Ja. Het vorige Blog ‘Zonder plan‘ laat duidelijk zien dat ik een vrije ziel ben, die zich niet graag aan banden laat leggen. Waarom ben ik dan toch gewoon een loonslaaf? Een verpleegkundige in dienst van een detacherings bureau. Ja goede vraag. Vrijheid is een groot goed voor mij. Een heel groot goed. Ik wil kunnen doen wat ik wil. En zowaar, daar heb je geld voor nodig. En natuurlijk zou het heerlijk zijn om dat geld te kunnen genereren uit mijn muzikale avonturen, maar helaas is dat nog niet zo. Daarbij, zodra muziek maken werk wordt, wat het nu eigenlijk langzaam aan het worden is, wordt het ook een verplichting en geen ontspannende besteding meer. Dus ja, ik heb daarvoor een inkomen nodig. Wel was ik zo slim om zo snel mogelijk een zo hoog mogelijk uur tarief binnen te halen. (het lijkt wel alsof ik dat planmatig had aangepakt, echter het tegendeel is waar lees mijn blogs op ‘Mr Bluf‘, ‘Hij die verdween‘ en ‘Woensdag 8 maart 2000‘, dan krijg je een kleine blik in de manier waarop ik mijn carrière in de verpleging aanpak.

Als verpleegkundige werk je onregelmatig, dat heeft voor en nadelen. Als artiest en workshopgever heeft het als voordeel dat ik mijn roosters op mijn workshops en optredens kan afstemmen. Daarnaast doe ik veel ervaring en leer ik heel veel over mensen op de intensive care. Mensen die lichamelijk in crisis zijn, sommigen balanceren op het randje van de dood, familie die bang is, familie die vragen heeft, familie die getroost moet worden, alle emoties die de mens eigen is komen wel langs op de intensive care. Er is geen betere leerschool om om te leren gaan met de emoties van de mens dan op de intensive care.  Als verpleegkundige leer je te zwijgen, te antwoorden, in te leven, te handelen, los te laten. Ergens is dit vak ook een avontuur,  geen dag is hetzelfde, je hebt ook een grote mate van autonomiteit. Als ic verpleegkundige ben je verantwoordelijk voor je patiënt tijdens je dienst. Je bent de spil van de zorg rondom de patiënt. Je bent een zorgmanager. Je organiseert de disciplines die bij je patiënt aan bed komen.

Dit komt overeen met mijn rol als gever van Klankconcerten en Klankmassages. Ik waak daarin ook over het welbevinden van de deelnemers, ik zorg voor een omgeving waarin zij zich veilig voelen, zodat zij zich durven over te geven. Ik moet duidelijk maken wat ik ga doen, vragen kunnen beantwoorden, luisteren naar ervaringen, goed en/of slecht. Kunnen inleven in de beleving van de deelnemers. Iedereen serieus nemen. Dat is de overeenkomst met het ziekenhuis, als verpleegkundige en als gever van Klankconcerten moet je zorgen voor een omgeving waarin mensen zich veilig voelen.

Helaas is er wel veel veranderd de afgelopen 20 jaar. Veel gaat protocolair. Soms zijn de protocollen zo strak, dat je zelf eigenlijk niet eens meer hoeft na te denken, je hoeft alleen nog maar het protocol op te volgen. Dit ten behoeve van de uniformiteit, de kwaliteit, de veiligheid. Ik zie de voordelen en ik zie de nadelen. Het is helaas een weg die is ingeslagen en waar niet op teruggekomen wordt. Het is niet mijn weg zullen we maar zeggen, maar ik volg hem gedwee. In den beginne was ik nog wat recalcitrant, maar ook ik heb me gewonnen moeten geven.

Dus ja, het is niet altijd een zegen om loonslaaf te zijn. Ja ik erger me aan de beperkingen en de kortzichtigheid. De protocollen, de regels en het toegenomen toezicht. Echter, ik geniet ook van de leermomenten, de vooruitgang in techniek, het overleg met collega’s, de gesprekken met patiënten en familie. Al die zaken blijven het vak toch boeiend maken en nogmaals het betaald mijn manier van leven. Zonder deze baan had mijn muzikale carrière er toch anders uitgezien. Had ik nooit voor een habbekrats optredens of workshops kunnen doen. Dan had ik enorme prijzen moeten vragen, die men over het algemeen niet bereid is te betalen. Geen probleem, maar dat is dus de reden dat ik nog immer een loonslaaf ben. Zo kan ik met muziek bezig zijn, zonder me al te veel zorgen over geld te maken.

Natuurlijk is het nu wel leuk dat ik steeds meer geld aan mijn muzikale capriolen over houd. Zo voel ik me serieuzer genomen en geniet ik nog meer van de muziek. Waardering is een groot goed en geld is een vorm van waardering. Hoe je het ook keert of draait. Geld is een energie. En energie beweegt. Laat zaken bewegen. En als er meer geld komt door de muziek, brengt mijn muziek ook meer in beweging. Muziek is energie, energie die energie opwekt. Op deze manier krijg je plus en plus, gaan zaken groeien. Dat voel ik nu. Een groeiproces. En door deze groei als KlankKunstenaar groei ik ook als verpleegkundige en als mens. Persoonlijke groei gaat door alle rollen en fases heen.

Nog immer geniet ik van de hectiek van de IC, van doodzieke mensen die je probeert te stabiliseren, die je aflevert aan de hemelpoort of ervoor wegtrekt zodat ze hun pad hier op aarde kunnen afmaken. Het is een vak vol avontuur en emoties. Ik kan geen vak of werkplek verzinnen waar deze twee zo samen komen, zo versmolten zijn als op de intensive care. Ik ben er trots op dat ik in dit proces een belangrijke rol kan spelen.

Dus ook als loonslaaf kun je je vrij voelen. Het is hoe je er zelf instaat. Ik schaam mij niet voor mijn werk. Zoals ik net al schreef, ik ben er trots op.