En er was nog een bijzondere ontmoeting vorige week…ik heb niet voor niets de foto’s geplaatst van mijn eerste KlankConcert met gongs op mijn George Mensink Facebook Pagina. want in het publiek zat toen een mooie YogaJuf, die erg geïnteresseerd was in het geluid van mijn grote gouden gong. Ze was altijd al onder de indruk geweest van het magische geluid van gongs en klankschalen en eens had ze een klankworkshop gevolgd en was nu nieuwsgierig wat deze heer er van ging maken. Ze zat bijna tegenover mij en na afloop hebben we nog lang nagepraat aan de entree. Zij hielp de organisatrice van het event door de kassa te bevrouwen. Het was een bijzondere dame en het contact bleef.

In de zomer van 2017 begonnen we iets meer contact te krijgen. Deze yogajuf wilde zich onder andere wijden aan het verspreiden van het geluk wat yoga brengt en ze was bezig met een plan om dit te bewerkstelligen. Ze wilde graag wat coachende en inspirerende gesprekken met deze ondergetekende. We planden een wandeling. (Nu ik erover nadenk, zit er al een rode draad in onze ontmoetingen, want ook toen vergat ik mijn portemonnee, wat niet handig was omdat ik haar wilde trakteren op een etentje in een pizzaria). Na de wandeling, kwam een etentje en nog één en vele leuke en gezellige chats.

Dit jaar zorgde zij ervoor dat ik ook in Amsterdam klankconcerten ging geven bij Pop-Up Aaneen (zie agenda). Hier geeft zij ook Yoga lessen en het leek haar ook wel een goede locatie voor mijn activiteiten. Al langer zocht ik een mooie ingang om in Amsterdam wat voeten aan de grond te krijgen en deze locatie was uitermate geknipt om wat te experimenten met formats. Het eerste wat ik daar neerzette was natuurlijk een klankconcert met mijn twee grote gongs. Dit concert zorgde voor mijn ontmoeting met Cato mijn eerste vriendinnetje, die niet ver woont van deze Pop-Up locatie (zie blog Catootje) en dat leidde weer tot een ontmoeting met Xaviera (zie blog de SchalenMan en the Happy Hooker) en wie weet waar het allemaal nog meer toe gaat  leiden.

Regelmatig gingen we wat drinken na afloop van mijn workshops en langzaam voelde ik de energie rondom die ontmoetingen veranderen. Langzaam veranderden haar ogen van grote mooie ogen in grote stralende doordringende ogen. In meren waarin het fijn verdrinken is. Haar lichaam leek langzaam, heel langzaam te vragen om aangeraakt te worden. Ik durfde niet. Er stond een mooie vriendschap op het spel, die wilde ik niet kwijtraken door een kortstondig lijfelijk avontuurtje. Dus ik deed voorzichtig. Heel voorzichtig. Misschien wel te voorzichtig. En ja, wederom was Cato ook hier bij betrokken vreemd genoeg en natuurlijk. Cato in al haar wijsheid had, me verzekerd dat die YogaJuf mij leuk vond. Durfde ik echter te vertrouwen op de wijsheid van Cato. Ook al zei haar wijsheid hetzelfde als wat ik diep van binnen voelde. Moeilijk. Om hier een in doorbraak te bewerkstelligen moest ik me open stellen. Eerlijk zijn. Durven. Zeggen wat ik voelde. Au! Eng. Doodeng. Want als ik ernaast zat of zij zou vertellen dat zij het anders voelde, dan liep ook die vriendschap gevaar. Iemand de liefde verklaren is als een keuze maken. Bij een nee is er schade. Vaak onherstelbaar. Toch durfde ik het aan.  Ik vroeg haar op een vrijdag anderhalve week geleden of ze met mij een weekend naar Leipzig wilde gaan. Het antwoord kwam onmiddellijk. Ja. Zonder vragen of andere opmerkingen.

Lang verhaal kort. Sinds vorige week dinsdag avond doolt deze Dolende Fluitspeler niet meer alleen, hij doolt nu samen met een lieve charmante ambitieuze filosofische zorgzame geleerde YogaJuf.  En geloof me, dit doolt een stuk leuker en boeiender…