Vorig jaar werd ik 50. En dat was een voor mij een ding. De eerste helft van mijn leven zat erop en de kans dat ik de tweede helft vol ga maken is klein. Vond het een echt evaluatie moment. Een mijlpaal. Een ijkpunt. Ik heb er toen ook een blog over geschreven. (simpel 50 getiteld, ) Ik zat toen in een diep dal, relatie ging stroef en rolde langzaam naar een onvermijdbaar dramatisch einde, financieel zat ik meer dan aan de grond en ik had een conflict met mijn toenmalige werkgever omdat die mij niet wilde laten vertrekken naar mijn huidige werkgever. Emotioneel was ik een wrak. De strekking van mijn blog 50 was eenvoudig, ik had de eerste 50 jaar gezaaid en ik zou de volgende 50 jaar gaan oogsten.

Wat het conflict met mijn vorige werkgever betreft, ik noem het al mijn vorige werkgever, dat werd opgelost. Koste wat moeite en geld, maar het kwam goed. Per 1 januari was ik van hen af en ik besloot ook niet meer terug te kijken. Dat doe ik dus ook niet. Ik houd het hierbij. Ik heb nu een leuke baan, heb al een hoop leuke dingen mee mogen maken met mijn werk, dus het is goed.

De emotionele crisis. Die was een opsomming van al het opgenoemde plus de wetenschap dat ik een hoop mensen (moeder, broer, vader) overleefd had en dat ze er nu niet meer bij waren. Idem voor wat kennissen die mij dierbaar waren en mijn tante, mijn toeziend voogd, allemaal mooie goede creatieve en lieve mensen die voortijdig, vaak wreed, aan hun einde zijn gekomen. Ik zal nooit vergeten dat ik de dag voor mijn 50ste verjaardagsfeestje mijn jongens had opgehaald en bij mijn huis in Rotterdam aan kwam. Mijn dochters renden de deur uit om mij en hun broers te verwelkomen en ik barste in tranen uit. Ik stortte helemaal in. Terstond werd ik door mijn dochters omhelsd en ik weet nog heel goed, dat mijn oudste dochter de lieve woorden zei: “het komt goed papa” Dat was mijn eerste verjaardags cadeau. Een troostend gemeend woord van mijn oudste dochter. En verdomd. Het werkte.

Het tweede cadeau was om mijn vier kinderen tesamen te zien. Tot dat moment had ik mij niet gerealiseerd wat voor een cadeau dat was. Ik had vier kinderen. Ik zag ze daar zo aan de tafel zitten en ik dacht echt dit is een cadeau. Vier van die schattige hummeltjes die teder en liefdevol met elkaar omgaan. Een band die er gewoon is. Blood is thicker then water. Ja, ik begreep het nu. Ik voelde het. Dit was mijn stam. En zowaar, ik was de stamoudste.

De dag van het feest zaten we ‘s ochtends duf voor ons uit te kijken. We hadden niets geprepareerd. Huis was een zooitje, er was niets in huis en we waren duf en moe. Om 16.00 kwamen de eerste gasten. De sfeer was moedeloos. Tot mijn jongste dochter het initiatief nam. “Als jullie cakespullen halen, ga ik cakes bakken” Dat was het signaal. Cadeau nummer drie.We gingen aan de slag. Als een geoliede machine. Cydjé ging bakken, Anaï ging hielp mee met de grote boodschappen, hield de jongens bezig en versierde mijn woonkamer. Met Cydjé bereidde ik het eten. Het was een eenheid. We werkten hard en als één. Voordat de eerste gasten kwamen, was alles op orde en zag het er feestelijk uit. Dat was Cadeau nummer vier.

Cadeau nummer vijf waren mijn vrienden en familie. Veel van hen hadden me duidelijk gemaakt dat ik belangrijk voor hen was. Voor sommigen ook een voorbeeld. Zo zie ik mezelf niet. Ik voel mezelf gewoon soms echt een Malle Eppie, die een beetje onbesuisd en ongestuurd impulsief door het leven stormt. Echter mijn vrienden bewonderen mij, hoe ik mijn hart volg. Dat ik dat hier nu schrijf, is echt iets wat ik heb moeten leren. Accepteren dat ik iets beteken voor anderen. Dit is echt een cadeau. Ik ben ze ook dankbaar voor alle steun die ze me in 2017 hebben gegeven, het was ook mooi om te zien dat al mijn vrienden en familie, de meesten ontmoeten elkaar voor het eerst op dit feestje, zo mooi met elkaar omgingen. Dit was echt een super cadeau.

Cadeau nummer zes kwam verpakt en werd pas veel later uitgepakt. Dag na mijn 50ste verjaardag had ik een soort afspraak met een yogadocente uit Amsterdam. We zouden wat gaan praten over haar toekomst, ze wilde wat ideeën doornemen en proberen wat zaken helder op een rijtje te krijgen. Die dag liep wat anders, omdat ik als galante heer mijn portemonee was vergeten en dat het afspraakje in Amsterdam een afspraakje werd in Rotterdam, want ik had haar immers beloofd te trakteren op pizza. Een tweede afspraak werd gemaakt voor een tarot coaching wandeling. Tijdens deze wandeling maakten we deze foto en eigenlijk kun je hier al op zien waar het uiteindelijk zou eindigen.

Jep. Het was oogsttijd. Alles voor mijn 50ste was zaad. Alles na mijn 50ste was oogst. En ja, ook een oogst tijd is hard werken. Alles binnenhalen. Ik had mijzelf voorgenomen dat 2017 een verloren jaar was en dat per 1 januari alles anders zou worden. 2018 zou een top jaar worden. En ja het is zo. Per februari zijn de YogaDocent (Rachel is haar naam) en ik een stel. Een stel met wilde plannen. Avonturen willen we beleven. Avonturen die we gaan beleven. Zoals onze meditaties en ons muzikale muziek project YslashY, waarmee we binnenkort in het buitenland wat optredens gaan doen. Geen idee waar het heen gaat, maar het plannen van de reis is al een avontuur op zich.

Met de drumcirkels loopt het ook gesmeerd, ik doe er nu minstens twee per maand. Eén in Rozenburg (de Rozenburgse DrumCirkel) en Eén in Tinte (de Tintse DrumCirkel, voorheen de Hellevoetsluise DrumCirkel). Als verpleegkundige heb ik mijn draai ook gevonden bij het bedrijf MedWay, zij hebben me te werk gesteld op de IC in Lelystad en Den Helder ziekenhuizen waar ik me erg thuis voel, daarnaast hebben ze me ook wat andere opdrachten gegeven zoals het opzetten van een trainingstraject voor de verpleegkundigen bij hen in dienst.

Met de stam, mijn RebellenClub, gaat het ook super. Iedereen gaat soepel met elkaar om, mijn kinderen hebben mijn vriendin liefdelijk in hun armen genomen en zijn enthousiast over onze toekomstplannen. Het is mooi om de stam bij elkaar te zien. Dus ja…het is inderdaad mijn oogsttijd. En ik kan u vertellen, het voelt verdomde goed. Dit was het mooiste cadeau van mijn 51ste verjaardag.

Een jaar is nu verstreken. En ik ben echt een ander mens. Was ik vorig jaar op de bodem van het dal, diep in één van de duistere putten die ik ooit mocht verkennen, nu voel ik mij op een pad naar de top. Dat is soms wat zwaar wandelen, maar je weet waar je heengaat, je ziet het doel voor je. Soms zit er een wolkje voor en verdwaal ik een beetje, maar meestal schijnt de zon en verlicht hij het doel zo goed dat ik het niet kan missen. Het is ook fijn dat ik dat pad niet alleen hoef te bewandelen. Samen ben je echt sterker. Samen vul je elkaar aan. Samen kun je delen. Daarom ben ik blij met al mijn rebellen.

En zeg ik proost op het komende jaar! Op naar de 52!