Vanavond slaap ik in PiketKamer 5 in het NoordWestGroep Ziekenhuis Den Helder. Ik heb een zogenaamde laat-vroeg combinatie. Een late dienst gevolgd door een vroege dienst. Naar Amsterdam is het een uur en kwartier rijden, dus was het handiger dat ik hier bleef slapen. Voor het slapen gaan ben ik nog even naar buiten gegaan. Even een frisse neus na een hele middag en avond binnen geweest te zijn. Het mooie van dit ziekenhuis is, dat het zo goed als aan zee staat. Dus ik liep in het donker even naar de zeedijk om vanaf daar het machtige geluid van de zee te horen. Prachtig. De Lange Jaap (de vuurtoren voor het ziekenhuis) wierp zijn sterke lichtbundels tot ver over de golven, als wakende ogen over een donkere verlaten zee. Terwijl ik daar in het donker op de dijk stond voelde ik mij bevoorrecht. Dit mag ik dan toch ook weer eens meemaken. Een vakantie gevoel terwijl je gewoon aan het werk bent. Aan het werk als een dolende verpleegkundige.

Ik dool al een jaar of vier als verpleegkundige door het land. Ik heb gewerkt in Breda, Roosendaal, Goes, Bergen op Zoom, Woerden, Rotterdam, Schiedam, Capelle a/d IJssel, Gouda, Zoetermeer, Amsterdam, Hilversum, Almere, Gorinchem, Ede, Beverwijk, Purmerend, Nieuwegein, In de thuiszorg in Tilburg-Regio West Brabant, Leiden en dus nu in Den Helder. Ik voel me als een avonturier. Als een cowboy, ik ga, doe mijn ding en ga weer door. Vaak zonder problemen, soms pakt het anders uit, is er gezeik, pas ik niet in het team, maar ja, ook dit hoort erbij. Het is een leven vol risico’s. Als ik in 2014 niet was ontslagen en was gescheiden, fietste ik waarschijnlijk nog immer vrolijk naar mijn werk. Echter het leven pakte anders uit. Ik verloor mijn beschermende bestaan en rolde hierin en eigenlijk was dit wat ik zocht en wilde.

Als kind droomde ik van avontuur. Ik genoot van westerns, avonturenfilms, films waarin mannen hun noodlot tegemoet gingen, getergd door spoken uit het verleden, vergezeld door herinneringen aan mooie liefdes, eenzaam maar vrij. Nu voel ik mij zo. Alleen het eenzame is niet van toepassing. Ik ben omringd door mensen die om mij geven en van mij houden. Maar de rest is zeker van toepassing. Spoken draag ik zeker mee. Vele. Mijn leven was een achtbaan, niet iedereen bleef erin zitten, de nodige vrienden, familie en geliefden vielen eruit. Ik zag ze vertrekken, soms vallen zonder dat ik ze kon helpen. De toppen waren magistraal, de dalen waren als martelkamers. De rit ging ook vaak gepaard met pijn. Soms pijn die ik zelf opzocht. Pijn waarvan ik alleen mezelf de schuld kon geven. Pijn die erbij hoorde. Pijn wat mij liet groeien als mens. Dat hoort bij vrijheid. Keuzes maken. De verantwoordelijkheid voor die keuzes dragen. Ik volg meer en meer mijn hart. Ga steeds minder voor zekerheid. Natuurlijk kijk ik naar de toekomst, maar ik ben niet bang. Het komt zoals het komt.

Ik wil muziek maken. Ik wil klankbaden en drumcirkels geven. Daar heb ik middelen voor nodig. Die verkrijg ik met mijn werk als verpleegkundige. Maar om die te kunnen geven heb ik tijd nodig, een baan waarin ik makkelijk mijn roosters kan bepalen. Werk wat ik leuk vind. Verpleegkundige zijn is boeiend werk. Het werk als IC verpleegkundige is onv00rspelbaar en divers. Ik heb gekozen om te werken als uitzendkracht om zo meer grip te krijgen op mijn werkroosters. Ik rij regelmatig van hot naar her. Vroege dienst in Den Helder, in de avond een drumcirkel in Hellevoetsluis. Van Lelystad naar Rozenburg, Van Amsterdam naar Rotterdam. Ik zit veel in de auto, maar de reis en het geregel is onderdeel van het grote avontuur. Ik ontmoet veel mensen. Ik beleef van alles. Heb je dan nog wel tijd over? vragen veel mensen. Nee, vaak niet. Ik heb een zalig leven, maar het is ook hard werken. Is dat erg? Nee, want ik doe wat ik leuk vindt. Maar hard werken is het zeker. Gelukkig is mijn lijf ook van beton. Ik ben zelden ziek, kan met weinig slaap toe, heb psychisch een sterk gestel en een enorm vermogen tot improvisatie. En een enorm vermogen om te genieten. Van alles wat ik onderweg ontmoet en zie.

En nu zit ik hier in PiketKamer 5. Aan een klein bureautje, achter mijn laptop, dit blog typend. Blikje Cola Zero staat klaar om geopend te worden, mijn lichaam gewassen en klaar voor het bed. Morgen dus een vroege dienst, daarna naar Amsterdam naar mijn Lief en voor een thema avond in Studio/K met als thema eenzaamheid. Ze hebben mij gevraagd om een meditatie met TempelKlokken te doen en af te sluiten met een drumcirkel. Moet ook een klein praatje houden. Ik kijk er al naar uit.

Ja, mijn leven is een achtbaan. Ik rol er doorheen. En ik geniet van elke hobbel, elke top, elke val naar beneden, elke draai die het maakt. Ik beleef verhalen en ik ben de hoofdpersoon. Romantiek, spanning, horror, erotiek, van alles kruist mijn pad. Ik houd niet van passief afwachten. Ik houd van actie, dingen doen, zonder al te veel controle. Ik zie wel hoe het loopt. Maar nu moet ik naar bed. Anders ben ik morgen een wrak en dat is niet handig.