Vandaag is me iets moois overkomen. Eigenlijk twee mooie dingen. En allebei verrasten ze me en streelden ze mijn ego. Het eerste was dat ik weer voor enige maanden werk heb. Momenteel is het werk voor een IC/CCU verpleegkundige zoals ik erg dun gezaaid en is het met een lantaarntje zoeken naar werk. Van het uitzendbureau hebben we al een mail gehad over uren reductie en terugwerken, terecht natuurlijk, maar het geeft aan dat het niet dik gezaaid is met werk, maar ik heb dus weer voor een paar maanden werk. Daarna zie ik wel weer verder. Echter wat mij blij maakt, is dat men enthousiast werd van mij en mij graag wilde hebben op die afdeling.

Een ander moois, was dat ik op het werk aan het praten was over waar ik allemaal gewerkt had en of ik al lang detacheerder was. Ik zei dat ik dat al bijna tien jaar was en dat ik overal en nergens gewerkt heb. Dat ik mijn vaste baan ben kwijt geraakt door een stom conflict wat ik weliswaar via de rechter gewonnen heb, maar dat mijn carrière in dat ziekenhuis voorgoed verwoest had, dat ik hier en daar heb gewerkt, van thuiszorg tot privé kliniek, van woongroep tot in de farmacie. Of ik ooit nagedacht had over een vaste stek. Jazeker, maar toen ik dat had, sloten ze de IC (jawel dat was kort na de corona) en werd de helft van de formatie afgestoten. Ik heb bij Maastricht gewerkt, in den Helder, in Goes en in Ede. Ik heb patienten bezocht in alle provincies van Nederland en zo af en toe zijn zaken aan mijn neus voorbij gegaan, omdat corona uitbrak, omdat het ziekenhuis failliet ging, omdat men toch liever mij ver weg buiten het ziekenhuis zag. ‘Dat je je werk nog leuk vindt’ grapte een collega. Ja zei ik, het werk is leuk en op deze manier maak je nog eens wat mee. En dat is zo. Het rondreizen is vermoeiend (ik geef het toe) en soms ook wat lastig (geef ik ook toe) maar aan de andere kant vind ik het ook avontuurlijk. Ik kom nog eens ergens, ik doe ervaring op die ik anders nooit gehad zou hebben en ik ontmoet vele vele mooie mensen. Maar inderdaad, ik werk nog immer met plezier en zelden met een sacherijn.

Of ik dit nog lang volhoud. Dat weet ik niet. Maar dat hangt van de toekomst af. Dit jaar is een duur jaar voor mij en wat extra centen kan ik wel gebruiken, wat ik na 2025 ga doen, weet ik niet. Ik weet het echt niet. Er is veel aan het veranderen in mij en dat heeft vele vele oorzaken. Ik word ouder, dat is er echt eentje van. Ook al bevind ik mij in de gelukkige omstandigheden dat mijn lijf erg goed mee werkt. Ben zelden ziek en mijn lijf is nog goed van conditie. Nog immer kan ik nachten van drie uur slaap handelen en kan ik soms zeven dagen non stop werken aan. Ook de nachtdiensten gaan nog goed. Maar ik kruip wel naar de zestig toe. Duurt nog een jaar of vier, maar toch.

Dus dan zijn complimenten zoals dat ik als een positief mens ervaren wordt, erg welkom.

Ik werk graag met een lach. Ik houd van mijn werk. Ik lijd niet meer zo onder misplaatste geldingsdrang en opgepompte ego’s. Het gaat bij mij om de mens. De mens in het bed. De mens aan het bed. De mens achter deze mens. Soms voelt het alsof ik een Zielenman in het wit ben.

tsja…..verpleegkundige in hart en nieren. Ik sta er soms zelf van te kijken…..

God ontmoeten. Maar wat als God een ongemanifesteerd iets is. Een oerbron, de grote leegte. God is de grote leegte, een groot niets, wat de potentie en al wat kan ontstaan omarmt met een mantel van nietsheid. Hieruit ontstaat het licht der manifestatie. Door dit licht worden potenties zichtbaar en is de schepping mogelijk.

Momenteel ben ik bezig in drie filosofische stromingen te ontdekken wat God is en tot mijn verrassing, hebben deze stromingen bijna dezelfde grondslag. Een grondslag die ik ook in andere religies en culturen tegenkom. Is het filosofie, is het cultuur, is het religie. De grenzen hiertussen vervagen soms terwijl ze anderzijds soms heel hard aanwezig zijn.
Ik leer momenteel de nodige wijsheden en methodes om te werken met methodes die op de één of andere manier krachten losmaken. Niet voor iedereen merk ik, maar ik heb er in ieder geval baat bij. Het is een ontdekkingsreis, die me laat groeien als mens. Het is ook een ontdekkingsreis die me alles om mij heen weer laat relativeren en herwaarderen. Bijzonder proces. Soms moeilijk en pijnlijk, maar tegelijkertijd waardevol en enorm mooi.

Gisteren begonnen op mijn weg in de Vodoun uit Benin, een dag vol informatie en delen van levensvisies. Het hoogtepunt voor mij was een manier om geestesziektes te behandelen door zang en drum. Dit was door chaos te creeëren en de hulpvrager zo te overprikkelen dat hij flauwvalt, bezwijkt, dit met als doel de hersenen te resetten, eigenlijk een soort electroshock in geluid en ritme. Ik hoop dat ik dit snel een keer mag meemaken. Want dat is het, je geneest niet altijd door positiviteit en energie sturen. Soms moet je dingen doen die moeite kosten, offers vragen en pijn doen.

Wat heeft dit te maken met God en zijn bijna goddelijke kinderen, de Goden of Orisha’s. Alles. Het draait erom dat je daarmee leert werken en met de instrumenten die zij hebben geschonken. Het brengt mij absoluut de verdieping die ik lang heb gezocht. De vorm voorbij, diep in de inhoud zodat je de vorm weer sterker kan maken.

Ik ben ook dankbaar voor alle vrienden en familie die mij helpen in dit groeiproces, waardoor ik merk dat het meer en meer een tweede of zelfs eerste natuur van mij aan het worden is.