Vandaag heb ik gewerkt op het BUT film festival te Breda. Ik werk al jaren als vrijwilliger op dit festival. Begonnen als programmeur van bandjes en de stage manager, later vooral alleen nog maar als stage manager. Ik doe dit met veel plezier, nog immer, al merk ik dat ik er eigenlijk geen tijd meer voor heb. Dit jaar wordt dan ook mijn laatste jaar.

Ik heb ook gewoond in Breda. Vanaf mijn 10de tot mijn 48ste. Mijn kinderen en mijn exen wonen ook daar. Ik kom er dus nog regelmatig. Vandaag drong tot mij door dat alles veranderd. De straat waar ik heb gewoond, eerst bij mijn ouders, later in mijn eigen huis om de hoek bij mijn ouders, wordt heringericht en verandert totaal van aangezicht. Alle mooie oude bomen zijn gekapt, de weg zelf is versmald en de auto’s parkeren nu in de lengte in plaats van schuin tegen de stoep.

En als ik door de straten loop zijn de winkels veranderd. Er zijn winkels verdwenen en vervangen door anderen. Nieuwe restaurantjes en cafeetjes en ook de nieuwe veste waar het BUT film festival gehouden wordt, gaat het komende jaar drastisch verbouwen. Alles is of wordt anders. Toevallig vandaag ook een kennis op bezoek gehad, die vroeger vaak in Breda kwam. We spraken over de Easy, een oud hard rock café, de 111, een oud punk-skin-rockabilly café, de Bruine Pij, het motor café… De Easy, de 111 bestaan niet meer en de Bruine Pij is nu een hip blues/rock café.

In de jaren dat ik er woonde is het Turfschip afgebroken, de Haven heropend, de rondweg van twee baans naar enkel baans en weer terug naar twee baans gegaan. Zijn alle ziekenhuizen gefuseerd en zijn er twee gesloten. Alles is veranderd. Niets blijft hetzelfde. Veranderingen, soms ten goede, soms ten kwade. Maar alles is veranderd door de tijd heen.

Ik ook.

Ik ben niet meer degene die ik was toen ik in Breda woonde. Sinds mijn vertrek is de stad verder veranderd en ik ook. Mijn connectie met Breda begint te verbrokkelen. Mijn kinderen wonen er. Mijn exen ook. Maar het is mijn verleden. De straat waar ik jaren aan woonde herken ik niet meer. Dat is voor mij een teken. Een teken om verder te gaan, niet meer stil te staan bij wat er was. Niet meer proberen vast te houden aan wat ik had, maar proberen vast te houden aan wat ik wil. Mijn pad ligt nu elders. In Rotterdam, in Amsterdam, in Rozenburg, in Hellevoetsluis en waar het lot mij verder gaat brengen. De weg ligt voor mij, niet achter mij. Was ik eens een wilde provocerende anarchistische performer, ik ben dat nu niet meer. De drang om te provoceren en mij te bewijzen ben ik kwijt. Ik ben wie ik ben. In al mijn onrust vind ik toch meer vrede als de jaren voorheen. Misschien kan ik beter spreken van mijn ongeremde en onuitputtelijke energie in plaats van onrust, want dat is het meer. Ik ben nieuwsgierig, ik wil van alles, ik stuiter en exploreer. Volgens een vriendin ben ik “unstoppable”. Ik ga maar door. De jaren in Breda waren mooi. Veel gedaan, veel gebeurt, maar nu is het klaar. Tuurlijk zal ik er blijven komen, de mensen die ik daar ken, zullen mijn vrienden blijven, mijn kinderen natuurlijk mijn kinderen, maar het is mijn stad niet meer. Ik ben een gast geworden. Dat is wennen, doet mij eigenlijk bijna verdriet, maar ik voel dat het goed is.

Rotterdam en Amsterdam zijn nu mijn steden. Daar is mijn huis. Daar is mijn leven. Daar ligt nu ook mijn toekomst. Breda is een stuk van mij, zal altijd wel zo blijven, zo hoort het, het is immers 38 jaar mijn stad geweest. Geweest.

Ik voel dat ik na dit weekend definitief het verleden uitloop. Het is mooi geweest, maar ik moet verder. Nieuwe wegen ontdekken in nieuwe steden met nieuwe mensen en mogelijkheden. Ik verlaat de kunstwereld en treedt definitief binnen in de wereld van klank, meditatie en wellness. Alles is nu anders. Ik merk wel wat deze verandering brengt. Een eigen principe is: nooit teruggaan naar vanwaar je vertrokken bent. Van het één komt het ander. Volg de stroom, drijf met de stroom mee, ik laat mij verbazen.

Kom maar op  toekomst, ik ben er klaar voor!