Vandaag is Valentijnsdag. Ik heb daar iets mee. Niet met het commerciële, maar wel met het idee. Iemand laten weten dat je van die persoon houdt. Wat is daar mis mee. Dit jaar heb ik ook Valentijnskaarten verstuurd, naar mensen die speciaal voor me zijn. Sommige op dit moment, anderen voor altijd. De gedachte dat ze de envelop openen en verrast zijn als de rozenblaadjes eruit vallen, zal hopelijk een glimlach op hun gezicht toveren. De één zal meteen weten dat is George, een ander zal zich afvragen welke idioot dit nu weer heeft verzonnen. Dat maakt me niet uit. Hoe dan ook, een kaart gevuld met rozenblaadjes zal iets met iemand doen. Ik vind dit veel leuker als een 1 april grap. Ik laat liever iemand weten dat ze speciaal is als dat ik iemand voor gek zet. Maar ja, dat is persoonlijk. Daarbij moet ik erkennen dat een goed in elkaar gezette 1 april grap ook best boeiend kan zijn.

Ik houd van de liefde. Dat zou je niet zeggen als je me soms hoort en ziet, maar toch is het al  jaren zo. Tijdens mijn tiener jaren zag ervoer ik de liefde als erg negatief. Voelde me ongeliefd, mijn vader was na de dood van mijn moeder fanatiek aan het daten en toen hij een vervanging vond, werd ik naar een tweede plan geplaatst. Dat nooit meer nam ik mezelf voor. Ik werd fel anti huwelijk, noemde het een instituut waarin twee mensen elkaar smoren en alle creativiteit vermoorden. Zo zag ik het toen. (voor blogs over mijn leven bekijk Verhalen van achter de Horizon) Ik begon een band met de naam Abattoir Rouge (synoniem voor het huwelijk), schreef en zong over bizarre relaties tussen mensen en schilderde vooral een soort Hellische Jeroen Boschachtige variant op de romantiek. Totdat…ik moest erkennen dat ik na jaren de persoon geworden was waar ik over zong. De gefrustreerde getrouwde man. Ik was gelukkig getrouwd, met mijn eerste echte serieuze vriendin. Ik heb haar ontmoet op mijn 19de, in mijn felle anti anti anti relatie periode. Zij heeft mij gered van de ondergang. Zij heeft mij laten zien dat ik ook liefde waard ben. Zij heeft al mijn depressieve kuren (die had ik enorm op die leeftijd) ondergaan, aangehoord en eventueel van weerwoord voorzien. We zijn 30 jaar samen geweest. Lang. Misschien hadden we het veel langer kunnen volhouden. Misschien. Echter ik ontdekte dat ik nog zaken te leren had over de liefde. Positieve zaken en negatieve zaken. Dit maakte dat ik keuzes maakte, die niet in mijn relatie van dat moment pasten. Onze wegen gingen uiteen. Dat deed mij, maar vooral mijn vrouw heel veel pijn. Hartenzeer als zodanig kende ik toen nog niet, was immers getrouwd met mijn eerste vriendinnetje. Nu ken ik het wel. Sterker nog, het heeft letterlijk littekens in mijn mijn hart achtergelaten. Ben ik blij met dat hartenzeer? Ja en nee. Ja omdat ik nu weet wat het is. Nee omdat het verrekte veel pijn doet.

“You don’t know what love is
Until you’ve learned the meaning of the blues
Until you’ve loved a love you had to loose
You don’t know what love is”

Pijn hoort bij het leven. Ik zou soms ook willen dat het anders is, maar het is nu eenmaal zo. Ik heb in de liefde tweemaal  hart mijn Hart gestoten. Twee mooie boeiende vrouwen hebben mijn hart gebroken. Vermorzeld. Met de eerste kwam het toch nog een beetje goed in de vorm van onze tweeling en hebben we nu een ouderlijke band vol liefde die nooit meer overgaat. Met de tweede is het dramatischer. Dat is een liefde die nooit meer terugkomt. Een liefde die ik af moest staan, tegen mijn zin in, door omstandigheden, maar die wel stuk liep.  Een liefde die ik vaarwel moet zeggen. Verdriet heb ik daar nog immer over. Verdriet dat me raakte tot op het bot, zo diep dat ik me zelfs soms afvroeg of verder leven wel zin heeft. Maar ook in dat diepe grote verdriet zit iets moois. Dat verdriet is alleen maar zo groot omdat de liefde zo mooi was. Ik heb die liefde wel gekend. Ervaren. Zelfs in het verdriet zit een hoop liefde. Liefde die ook nooit zal overgaan. Al had ik tot het einde van mijn leven hierop moeten teren, was het de moeite waard geweest. Maar liefde heeft vele vormen. Het is nu tijd om weer een nieuwe vorm te onderzoeken. Wat en hoe, ik merk het wel.

Vanavond ook weer een drumcirkel in Rozenburg (zie agenda). Voor de kriebels. Voor de liefde. Kijk er naar uit.

PS. Ja ik heb ook harten gebroken. Zeker bij drie vrouwen. Misschien bij meer. Twee heb ik horen en zien huilen. Ook een beeld wat ik mij mijn leven lang mee zal dragen. Dramatisch ja. Mooi ook. Dat is liefde. Zonder liefde geen verdriet. Dus wees blij dat we soms verdrietig kunnen zijn. Is een teken dat we hebben liefgehad en liefde hebben gekend.

“You don’t know how hearts burn
For love that cannot live, yet never dies
Until you’ve faced each dawn with sleepless eyes
You don’t know what love is”