En we gaan door….Ik zit weer helemaal in de molen. Drie zware nachtdiensten op de intensive care achter de rug. Was boeiend. Veel geleerd. Echter ook vermoeiend. Lichamelijk zwaar. Geestelijk misschien ook wel. Patïenten waren erg ziek. Het is maar de vraag of ze het gaan overleven. Vandaag uit de nacht dienst gekomen. Vandaag wakker gebleven. Ik kreeg bezoek. Was erg gezellig. Daarna naar een andere vriendin om lekker te gaan eten en te gaan kletsen. Ook gezellig. Was moe. Loom. Zat aan bij haar aan de eettafel met een fles cola zero en we voerden het ene onzinnige zinnige gesprek na het andere. Over vrouwen, over mannen, over werk, over muziek, film en eten… en over weet ik veel wat nog meer. Vriendin ging even sleutel zoeken. Ik pakte een gitaar, één van de vier die achter mij in een rek stonden. Haar zoon speelde gitaar. Ik begon er wat op te spelen. Rommelen. Sinds het einde van mijn electro punkband geen gitaar meer aangeraakt. Niet om op te spelen bedoel ik. Haar dochter kwam thuis. Zij ging ook gitaar spelen. We speelden wat over en weer. Zij kon echt spelen. Ze zong er ook bij. Even leek het alsof wij in een café zaten te praten. Drank, tafel, goed gesprek en op de achtergrond live muziek. Was mooi. Gezellig. Warm. Fijn.

Dochter ging naar bed. En toen, waarom weet ik niet, pakte ik nogmaals de gitaar en zong een lied van mijn oude punkband Ohama Beach. Kelly. De tekst is geinspireerd door een droom die ik in die tijd heb gehad. Een droom met Kelly uit Beverly Hills 90210. Een droom vol liefde, cocaïne en afstand. ik voelde liefde voor deze mooie vrouw, maar ze was zo ver heen door de coke, dat ik niet tot haar door kon dringen. Dat leverde uiteindelijk dit prachtige nummer op. Ik heb jaren geen gitaar aangeraakt, zeker meer als tien jaar en het nummer sinds de eeuwwisseling ook niet meer gezongen. toch kende ik het nog uit mijn hoofd. Dit nummer is mij dierbaar.

Deze avond was er één buiten mijn ritme. Dit doe ik eigenlijk nooit. Een lied zingen in de aanwezigheid van een vriend of vriendin. Dit was uniek. Waarom ik het deed. Geen idee. Er was geen romantiek, ik hoefde ook geen indruk te maken. Ik weet het het niet. Ik deed het gewoon. De vriendin heeft het gefilmd, ze was erg verrast en onder de indruk. Ik zei haar nog, mijn gitaarspel is niet meer wat het is geweest. Toch was ik zelf ook aangenaam verrast toen ik het filmpje terug zag. Dit was terug naar vroeger terwijl je vol in het heden staat. Het is rauw en teder. Ruw en zacht. Mijn stem is gegroeid. Ik durf ook te zingen. Het klinkt niet eens zo vals..

Is het langzaam de stappen naar het volwassendom? Rijping? Niet meer willen scoren, indruk maken, maar gewoon doen? Ik dacht er niet bij na. Ik deed het gewoon. Alles was goed. De mix van gitaar en stem, het volume en zelfs de toon van mijn stem. Misschien moet ik ook zo het leven gaan aanpakken. Geen verwachtingen, geen geldingsdrang, maar gewoon doen. Gewoon doen en de deeltjes elkaar zelf laten vinden. De perfecte mix komt misschien wel gewoon vanzelf. Hoe minder je zoekt,  hoe meer je vindt.

Zo is het ook vaak met het ritme van de drum. Begin gewoon. Het ritme wordt vanzelf geboren. Elk ritme begint zoals ik al eerder schreef, met een eerste slag. Die eerste slag moet je zetten, die tweede slag komt dan vanzelf. En de derde en de vierde…en soms drumt er iemand even met je mee..en soms drum je ook stukken alleen..het maakt niet uit….

maar

“just keep the rythm alive”