Avonturen kun je op vele manieren beleven. Avonturen zijn belevenissen waar je de afloop niet van kunt voorspellen. Ik zeg altijd ik ben een avonturier in hart en nieren, want ik begin vaak aan dingen waarvan ik geen idee heb waar het heen gaat. Of het nu optredens zijn in Istanbul waar het contact met de organisator stroef verloopt, of reizen zijn naar Amerika waar ik ga logeren bij mensen die ik niet ken, of concerten organiseer waar ik dan maar ga hopen dat er mensen op af komen of me in liefdes avonturen stort die me soms in situaties brengen waar ik soms weer wat moeilijk uitkom en zo nog veel meer… Vreemd genoeg vind ik dat leuk. Ik ben erachter gekomen dat ik niet zo van de zekerheid ben.

Eén van mijn avonturen is Danitzah’s. Voorheen Màrshé Breda. Ontsproten uit het hart en brein van Danitzah Jacobs. Een idealistische onderneemster uit Breda. Ooit benaderde ze mij voor een beurs in Breda met de titel KleurRijk Breda. Een intieme en gezellige beurs waar ondernemers zich konden presenteren. En ja, de nadruk lag op KleurRijk in alle opzichten. Er was een onderneemster die workshops gaf in hoepelen, een onderneemster met buikdansworkshops, er was ik met tarot en drumworkshops en zoverder…en natuurlijk Danitzah met Màrshé Breda. Danitzah is een PowerQueen, zo heeft ze zichzelf betiteld. En terecht. Zij is een onderneemster die tevens anderen ook inspireert tot ondernemen. Waaronder ondergetekende. Danitzah is één brok inspiratie. Zit niet gauw bij de pakken neer. Eén van de redenen dat we contact hebben gehouden is, omdat ik het nodige weet van Caraibische Religies. Ik ben enigzins thuis in de Orisha’s, goden en godinnen van de Yoruba, een volk van west Afrika. Ik ben er een beetje in thuis en Danitzah ook en we hadden het hier regelmatig over via facebook.

Lang verhaal kort. Want ik wil het niet gaan hebben over Orisha’s en dergelijke, ik kwam Danitzah tegen op een moment dat ik zocht naar meer uitdagingen. Ik voelde mijzelf vastzitten in een sleur en wilde daaruit ontsnappen. Wanneer precies weet ik niet meer maar in mijn beleving kwam ik haar weer tegen op de Antilliaanse feesten in Hoogstraten, toen ik dat bezocht met de moeder van mijn dochters en Danitzah daar stond met een kraam om pasteitjes te verkopen. We raakten natuurlijk aan de praat en zij vertelde dat ze het jaar daarna naar Pink Pop ging en dat erg spannend vond, omdat er gekampeerd moest worden. Ze wist dat ik ervaring had met festivals en camperen en ook met het camperen op festivals. Ik vond het een top idee.

Een jaar later lag ik in scheiding, was ik mijn baan kwijt en had dus tijd genoeg. Pink Pop was a go. Ik kreeg van Danitzah de titel Camping Manager en werd verantwoordelijk voor het kampement van Màrshé Breda. Het was werkelijk een avontuur. Ik kwam erachter dat de gemiddelde antiliaanse vrouw (had ik al verteld dat Danitzah Antilliaans was?) niet veel op had met kamperen en ik ook voor het eerst mensen ontmoette die met reiskoffers gingen kamperen. Heel enthousiast heb ik de tenten, toen nog gewoon veelal bij elkaar geleende koepeltentjes, opgezet. Tot middernacht kwamen de dames en heren binnen  en in het donker en met een liter wijn achter de kiezen (ik vond dat ik daar recht op had, ik had een vervelende rechtszaak gewonnen en daarmee een verschrikkelijke tijd achter de rug, tijd voor een feestje) was ik nog bezig tenten op te zetten en luchtbedden op te blazen.

De paar dagen die volgden waren zalig. Ik voelde me vrij. Ik hielp de kraam daar waar nodig. Er ging een apparaat kapot, met kauwgom en een paperclip heb ik dat hersteld. Ik heb materialen gehaald. Ik heb rondgelopen. Mijn oudste dochter was mee en die heb ik zo ook van een hele andere kant leren kennen. Ik zag haar nu als gemotiveerde harde werkster. Het was een genot om haar in de verkoop in de kraam te zien. Maar ook het hele gebeuren achter de schermen. Het backstage rondlopen. Het was een beleving. En eigenlijk wilde ik nog veel meer. Doordat ik die rechtszaak tegen mijn oude werkgever had gewonnen was ik een beetje rijk. Niet echt veel, maar genoeg en ik zocht iets om met dat geld te doen. Mijn vader zei altijd dat geld moest werken. Dus wilde ik een beetje van mijn geld ergens in investeren, maar dan wel in iets waar ik achter stond en waar ik mij in kon vinden wat betreft idealen. En ik wilde er natuurlijk nog rijker van worden.

PinkPop dat jaar werd getergd door slecht weer. Op de zaterdag avond was er zware storm voorspeld. Ik zie ons nog zitten, de tentjes in een soort kring, ieder in de opening van de tent en Danitzah die me vroeg wat we moesten doen als de storm zou losbarsten. Ik antwoordde dat we dan moesten hopen dat we niet wegwaaiden. Meteen had ik door dat dit antwoord niet echt diplomatiek of slim was. Acuut zag ik paniek in de gezichten en ik voegde er snel aan toe dat de tenten niet zouden wegwaaien omdat we op de bodem van de tenten sliepen. Echter ik kreeg vooral de dames niet echt gerust gesteld. Door het PinkPop kampeer avontuur  krijgen Danitzah en ik een diepere band.

IIk bood haar aan om wat te investeren in haar bedrijf. Ik had genoten van dit avontuur en ik wilde zeker stellen dat ik vaker mee mocht, daarnaast zag ik Màrshé groeien. Het bedrijf wordt heel conceptueel en idealistisch gerund. Van de klederdrachten tot de aankleding van de kraam tot het idee dat iedereen boven zichzelf kan uitstijgen. Danitzah gelooft in haar werknemers. Dit straalt ze ook uit. Ik ken niemand met zo’n grenzeloos optimisme, ook al weet ik dat het haar niet altijd meezit. Maar hoe hoog de golven ook zijn, Danitzah surft er met haar gedrevenheid overheen. Ik vond investeren in haar bedrijf een gewogen risico. Het jaar daarna hebben we elkaar wat afgetast maar in 2015-2016 hebben we de gok genomen. Ik werd een investeerder in Màrshé Breda. Een heerlijk avontuur, zowel letterlijk als figuurlijk. Want Màrshé Breda is een caterings bedrijf, met lekker eten en figuurlijk omdat ik met Màrshé dingen beleef, die ik anders niet zou beleven. Ik scheur regelmatig tijdens LowLands rond met de bedrijfsauto om her en der voorraden op te halen. Makro, Sligro, pasteitjes bij particulieren thuis. Ik kom op de meest onverwachte locaties, van Rotterdam tot Hoorn. Daarnaast ben ik nog immer de Camping Manager. Dus de tenten zijn nog immer mijn domein. En nog immer krijg ik de dames niet echt warm voor het kamperen, hoe erg ik mijn best ook doe.

Ondertussen hebben Danitzah en ik al heel wat lief en leed en spannende festivals achter de rug. Van dramatische omzetten (de spreuk: naar huis, wijntje en deze dag vergeten uit de mond van een collega cateraar na een hopeloos verlopen Bevrijdingspop te Haarlem, werd onze slogan om slechte dagen te verwerken) tot triomfelijke succesen, we hebben het nodige meegemaakt. We weten wat we aan elkaar hebben. We vertrouwen elkaar volledig. We hebben respect voor elkanders input. We zijn goede vrienden geworden. Elk jaar is het weer een eer om met haar ploeg mee te mogen.

Dit jaar was LowLands top. We hadden een super team. De saamhorigheid was beter als ooit tevoren. De verkoop verliep lekker. Er werd veel gelachen. Er werd afgezien. De eerste nacht was het water in onze tenten gelopen en hoe je het ook keer of draait, daar wordt niemand blij van. Gelukkig was het bij de heren rondom mijn plek en ik was er op voorbereid. Nieuwe mensen leren kennen en genoten van het avontuur. En natuurlijk was er het traditioinele gemopper op het kamperen. Volgend jaar gaan we dan toch in een huisje?

Voor wie meer wil weten over deze vrouw en Danitzah’s verwijs ik graag naar haar webpagina Danitzah’s of naar haar facebook pagina Danitzah’s.

En wil je echt meer over haar persoon weten en lekkere recepten ontdekken. Koop dan haar boek Power Queens: Culinair de Wereld delen

Gisteren na al het geweld van the Black Friday reisde ik vroeg in de morgen af naar Rozenburg om een  Drumdemonstratie van onze Rozenburgse DrumCirkel voor te gaan tijdens voor een open dag in een cultureel centrum. Natuurlijk zocht ik het adres pas op op het allerlaatste moment. Ik was net thuis van the Black Friday (ergens zo rond vier uur) en ik scrolde door mijn chat met Ina heen, toen ik het adres pas goed las. Koninginnelaan. Was dat niet de straat waar de kerk in stond waar mijn vader vroeger kerkdiensten organiseerde? de kerk waarin zijn jongerenkoor optrad. Het was een gereformeerde kerk waarin, bij gebrek aan een katholieke kerk in het dorp, ook de katholieken hun diensten mochten houden. Ina (mijn partner in de Rozenburgse Drumcirkel) had me wel verteld dat het in een voormalige kerk was, maar ik had er niet bij stil gestaan dat het díe kerk was.

Bij aankomst Bleek: het was echt die Kerk

Onze kraam stond buiten. Ik laadde mijn trommels uit en zette ze bij de kraam. Eindelijk kon ik naar binnen. Werd er een klein beetje emotioneel van toen ik daar een koor zag zingen.

Eigenlijk niet zozeer door het koor, wat overigens prachtig zong, maar meer ook doordat het  hele interieur totaal veranderd was. De grauwe kleuren waren nu fris, de houten kerkbanken waren vervangen door losse stoeltjes, het orgel was verdwenen, de hele vibe was anders…en toch…was het die kerk. Een teken dat niet alle verandering negatief was. Aansluitend bij mijn vorige blog (Alles is anders..) wil ik daar het volgende over zeggen. Rozenburg is mijn dorp natuurlijk al 40 jaar niet meer en altijd als ik eraan terug denk, denk ik eraan met warmte. Toen we daar woonden, waren we een gezin van vier mensen met een  hond en een kat. Ik voelde me veilig en gelukkig. In Breda waren mijn ouders aan het vechten met het opknappen van een oud herenhuis, de kat werd vergiftigd in het eerste kwartaal, ik werd gepest op school, mijn moeder overleed een paar jaar later en zo ging het maar door tot uiteindelijk ik de enige was die van dat gezin overbleef. En Rozenburg stond model voor dat mooie verleden toen we nog met vier mensen waren en een kat en een hond. En een grauwe kerk. Nu is deze kerk vrolijk en opgeruimd. Worden er leuke dingen georganiseerd. Het juk van het zware gereformeerde is afgegooid. Voor mij een teken dat het leven doorgaat en dat vasthangen in het verleden niet goed is. Alsof mijn vader zeggen wil, het leven is het pad voor je, van het hier en nu tot wat erna komt. Wat geweest is, is geweest en ziet er anders uit als dat je je herinnert.

Het werd die dag een mooie dag. Nog mooier omdat er een dame aan de Drum demonstratie meedeed die zeer geinteresseerd bleek in de KlankMeditaties die Rachel (mijn YogaJuf en ik) vanaf donderdag in Amsterdam en Rotterdam gaan organiseren. Ik werd er zo blij van, dat ik haar meteen een serenade schonk op mijn Native American Indian Flute schonk.

Na de drumworkshop, waarbij ik mij wel degelijk realiseerde dat ik op dezelfde plek stond als mijn vader jaren terug, hij met zijn jongerenkoor, ik met mijn DrumCirkel, liep ik nog even over de dijk. Mijmerend over het verleden en fantaserend over de toekomst. Ik weet het, het leven is in het hier en nu, maar soms moet je je even herinneren waar je vandaan komt en fantaseren waar je naartoe gaat. En mijn pad is mooi. En het wordt nog mooier. Dank je wel Paps, of wie het dan ook was, om mij dit op deze dag te laten ervaren.