Ik heb vier kinderen, gemaakt in twee sessies. Twee  grote meiden en twee kleine jongens. Fors leeftijdsverschil. De jongens maken, zoals ik al eerder schreef, letterlijk hun eerste stapjes in deze grote spannende ronde wereld, mijn meiden zijn de volwassenheid in aan het glijden. De oudste studeert rechten en is bezig een hip-hop evenementen bureau op te zetten en is erg geaard, recht door zee en puur natuur. De jongste is nu klaar met haar opleiding en gaat de grote boze mensenwereld in.

Die jongste dochter van mij is een verhaal apart. Op de peuterspeelzaal wist ze haar ouders al te verbazen. Ze was handig met lezen, had al snel een woord en getal begrip wat haar peuterleidsters ver te boven ging. De oefeningetjes die ze moest doen om naar groep drie te mogen waren zover onder haar niveau dat ze die niet maakte en de peuterleidsters herleidden daaruit dat onze dochter te speels was. Helaas voor hen was ze hen gewoon te slim af. Ze wilde met poppen spelen ipv testjes te doen die ze te saai en te dom vond. Gelukkig wisten wij als ouders haar te overtuigen, dat ze toch op school moest laten zien, dat ze de kennis en inzichten bezat, waarvan wij wel wisten dat ze die had, maar waar de school nog overtuigd van moest worden.

Aan het eind van de zomervakantie tussen groep 7 en 8 in ontdekten we dat ze vloeiend engels kon spreken. We hadden een portugese vriend te logeren die even met onze jongste spruit alleen was en in dat moment mocht ontdekken dat deze dame in staat was een conversatie te voeren in het engels. Les had ze daar toen nog niet in gehad.

Als snel las deze pré middelbare scholiere volwassen literatuur, bekeek ze volwassen flims, liet ons verbazen van haar eindeloze geheugen en interpretaties van boeken. Daarnaast verwerkte ze de nodige feiten over psychiatrische ziektebeelden bij jonge meisjes in statistieken, die ze  dan weer verwerkte in zware en zeer gedetailleerde verhalen die ze non stop 24uur per dag schreef in haar schriftjes en dat allemaal nog voordat ze de brugklas mocht gaan betreden. Een tweetalige brugklas overigens, want onze dochter was goed genoeg voor het onderwijs in het Engels met het oog op een internationale carrière.

Muziek, Film en literatuur zijn haar grote liefdes. Ze bracht onder een pseudoniem een cd-rom uit op een Japans label, films kijkt ze non stop en ze is een deskundige in Aziatische Horror, Bollywood, Zuid Amerikaanse drama, nou ja, noem het maar op en ze kan er wel iets over vertellen. School was helaas niet een van haar grote liefdes. Haar loopbaan op school was er één met gesprekken, vierkante blokken en de nodige tegenzin. Wel heeft ze haar diploma gehaald. Kon ook niet anders met die hersenen van haar.

Met haar decaan hebben we een traject uitgestippeld. Eerst propedeuse halen en dan naar de Universiteit. Daar waren we mee bezig, toen zij aankondigde een opleiding tot Visagiste te gaan volgen. Ja..onze uiterst slimme dochter werd iemand die zich ging bezighouden met het uiterlijk. Dat was even slikken. Make-up en haar zijn eigenlijk al jaren  haar echt grote liefde. Al jaren is ze al bezig om de perfecte wenkbrauw na te streven. Toen ik haar eens een koffer gaf vol inhoud om nagels te bewerken en te lakken, heeft deze wekenlang open gestaan en moest ze op een gegeven moment een pauze nemen om haar nagels te laten herstellen. Ze heeft zich na de nagel periode gestort op het maken van pruiken. Ze weet ook echt een avond lang te vertellen over typen en soorten haar en waar je deze het voordeligst kan kopen. Als ik mijn dochter omschrijf aan anderen noem ik haar ook een wandelend kunstwerk.

Maar wel een wandelend kunstwerk wat zichzelf heeft gemaakt. Mijn dochter is een artiest. Een kunstenaar. Voor haar opleiding heeft ze haar zus opgemaakt. Naturel was de opdracht. En dat heeft ze wonderbaarlijk goed gedaan. Het leek alsof onze oudste geen make-up op had, maar toch zat ze helemaal onder. Toen pas zag ik de gave van deze dame. Cydjé, want zo heet ze, heeft de gave om de innerlijke schoonheid van iemand naar buiten te  halen. Wat ik doe met mijn performances doet Cydjé met make-up. Ze vertelt een verhaal. Ze schenkt een beleving. Ze heeft mij laten zien dat een visagiste veel meer doet dan alleen een beetje make-up opsmeren. Cydjé verandert mensen in kunstwerken die iets te melden hebben zonder iets te zeggen.

Ze heeft haar hart gevolgd. Deed wat zij zelf wilde. Ik kan u vertellen dat haar ouders beiden niet echt helemaal blij waren toen zij aankondigde een opleiding te volgen tot visagiste, maar nu moeten we erkennen dat onze dochter een ware meester is in dit veld. We kunnen haar niet helpen bij haar pad en dat frustreert. Met helpen bedoel ik praktisch helpen. We steunen haar, stimuleren haar, maar het pad moet zij zelf zoeken en vinden. Ik heb geen idee waar dit pad loopt, maar ik heb wel het vertrouwen dat zij dit pad zal vinden en gaat bewandelen. En waar het heen leidt……dat zullen we wel zien…vast naar hele bijzondere avonturen en boeiende verhalen….saai zal het zeker niet worden.

Cydjé Sylvian, ik wens je alle succes van de wereld.

Gisteren was ik bij mijn jongens. De beroemde/beruchte Rebel Twins zoals ik ze graag aanduid. Twee zalige eigenwijze boefjes die letterlijk hun eerste stapjes en woordjes in deze grote spannende wereld aan het zetten zijn. Ik heb ze meegenomen naar de boerderij, waar ik elke maand meedoe aan een volle maan viering. De jongens hadden wat moeite met stappen over het hoge gras, maar uiteindelijk zijn we neergestreken bij de rune cirkel en hebben we daar even gewoon lekker gehangen.

Ik had mijn dubbele F# Fluit bij me. Een fluit die ik vaak meeneem als ik ga wandelen of op reis ga. Ik heb er vele, maar deze fluit is mij het meest dierbaarst. Komt omdat het geluid aansluit bij de hartchakra en ik denk voor mij het allerbelangrijkst, het is de middelste toon. De toon is in evenwicht, er zitten er drie boven en er zitten er drie onder. De fluit is de grootste van de klein en de kleinste van de grote. Idem voor het geluid. Ik probeer er graag deuntjes op uit. Dat deed ik dus ook hier in het gras. Een deuntje voor Koningen en Keizers, want daar zijn mijn jongens naar genoemd.

Terwijl ik daar zo heerlijk aan het fluiten ben en naar mijn stroopwafel etende jongens kijk komen er herinneringen in me op aan warme middagen met mijn meiden aan de Galderse meren bij Breda. Het was een hete nazomer, kinderen waren net weer naar school en ik ging met ze na schooltijd lekker hangen aan het water. Zij vlogen het water in, bouwden zandkastelen in op het strandje en ik lag op een badlaken  onder een parasol te genieten van goede muziek en boeiende literatuur. Ik had toen best een rustig leventje. Ik werkte, ik bevaderde, ik luisterde muziek en ik las de nodige boeken en tijdschriften. En ergens was ik best heel gelukkig, moet ik nu zo achteraf erkennen. Nu doe ik van alles, en dat alles vind ik ook nog best leuk, maar moet ik erkennen dat ik de rust mis om zaken te laten bezinken. Komt gewoon omdat ik de afgelopen weken weinig van dit soort momenten heb mee mogen maken en als ik ze meemaakte moest ik in de avond weer of aan het werk of ergens een workshop geven. Maar gewoon onbedwongen hangen, eten en naar bed dat is er zelden meer bij. Ik ben nu een druk baasje. Ook leuk. Toch mis ik het hangen in het gras, aan het water, met muziek en dartelende kinderen.

Mijn ex, de moeder van mijn dochters, heeft me ooit gezegd, dat ze het jammer vond dat ik nooit tevreden kon zijn. Ik denk steeds meer en meer dat ze gelijk heeft. Tevreden zijn is een kunst. Ik versta die niet. Ik wil altijd meer en meer en meer. Niet zozeer materieel, maar wel in daden en kennis. Het is een soort onrust, een soort geldingsdrang om mezelf maar te bewijzen, maar stom genoeg weet ik ook wel dat ik dat allang niet meer hoef, als ik dat al ooit hoefde te doen. Ergens zoek ik toch een soort erkenning, alsof ik mijn levensdoel nog lang niet heb bereikt. En wat is dat levensdoel dan? Soms denk ik dat ik toch priester had moeten worden, omdat het zoeken naar antwoorden op levensvragen eigenlijk de rode draad in mijn leven is. Alles wat ik doe is daar indirect een verlengde van. Ik kom natuurlijk uit een familie van priesters en nonnen en ben erg filosofisch, mythisch en religieus opgevoed. Naarmate ik ouder word, merk ik ook dat ik het belang van rituelen en ceremonies meer en meer in zie, zonder dat te koppelen aan een Christelijk of een ander geloof. Maar wat kan ik daar mee? Wat moet ik daarmee? Wil ik daar iets mee? Eigenlijk ligt daar volgens mij mijn levensdoel. Helaas moet je om daar te komen een hoop levens ervaring opdoen merk ik. Daar ben ik dan ook fanatiek mee bezig. De waarde van het leven ontdekken door het tot de max te beleven. Zowel in positieve zin als in negatieve zin. Met een lach en een traan.

Het leven tot de max heeft zo zijn voordelen. Ik kan zeggen dat ik heb geleefd, (dat ik leef) absoluut. Het heeft echter ook zijn nadelen. Als je veel doet, doe je ook veel. Dat veel kost tijd. En tijd is schaars. Er zijn dus niet veel momenten dat ik dus gewoon lekker in het gras of aan het water hang met mijn kinderen of met mijn YogaJuf en wat muziek maak, gewoon omdat het lekker is. En ik merk dat ik op dit moment juist meer van dat soort momenten nodig heb. Tevreden ben met wat er is en wat ik ben.

Dus het doel van deze zomer is: Genieten. De tijd nemen om dat uitgebreid te doen. Rust inbouwen. Tevreden zijn.