Ik heb mij voorgenomen om elke maandag een blog te publiceren. Gisteren is me dat niet gelukt. Waarom niet? Waarschijnlijk wegens gaarheid. Niet eens omdat het zo’n druk weekend was, meer gewoon omdat er veel door mijn hoofd maalt. Werk, optredens, mails die ik moet schrijven, nieuwe drumcirkel, nieuwe liefde, kinderen, oude liefde, vanalles en al deze gedachten op een  palet van rondrijden van Rotterdam naar Nieuwegein, van Rotterdam naar Amsterdam, Van Rotterdam naar Hellevoetsluis, van Rotterdam naar Breda, Van Rotterdam naar Rozenburg ik woon zo half in mijn auto. Ik voel ook steeds minder de noodzaak om mijn drums naar boven te dragen, omdat ik ze vaak weer snel nodig heb. Ach ja..het hoort erbij, het Rock & Roll bestaan.

En de nieuwe liefde. Geniet er volop van, maar merk wel dat ik hierdoor wel weer een nieuw ritme moet gaan slaan. Het oude ritme swingt niet meer en het nieuwe ritme moet duidelijk nog groeien, momenteel is het een wilde dans, maar die gooit duidelijk wat aritmiek in de compositie van mijn leven. Dus dat moet geherarrangeerd worden. Net zoals in mijn drumcirkels, als de groep het ritme start, is het zoeken, maar na enige momenten groeit het tot een prachtige eenheid van diversiteit. Dat streef ik nu ook na. Het groeit vanzelf, bijna vanzelf, echter je moet wel blijven spelen, want als je stopt houdt het op. Gelukkig geef ik niet gauw op en de YogaJuf ook niet.

Zondag een fantastisch klankconcert gegeven. Mooie opkomst, zelfs Xaviera was gekomen met aanhang.

Natuurlijk was dit zo’n avond dat het één en ander niet soepel liep. Komen er een keer een hoop mensen, komen ze allemaal te vroeg, terwijl de zaal die avond pas laat openging en ik daardoor laat begon met opbouwen. Normaal praat ik wat met de aanwezigen, nu kon dat niet en moest ik gewoon snel opbouwen. Niets mis mee, na al die jaren van optredens (zo’n dertig jaar) raak je wel gewend dat zaken niet altijd lopen zoals je hoopt. Een Rock & Roller die niet flexibel is, kan beter met pensioen gaan of roadies inhuren. Door alle snelheid zat de adrenaline ook enigzins hoog en kan u vertellen dat ik die avond het luidste KlankConcert uit mijn carrière heb gespeeld. Tot groot genoegen van mijn Yogajuf overigens, die daar toevallig dan weer wel een beetje op  kickt…elk nadeel heeft zo zijn voordeel om een groot Nederlands filosoof te citeren. (echter wat andere deelnemers waren een andere mening toebedeeld, en ja, het was inderdaad wat luid, ik beloof beterschap een volgende keer)

Gisterenavond op  maandag de eerste drumcirkel in Hellevoetsluis. Wederom grote opkomst. Mooie energie. Natuurlijk was iedereen een beetje aan het aftasten. De start ging een beetje op aan puur lesgeven hoe je op een sjamaan/buffalodrum moet spelen, dus waar we normaal starten met een intentie of korte meditatie ging het nu over drummen in de praktische zin. Niets mis mee. Dat andere komt later wel goed. We geven elke maand nu een drumcirkel bij de Boeddaboom in Hellevoetsluis (zie agenda)

Eén van de doelstellingen die ik mij had gesteld was dat er geld verdiend moest worden aan muziek. Nu is het jaar pas twee maanden oud en ik moet erkennen dat er wat geld binnenkomt. Bij lange na nog niet genoeg, maar…er komt geld binnen. Er zijn al weken dat ik mijn boodschappen kan doen met het geld wat ik met muziek verdiend heb. Nu moet ik deze week serieus even de contacten met het Antonius ziekenhuis aanscherpen en met een bevriende intensivist nog even gaan chatten/appen over klankschalen in een IC setting (lees het artikel maar op mijn fb-pagina George Mensink), ook een uitdaging waar ik zin in heb, maar eerlijk is eerlijk, waar ik  momenteel nog niet goed weet waar ik beginnen moet. Toch heb ik daar wel vertrouwen in, zal een lange weg zijn, of niet, en of die leidt waar ik naar toe wil, we zullen zien. De weg op zich is al een avontuur op zich.

Kortom, het leven is nog immer niet saaier op geworden. Nu moet ik snel door de douche heen en mij even scheren, heb een date met mijn oudste dochter over een uur.

Ter afsluiting, een foto van mij, Xaviera en mijn Yogajuf

En er was nog een bijzondere ontmoeting vorige week…ik heb niet voor niets de foto’s geplaatst van mijn eerste KlankConcert met gongs op mijn George Mensink Facebook Pagina. want in het publiek zat toen een mooie YogaJuf, die erg geïnteresseerd was in het geluid van mijn grote gouden gong. Ze was altijd al onder de indruk geweest van het magische geluid van gongs en klankschalen en eens had ze een klankworkshop gevolgd en was nu nieuwsgierig wat deze heer er van ging maken. Ze zat bijna tegenover mij en na afloop hebben we nog lang nagepraat aan de entree. Zij hielp de organisatrice van het event door de kassa te bevrouwen. Het was een bijzondere dame en het contact bleef.

In de zomer van 2017 begonnen we iets meer contact te krijgen. Deze yogajuf wilde zich onder andere wijden aan het verspreiden van het geluk wat yoga brengt en ze was bezig met een plan om dit te bewerkstelligen. Ze wilde graag wat coachende en inspirerende gesprekken met deze ondergetekende. We planden een wandeling. (Nu ik erover nadenk, zit er al een rode draad in onze ontmoetingen, want ook toen vergat ik mijn portemonnee, wat niet handig was omdat ik haar wilde trakteren op een etentje in een pizzaria). Na de wandeling, kwam een etentje en nog één en vele leuke en gezellige chats.

Dit jaar zorgde zij ervoor dat ik ook in Amsterdam klankconcerten ging geven bij Pop-Up Aaneen (zie agenda). Hier geeft zij ook Yoga lessen en het leek haar ook wel een goede locatie voor mijn activiteiten. Al langer zocht ik een mooie ingang om in Amsterdam wat voeten aan de grond te krijgen en deze locatie was uitermate geknipt om wat te experimenten met formats. Het eerste wat ik daar neerzette was natuurlijk een klankconcert met mijn twee grote gongs. Dit concert zorgde voor mijn ontmoeting met Cato mijn eerste vriendinnetje, die niet ver woont van deze Pop-Up locatie (zie blog Catootje) en dat leidde weer tot een ontmoeting met Xaviera (zie blog de SchalenMan en the Happy Hooker) en wie weet waar het allemaal nog meer toe gaat  leiden.

Regelmatig gingen we wat drinken na afloop van mijn workshops en langzaam voelde ik de energie rondom die ontmoetingen veranderen. Langzaam veranderden haar ogen van grote mooie ogen in grote stralende doordringende ogen. In meren waarin het fijn verdrinken is. Haar lichaam leek langzaam, heel langzaam te vragen om aangeraakt te worden. Ik durfde niet. Er stond een mooie vriendschap op het spel, die wilde ik niet kwijtraken door een kortstondig lijfelijk avontuurtje. Dus ik deed voorzichtig. Heel voorzichtig. Misschien wel te voorzichtig. En ja, wederom was Cato ook hier bij betrokken vreemd genoeg en natuurlijk. Cato in al haar wijsheid had, me verzekerd dat die YogaJuf mij leuk vond. Durfde ik echter te vertrouwen op de wijsheid van Cato. Ook al zei haar wijsheid hetzelfde als wat ik diep van binnen voelde. Moeilijk. Om hier een in doorbraak te bewerkstelligen moest ik me open stellen. Eerlijk zijn. Durven. Zeggen wat ik voelde. Au! Eng. Doodeng. Want als ik ernaast zat of zij zou vertellen dat zij het anders voelde, dan liep ook die vriendschap gevaar. Iemand de liefde verklaren is als een keuze maken. Bij een nee is er schade. Vaak onherstelbaar. Toch durfde ik het aan.  Ik vroeg haar op een vrijdag anderhalve week geleden of ze met mij een weekend naar Leipzig wilde gaan. Het antwoord kwam onmiddellijk. Ja. Zonder vragen of andere opmerkingen.

Lang verhaal kort. Sinds vorige week dinsdag avond doolt deze Dolende Fluitspeler niet meer alleen, hij doolt nu samen met een lieve charmante ambitieuze filosofische zorgzame geleerde YogaJuf.  En geloof me, dit doolt een stuk leuker en boeiender…

“words  are  the  best  weapons  with  which  to come to terms  with ageing”

-Robert Mc Crum

Vrijdag was het zover. Mijn date met Xaviera, the Happy Hooker. Ik was enigzins was zenuwachtig: Waarom wilde zij mij ontmoeten? Ik dribbelde een beetje richtingloos door mijn huisje. Wat moest ik aantrekken? Niet te formeel, niet te informeel, pffff…langzaam kwam ik eruit. Wit stretch overhemd, lichte broek, casual shoes. Film had ik gereserveerd, tafeltje had zij gereserveerd. Zij had de cinepassen.

In de ochtend nog lange wandeling gemaakt, fles wijn en bos bloemen gekocht. Spullen gepakt. (bleef die nacht in Amsterdam, was gezelliger en dan vanuit daar naar mijn werk in Nieuwegein) en hup, de auto in, op naar Amsterdam. Tank bijna leeg, dus bij de eerste BP pomp (ik spaar BP punten) tanken. Nou ja dat was het plan. Maar tot mijn grote schrik (volgens mij trok ik zelfs gewoon wit weg) moest ik ontdekken dat ik mijn portemonnee vergeten was. STOM! Ik was keurig op tijd vertrokken. Maar nu al een ruim 25 minuten onderweg. Ik had gezien dat de weg terug een bak file was en ik zou 50 minuten sowieso verliezen. DRAMA. STRESS. Ik belde Xaviera. Vertelde haar wat ik ontdekt had. Ze zei rij nu maar door. Geld komt wel goed. Film ging met de passen en het eten, volgende keer “your treat”. Zeker. Dus ik reed verder. Nadenkend hoe ik geld ging regelen om te tanken om naar huis te gaan. Want dat zou ik niet  meer redden. Zou ook wel goed komen.

Een klein half uur later reed ik Amsterdam Zuid in. Kon parkeren bij haar BB op de oprit. Ze zwaaide al naar me vanuit de erker. Ik was er. Ik ging haar ontmoeten. De deur ging open. Daar stond ze. Kort van stuk, veel vrouw om vast te houden. En toen ik in haar ogen keek. Veel om van te houden. De jaren 80 liggen ver achter ons. Rimpeltje hier en daar, pondje erbij. Ja, we zijn alletwee ouder geworden. Echter haar ogen waren tijdloos. Precies zoals ik me herinner van tv en de artikelen die ik over haar gelezen heb. Stout en jeugdig. Nieuwsgierig. Geinteresseerd. Gedreven. Passievol. Ogen. Boeiend om in te staren. Ja dit was ze. Daar stond voor mij: Xaviera Hollander, the Happy Hooker. Ik kreeg een knuffel en een kus. Voelde me meteen thuis. De bloemen hadden niet gehoeven, de wijn was voor haar man, aan wie ik meteen werd voorgesteld. Korte introductie. Ik moest vertellen wat ik precies met klank deed, wat ik van Cato was en wanneer ik weer iets deed in Amsterdam. Daarna ging het gesprek over parkeren bij the EYE (daar gingen we naartoe). Ze wilde haar invaliden parkeerkaart meenemen, haar man wees haar erop dat die niet geldig was in parkeergarages. Welke auto we zouden nemen, die van haar (of ik in haar auto kon rijden-ja natuurlijk) of de mijne. Het werd de mijne.

Of ik haar riem kon vastmaken. Ze kon er niet bij. Had ik het juiste adres? Ik heb het adres wat jij me gestuurd hebt. Je kent Amsterdam? Ja en nee.  Is lang geleden. Kom er niet vaak met de auto. We zijn in ieder geval op tijd. Tafel is gereserveerd. We kunnen terecht zodra het restaurant open gaat.

In de auto begonnen de gesprekken al. Niet over sex. Maar over dood. We hadden allebei iets met dood. Cato had me al verteld dat Xaviera en ik iets gemeenschappelijks deelden. “Jullie hebben allebei iets met pijn, dood en sex” Had Cato mij geappt. En ze had gelijk. Dood, mentale emotionele pijn. Gesprekken waren meteen diep en boeiend. Ziekte. Aftakeling. Zelfmoord, soepele zware conversaties doodden de tijd tijdens onze rit door Amsterdam centrum in de spits. We moesten ook nog nadenken, er werd veel aan de weg gewerkt, dus mijn lieve Claire (mijn gids in het Nederlandse Wegennetwerk) raakte helemaal van slag. Gebruikmakend van onze Nederlandse mond en een gezond ruimtelijk inzichtelijk verstand vonden we de weg naar de parkeergarage van the EYE.

Ik hielp haar uit de auto. Of ik haar handtas wilde dragen. Natuurlijk. Of ik haar een arm wilde geven tijdens het lopen. Natuurlijk. Wel aan mijn rechterkant. Links kan ik het niet. Niet zo’n slappe arm. Wel die van een kerel. Ik herstelde en hield haar steviger vast. Daar liepen we dan over het plein. Ik lang van stuk recht overeind in mijn witte gestreken stretch overhemd en sjaal, zonder jas en zij kort van stuk wat voor overgebogen in haar zwarte lange verlours jas op zwarte schoenen. Ik was heel trots dat ik naast haar mocht lopen.

Via de invaliden lift gingen we the EYE binnen. Of ik even haar jas ging ophangen, dan kon zij de kaarten regelen. Ik leek niet op de persoon op de cinepas. Geen probleem.

Toen ik klaar was met de kluis en de jas was ik haar even kwijt. Ik liep het restaurant in en daar zat ze al zwaaiend aan een tafeltje bij het raam. Ze wilde ons daar zetten (ergens in het midden) maar ik heb dit geregeld. Ze had een sterke wil en een sterke overtuigingskracht, daar was ik ondertussen al achter. Daar zat ik dan. Aan tafel tegenover de beroemdste ex-prostituee die Nederland rijk is. Rijk is ja. Zij is zo’n kleurrijk persoon die de maatschappij kleuren. Grijs is ook maar zo saai. Kleuren hebben we nodig. De verhalen die zij vertelt zijn adembenemend. Zoals ik al eerder schreef: zij is tijdloos. Ja, ze is zeventig plus,  ja, ze zit niet meer zo strak in haar lijf, maar wat een energie., daar kan een menig tiener jaloers op zijn. We spraken over relaties, sex, kinderen. “heb je het wel eens met een joods vrouwtje gedaan? Moet je eens doen, is leuk”, “Jij lijkt me niet het masochistische type, ik kan me niet voorstellen dat jij je laat vastbinden” “die serveerster heeft een leuke koppie, moet hier vaker komen” “ze hebben mijn vader gemarteld, opgehangen” alles zo recht door zee. We werden intiem, gesprekstechnisch, veel onderwerpen en mensen passeerden in die korte tijd. Trieste voorvallen, bizarre momenten, familie, we deelden ervaringen, luisterden naar elkaar, alsof we elkaar al lang kenden. Gesprekken liepen vanzelf. Daar zat ik tegenover een vrouw die ik al jaren bewonder en zij was net zo in mij geïnteresseerd als ik in haar. Waar had ik dat aan verdiend? We bleken beiden behoorlijk  van een zelfde soort tongriem voorzien te zijn, aldus Xaviera zelf. Ja echt, ik genoot van elke minuut.

Ze signeerde het boek wat ik gekocht had. Kind Af. Een aanbeveling van Cato, onze wederzijdse vriendin. Ze deed dit met een hele vriendelijke lieve persoonlijke boodschap, beginnend met “voor mijn lieve Schalenman” en sloot het af met “Liefs, Xaviera” en een hartje.

Ja Xaviera. Mijn hartje heb je gestolen. Ik had in mijn stoutste dromen niet durven denken dat ik ooit met jou aan een tafel zou zitten en met jou zou praten alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Vrijdag was een soort dream come true. En dan een waar de werkelijkheid de droom overtreft. Soms voel ik gewoon dat ik bijzonder ben, vooral als ik kijk naar alles wat ik meemaak in mijn leven. Ik sta er vaak zelf van te kijken. Al denk ik soms dat het leven hard is, gemeen, moeilijk, toch moet ik ook gewoon erkennen dat het mooi is, kleurrijk, avontuurlijk en vooral vol liefde.

Liefde laat de wereld draaien en ik draai graag mee.

Dank je wel Xaviera voor de onvergetelijke avond

PS. de film was mooi. Wonderwheel door Woody Allen. Ik vond Justin leuk, Xaviera niet. We hebben genoten.

PSPS. voor wie een nachtje bij Xaviera wil doorbrengen in haar BB. Hier een link en zeg haar dat je via mij, George Mensink dit gevonden hebt. www.XavieraHollander.com

Vandaag is Valentijnsdag. Ik heb daar iets mee. Niet met het commerciële, maar wel met het idee. Iemand laten weten dat je van die persoon houdt. Wat is daar mis mee. Dit jaar heb ik ook Valentijnskaarten verstuurd, naar mensen die speciaal voor me zijn. Sommige op dit moment, anderen voor altijd. De gedachte dat ze de envelop openen en verrast zijn als de rozenblaadjes eruit vallen, zal hopelijk een glimlach op hun gezicht toveren. De één zal meteen weten dat is George, een ander zal zich afvragen welke idioot dit nu weer heeft verzonnen. Dat maakt me niet uit. Hoe dan ook, een kaart gevuld met rozenblaadjes zal iets met iemand doen. Ik vind dit veel leuker als een 1 april grap. Ik laat liever iemand weten dat ze speciaal is als dat ik iemand voor gek zet. Maar ja, dat is persoonlijk. Daarbij moet ik erkennen dat een goed in elkaar gezette 1 april grap ook best boeiend kan zijn.

Ik houd van de liefde. Dat zou je niet zeggen als je me soms hoort en ziet, maar toch is het al  jaren zo. Tijdens mijn tiener jaren zag ervoer ik de liefde als erg negatief. Voelde me ongeliefd, mijn vader was na de dood van mijn moeder fanatiek aan het daten en toen hij een vervanging vond, werd ik naar een tweede plan geplaatst. Dat nooit meer nam ik mezelf voor. Ik werd fel anti huwelijk, noemde het een instituut waarin twee mensen elkaar smoren en alle creativiteit vermoorden. Zo zag ik het toen. (voor blogs over mijn leven bekijk Verhalen van achter de Horizon) Ik begon een band met de naam Abattoir Rouge (synoniem voor het huwelijk), schreef en zong over bizarre relaties tussen mensen en schilderde vooral een soort Hellische Jeroen Boschachtige variant op de romantiek. Totdat…ik moest erkennen dat ik na jaren de persoon geworden was waar ik over zong. De gefrustreerde getrouwde man. Ik was gelukkig getrouwd, met mijn eerste echte serieuze vriendin. Ik heb haar ontmoet op mijn 19de, in mijn felle anti anti anti relatie periode. Zij heeft mij gered van de ondergang. Zij heeft mij laten zien dat ik ook liefde waard ben. Zij heeft al mijn depressieve kuren (die had ik enorm op die leeftijd) ondergaan, aangehoord en eventueel van weerwoord voorzien. We zijn 30 jaar samen geweest. Lang. Misschien hadden we het veel langer kunnen volhouden. Misschien. Echter ik ontdekte dat ik nog zaken te leren had over de liefde. Positieve zaken en negatieve zaken. Dit maakte dat ik keuzes maakte, die niet in mijn relatie van dat moment pasten. Onze wegen gingen uiteen. Dat deed mij, maar vooral mijn vrouw heel veel pijn. Hartenzeer als zodanig kende ik toen nog niet, was immers getrouwd met mijn eerste vriendinnetje. Nu ken ik het wel. Sterker nog, het heeft letterlijk littekens in mijn mijn hart achtergelaten. Ben ik blij met dat hartenzeer? Ja en nee. Ja omdat ik nu weet wat het is. Nee omdat het verrekte veel pijn doet.

“You don’t know what love is
Until you’ve learned the meaning of the blues
Until you’ve loved a love you had to loose
You don’t know what love is”

Pijn hoort bij het leven. Ik zou soms ook willen dat het anders is, maar het is nu eenmaal zo. Ik heb in de liefde tweemaal  hart mijn Hart gestoten. Twee mooie boeiende vrouwen hebben mijn hart gebroken. Vermorzeld. Met de eerste kwam het toch nog een beetje goed in de vorm van onze tweeling en hebben we nu een ouderlijke band vol liefde die nooit meer overgaat. Met de tweede is het dramatischer. Dat is een liefde die nooit meer terugkomt. Een liefde die ik af moest staan, tegen mijn zin in, door omstandigheden, maar die wel stuk liep.  Een liefde die ik vaarwel moet zeggen. Verdriet heb ik daar nog immer over. Verdriet dat me raakte tot op het bot, zo diep dat ik me zelfs soms afvroeg of verder leven wel zin heeft. Maar ook in dat diepe grote verdriet zit iets moois. Dat verdriet is alleen maar zo groot omdat de liefde zo mooi was. Ik heb die liefde wel gekend. Ervaren. Zelfs in het verdriet zit een hoop liefde. Liefde die ook nooit zal overgaan. Al had ik tot het einde van mijn leven hierop moeten teren, was het de moeite waard geweest. Maar liefde heeft vele vormen. Het is nu tijd om weer een nieuwe vorm te onderzoeken. Wat en hoe, ik merk het wel.

Vanavond ook weer een drumcirkel in Rozenburg (zie agenda). Voor de kriebels. Voor de liefde. Kijk er naar uit.

PS. Ja ik heb ook harten gebroken. Zeker bij drie vrouwen. Misschien bij meer. Twee heb ik horen en zien huilen. Ook een beeld wat ik mij mijn leven lang mee zal dragen. Dramatisch ja. Mooi ook. Dat is liefde. Zonder liefde geen verdriet. Dus wees blij dat we soms verdrietig kunnen zijn. Is een teken dat we hebben liefgehad en liefde hebben gekend.

“You don’t know how hearts burn
For love that cannot live, yet never dies
Until you’ve faced each dawn with sleepless eyes
You don’t know what love is”

Slapen. Slapen? Soms vraag ik me af wat dat is. Meer en meer begin ik te vrezen dat als ik een goede nachtrust niet in mijn agenda zet, dat ik, als ik niet uitkijk, vergeet te slapen. Vaak doe ik nog even snel iets voor het slapen gaan, zoals afgelopen zaterdag. Even snel nog even een flyer bijwerken. Even snel.

Middernacht. Bezig achter mijn laptop. Zoon huilde. Zoon uit bed. Ik logeerde bij de moeder van mijn tweeling (we wonen niet samen) omdat zij een feest had. Zat ik daar om 1 uur ’s nachts aan tafel met een vrolijk schommelstoelende dreumes naast mij op de grond mijn flyer bij te werken. Komma verkeerd…twee keer het woord en….meditatie vervangen door concert…opslaan als PDF, omzetten naar Jpeg, weer iets vergeten, opnieuw en zo maar verder, zwoegend en ploeterend tot een uur of vier, met nog immer mijn vrolijk niet moe te krijgen oudste zoon, schommelend in zijn wiebelstoel, wetende dat ik de volgende dag een vergadering had in Breda van een filmfestival alwaar ik mede verantwoordelijk ben voor de live optredens en dat ik daarna naar Rotterdam moest gaan om mijn spullen te halen, om vervolgens door te rijden naar Amsterdam omdat ik aldaar een paar klankmassages gepland had. Na Amsterdam weer terug naar Breda omdat ik om maandag vrij was en de moeder van de tweeling moest werken en het handig is dat ik dan de zorg van de tweeling op mij neem.

Het vraagt wat planning ja. Zeker als je bekijkt dat ik vrijdag een late dienst had op de IC, om één uur thuis was, om drie uur op bed lag en om negen uur alweer in Breda stond. Was een bijzondere dag. Ik heb zaterdag mijn website bijgewerkt en wat Blogs geschreven. Eén blog ging over de een ziekenhuisinfectie die ik lang geleden heb opgelopen. Deze infectie zorgde ervoor dat ik wat kwaliteits tijd met mijn terminale vader kon doorbrengen. Mijn oudste dochter was er zo van onder de indruk dat ze mij vroeg om een Blog te schrijven over het afscheid wat ik genomen heb van mijn vader. Dat was voor het eerst dat mijn dochters zo enthousiast waren over mijn Blogs. Een zeer bijzonder en emotioneel moment.

Bijzonder was ook dat ik het eerste Blog met mijn zoons op schoot heb geschreven. Ging lastig, maar het ging.

Het was een weekend van weinig slaap zeg maar. Maar ja, zo gaat mijn leven. Zo is mijn leven. Zo kwam ik ook tot mijn lijfleus ‘Slapen is voor Watjes’. Soms lijkt het alsof er in het ritme van mijn leven geen plek is voor slaap. Echter ik weet dat ik wel af en toe rust moet inplannen. Dan houd ik een rustdag, slaap ik uit en ga ik een flink stuk lopen. Even het brein resetten noem ik dat. Tijdens deze lange wandelingen (vier tot zes uur zijn geen uitzonderingen) denk ik dan na over mijn leven, verzin ik nieuwe plannen, evalueer ik de voorafgaande tijd, kijk ik rond en geniet ik van mijn omgeving, kan de natuur zijn, kan een stad zijn.

Rust. Inspiratie. Dat zijn de effecten van mijn lange wandelingen. Daarom houd ik het ook zo vol. Ik wandel graag. Is ook lichamelijk goed voor mij. Ik ben al 50 lentes jong en moet gaan uitkijken. Mijn lichaam is mijn voertuig en ik wil dat het nog lang goed functioneert.

Maar om terug te komen op de klankmassages in Amsterdam-Oost. Dat was weer een succes. Enthousiaste cliënten, zo enthousiast dat ze ook aanstaande zondag naar mijn KlankMediatie gaan komen. Dit is een mooie manier om kennis te maken met de rustgevende diep resonerende klanken van mijn Gongs en KlankSchalen. Voor meer data zie het tabblad agenda op deze site.

Nu moet ik mijn tweeling van peer voorzien. Mijn dochter is ook gearriveerd. Even family-time. Vlug zal ik het ritme hervatten…

Weinig geschreven deze week? Ja dat klopt. Hoe komt dat? Geen inpsiratie? Nee, bijna integendeel. Inspiratie genoeg. Ik leef namelijk niet achter mijn laptop, ik leef in de echte wereld. Een wereld vol IC-werk, muziek, kinderen, vrienden en vriendinnen, kijk ook graag films en series en daarnaast wandel ik ook graag en veel.  Hoe vind ik daar de tijd voor? Gewoon doen. En als je dingen doet, beleef je ook weer genoeg om een leuk blog te schrijven.

De afgelopen week was een bizarre. Via Cato Fluitsma (zie blog Catootje) ben ik benaderd door Xaviera Hollander, ja u leest het goed, de Happy Hooker. Zij blijkt een goede vriendin te zijn van Cato en nu wil ze mij ook leren kennen. Eerst dacht ik dat het een grap was, ik heb meer kennissen die pseudoniemen gebruiken en zich noemen naar bijzondere beroemdheden. Dus toen ik de mail las heb ik meteen gereageerd. In de mail werd gevraagd of ik eventueel op een feest wilde spelen. Ik reageerde natuurlijk van “natuurlijk wil ik dat” geen seconde denkend dat zij de ‘echte’ Xaviera Hollander was. Maar ik las de mail nogmaals en bekeek het adres nogmaals. Nogmaals. Dat eindigde op xavierahollander.com, o dacht ik toen. dat ziet er heel officieel uit. Link gevolgd en ja hoor. Het was de enige echte. Na gechecked bij Cato en die bevestigde het. Ja George, de Happy Hooker. Mijn hart sloeg even over. Ik had zomaar de Happy Hooker een kort mailtje gestuurd. In haar mail stond ook een telefoon nummer, dus even gebeld. En ze nam op. Daar stond ik op vrijdag avond te bellen met Xaviera Hollander die met me sprak alsof ze me al jaren kende. Zo leek het tenminste. Ik voelde me als een puber zo blij.

Afgelopen week heeft ze  me nog een paar keer teruggebeld en we hebben nu een date. Maar vragen jullie je af, ben jij dan zo’n grote fan van Xaviera? Ja ergens ben ik dat. En nee, ik heb niet haar boeken gelezen. Maar ik was altijd wel onder de indruk van haar interviews en tv optredens. Zo heerlijk als zij kan vertellen over sex en hoe zij genoot van sex en hoe zij daar haar geld mee heeft verdiend. Het brengt sex naar het niveau waar het thuishoort, naar iets wat erbij hoort. Iets normaals ipv iets banaals of iets waar we niet over spreken. Nog immer zijn veel zaken taboe. Vooral bij mannen. Dat vrouwen overgangsklachten hebben, menstrueren, verzakkingen hebben, bekkenbodemproblemen, dat weten we. Maar dat mannen impotent raken van medicatie, door stress, slaaptekort, leeftijd….daar praten we bijna nooit over. Sex is iets gewoons. Bijna een eerste levensbehoefte. En dat heb ik geleerd van Xaviera, dat je gewoon kan praten over sex. Ik ben ook een man van 50 en bij mij werkt het ook niet altijd naar behoren. Ook gewoon door de eerst genoemde oorzaken, behalve dan de medicijnen (al heb ik daar in het verleden wel eens last van gehad, leve de betablokkers), heb ook wel geleerd dat vrouwen daar ook niet altijd begrip voor hebben en daarnaast ook geleerd dat er vele andere manieren zijn om een romantisch rendez vous tot een goed eind te brengen. Waarom schrijf ik daar dan zo weinig over in mijn Blogs? Heel simpel, omdat mijn dochter daar niet tegen kan en ik haar wil ontzien. Zij heeft mij al vaak genoeg verteld dat ze niets wil weten van mijn sex avonturen en ik wil haar niet kwetsen. Ik vertelde dit aan Xaviera en zij had natuurlijk meteen een oplossing: begin een blog onder een pseudoniem. Maar ja, ergens wil ik dat ook weer niet omdat ik zo mezelf niet echt kan promoten. Tjsa, dilemma, dilemma, dilemma. Misschien komt dat nog wel eens. De liefdes avonturen van Ome George. Komt meteen het tweede dilemma, de partners waarmee ik de rendez vous gehad heb…weet niet of die daar nu ook op zitten te wachten, de toekomst zal het leren.

Eerst maar eens kijken hoe mijn date met Xaviera gaat. Kijken of we in elkaars ritme kunnen komen. Ik verwacht het wel. Ik houd jullie op de hoogte.

En we gaan door….Ik zit weer helemaal in de molen. Drie zware nachtdiensten op de intensive care achter de rug. Was boeiend. Veel geleerd. Echter ook vermoeiend. Lichamelijk zwaar. Geestelijk misschien ook wel. Patïenten waren erg ziek. Het is maar de vraag of ze het gaan overleven. Vandaag uit de nacht dienst gekomen. Vandaag wakker gebleven. Ik kreeg bezoek. Was erg gezellig. Daarna naar een andere vriendin om lekker te gaan eten en te gaan kletsen. Ook gezellig. Was moe. Loom. Zat aan bij haar aan de eettafel met een fles cola zero en we voerden het ene onzinnige zinnige gesprek na het andere. Over vrouwen, over mannen, over werk, over muziek, film en eten… en over weet ik veel wat nog meer. Vriendin ging even sleutel zoeken. Ik pakte een gitaar, één van de vier die achter mij in een rek stonden. Haar zoon speelde gitaar. Ik begon er wat op te spelen. Rommelen. Sinds het einde van mijn electro punkband geen gitaar meer aangeraakt. Niet om op te spelen bedoel ik. Haar dochter kwam thuis. Zij ging ook gitaar spelen. We speelden wat over en weer. Zij kon echt spelen. Ze zong er ook bij. Even leek het alsof wij in een café zaten te praten. Drank, tafel, goed gesprek en op de achtergrond live muziek. Was mooi. Gezellig. Warm. Fijn.

Dochter ging naar bed. En toen, waarom weet ik niet, pakte ik nogmaals de gitaar en zong een lied van mijn oude punkband Ohama Beach. Kelly. De tekst is geinspireerd door een droom die ik in die tijd heb gehad. Een droom met Kelly uit Beverly Hills 90210. Een droom vol liefde, cocaïne en afstand. ik voelde liefde voor deze mooie vrouw, maar ze was zo ver heen door de coke, dat ik niet tot haar door kon dringen. Dat leverde uiteindelijk dit prachtige nummer op. Ik heb jaren geen gitaar aangeraakt, zeker meer als tien jaar en het nummer sinds de eeuwwisseling ook niet meer gezongen. toch kende ik het nog uit mijn hoofd. Dit nummer is mij dierbaar.

Deze avond was er één buiten mijn ritme. Dit doe ik eigenlijk nooit. Een lied zingen in de aanwezigheid van een vriend of vriendin. Dit was uniek. Waarom ik het deed. Geen idee. Er was geen romantiek, ik hoefde ook geen indruk te maken. Ik weet het het niet. Ik deed het gewoon. De vriendin heeft het gefilmd, ze was erg verrast en onder de indruk. Ik zei haar nog, mijn gitaarspel is niet meer wat het is geweest. Toch was ik zelf ook aangenaam verrast toen ik het filmpje terug zag. Dit was terug naar vroeger terwijl je vol in het heden staat. Het is rauw en teder. Ruw en zacht. Mijn stem is gegroeid. Ik durf ook te zingen. Het klinkt niet eens zo vals..

Is het langzaam de stappen naar het volwassendom? Rijping? Niet meer willen scoren, indruk maken, maar gewoon doen? Ik dacht er niet bij na. Ik deed het gewoon. Alles was goed. De mix van gitaar en stem, het volume en zelfs de toon van mijn stem. Misschien moet ik ook zo het leven gaan aanpakken. Geen verwachtingen, geen geldingsdrang, maar gewoon doen. Gewoon doen en de deeltjes elkaar zelf laten vinden. De perfecte mix komt misschien wel gewoon vanzelf. Hoe minder je zoekt,  hoe meer je vindt.

Zo is het ook vaak met het ritme van de drum. Begin gewoon. Het ritme wordt vanzelf geboren. Elk ritme begint zoals ik al eerder schreef, met een eerste slag. Die eerste slag moet je zetten, die tweede slag komt dan vanzelf. En de derde en de vierde…en soms drumt er iemand even met je mee..en soms drum je ook stukken alleen..het maakt niet uit….

maar

“just keep the rythm alive”