Ik heb afgelopen week een bijzonder gesprek gevoerd. Bijzonder omdat ik het voor mij een soort begin van het eind gevoel geeft. Ik word in oktober 57. En als verpleegkundige hoef je dan geen nachtdiensten meer te draaien. Ik verkeer in de gunstige positie dat ik blijkbaar zo’n leuke collega ben, dat ze mijn contract hebben verlengd, per september en zo kwam het rooster van oktober ter sprake en tsja, ik zou geen nachtendiensten meer hoeven te draaien.

Nu ben ik van huis uit en dna technisch een nachtbraker. Ik lig eigenlijk nooit voor middernacht op bed. De nacht is van mij. Ik ben geen ochtendmens, ik ben meer een vleermuis die wakker wordt als de zon aan het dalen is. Veel schrijfwerk doe ik ook na twaalven en veel meditatie werk ook. Dus korte nachten, weinig slaap en nachten doorhalen geen probleem. Ik heb ook geen probleem met nachtdiensten, ben goed wakker, slaap goed overdag. Maar, mijn hart heeft er wel problemen mee heb ik gemerkt.

Een arts heeft mij enige jaren geleden ook uitgelegd dat er een verschil is tussen laat naar bed gaan en laat werken in een ziekenhuis. Toen ze me dit vertelde lag ik in een ziekenhuisbed na een aanval van boezemfibrilleren. Dit is mij twee keer overkomen. En daar ik zelf zeer ervaren ben met hartproblemen en ook veel weet over boezemfibrilleren, weet ik ook dat als je het éénmaal hebt gehad je er vatbaar voor bent en dat naarmate je ouder wordt het geleidingssysteem gaat slijten en de kans groter wordt dat dit soort aanvallen gaan komen. Hier heb ik dus geen zin in. Dus ik heb met mijn huidige unithoofd gesproken en aangekondigd dat als het enigzins kan, dat ik ga stoppen met nachtdiensten.

Het voelde als het omarmen van een tekortkoming van mezelf. Erkennen dat ook ik niet helemaal van beton ben. En natuurlijk ook, erkennen dat ik ouder word en slijt. Mijn hart, vooral de geleiding, had iets beter aangelegd kunnen worden. Niet dat ik er veel last van heb, na de laatste keer heb ik het advies van mijn lerares Linda Wormhoudt opgevolgd en is het eigenlijk weggebleven en dat is al meer dan twee en een half jaar geleden. Ik probeer natuurlijk ook zo gezond mogelijk te leven. Dus sinds vorig jaar anders gaan eten en drinken en ben 15kg kwijt geraakt. Want overgewicht verhoogt de kans ook op boezemfribrilleren. Het hart moet namelijk gewoon harder pompen.

Ik wil ook geen medicijnen gebruiken. Na al die jaren te werken in de zorg, ben ik erg kritisch geworden naar het gebruik van medicijnen. Ik heb nog immer geloof in de wetenschap, maar besef dat er daarnaast nog veel meer is wat van invloed is op ons lichaam. Dus laat ik dat pad eerst belopen en dan pas grijpen naar de medicatie. Of niet. Dat is mijn eigen verantwoordelijkheid, maar daarover later ook meer. Gezondheid is een spel van lichaam en geest, een gezonde geest in een gezond lichaam. Een gezond lichaam aan gestuurd door een gezonde geest. Het is een kwestie van herkennen dat je ouder wordt, erkennen dat je ouder wordt en kleurbekennen: er rekening mee gaan houden dat je ouder wordt, zodat je gezond ouder wordt.

Ik zal hier de komende tijd wat over gaan schrijven. Ideeën en ervaringen. 31 jaar werken als verpleegkundige leert je wel naar mensen kijken.