Gisteren na al het geweld van the Black Friday reisde ik vroeg in de morgen af naar Rozenburg om een Drumdemonstratie van onze Rozenburgse DrumCirkel voor te gaan tijdens voor een open dag in een cultureel centrum. Natuurlijk zocht ik het adres pas op op het allerlaatste moment. Ik was net thuis van the Black Friday (ergens zo rond vier uur) en ik scrolde door mijn chat met Ina heen, toen ik het adres pas goed las. Koninginnelaan. Was dat niet de straat waar de kerk in stond waar mijn vader vroeger kerkdiensten organiseerde? de kerk waarin zijn jongerenkoor optrad. Het was een gereformeerde kerk waarin, bij gebrek aan een katholieke kerk in het dorp, ook de katholieken hun diensten mochten houden. Ina (mijn partner in de Rozenburgse Drumcirkel) had me wel verteld dat het in een voormalige kerk was, maar ik had er niet bij stil gestaan dat het díe kerk was.
Bij aankomst Bleek: het was echt die Kerk
Onze kraam stond buiten. Ik laadde mijn trommels uit en zette ze bij de kraam. Eindelijk kon ik naar binnen. Werd er een klein beetje emotioneel van toen ik daar een koor zag zingen.
Eigenlijk niet zozeer door het koor, wat overigens prachtig zong, maar meer ook doordat het hele interieur totaal veranderd was. De grauwe kleuren waren nu fris, de houten kerkbanken waren vervangen door losse stoeltjes, het orgel was verdwenen, de hele vibe was anders…en toch…was het die kerk. Een teken dat niet alle verandering negatief was. Aansluitend bij mijn vorige blog (Alles is anders..) wil ik daar het volgende over zeggen. Rozenburg is mijn dorp natuurlijk al 40 jaar niet meer en altijd als ik eraan terug denk, denk ik eraan met warmte. Toen we daar woonden, waren we een gezin van vier mensen met een hond en een kat. Ik voelde me veilig en gelukkig. In Breda waren mijn ouders aan het vechten met het opknappen van een oud herenhuis, de kat werd vergiftigd in het eerste kwartaal, ik werd gepest op school, mijn moeder overleed een paar jaar later en zo ging het maar door tot uiteindelijk ik de enige was die van dat gezin overbleef. En Rozenburg stond model voor dat mooie verleden toen we nog met vier mensen waren en een kat en een hond. En een grauwe kerk. Nu is deze kerk vrolijk en opgeruimd. Worden er leuke dingen georganiseerd. Het juk van het zware gereformeerde is afgegooid. Voor mij een teken dat het leven doorgaat en dat vasthangen in het verleden niet goed is. Alsof mijn vader zeggen wil, het leven is het pad voor je, van het hier en nu tot wat erna komt. Wat geweest is, is geweest en ziet er anders uit als dat je je herinnert.
Het werd die dag een mooie dag. Nog mooier omdat er een dame aan de Drum demonstratie meedeed die zeer geinteresseerd bleek in de KlankMeditaties die Rachel (mijn YogaJuf en ik) vanaf donderdag in Amsterdam en Rotterdam gaan organiseren. Ik werd er zo blij van, dat ik haar meteen een serenade schonk op mijn Native American Indian Flute schonk.
Na de drumworkshop, waarbij ik mij wel degelijk realiseerde dat ik op dezelfde plek stond als mijn vader jaren terug, hij met zijn jongerenkoor, ik met mijn DrumCirkel, liep ik nog even over de dijk. Mijmerend over het verleden en fantaserend over de toekomst. Ik weet het, het leven is in het hier en nu, maar soms moet je je even herinneren waar je vandaan komt en fantaseren waar je naartoe gaat. En mijn pad is mooi. En het wordt nog mooier. Dank je wel Paps, of wie het dan ook was, om mij dit op deze dag te laten ervaren.