Vandaag had ik een vrije dag. Kwam goed uit, ik moest nog wat ´content´ schrijven voor deze pagina en ik wilde kijken of ik nog wat blogs kon schrijven. Ik loop Blogwijs wat achter, ik moet/wil er nog een paar schrijven. Voor de PGGM, voor mezelf en ook om mijn drumcirkel van aanstaande zondag te promoten. Maar de dag liep anders.

Vandaag, 17 januari, was mijn broer jarig. Niets speciaals natuurlijk. Maar hen die mijn Blog ‘Verhalen van achter de Horizon‘ volgen, weten ondertussen dat deze jongen zich 18 jaar geleden heeft verhangen, dus voor zijn directe familie is deze dag altijd wat speciaal. Gisteren las ik al een facebook post die ik in 2016 had geschreven ten gelegenheid van zijn verjaardag, die door mijn zus in Nieuw Zeeland was gerepost. En zowaar, ik was onder de indruk van mijn eigen schrijfsel. Ik wilde er eigenlijk dit jaar niet veel aandacht aan geven, ik houd niet zo van dat goedkope sentimentele gedoe op facebook. Nee, ik vind het vaak goedkoop scoren met overledenen. Echter door deze repost van mijn zusje (we schelen 21 jaar) werd ik toch wel weer aan het denken gezet. Iets in mij zei dat ze zat te wachten op een  nieuwe tekst van haar grote broer ter ere van de verjaardag van haar overleden iets minder grote broer. Dus ik nam mijn verantwoordelijkheid en schreef een nieuw stukje tekst. Zocht een foto van mijn broer (overleden voor het digitale foto tijdperk, dus helaas weinig foto’s van deze jongen) en plaatste dit op facebook. Meteen reacties van mijn zussen. Mijn jongste zus (niet de Nieuw Zeelandse) reageerde als eerste, bijna meteen met een mooie aanvulling. Mijn oudste zus een paar tellen later, door te zeggen dat ze het niet droog hield.

Echter de grootste verrassing kwam van mijn oudste dochter. Zij stuurde een half uurtje later mij een appje. “Zullen we langs Wim gaan” Met andere woorden, zullen we naar het kerkhof gaan. Dat had ik niet gepland. Maar ja, waarom niet. Een spontane actie die al mijn ‘content’ vandaag torpedeerde. Dus ik kleedde me aan (ik was nog immer aan het wakker worden, dat duurt altijd wat lang op mijn vrije dagen) en sprong in mijn auto. Op naar Breda. Ik reed eerst naar mijn dochter, vervolgens naar de Jumbo (even wat worstenbrood en chocomel ter ere van de jarige) en dan hup naar het kerkhof. Onderweg zei mijn dochter dat ik me weer overtroffen had. Ze vond het stukje wat ik over mijn broer geschreven had heel mooi.

Het weer was klote. Sorry heb even geen ander woord. Maar ondanks dat hadden wij een mooi moment. Mijn dochter heeft even de grond rondom het graf (het is een duograf, mijn vader ligt er ook in zijn urn) wat gefatsoeneerd en vervolgens zijn we op een bankje gaan zitten om aldaar de worstenbroodjes op te eten.  En te praten. Ik heb haar veel over vroeger verteld. Over mijn broer, mijn vader, mijn moeder, over dingen die ik me niet meer goed kan herinneren, over een stuk leven van mij wat langzaam aan het verdwijnen is, omdat ik als enige van het gezin nog over ben. (mijn vader stierf als laatste in 2004 van het oorspronkelijke gezin waar ik uit kom, mijn zussen zijn van de tweede leg – iets wat ze overigens absoluut geen tweederangs status geeft). Ik vertelde mijn dochter hoe ik mijn moeder heb zien gillen van de pijn, over hoe machteloos mijn vader was in dit proces, over hoe ik en mijn vader in het mortuarium stonden toen we mijn broer moesten identificeren, hoe het afscheid van mijn vader was in het ziekenhuis en hoe gruwelijk het was toen hij uiteindelijk stierf. Ik vertelde haar ook dat mijn vader het mijn moeder soms best moeilijk maakte volgens mij, maar dat ik ook de bewijzen had gezien hoeveel hij van haar hield, door het haar tijdens haar ziekte zo plezierig mogelijk te maken. Hij bezocht haar elke dag toen ze in Nijmegen in het ziekenhuis lag (wij woonden in Breda). Natuurlijk ook veel over mijn broer, hij was immers de jarige job vandaag. Over hoe mijn broer altijd pech had, alles ging altijd niet zoals hij het wilde. Over hoe graag hij een soort ridder op het witte paard wilde zijn, en hoe graag hij het ideaal beeld van huisje boompje beestje nastreefde. Hij leefde volgens mij in de illusie dat als je dit had, je gelukkig was. Echter toen dit beeld instortte is hij ook ingestort. Hij heeft toen letterlijk zijn leven kapot geslagen en uiteindelijk ook zichzelf. Einde oefening. No game over.

Zo zaten we een tijdje op het kerkhof. Heel intiem. Heel open. Mijn dochter luisterde naar mijn verhalen van vroeger.  Als een ouderling gaf ik mijn geschiedenis door aan de nieuwe generatie. Ze vroeg mij deze verhalen uit te printen. Bang als ze was dat het verloren zou gaan. Ik beloofde haar dat ik dit zou doen.

Zoals ik echter al zei, het weer was slecht. Koud en wind heersten vandaag over het kerkhof. Echter heel even tijdens het fatsoeneren van het graf, brak de zon door. “Kijk daar zijn ze” zei mijn dochter toen blij. Ja.. wie weet.

Wegens het slechte weer besloten we spontaan het gesprek voort te zetten in ons favoriete restaurant in Rotterdam. Het Summer Station Café. Dit restaurant zal vrees ik nooit sterren krijgen voor het eten, maar de sfeer is zalig, alsof je zo direct naar Curacao stapt. Grote porties, absoluut afgekeurd door de Nederlandse Hartstichting, maar zo lekker. Dus daar zaten we dan, aan grote borden hete kip nuggets en zalige kipvleugels. Onze gesprekken veranderden ook. Ze gingen nu over de toekomst. Over de liefde. Over dromen. Mooie dromen. Dromen die mijn dochter gaat waarmaken. Voor mij het bewijs dat het leven doorgaat.

Want het leven gaat door. Net zoals het ritme in de drumcirkel.  Elke slag volgt de vorige. Morgen, ja morgen ga ik verder met ‘content’ schrijven. Morgen ga ik me storten op de promotie van mijn drumcirkel in Amsterdam aanstaande zondag. Vandaag sloeg ik even uit de maat. Vandaag heb ik mijn eigen ritme ‘content’ gegeven. Een ritme zonder content, zonder inhoud is geen ritme. Het ritme moet kloppen, moet leven, net zoals het leven. Het leven is een ritme. Zonder emotie is een ritme gewoon een maat die geslagen wordt. Ach, ik draaf nu door, dus is het tijd om te stoppen. Het was een mooie dag. Dank aan mijn broer dat hij dit mogelijk heeft gemaakt. Jammer alleen dat hij er in den vleze niet bij kon zijn. Echter, ik weet zeker, dat in de geest, hij meer dan aanwezig was……