Iemand vroeg me enige tijd geleden of ik hem kon leren op de Native Indian American Flute te spelen, fluiten die ik regelmatig bij optredens gebruik. Ik vertelde hem dat het eigenlijk heel simpel was, je moet zorgen voor een goed gevoel voor ritme en een goed gevoel voor drama.

Toen ik dat zo zei, bedacht ik me dat dit eigenlijk het geheim van het leven is, een goed gevoel voor ritme en drama. Ritme, omdat alles een ritme heeft, je lichaam, de dag, de natuur, alles draait om ritme. Drama, omdat alles emotie heeft, sommige verdrietig, andere blij en alle andere emoties die erbij horen. Kun je dat in je fluitspel verwerken, dan ben je al een heel eind. Kun je dat in je leven verwerken, dan ben je ook al een heel eind.

Ritme is de regelmaat, het drama, de emotie is het gevoel wat je in het ritme legt waardoor het tempo bepaald wordt. Met emotie maak je het verhaal in het ritme. Maken is het sleutelwoord. Het ritme naar je hand zetten noem ik het maar. Een ritme zonder emotie is gewoon een loze regelmaat. Door de emotie eraan toe te voegen gaat het leven. En als je goed luistert, kun je dit overal horen. Bij anderen, in de maatschappij, in de natuur, noem het maar op, ritme en drama zijn overal. Noem het de Universele Melodie, met emotie als tonen op het ritme.

Soms hoor en lees ik dat armoede en tegenslag in één adem worden genoemd met spiritualiteit. Maar daar ben ik het niet mee eens. Mensen die het gevoel voor het ritme van het leven hebben en gevoel voor emotie weten wanneer ze moeten handelen en wanneer niet. Ze voelen dit aan. Ze weten dit. Ze leven in de Universele Melodie en deinen erop mee.  Dus de zaken die ze aanpakken doen ze op het juiste moment. Dit maakt ze succesvol. Natuurlijk missen ze wel eens een slag, dat gebeurt nu eenmaal, en soms zingen ze vast vals maar de kracht zit hem erin hoe snel je het ritme terug pakt. Terug pakt ja! Je zou het  misschien ook kunnen vinden, maar dan stel je je passief op, met als gevaar dat je het ritme niet meer terugvindt. Ik geloof er meer in dat je het ritme terug moet pakken na een misslag. Als je goed luistert naar het ritme, voel je vanzelf wanneer je weer de juiste toon moet zingen, om weer terug te komen in de Universele Melodie.

Zit je naast het ritme dan wordt je leven een dissonance. Dan loopt het niet meer lekker. De universele melodie klinkt dan vals en uit de  maat.  De dingen gaan dan niet meer als ze moeten gaan. Spiritualiteit is dat je weet hoe deze Universele Melodie klinkt. Door levenslessen en verkregen inzicht maak je deze melodie eigen. Dit maakt rijk. Gelukkig rijk. Ik durf ook te stellen dat je lichamelijk ook gezonder bent als je goed naar de Universele Melodie luistert.

Ik denk daarom ook dat muziek maken bijdraagt aan het welbevinden der mensheid, om het zo maar even groots te maken. Muziek helpt je deze Universele Melodie te herkennen. Muziek helpt je met het vinden van het ritme des levens. Wanneer dingen komen en wanneer dingen gaan. Leren voelen wanneer de slagen of golven komen en wanneer ze gaan. Leren voelen wanneer te handelen en wanneer niet. Leren voelen wat je lichaam nodig heeft en wat juist niet. Leren luisteren. Leren te wanneer te praten en wanneer niet. Wanneer te handelen en wanneer juist niet..en zo nog vele dingen die in de Universele Melodie te horen zijn.

En het is niet moeilijk. Het gaat om ritme en drama. Luister goed en dan weet je wanneer het ritme begint en wanneer je moet beginnen met de eerste tonen. Maak er een mooie melodie van. Maak het jouw melodie. Want in weze is de Universele Melodie een verzameling van vele individuele melodieën die meedrijven op de Melodie van de Natuur.

Ik ben 51, sinds ruim een jaar bevind ik mij in de tweede helft van mijn leven, met de wetenschap dat de kans dat ik de tweede helft van mijn leven niet vol zal maken groot is. Toch maak ik mij daar eigenlijk geen zorgen over. In de jaren 80 zat ik met één voet in de kraak en actie wereld. Ik noemde mijzelf Punk en ik geloofde erg in de kracht van het DIY (Do It Yourself), ik was ervan overtuigd dat je zelf de regie over je leven moest voeren, je eigen keuzes moest maken en de verantwoording over die keuzes moet nemen, om zo de spijt, had ik maar en vooral de slachtofferrol te vermijden. Op mijn 19de ben ik van school gegaan om de puinhoop die mijn leven was, tot mijn eigen gecreerde puinhoop te maken. De puinhoop bleef, maar het was nu mijn puinhoop. Ik had mezelf in de positie van schoolverlater gebracht en ik kon daar niemand de schuld van geven. Het was MIJN DING!

Eigenlijk heb ik zo de rest van mijn leven geleid. Natuurlijk heb ik compromissen gesloten, maar ook voor die compromisen geldt, het waren mijn beslissingen, pakte ze niet uit zoals ik had verwacht, werden ze bijgesteld of maakte ik nieuwe keuzes. Waarom dat zo belangrijk voor mij was? Zoals ik al eerder stelde, ik wilde zo niet in een slachtofferrol komen. Bij een slachtofferrol hoort angst en bij angst hoort stress. En spijt. En spijt gaat gepaard met een gevoel van ongelukkig zijn. Het gevoel van ongelukkig zijn uit zich uiteindelijk in lichamelijke klachten. Hetzelfde geld voor stress.

Ik ga nu niet zeggen dat stress altijd te voorkomen is. Ik heb een bewogen leven achter de rug met de nodige perikelen en ik heb twee puberdochters overleefd, dus ook ik heb stress ervaren, maar wat ik duidelijk wil maken is dat je zo min mogelijk stress verzameld zeg maar. De stress die te vermijden valt (een baan waarin je ongelukkig bent, een relatie waarin je niet happy bent, noem maar op), probeer die te vermijden. En als dat niet lukt, wees je bewust waar die stress vandaan komt en probeer een middel te vinden waarin je die stress kwijtraakt.

Als post-punk realiseerde ik me uiteindelijk dat het hebben van geld vrijheid bood, ik had er dus zoveel mogelijk van nodig. Als schoolverlater is het mij gelukt om mij binnen tien jaar, van ongeschoolde tot verpleegkundige tot manager in de zorg op te werken (dat heb ik niet lang gedaan, ik werd er ongelukkig van, dus koos ik ervoor om een specialistische opleiding te volgen om mijn salaris veilig te stellen). Dit leverde mij het salaris waarmee ik mijn passie, muziek, klank, schrijven, lezen kon uitleven.

Nu ben ik zover dat ik als zelfstandige met klank bezig kan zijn. Dit doe ik naast mijn 32urige baan als verpleegkundige. Soms zijn er weken dat 32uur als verpleegkundige werk en 12 als klankkunstenaar. Daarnaast nog al het werk er rondomheen. En ik werk voor een uitzendbureau en heb soms lange reistijden naar mijn werk. Maar in plaats dat ik moe wordt van een 44+ urige werkweek, krijg ik er energie van. Komt doordat het mijn ding is en ik er erg gelukkig van word. Vaak krijg ik van mensen de vraag, waar ik toch al die energie vandaan haal. Klank heeft daarbij nog het voordeel dat het ook nog eens ontspant. Door anderen te helpen ontspannen, ontspan ik zelf ook.

Ik raak er meer en meer van overtuigd dat de regie over je eigen leven voeren echt meehelpt aan een goede gezondheid. Er zitten soms risico’s aan, maar omdat je daar zelf voor kiest, zijn ze makkelijker te dragen. Ik heb iemand in mijn omgeving die soms stopt met werken, zijn spaargeld opmaakt en als daar de bodem van inzicht komt, hij weer eens een baantje gaat zoeken. Hij leidt een leuk leven.

Natuurlijk ben ik van mening dat een gezond eetpatroon, niet roken, geen alcohol, genoeg beweging ook nuttige bijdragen zijn aan een gezond leefpatroon, maar zonder een gevoel van welbevinden, gelukkig zijn, zullen ze hun uitwerking missen vrees ik. En er zijn natuurlijk vele manieren om de regie over je leven te voeren. Zolang je je maar bewust bent van je keuzes, weet waarom je ze maakt en daarbij ook de bijbehorende gevolgen accepteert. Fluit zelf de melodie van je leven. Jij weet het best welke melodie je graag hoort.

Als tiener wilde ik schrijver worden. Waarom? Omdat dat mij romantisch leek. De inhoud interesseerde me eigenlijk niet eens zoveel, maar het schrijver zijn, dat was het. Diep in de nacht achter je typemachine, drank binnen handbereik en een geile schoonheid die slechts gekleed was in mijn witte overhemd en een paar porno pumps. Natuurlijk gaf ik haar geen aandacht, want ik zat immers in mijn verhaal. Ja, dat wilde ik worden. Schrijver.

En wat ben ik geworden? Schrijver. Misschien kan ik het beter een part-time schrijver noemen. Een ongepubliceerde schrijver, onuitgegeven (op een paar gedichten en een boek over de Lukumi Tarot na), een luie.. Ik heb altijd veel geschreven, van wilde rebelse schoolverhalen, tot deprimerende zelf destructieve poëzie, tot een absurd epos over een alter ego Rigor Mortis geheten (nooit afgemaakt, ik kwam tot ruim 200 bladzijden), echter het meeste succes had ik met mijn blogs over de verpleging. Al moet ik zeggen dat het schrijven van één van mijn tarot stukjes op mijn Donkse Oog pagina mij het dichtste bracht bij mijn droom. Ooit zat ik in een hotel kamer, met twee tarot kaarten naast mijn computer. Ik schreef een stuk over de kaarten in de context van de dag, terwijl een half naakte schone haar armen om mijn lichaam sloeg. Ik zat achter het bureau te typen, zij stond achter mij, haar hoofd op mijn schouder, haar borsten in mijn rug, haar ogen volgden de woorden die het verhaal vertelden op het scherm. Daar deed ik het voor. Natuurlijk zat ik met mijn hoofd in het verhaal. Zoals ik altijd met mijn hoofd in het verhaal zit. Soms teveel. Soms vergeet ik ook dat anderen ook hun verhalen beleven. Hun verhalen kruisen het mijne, soms volgen ze dezelfde weg, maar vaak vergeet ik dat hun verhaal ook een verhaal is. Ben ik teveel bezig met het mijne. De tarot stukken werden goed gelezen en ze brachten me tot in de USA. Echter na enige jaren stukjes schrijven over tarot ben ik ermee gestopt. Geen zin. Geen tijd. Vul het maar in. Misschien gewoon luiheid. Tijd voor een nieuw hoofdstuk.

Nachtdiensten bleken ook een uitkomst. Ik werkte ooit op een afdeling waar ik in deze diensten alleen werkte op een kamer waar maximaal vier patiënten konden verblijven. Dit gebeurde niet vaak, dus had ik het in deze nachten vaak erg rustig. Ideaal. Dit bleek voor mij de gunstigste gelegenheid om te schrijven. Met stonerrock op mijn oren, een colaatje zero binnen handbereik typte ik diverse bloggen per nacht. De Avonturen van Broeder George, de Harten Zuster. Het bleek dat er een ruim publiek was voor deze avonturen. Maar zoals altijd, hield ik de continuïteit er niet in.  Is het verveling? Of zullen we het maar gooien op veranderde interesses. Ja die doet het goed. Laten we die doen. Ik groeide eruit. Al weet ik dat veel mensen  hopen op meer van die avonturen en ik weet ook zeker dat ik dat eens weer ga oppakken. Maar nu niet. Ik heb behoefte aan dat verhaal wat ik beter nog niet kan schrijven. En schrijven voor het archief is helemaal nooit mijn ding geweest. Ik ben een artiest, ik wil gezien worden. Ik geef het gewoon eerlijk toe.

Een vriend van mijn zei me ooit: “om verhalen te schrijven moet je ze beleven” Hij had gelijk. Dus ben ik ze gaan beleven. Hij verdween uit mijn leven. Vele anderen kwamen ervoor in de plaats. En verdwenen weer. Ik nam mij voor te worden wie ik wilde worden. Een avonturier, een artiest, een lady killer, een intellectueel, een priester, maar bovenal de schrijver van mijn eigen verhaal. Dat verhaal beleef ik nu. En inderdaad regelmatig diep in de nacht schrijf ik mijn stukken. Drank binnen handbereik en soms een mooie schone dame binnen handbereik. Dat is geluk. Puur geluk. Ik moet meer schrijven. Veel meer. Echter het verhaal leven is net zo belangrijk. En dat verhaal leven kost tijd, tijd die ik maar één keer kan uitgeven, tijd die ik maar één keer kan besteden. Het het leven van mijn verhaal is belangrijker als het schrijven. Als mijn boek ongeschreven blijft, is het maar raden naar mijn verhaal, maar als het verhaal niet geleefd wordt, is er niets om op te schrijven en niets om naar te raden. Een wijze les die ik geleerd heb is heel simpel: “je kan niet alles hebben”

En zo is het maar net. Dus leef ik het verhaal en als de tijd zich voordoet schrijf ik het verhaal. Als verslaglegging. Als document. Want zoals alle artiesten wil ik herinnerd worden. Ook al geef ik er eigenlijk niets om, toch wil ik dat. Dat men weet dat ik een verhaal heb beleefd. Dat ik het niet alleen heb geschreven, maar dat ik het echt heb geleefd.