Ja het is al erg lang geleden sinds mijn laatste blog. En ik heb ook geen goede smoes. De tijd vliegt en ik word overspoeld door indrukken. Veel indrukken, die ik krijg door mijn werk in het ziekenhuis, als door de liefde voor mijn YogaJuf, als door de indrukken die ik krijg door optredens, workshops, wandelen, noem maar op.

Indrukken, zoals het moeten aanschouwen van mensen die hun geliefde gaan verliezen. Overigens niet alleen het aanschouwen, maar ook praten, begeleiden van mensen die zojuist gehoord hebben dat ze hun levenspad over een paar uur alleen moeten gaan voortzetten. Silouetten die gebroken door de deur de gang  van onze Intensive Care binnenlopen, net nadat ze gehoord hebben dat verdere behandeling van hun geliefde zinloos is. Die met gebroken ogen de hand van hun partner vasthouden met een vastberadenheid deze pas los te laten als al  het leven eruit gelopen is en dan deze nog eigenlijk willen vasthouden.  Dochters die huilend vragen of hun moeder wil doorvechten, niet op moet geven terwijl de parameters op mijn monitor waardes aangeven die allang niet meer met het leven verenigbaar zijn. Echtgenoot die zegt dat dit geen leven meer is, dat als het zo moet dan maar liever niet, terwijl zijn stem overslaat en de tranen over zijn wangen biggelen. Dan nog maar niet te spreken over de geïntubeerde patiënten die met vragende en verbaasde ogen vol pijn en ongeloof mij aanstaren terwijl ik ze verzorg. Patiënten waar de pus langs diverse draingaten met de poep uit de buik loopt. Patiënten waar elke aanraking enorme pijn doet. Met zulke zware hardnekkige multi resistente ontstekingen dat de kans dat ze het overleven bijna nihil is, maar dat we toch ons best blijven doen, soms week na week. En vaak is communicatie met zulke patiënten heel moeilijk door de beademings buis of delier.

Indrukken ook zoals wakker worden naast de meest prachtige mooie ogen die me vol liefde aanstaren. Van een dame die me steeds duidelijker laat merken me door dik en dun bij te staan. Een dame die voor me staat, naast me staat en achter me staat. Een dame die kritisch is, ondernemend, creatief, zorgzaam en liefdevol. Een dame die constructief meedenkt aan een te samen volgen levenspad. Een dame die op dezelfde golflengte denkt als ik. Die net zo van klank houdt als ik. Die ja zegt als ik iets voorstel. En ik zeg ja als zij iets voorstelt. Die weet waar mijn kracht ligt en duidelijk laat zien waar haar kracht zit. Die me laat voelen en ervaren dat 1 + 1 veel meer dan twee is.

Indrukken zoals optredens voor een publiek wat ademloos luistert naar de melodieën en klanken die ik voortbreng. Optredens die weer leiden tot nieuwe optredens of workshops. Mensen die hun beleving met mij delen. Een beleving die hen soms tot het diepst van hun wezen heeft geraakt. Emotioneel diep geroerd. Of het nu met een fluit melodie is of met een gong. Zelfs met de drumworkshops hoor ik zulke belevingen. Ik ben dus in staat om mensen iets unieks te laten beleven. Dat is heftig. Voor mij.

Indrukken zoals het wegvallen van kennissen die ik al lang niet gezien had.  Zoals kort geleden de beste lagere schoolvriendin van mijn jongste dochter. Zij is uit een raam gevallen en heeft dit niet overleefd. Mijn dochter ontroostbaar. Mij raakte het ook diep. Ook omdat ik de ouders ken, zij enigst kind was en ik me niet kan voorstellen hoe zij zich nu moeten voelen. Kort daarvoor had ik gehoord dat mijn vriend Ruud waarmee ik een paar jaar geleden een project ben begonnen om trance reizen te gaan geven, plotseling was overleden na een kort ziekbed van enige maanden. Ruud worstelde met de nodige demonen en door privé omstandigheden van ons beiden is ons project na enige optredens gestrand. Ik zag hem de laatste tijd alleen nog maar op de volle maan ceremonies waar ik maandelijks aanwezig ben. Ik bedacht eigenlijk een paar weken terug dat het al lang geleden was dat ik hem gezien had. Ik ging er vanuit dat ik hem wel weer zou zien op één van de volgende volle  maan ceremonies. Niet dus.

Indrukken die ik krijg door de belevenissen van mijn kinderen. Mijn twee grote meiden die zich opmaken voor het grote mensen leven. Die zich erg actief voorbereiden om het grote avontuur wat volwassenheid heet binnen te springen. Die hun dromen en angsten met mij delen. Die laten zien dat ze geen kleine meisjes meer zijn, maar volwassen vrouwen. Maar die me ook laten merken dat volwassen vrouwen voor hun ouders toch altijd kleine meisjes blijven. Mijn kleine stoere jongens die letterlijk nu bezig zijn met hun eerste stapjes en meer en meer proberen met woorden te communiceren. Mijn worsteling met het feit dat ik een vader op afstand ben en dat ik er niet wekelijks voor hen kan of wil zijn. Ja ook wil zijn. Ik wil veel in het leven. En ontdek meer en meer dat als je veel wilt, dat je dan ook een prijs moet betalen.  Gelukkig zie ik ook dat al mijn kinderen (van twee moeders) het goed met elkaar kunnen vinden. Dat is ook een indruk die indruk maakt.

En ik merk dat ik tijd nodig heb om al die indrukken te verwerken. Het zijn er veel. Soms maken ze me verdrietig, soms maken ze me klein. Soms ook gelukkig en groot. In mijn hart is het daarom soms een rommeltje. Ik slinger emotioneel soms van links naar rechts van boven naar beneden. Maar vaak de eindconclusie is dat ik mezelf een gelukkig mens mag prijzen dat ik dit allemaal zo bewust mag meemaken. Ik kan een verschil maken. En dat maakt dat ik mij uiteindelijk een bijzonder mens voel. Een gelukkig mens.