapot geslagen en uiteindelijk ook zichzelf. Einde oefening. No game over.

Zo zaten we een tijdje op het kerkhof. Heel intiem. Heel open. Mijn dochter luisterde naar mijn verhalen van vroeger.  Als een ouderling gaf ik mijn geschiedenis door aan de nieuwe generatie. Ze vroeg mij deze verhalen uit te printen. Bang als ze was dat het verloren zou gaan. Ik beloofde haar dat ik dit zou doen.

Zoals ik echter al zei, het weer was slecht. Koud en wind heersten vandaag over het kerkhof. Echter heel even tijdens het fatsoeneren van het graf, brak de zon door. “Kijk daar zijn ze” zei mijn dochter toen blij. Ja.. wie weet.

Wegens het slechte weer besloten we spontaan het gesprek voort te zetten in ons favoriete restaurant in Rotterdam. Het Summer Station Café. Dit restaurant zal vrees ik nooit sterren krijgen voor het eten, maar de sfeer is zalig, alsof je zo direct naar Curacao stapt. Grote porties, absoluut afgekeurd door de Nederlandse Hartstichting, maar zo lekker. Dus daar zaten we dan, aan grote borden hete kip nuggets en zalige kipvleugels. Onze gesprekken veranderden ook. Ze gingen nu over de toekomst. Over de liefde. Over dromen. Mooie dromen. Dromen die mijn dochter gaat waarmaken. Voor mij het bewijs dat het leven doorgaat.

Want het leven gaat door. Net zoals het ritme in de drumcirkel.  Elke slag volgt de vorige. Morgen, ja morgen ga ik verder met ‘content’ schrijven. Morgen ga ik me storten op de promotie van mijn drumcirkel in Amsterdam aanstaande zondag. Vandaag sloeg ik even uit de maat. Vandaag heb ik mijn eigen ritme ‘content’ gegeven. Een ritme zonder content, zonder inhoud is geen ritme. Het ritme moet kloppen, moet leven, net zoals het leven. Het leven is een ritme. Zonder emotie is een ritme gewoon een maat die geslagen wordt. Ach, ik draaf nu door, dus is het tijd om te stoppen. Het was een mooie dag. Dank aan mijn broer dat hij dit mogelijk heeft gemaakt. Jammer alleen dat hij er in den vleze niet bij kon zijn. Echter, ik weet zeker, dat in de geest, hij meer dan aanwezig was……

Het leuke van het bestaan als klankkunstenaar is dat je nog eens ergens komt, nieuwe mensen ontmoet en dan weer ergens anders komt. Zo ook nu. Ik was in Amsterdam vorig jaar op een festival, ontmoette daar een charmante Yoga lerares, deze nodigde mij twee weken terug uit om eens op een locatie bij haar in de buurt iets te doen met klank en zowaar afgelopen zondag werd dat een feit. Op een leuke locatie in Amsterdam Oost (zie Agenda) ga ik vanaf heden drie maanden elke zondag klankmeditaties geven.

Een vriendin van lang geleden kwam als deelneemster. Cato is haar naam. Catootje toen ik haar leerde kennen tijdens het straattoneel in Zundert, ergens laat zomer, begin HAVO5.  Dat alleen al maakt haar bijzonder, zij kent mij als middelbare scholier. Een tijdperk wat ik eigenlijk vaak verborgen houd, omdat ik er veel vervelende herinneringen aan heb. Ik had haar echt al jaren niet gesproken. Even nog hebben we alle twee nog gewerkt in de Para, een concertzaal in Breda, maar toen zij ging studeren heeft zij Breda verlaten en heb ik haar eigenlijk niet meer gezien. We waren op een gegeven moment wel facebookvriendjes geworden en hadden we soms korte of iets langere chats, maar dat was het dan. Ja, het was al meer dan 30 jaar geleden dat we iets beleefden wat je een bijzondere tiener romance kan noemen, weet niet eens of dit wel de lading dekt, maar zoiets was het wel. Ik was toen niet in mijn beste staat van zijn. Leed erg onder het gewicht van het leven en had moeite met het vinden van lichtpuntjes in een gitzwart bestaan. Zij herinnerde mij daaraan tijdens onze nazit, want na de klankmeditatie zijn we ergens wat gaan drinken. Toen kwamen de echte verhalen. Open en eerlijk. Zij gaat creatief door het relatie leven, ik ga creatief door het relatie leven.  Zij is een echte artiest, leeft van muziek, schrijft, treedt op, maakt bijzondere kunst. Ik ben een halve artiest, ik werk immers als ic-verpleegkundige en doe mijn muziek ernaast. Wel serieus en zo professioneel mogelijk, maar ik hoef er niet van te leven. Bijzonder was het ook dat we ook de nodige gemeenschappelijke interesses hadden. We hadden bijzondere gesprekken over tarot, magie, de geesteswereld, we dachten over zaken anders, maar de interesses hadden we gemeenschappelijk. Net zoals onze worstelingen met de liefde en vrijheid. Maar het belangrijkste wat ze me vertelde was, dat ze toen het huis waar ik in woonde bij mijn vader en mijn stiefmoeder ervoer als zwaar. Somber. En ja, dat was het ook. Ik vond het fijn dat een ander dat ook zo had ervaren. Soms vergeet ik gewoon dat het toen ook een zware tijd was. Dat zij mij dit vertelde was als een erkenning dat ik het mij niet verbeeldde. Het gezin waarin ik leefde deed zijn best om te overleven. Mijn vader was eigenlijk pas getrouwd, was weinig thuis, mijn moeder toen al vijf jaar dood, maar haar geest waarde nog immer rond. Mijn broer stond op het punt de pubertijd in te springen. En Catootje liet mij kennismaken met een nieuw fenomeen. Ze vond mij leuk. Het was voor het eerst dat iemand mij leuk vond. Bij mij wilde zijn. Samen dingen wilde ondernemen. (zij was 13 en ik was 18, dat is al een blog op zich waard). Ons samenzijn was kort, ik vergat haar 14de verjaardag en had ondertussen een andere dame ontmoet van mijn eigen leeftijd (de latere moeder van mijn dochters) en onze tiener romance stierf een stille dood. Maar toch, ze had een zaadje geplant, liefde genaamd. Dit zaadje is gegroeid. Daarom ook ben ik haar waarschijnlijk nooit vergeten. Daarom was het ook zo leuk om elkaar weer te zien na al die jaren en te ontdekken dat we elkaar nog immer veel te vertellen hebben. Alsof de tijd had stilgestaan.

Nee er is geen nieuwe romantiek ontstaan. Wel een warme vriendschap. Misschien nog wel mooier. Duurzamer.

En dan allemaal naar aanleiding van een optreden van een jaar terug. Zonder dat optreden had ik de yogalerares niet ontmoet en was ik nooit in Amsterdam Oost terecht gekomen. Van het één komt het ander .We zullen zien wat de andere optredens weer met zich mee nemen…

hier een link naar het Blog wat Cato Fluitsma  heeft geschreven over deze ontmoeting. Ja, ik wil George 

Het ritme. Een ritme. Een regelmaat. Een hartslag. Alles begint met die eerste slag. Die is nu achter de rug. Na een heftig jaar vol tegenslag was er de afgelopen week de eerste drumcirkel van 2018. En wat voor één! Een enorme opkomst, een enorme drive, een ijzersterke energie. Met dank aan de inzet van mijn drum compaan Ina Streefland en onze collaborateur Patty van Patty’s Vrouwentheater.

Dit was voor mij de kick-off. De eerste van een reeks drumworkshops en klankconcerten die ik ga geven dit eerste kwartaal van 2018. Soms vraag ik me af wat ik me  op de hals heb gehaald, ik heb soms echt geen idee. Maar ja, dit is wat ik wil. Veel met drum en klank bezig zijn. Dit is mijn droom. En nu zowaar, 6 tot 8 activiteiten per maand, naast mijn baan als IC verpleegkundige en als vader van vier kinderen. Ja, je zou van minder gek worden. Mijn agenda is vol. Toch voelt het vrij. Het is mijn eigen keuze. Ik werk ook samen met allemaal leuke mensen. En wie weet worden de samenwerkingsverbanden wel uitgebreid. Er gebeurt van alles. Overal waar ik mijn neus, mijn fluit en mijn drum laat zien maak ik  indruk. Willen mensen meer weten, leg ik contacten en praat ik vol hartenlust over wat ik allemaal met muziek heb meegemaakt, waar ik ben geweest en wat ik er mee doe en wil.

Afgelopen week ook bij mijn nieuwe werkgever ook. Aldaar gaan ze kijken wanneer ze het kantoorteam een drumworkshop kunnen aanbieden. 2018 een jaar van nieuwe mogelijkheden en nieuwe kansen. Ik ben begonnen, ik zit in het ritme. Nu is het een kwestie van het ritme volhouden, doorslaan, uithoudingsvermogen en eventueel bijstellen als het saai wordt…

Ergens 2008 besloot ik een noise act te beginnen. Ik organiseerde al enige tijd festivals voor experimentele en gothic bands en acts en vooral de experimentele acts vond ik erg inspirerend. Vaak dacht ik: ‘dat kan ik beter’ Al jaren was ik de voorman van de electronische punkband Abattoir Rouge, een band die ook eigenlijk wel erg experimenteel was, maar tegelijkertijd ook gewoond liedjes maakte. Rare liedjes soms, maar nog immer liedjes. De experimentele noise acts lieten die structuur achter. Het was vrijheid in geluid. En in presentatie. Performance zeg maar. Het was een vorm van werken die mij enorm aansprak. Geen beperkingen. Gewoon doen.

Op een dag werd ik door een festival in Breda benaderd met de vraag of ik daar wilde spelen met Abattoir Rouge. Mijn gitarist kon niet en toen besloot ik het alleen te doen. Mijn eerste noise performance. Het ging helemaal fout. Geluid was slecht. Microfoons zongen rond. Eén grote audiosonische chaos. Maar…Ik stond daar met een Gasmasker in een groene Operatie Jas In de Naam van de Vader, de Zoon en Heilige Geest te declameren om vervolgens los te gaan op een basgitaar met bezemstelen. De act sloeg in als een huis. Tweede concert was in Portugal. Om maar even aan te geven hoe snel het ging.

Nu had ik zoiets van, laat ik nu doorpakken. Ik wil beroemd worden in de scène. Dus ik had een release nodig, op CDR, dat was het makkelijkst. Er waren toen een hoop CDR labels, dus ik ging op jacht naar een duister en macaber label, wat goed bij mijn act paste. En die vond ik. Bone Structure uit Brussel. En hoe had ik dat label gevonden. Simpel. In die tijd was MySpace populair. En ik had natuurlijk een Myspace profiel alwaar ik muziek kon uploaden. Ik kende wat acts waar ik van onder de indruk was en ik zat gewoon de hele dag te zoeken in vrienden van vrienden naar labels en vergelijkbare acts. En al snel groeide mijn MySpace vriendenkring. Ik selecteerde op labels, organisaties, acts, liefhebbers, (web)radiostations, Vodou en Santaria Priesteressen. Die laatste voor mijn imago. Want dat had ik natuurlijk. Ik presenteerde me als een occulte artiest met zijn wortels in de Vodou en Santaria. Die religies hadden al geruime tijd mijn interesses en vooral het trance aspect gebruikte ik als inspiratie voor de tapijten van geluid die ik toen maakte.

Ik chatte en mailde me suf met organisaties, labels, artiesten, zaaleigenaren en fans. Was er uren mee bezig. Gevolg was diverse releases, de nodige optredens en een hoop fans. Er was in die tijd een levendige ruilhandel in CDR’s en mijn muziek ging de hele wereld over. Ook online via Netlabels was mijn muziek te downloaden. Ik ben de tel kwijt hoeveel releases ik gemaakt heb. Het zijn er tientallen, op verschillende labels wereldwijd, van Nederland tot Brazilië.

In zes jaar tijd heb ik zo’n 60 optredens gedaan. Dit in een tijd waarin ik twee weekenden in de maand gemiddeld in het ziekenhuis moest werken en ik een vrouw en twee kinderen had. Deze optredens waren zowel in Nederland als het buitenland. Eén van mijn doelen was optreden in Berlijn. Nou, ik ben er zes keer geweest. Eén keer als drummer van een band die ik erg waardeerde en waarvan ik alle cd’s in mijn kast had staan. The Aesthetic Meatfront. Later heb ik nog met ze meegedaan tijdens een optreden in Breda tijdens het But Film Festival. Ik heb gespeeld op festivals waarop ik tesamen stond met acts waar ik altijd erg tegenop keek, zoals In Slaughter Natives, Hybryds, Killing Joke, Ordo Rosarius Equillibrio..gewoon om even wat namen te strooien. Met de Hybryds, een band die ik als voorbeeld voor mijn eigen imago heb gebruikt, heb ik zelfs twee keer meegespeeld als onderdeel van de band. Ik had mijn doelen allemaal behaald. Ik had gespeeld van Zweden tot Turkije tot in de USA.

Nu wil ik op een andere manier met muziek het zelfde succes behalen. Heel lang zat ik te denken: Hoe? Ik zocht mensen die me konden helpen met de promotie. Keer op keer raakte ik teleurgesteld. Mensen met grote monden, die niet konden waarmaken wat ik wilde. Toen dacht ik: het is me al een keer gelukt. Hoe heb ik dat toen gedaan? Nou, gewoon door te doen. Mensen benaderen. Aanspreken. Via social media, via netwerken (toen deed ik dat door festivals te bezoeken en mensen aan te spreken) dus zo moet ik dat nu ook doen. Het is een kwestie van Durf! En geloven in je product. Dat geloof is er. Sinds kort is de durf er ook. Weer surf ik door vrienden van vrienden (vooral op Linkedin) en verstuur ik het ene connectie verzoek na het andere. En de eerste contacten zijn al gelegd. Ik bel ook weer oude kennissen op waarvan ik denk dat ze iets voor me kunnen betekenen. Ik heb ook gewoon weer optredens, workshops en praatjes gepland. Het draaiboek van mijn noise act is ook gewoon toepasbaar op hetgeen ik nu van plan ben, namelijk geld verdienen met Buffalo Drum Workshops, KlankReis Concerten en workshops over diverse onderwerpen, zoals Durf! en realiseer je Rot met Tarot. Het is veel werk om die contacten te verzamelen en te onderhouden. En het moet zeker ook wat opleveren. Maar er zit progressie in. Komt vooral ook, doordat ik dezelfde energie voel als toen met mijn noise act. Ik weet ook dat ik goed ben in wat ik doe. Ik geloof in mijn product. Ik wil anderen met mijn ervaring kennis laten maken. Ik wil de wereld veroveren. Ik wil ook met mijn Gongs naar Berlijn. Ik wil Europa door. Terug naar de USA. Nieuwe doelen. En ik rust niet tot ik ze bereikt heb.