Het is nu meer dan een jaar geleden. Deze foto had een romantische Hallmark kaart kunnen zijn. Roosje, hartslag, één en al romantiek. Ergens was dit ook zo, ik zal u een klein beetje het verhaal achter deze foto uit de doeken doen.

Meer dan een jaar geleden sloeg mijn hart op hol. Geen fijne ervaring kan ik u mededelen. Het leverde mij een kort ziekenhuis verblijf op alwaar ze dit hartritme weer in de pas lieten lopen. Dit gebeurde echter niet op de manier die ik had gedacht en had gewild. Maar ook hier lag de schuld bij mijn hart, omdat het niet liet zien wat ik wilde zien. Zelf genezing was niet van toepassing, met een onregelmatige hartslag van zo’n 160-180 denk je niet meer zo helder na. Maar dank zij een snel kuurtje iv medicatie liep het aan het einde van de avond weer keurig in de pas en mocht ik zonder verdere medicatie naar huis. Mijn hart is soms net zoals haar eigenaar, eigenwijs, eigenzinnig, dwars, koppig en tegendraads. Geeft niet, zo weet ik in ieder geval dat dat hart van mij is.

De dag erna was ik op een Volle Maan Ceremonie op Ann’s Hoeve en Ann zoals veel van jullie weten, is één van de mensen die ik als mijn leraar beschouw. Of mentor. Of beide. In andere woorden: zij is iemand die ik hoog heb staan en er trots op ben om haar een vriendin te mogen noemen. Ik vertelde haar na het buiten drummen wat mij overkomen was. Bij het afscheid gaf ze me deze roos. Een roos voor mijn hart. Dat raakte mij. Een mooi diep gebaar. Spontaan en zonder poespas, maar vol met liefde. Dat is Ann. Pure magie uit het moment en uit het hart.

Ik heb er toen een week over getwijfeld of ik deze foto en mijn relaas op facebook zou zetten. Het is niet mijn ding om dit soort zaken te delen (jullie lopen zo af en toe wat mis, maar ja, nergens staat in de regelementen te lezen, dat je alles moet delen), maar ik vond ook dat ik soms mag laten zien dat ik ook niet onbreekbaar ben. Blijkbaar.

Overigens heb ik er met mijn Docent Linda (zeker Docent met een hoofdletter!) ook over gehad na de les afgelopen zondag. Ook zij had liefdevolle wijze raad voor mij (en nog over een andere zaak, maar daar voorlopig nog niets over) die ik zo snel mogelijk heb opgevolgd. Toch leuk dat je als IC verpleegkundige bijna net zoveel waarde hecht aan getekende symboliek als aan een bijtend regulerend stofje.

Feit blijft, sinds het weekend is het weer rustig in de borstkas van ome G. Met dank aan de SEH Franciscus, Ann en Linda. En natuurlijk Rachel die me tijdens het verblijf op de SEH vrolijk in een rolstoel mocht rondrijden en me met veel liefde en geduld bij stond tijdens het voortrazen van mijn hart en het toedienen van de medicatie.

Kortom dit gebeuren maakte mij een ervaring rijker. En dan te bedenken dat mensen helpen met dezelfde hartritme problematiek bijna mijn dagelijks werk is.