Slapen. Slapen? Soms vraag ik me af wat dat is. Meer en meer begin ik te vrezen dat als ik een goede nachtrust niet in mijn agenda zet, dat ik, als ik niet uitkijk, vergeet te slapen. Vaak doe ik nog even snel iets voor het slapen gaan, zoals afgelopen zaterdag. Even snel nog even een flyer bijwerken. Even snel.

Middernacht. Bezig achter mijn laptop. Zoon huilde. Zoon uit bed. Ik logeerde bij de moeder van mijn tweeling (we wonen niet samen) omdat zij een feest had. Zat ik daar om 1 uur ’s nachts aan tafel met een vrolijk schommelstoelende dreumes naast mij op de grond mijn flyer bij te werken. Komma verkeerd…twee keer het woord en….meditatie vervangen door concert…opslaan als PDF, omzetten naar Jpeg, weer iets vergeten, opnieuw en zo maar verder, zwoegend en ploeterend tot een uur of vier, met nog immer mijn vrolijk niet moe te krijgen oudste zoon, schommelend in zijn wiebelstoel, wetende dat ik de volgende dag een vergadering had in Breda van een filmfestival alwaar ik mede verantwoordelijk ben voor de live optredens en dat ik daarna naar Rotterdam moest gaan om mijn spullen te halen, om vervolgens door te rijden naar Amsterdam omdat ik aldaar een paar klankmassages gepland had. Na Amsterdam weer terug naar Breda omdat ik om maandag vrij was en de moeder van de tweeling moest werken en het handig is dat ik dan de zorg van de tweeling op mij neem.

Het vraagt wat planning ja. Zeker als je bekijkt dat ik vrijdag een late dienst had op de IC, om één uur thuis was, om drie uur op bed lag en om negen uur alweer in Breda stond. Was een bijzondere dag. Ik heb zaterdag mijn website bijgewerkt en wat Blogs geschreven. Eén blog ging over de een ziekenhuisinfectie die ik lang geleden heb opgelopen. Deze infectie zorgde ervoor dat ik wat kwaliteits tijd met mijn terminale vader kon doorbrengen. Mijn oudste dochter was er zo van onder de indruk dat ze mij vroeg om een Blog te schrijven over het afscheid wat ik genomen heb van mijn vader. Dat was voor het eerst dat mijn dochters zo enthousiast waren over mijn Blogs. Een zeer bijzonder en emotioneel moment.

Bijzonder was ook dat ik het eerste Blog met mijn zoons op schoot heb geschreven. Ging lastig, maar het ging.

Het was een weekend van weinig slaap zeg maar. Maar ja, zo gaat mijn leven. Zo is mijn leven. Zo kwam ik ook tot mijn lijfleus ‘Slapen is voor Watjes’. Soms lijkt het alsof er in het ritme van mijn leven geen plek is voor slaap. Echter ik weet dat ik wel af en toe rust moet inplannen. Dan houd ik een rustdag, slaap ik uit en ga ik een flink stuk lopen. Even het brein resetten noem ik dat. Tijdens deze lange wandelingen (vier tot zes uur zijn geen uitzonderingen) denk ik dan na over mijn leven, verzin ik nieuwe plannen, evalueer ik de voorafgaande tijd, kijk ik rond en geniet ik van mijn omgeving, kan de natuur zijn, kan een stad zijn.

Rust. Inspiratie. Dat zijn de effecten van mijn lange wandelingen. Daarom houd ik het ook zo vol. Ik wandel graag. Is ook lichamelijk goed voor mij. Ik ben al 50 lentes jong en moet gaan uitkijken. Mijn lichaam is mijn voertuig en ik wil dat het nog lang goed functioneert.

Maar om terug te komen op de klankmassages in Amsterdam-Oost. Dat was weer een succes. Enthousiaste cliënten, zo enthousiast dat ze ook aanstaande zondag naar mijn KlankMediatie gaan komen. Dit is een mooie manier om kennis te maken met de rustgevende diep resonerende klanken van mijn Gongs en KlankSchalen. Voor meer data zie het tabblad agenda op deze site.

Nu moet ik mijn tweeling van peer voorzien. Mijn dochter is ook gearriveerd. Even family-time. Vlug zal ik het ritme hervatten…