Zolang als ik me kan herinneren, heb ik een hekel aan kerst. Aan alles wat erbij hoort. Soms weet ik ook niet waar het vandaan komt, maar deze feestdagen vullen me altijd met een soort van afkeer. Is het het schijnheilige gedoe van vrede voor allen, het gedwongen naar de kerstmis gaan, de vrolijke kerstdiner’s met mensen die me vertellen dat ik er niet bij hoor, de gespannen sfeer om te kijken of dat alles wel op tijd klaar komt, het feest waarbij je je weer beseft dat je een hoop mensen hebt overleefd en dat je ze tot op de dag van vandaag nog altijd mist. Kortom, ik heb echt niets met kerst. De afgelopen decennia heb ik dan ook mijn best gedaan om met kerst te werken. Dat gaat goed in een vak als het mijne, dus dat was geen probleem. Er waren natuurlijk altijd wel een paar leuke kerstdiners, eerlijk is eerlijk, maar het gaat om het gevoel wat ik erbij had. Dat was nooit feestelijk.  En dat lag aan mij.

Vorig jaar kwam er een soort overtreffende trap. Ik had een kerstfeest met mijn gezin gepland bij mij thuis. De jongens zouden komen (die wonen bij hun moeder-een ex van mij), mijn dochters zouden komen (volwassen dames) en mijn vriendin en haar kinderen. Voor het eerst had ik er een beetje zin in. Maar dochter 2 moest werken, dochter 1 wilde niet komen als mijn toenmalige vriendin kwam en om het geheel in balans te trekken maakte mijn vriendin het uit de dag voor kerstmis. De moeder van mijn jongens had me al geappt dat ze geen oppas voor haar andere kinderen had en zij moest werken met de kerst, dus alle seinen stonden weer op onweer. En ik was diep ongelukkig, want ik voelde me volledig in de steek gelaten toen mijn vriendin het uitmaakte. Dus ik vertelde de moeder van mijn jongens dat ik met de kerstdagen wel naar haar kwam. Dan had zij oppas en ik had wat gezelschap om me heen. Ik wilde niet alleen zijn. Ik was even erg zielig, want mijn hart was toen aardig aan gort geslagen.

Maar ja omdat het kerst was, besloot ik toch iets van een feestmaal in elkaar te zetten, ook al had ik zelf helemaal geen honger. Ik had nergens zin in. Door mijn zonen moest ik wel in beweging blijven (ze waren toen 14 maanden), dat zorgde ervoor dat ik in ieder geval aangekleed in huis rondliep en ontbijt en lunch moest maken. Ook natuurlijk voor de andere twee kinderen. En al die kinderen konden er niets aan doen dat ik op dat moment een geestelijk wrak was. Ik besloot aardappeltjes te bakken met biefstuk en dat te complementeren met doperwtjes. Simpel, maar toch feestelijk. En zowaar, mijn grote dochter kwam ook. De betreffende vriendin was uit de weg, dus er waren geen belemmeringen meer voor haar om langs te komen. Jongste dochter kon helaas niet, want zij moest werken.

Het werd een echt gezellig kerstmaal. We zaten met vijf aan tafel en hadden een hele gezellige avond. Er werd gegeten, gelachen, gepraat ondanks mijn geestestoestand werd het een hele ontspannen avond. Na afloop heb ik met mijn ex het hele proces van het sneuvelen van mijn relatie doorgepraat en zij heeft mij met wijsheid en liefde opgevangen. Zo werd een aanvankelijk dramatische kerst, toch nog één van warmte en liefde.

Met dat in mijn hoofd wilde ik het dit jaar anders aanpakken. Ik zou moeten werken met kerst (wist toen nog niet dat het desbetreffende ziekenhuis failliet zou gaan) dus ik plande een diner op 21 december, midwinter en noemde het dan ook toepasselijk het MidWinterDiner. (dit deed ik al in de zomer). Ik vertelde mijn dochters dat ik het op prijs zou stellen als zij aanwezig zouden zijn, er was immers tijd genoeg om dit te regelen en ik zorgde ervoor dat mijn zonen er ook bij konden zijn. Ik nodigde vervolgens ook mijn stiefmoeder en mijn zus uit. Helaas kon mijn andere zus er niet bij zijn, daar zij aan de andere kant van de aardbol woont, letterlijk, in Nieuw Zeeland.

Er kwam een MidWinter groepsapp. Hierin werden de taken verdeeld. Er was geen dresscode, draag wat je prettig vindt. Op de dag zelf hebben mijn jongste dochter en ik het hoofdgerecht in elkaar gedraaid, mijn oudste dochter zorgde voor carpacchio bonbons, zus voor garnalen cocktails, vriendin voor genoeg drank en stiefmoeder voor ruim voldoende ijs.

Het mooie was de Honingwijn. Daarvoor was ik naar Poortugaal gereden, naar de Groene Fee, een bijzondere slijterij met bijzondere dranken. Echter deze was dicht. Tot mijn grote schrik. Maar er was een briefje met daarop een telefoon nummer dat je kon bellen in grote nood. Dit was grote nood. Ik belde en zowaar, hij zou zorgen dat het op tijd bij mij thuis afgeleverd werd. En zowaar. Twee uur later hadden wij vijf heerlijke flessen rode honingwijn. Het feest kon beginnen.

En een feest was het. Alles liep vanzelf. De tafel werd verplaatst en uitgevouwen. De tafel werd gedekt. Eten werd opgeschept. Er was een openingstoespraak en er werd heerlijk gegeten, gepraat, herinneringen opgehaald en het voelde goed om zo samen te zijn. Zeker daar het niet zo vaak voorkomt dat deze hele familie met alle leden samen is. En om eerlijk te zijn, ook nu ontbraken er nog een paar, maar in ons hart waren ze erbij.

Het was een nieuw feest op een nieuwe locatie met een andere energie. Zij die ons voorgegaan waren werden nu niet gemist, maar waren er wel bij. Het was nu een tafel waar zij nooit aan hadden gezeten. Er waren geen open plekken. Er was geen stoel waar vader altijd op zat, er was geen hoekje waar een broer aan gezeten heeft en er was geen moeder die eens het eten opdiende. Dit was in mijn huis waar ik woon en waar iedereen welkom was.

En ik…ik kijk al uit naar het volgende MidWinterDiner en hoop dat dan mijn zus en mijn neef erbij kunnen zijn. Ik heb gemerkt dat nu ook voor mij dit soort dagen belangrijk zijn. Samen zijn, samen eten maken, samen eten, herinneringen delen, praten over de toekomst, lachen, huilen…

Ik geloof zeker dat er nog vele MidWinterDiners zullen volgen.

“En Hij zei: Voorwaar, Ik zeg u: Als u zich niet verandert en wordt als de kinderen, zult u het Koninkrijk der hemelen beslist niet binnengaan.” Mattheus 18 vers 3

Mensen die mij goed kennen, zullen als het goed is, weten dat ik de bovenstaande bijbeltekst regelmatig citeer. Meestal ietwat vrij in de trant van “Wordt gelijk de kinderen en ge zult het koninkrijk Gods binnenhuppelen” maar de strekking is hetzelfde. Wees als een kind. Onbezonnen, onbevooroordeeld, spelend, onderzoekend, verbaasd.. Ik heb wel eens een praatje gehouden over Magie en daar benadrukt dat de basis van Magie huist in het Magisch denken. Magisch denken hoort bij de kinderfase. Het is het tegenovergestelde van wat wij realistisch denken noemen. Magisch denken heeft met visualiseren te maken, verbeelden, dromen, geloven in het onmogelijke.

Als ik soms mensen hoor zeggen dat ze voor sommige zaken te nuchter zijn, heb ik soms het  idee dat ze eigenlijk zeggen, dat ze het vermogen tot fantaseren niet beheersen. Ze hebben het magisch denken ingeruild voor het realistisch denken. Ze zijn nuchter. Rationaliseren al de magie uit de wereld. Ik ben niet nuchter. Ik houd ervan om in het onmogelijke te geloven. Als je dat zogenaamde nuchter beheerst, kom je nergens. Dan mis je de schoonheid van het leven. Laat het leven je dronken voeren. Geniet ervan, geloof dat alles mogelijk is. Dat is de basis van Magie. Magie is theater, rituelen en ceremonies die dromen versterken. Een ceremonie is een toneelstuk, een toneelstuk met waarde voor wie erin gelooft. Geloven is het tegendeel van dat nuchter zijn. Is er een god? Zijn er bovennatuurlijke krachten? Kunnen we de loop der dingen naar onze hand zetten? Ik weet het niet. De nuchteren ook niet. Maar waarom zou het niet kunnen. Veel mensen hebben hun krachtvoorwerp, ook al noemen ze het anders. Een geluks shirt, een geluks muntje, enz.. eigenlijk is dit al magisch denken. Je gelooft dat die zaken geluk brengen.

Een stapje verder gaat om geluks voorwerpen zelf te maken. Gewoon door logisch nadenken. Je gebruikt voorwerpen waarvan je vind dat ze het nagestreefde geluk verbeelden, bijvoorbeeld, een magneet. Een magneet heeft een aantrekkende werking. Doe dit in een zakje, doe er een kaneel staafje bij. Dan heb je een zoete aantrekkings kracht.. Draag dit zakje om mensen aan te trekken, om liefde of aandacht te krijgen. Doordat je gelooft dat dit zal werken, zal het ook werken. Maar ben je nuchter en realistisch, dan denk je waarschijnlijk stom, natuurlijk werkt dit niet. Het is totale onzin om dit te doen. Je bent niet gek. Echter: Als je magisch kan denken, ben je instaat middelen te maken die je wensen en dromen versterken. Je kan je er beter op richten. Focus. (een modern magisch woord) Daarnaast doe je er ook letterlijk moeite voor. Je maakt iets. Je offert iets. Dat offeren bestaat uit tijd, de materialen en het dragen van het zakje (in het geval van het voorbeeld). Volgens mij sterkt dat de wil om de wens of droom ook echt te realiseren. Zo zijn er nog veel meer voorbeelden.

Maar om terug te komen op de bovengenoemde bijbeltekst. Het koninkrijk Gods. Dit koninkrijk bevindt zich in onszelf. Het is de rust, de vrede die we in onszelf moeten vinden. Deze basis vinden we in het onbevooroordeeld de wereld in kijken en ons verwonderen over de schoonheid. Verwonderen, ziet u het woord Wonder? Een wonder is iets onverklaarbaars. Een wonder is pure Magie. Houd die verwondering vast. Wees als een kind dat zich dagelijks verwondert over de dingen om zich heen. Een kind wat in zijn eigen magische wereld leeft en speelt met een ander kind die op zijn beurt ook in zijn eigen magische wereld leeft. Samen genieten ze van twee magische werelden en scheppen ze samen een derde.

Maar naarmate we ouder worden lijken we in onze eigen nuchtere wereld te leven en willen we anderen onze eigen nuchtere wereld opdringen. Daar zit het grote verschil. We willen niet meer leren van elkaar, we willen de ander onze heerlijke mooie nuchtere wereld laten zien en als deze zijn anders uitziende heerlijke mooie nuchtere wereld als antwoord geeft, krijg je een strijd welke heerlijke mooie nuchtere wereld de enige juiste is. Gevoed door de angst dat de ander gelijk heeft en jij je hele leven ongelijk, je hele leven een leugen. Dus moet die leugen, verdedigd worden. Nuchterheid is dus geloven in waarheden waar we zelf niet niet zeker van zijn. Echter zonder die waarheden is het leven van de nuchteren waardeloos. Dus moet die waarheid met hand en tand verdedigt worden.  De mooie magische wereld van het kind ligt ver weg van de heerlijke nuchtere mooie wereld van menig volwassene, die zijn wereld blijft verdedigen met vlam en zwaard. Kinderen groeien ook door deze magische wereld, door dit magisch ontdekken zij iedere keer weer nieuwe wondere zaken.

Wij volwassenen groeien niet meer.  Wij hebben de wijsheid al in pacht. Magie is iets wat we willen rationaliseren. We lezen moeilijke boeken om onmogelijke magie te bedrijven. We proberen magie te camoufleren in coachings en veranderings trajecten.  We zoeken rituelen die eruit zien als wetenschappelijk verantwoordde projecten. We gebruiken onbegrijpelijke termen en onnavolgbare schema’s. We leven in processen. Wij kunnen alleen maar hopen dat we weer worden zoals de kinderen, dat we weer magisch kunnen kijken naar de wereld om ons heen en weer de schoonheid kunnen zien en ons verbazen en verwonderen hoe mooi dit allemaal is. Het is niet voor niets dat veel ouderen weer kinds worden. Soms denk ik dat dit de enige manier is om weer vrede met de wereld te krijgen en dus ook vrede met jezelf. En als je dat hebt gevonden, ben het je het koninkrijk der Hemelen binnengegaan.