“words  are  the  best  weapons  with  which  to come to terms  with ageing”

-Robert Mc Crum

Vrijdag was het zover. Mijn date met Xaviera, the Happy Hooker. Ik was enigzins was zenuwachtig: Waarom wilde zij mij ontmoeten? Ik dribbelde een beetje richtingloos door mijn huisje. Wat moest ik aantrekken? Niet te formeel, niet te informeel, pffff…langzaam kwam ik eruit. Wit stretch overhemd, lichte broek, casual shoes. Film had ik gereserveerd, tafeltje had zij gereserveerd. Zij had de cinepassen.

In de ochtend nog lange wandeling gemaakt, fles wijn en bos bloemen gekocht. Spullen gepakt. (bleef die nacht in Amsterdam, was gezelliger en dan vanuit daar naar mijn werk in Nieuwegein) en hup, de auto in, op naar Amsterdam. Tank bijna leeg, dus bij de eerste BP pomp (ik spaar BP punten) tanken. Nou ja dat was het plan. Maar tot mijn grote schrik (volgens mij trok ik zelfs gewoon wit weg) moest ik ontdekken dat ik mijn portemonnee vergeten was. STOM! Ik was keurig op tijd vertrokken. Maar nu al een ruim 25 minuten onderweg. Ik had gezien dat de weg terug een bak file was en ik zou 50 minuten sowieso verliezen. DRAMA. STRESS. Ik belde Xaviera. Vertelde haar wat ik ontdekt had. Ze zei rij nu maar door. Geld komt wel goed. Film ging met de passen en het eten, volgende keer “your treat”. Zeker. Dus ik reed verder. Nadenkend hoe ik geld ging regelen om te tanken om naar huis te gaan. Want dat zou ik niet  meer redden. Zou ook wel goed komen.

Een klein half uur later reed ik Amsterdam Zuid in. Kon parkeren bij haar BB op de oprit. Ze zwaaide al naar me vanuit de erker. Ik was er. Ik ging haar ontmoeten. De deur ging open. Daar stond ze. Kort van stuk, veel vrouw om vast te houden. En toen ik in haar ogen keek. Veel om van te houden. De jaren 80 liggen ver achter ons. Rimpeltje hier en daar, pondje erbij. Ja, we zijn alletwee ouder geworden. Echter haar ogen waren tijdloos. Precies zoals ik me herinner van tv en de artikelen die ik over haar gelezen heb. Stout en jeugdig. Nieuwsgierig. Geinteresseerd. Gedreven. Passievol. Ogen. Boeiend om in te staren. Ja dit was ze. Daar stond voor mij: Xaviera Hollander, the Happy Hooker. Ik kreeg een knuffel en een kus. Voelde me meteen thuis. De bloemen hadden niet gehoeven, de wijn was voor haar man, aan wie ik meteen werd voorgesteld. Korte introductie. Ik moest vertellen wat ik precies met klank deed, wat ik van Cato was en wanneer ik weer iets deed in Amsterdam. Daarna ging het gesprek over parkeren bij the EYE (daar gingen we naartoe). Ze wilde haar invaliden parkeerkaart meenemen, haar man wees haar erop dat die niet geldig was in parkeergarages. Welke auto we zouden nemen, die van haar (of ik in haar auto kon rijden-ja natuurlijk) of de mijne. Het werd de mijne.

Of ik haar riem kon vastmaken. Ze kon er niet bij. Had ik het juiste adres? Ik heb het adres wat jij me gestuurd hebt. Je kent Amsterdam? Ja en nee.  Is lang geleden. Kom er niet vaak met de auto. We zijn in ieder geval op tijd. Tafel is gereserveerd. We kunnen terecht zodra het restaurant open gaat.

In de auto begonnen de gesprekken al. Niet over sex. Maar over dood. We hadden allebei iets met dood. Cato had me al verteld dat Xaviera en ik iets gemeenschappelijks deelden. “Jullie hebben allebei iets met pijn, dood en sex” Had Cato mij geappt. En ze had gelijk. Dood, mentale emotionele pijn. Gesprekken waren meteen diep en boeiend. Ziekte. Aftakeling. Zelfmoord, soepele zware conversaties doodden de tijd tijdens onze rit door Amsterdam centrum in de spits. We moesten ook nog nadenken, er werd veel aan de weg gewerkt, dus mijn lieve Claire (mijn gids in het Nederlandse Wegennetwerk) raakte helemaal van slag. Gebruikmakend van onze Nederlandse mond en een gezond ruimtelijk inzichtelijk verstand vonden we de weg naar de parkeergarage van the EYE.

Ik hielp haar uit de auto. Of ik haar handtas wilde dragen. Natuurlijk. Of ik haar een arm wilde geven tijdens het lopen. Natuurlijk. Wel aan mijn rechterkant. Links kan ik het niet. Niet zo’n slappe arm. Wel die van een kerel. Ik herstelde en hield haar steviger vast. Daar liepen we dan over het plein. Ik lang van stuk recht overeind in mijn witte gestreken stretch overhemd en sjaal, zonder jas en zij kort van stuk wat voor overgebogen in haar zwarte lange verlours jas op zwarte schoenen. Ik was heel trots dat ik naast haar mocht lopen.

Via de invaliden lift gingen we the EYE binnen. Of ik even haar jas ging ophangen, dan kon zij de kaarten regelen. Ik leek niet op de persoon op de cinepas. Geen probleem.

Toen ik klaar was met de kluis en de jas was ik haar even kwijt. Ik liep het restaurant in en daar zat ze al zwaaiend aan een tafeltje bij het raam. Ze wilde ons daar zetten (ergens in het midden) maar ik heb dit geregeld. Ze had een sterke wil en een sterke overtuigingskracht, daar was ik ondertussen al achter. Daar zat ik dan. Aan tafel tegenover de beroemdste ex-prostituee die Nederland rijk is. Rijk is ja. Zij is zo’n kleurrijk persoon die de maatschappij kleuren. Grijs is ook maar zo saai. Kleuren hebben we nodig. De verhalen die zij vertelt zijn adembenemend. Zoals ik al eerder schreef: zij is tijdloos. Ja, ze is zeventig plus,  ja, ze zit niet meer zo strak in haar lijf, maar wat een energie., daar kan een menig tiener jaloers op zijn. We spraken over relaties, sex, kinderen. “heb je het wel eens met een joods vrouwtje gedaan? Moet je eens doen, is leuk”, “Jij lijkt me niet het masochistische type, ik kan me niet voorstellen dat jij je laat vastbinden” “die serveerster heeft een leuke koppie, moet hier vaker komen” “ze hebben mijn vader gemarteld, opgehangen” alles zo recht door zee. We werden intiem, gesprekstechnisch, veel onderwerpen en mensen passeerden in die korte tijd. Trieste voorvallen, bizarre momenten, familie, we deelden ervaringen, luisterden naar elkaar, alsof we elkaar al lang kenden. Gesprekken liepen vanzelf. Daar zat ik tegenover een vrouw die ik al jaren bewonder en zij was net zo in mij geïnteresseerd als ik in haar. Waar had ik dat aan verdiend? We bleken beiden behoorlijk  van een zelfde soort tongriem voorzien te zijn, aldus Xaviera zelf. Ja echt, ik genoot van elke minuut.

Ze signeerde het boek wat ik gekocht had. Kind Af. Een aanbeveling van Cato, onze wederzijdse vriendin. Ze deed dit met een hele vriendelijke lieve persoonlijke boodschap, beginnend met “voor mijn lieve Schalenman” en sloot het af met “Liefs, Xaviera” en een hartje.

Ja Xaviera. Mijn hartje heb je gestolen. Ik had in mijn stoutste dromen niet durven denken dat ik ooit met jou aan een tafel zou zitten en met jou zou praten alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Vrijdag was een soort dream come true. En dan een waar de werkelijkheid de droom overtreft. Soms voel ik gewoon dat ik bijzonder ben, vooral als ik kijk naar alles wat ik meemaak in mijn leven. Ik sta er vaak zelf van te kijken. Al denk ik soms dat het leven hard is, gemeen, moeilijk, toch moet ik ook gewoon erkennen dat het mooi is, kleurrijk, avontuurlijk en vooral vol liefde.

Liefde laat de wereld draaien en ik draai graag mee.

Dank je wel Xaviera voor de onvergetelijke avond

PS. de film was mooi. Wonderwheel door Woody Allen. Ik vond Justin leuk, Xaviera niet. We hebben genoten.

PSPS. voor wie een nachtje bij Xaviera wil doorbrengen in haar BB. Hier een link en zeg haar dat je via mij, George Mensink dit gevonden hebt. www.XavieraHollander.com