Het leuke van het bestaan als klankkunstenaar is dat je nog eens ergens komt, nieuwe mensen ontmoet en dan weer ergens anders komt. Zo ook nu. Ik was in Amsterdam vorig jaar op een festival, ontmoette daar een charmante Yoga lerares, deze nodigde mij twee weken terug uit om eens op een locatie bij haar in de buurt iets te doen met klank en zowaar afgelopen zondag werd dat een feit. Op een leuke locatie in Amsterdam Oost (zie Agenda) ga ik vanaf heden drie maanden elke zondag klankmeditaties geven.

Een vriendin van lang geleden kwam als deelneemster. Cato is haar naam. Catootje toen ik haar leerde kennen tijdens het straattoneel in Zundert, ergens laat zomer, begin HAVO5.  Dat alleen al maakt haar bijzonder, zij kent mij als middelbare scholier. Een tijdperk wat ik eigenlijk vaak verborgen houd, omdat ik er veel vervelende herinneringen aan heb. Ik had haar echt al jaren niet gesproken. Even nog hebben we alle twee nog gewerkt in de Para, een concertzaal in Breda, maar toen zij ging studeren heeft zij Breda verlaten en heb ik haar eigenlijk niet meer gezien. We waren op een gegeven moment wel facebookvriendjes geworden en hadden we soms korte of iets langere chats, maar dat was het dan. Ja, het was al meer dan 30 jaar geleden dat we iets beleefden wat je een bijzondere tiener romance kan noemen, weet niet eens of dit wel de lading dekt, maar zoiets was het wel. Ik was toen niet in mijn beste staat van zijn. Leed erg onder het gewicht van het leven en had moeite met het vinden van lichtpuntjes in een gitzwart bestaan. Zij herinnerde mij daaraan tijdens onze nazit, want na de klankmeditatie zijn we ergens wat gaan drinken. Toen kwamen de echte verhalen. Open en eerlijk. Zij gaat creatief door het relatie leven, ik ga creatief door het relatie leven.  Zij is een echte artiest, leeft van muziek, schrijft, treedt op, maakt bijzondere kunst. Ik ben een halve artiest, ik werk immers als ic-verpleegkundige en doe mijn muziek ernaast. Wel serieus en zo professioneel mogelijk, maar ik hoef er niet van te leven. Bijzonder was het ook dat we ook de nodige gemeenschappelijke interesses hadden. We hadden bijzondere gesprekken over tarot, magie, de geesteswereld, we dachten over zaken anders, maar de interesses hadden we gemeenschappelijk. Net zoals onze worstelingen met de liefde en vrijheid. Maar het belangrijkste wat ze me vertelde was, dat ze toen het huis waar ik in woonde bij mijn vader en mijn stiefmoeder ervoer als zwaar. Somber. En ja, dat was het ook. Ik vond het fijn dat een ander dat ook zo had ervaren. Soms vergeet ik gewoon dat het toen ook een zware tijd was. Dat zij mij dit vertelde was als een erkenning dat ik het mij niet verbeeldde. Het gezin waarin ik leefde deed zijn best om te overleven. Mijn vader was eigenlijk pas getrouwd, was weinig thuis, mijn moeder toen al vijf jaar dood, maar haar geest waarde nog immer rond. Mijn broer stond op het punt de pubertijd in te springen. En Catootje liet mij kennismaken met een nieuw fenomeen. Ze vond mij leuk. Het was voor het eerst dat iemand mij leuk vond. Bij mij wilde zijn. Samen dingen wilde ondernemen. (zij was 13 en ik was 18, dat is al een blog op zich waard). Ons samenzijn was kort, ik vergat haar 14de verjaardag en had ondertussen een andere dame ontmoet van mijn eigen leeftijd (de latere moeder van mijn dochters) en onze tiener romance stierf een stille dood. Maar toch, ze had een zaadje geplant, liefde genaamd. Dit zaadje is gegroeid. Daarom ook ben ik haar waarschijnlijk nooit vergeten. Daarom was het ook zo leuk om elkaar weer te zien na al die jaren en te ontdekken dat we elkaar nog immer veel te vertellen hebben. Alsof de tijd had stilgestaan.

Nee er is geen nieuwe romantiek ontstaan. Wel een warme vriendschap. Misschien nog wel mooier. Duurzamer.

En dan allemaal naar aanleiding van een optreden van een jaar terug. Zonder dat optreden had ik de yogalerares niet ontmoet en was ik nooit in Amsterdam Oost terecht gekomen. Van het één komt het ander .We zullen zien wat de andere optredens weer met zich mee nemen…

hier een link naar het Blog wat Cato Fluitsma  heeft geschreven over deze ontmoeting. Ja, ik wil George