Afgelopen zondag was het Earth Day. Aarde dag, dit is een jaarlijks terugkerend evenement op  22 april dat plaatsvindt in alle landen. De dag heeft als doelstelling mensen te laten nadenken over hun consumentengedrag en de invloed hiervan op de aarde. (de voorgaande zin  heb ik geleend van de wikipedia pagina).  In dat kader was ik door Studio K te Amsterdam benaderd om een debat over de strijd van Inheemse volkeren voor hun  land af te sluiten met wat fluitspel. Ooit had ik tijdens een herdenking georganiseerd door de Stichting Mapuche Indianen Nederland voor een door de politie gedode Chileense Mapuche Indiaan fluitgespeeld. Dit optreden had mij ook gewezen op de onderdrukking van Indianen in Zuid-Amerika, onder andere ook in Suriname. Een problematiek waar ik eigenlijk zelf nooit bij stil had gestaan. De programmeur van Studio K had deze video gezien en wilde graag dat ik dit debat met wat fluitklanken afsloot. Ik vertelde hem dat ik me vereerd voelde, maar dat ik die dag gewoon moest werken (dat is het leed van als je verpleegkundige bent, je werkt ook in de weekenden). Gelukkig was dat geen probleem, ik kon het gewoon na mijn werk doen.

Op mijn werk maakte ik die dag iets bijzonders mee. Ik had die dag de zorg voor een erg zieke man, die al maanden bij ons op de intensive care lag.  Ik had al vaak voor hem gezorgd en ik leefde erg mee met de man. Hij had de nodige tegenslagen gehad en het ging eigenlijk niet meer vooruit. Beetje bij beetje ging het langzaam zelfs achteruit. Ik had me die dag voorgenomen om hem te mobiliseren, oftewel uit bed te halen en op een rolstoel te zetten. En hem even van de kamer af te rollen. Liefst naar buiten. Hij kon even van de monitor af, ik was er toch bij. Het was op dat moment rustig, dus we konden even van de kamer en afdeling af. Het was vreemd om met een Intensive Care behoeftige patiënt van de kamer af te kunnen. De man zelf was erg moe en sprak niet veel. Eigenlijk niets. Zijn vrolijke lach die hem de afgelopen maanden zo optimistisch had gesierd, was vervangen in een sombere blik. Het geloof in herstel was vervangen door een wens naar de dood. Hij hield nog van het leven, maar niet van zijn huidige strijd. Hij was het moe. Zijn longen hadden het zwaar. Ademen was een martelgang geworden. Hij had veel last van slijm wat hij zelf niet kon ophoesten en wij niet konden uitzuigen omdat het gewoon te diep zat. Af en toe een andere houding hielp een beetje met het losmaken. We liepen de draaideur uit naar buiten en ontdekten dat het toch niet iets te fris was voor iemand die net uit een erg warme kamer gerold was. We gingen weer terug naar binnen. Ik besloot dat hij even naar buiten moest kijken. We gingen door de gangen, de lift in, naar de derde etage alwaar ik een plek zocht om over de stad heen te kijken. Dat vond ik na wat zoeken. Een uitzicht op het groen naast het ziekenhuis. Helder diep mooi groen. Fris groen. Levendig groen. Dit lente verse ontluikende frisse groen in contrast met de crème wit grijze dode tinten van het ziekenhuis. De wind liet het groen leven. De lucht liet de bladeren dansen. De blauwe hemel en het steen van de huizen eromheen accentueerde het levende groen alleen maar meer. Deze man lag al maanden in het ziekenhuis. Merendeel van deze tijd zelfs op de Intensive Care. Hij staarde naar buiten, maar zei nog immer niets. Zelfs ik vergeet zo af en toe hier binnen in het ziekenhuis hoe groen en mooi de buitenwereld is. Hoe moet het dan wel niet zijn voor iemand die de hele dag op een kamer ligt te midden van piepende en bliepende monitors en infuuspompen. En zoemende beademings en dialyse machines.  Die regelmatig vecht voor elke hap lucht. Leven is veranderd in bestaan. Een bestaan vol strijd zonder uitzicht. Bestaan om er slechts te zijn. Bestaan zonder te leven. Buiten het ziekenhuis voel je het leven. Binnen in het ziekenhuis lijkt het leven soms ver weg. Ik dacht op weg terug naar de kamer nog, waarom maken we ziekenhuizen niet kleurrijker. Levendiger. En ik weet dat dat ook meer en meer gebeurt. Er is steeds meer aandacht voor kleur, geur en klank om ziekenhuizen minder somber te maken. Maar ik was nog onder de indruk van het contrast van het groen waar we naar keken, de bomen vol in het groen die wiegden in de wind en wij die star stonden te staren achter glas in een verstilde doodse gang.

Toen ik die avond fluit speelde na afloop van het debat over de inheemse volken, dacht ik nog aan mijn wandeling met de patiënt. Twee momenten waar sprake was van strijd. Zij vochten voor een plekje om te bestaan. Hij vocht om te bestaan.

Het was Earth Day, Aarde Dag.  Een dag in het teken van moeder Aarde. Een spiritueel moment tijdens mijn dagelijks werk. Een moment dat ik even niet was waar ik was. Een moment dat ik samen met een patiënt naar buiten heb gekeken en mijn heb verbaasd van het leven, rust en schoonheid die moeder Aarde ons biedt.

Door al deze voorvallen sta ik regelmatig stil bij de strijd van zowel individuen als van bevolkingsgroepen. Leven in vrijheid en gezondheid is niet vanzelfsprekend. Ik ben dankbaar voor mijn lichamelijke gezondheid en ik ben dankbaar dat ik als vrij mens geboren ben. Ik vind het ook mijn plicht om uit dankbaarheid anderen te helpen en ik vind het ook de plicht van anderen om anderen die het minder goed hebben, of die ziek zijn, of op de vlucht zijn te helpen, ook al hebben ze een andere levensvisie of zien ze er anders uit. We kunnen leren van elkaar als we naar elkaar luisteren. Respect hebben voor elkaar.  Dat is voor mij de boodschap die moeder Aarde mij meegaf op deze Earth Day.

voor wie wil horen en zien hoe mijn optreden in Studio K het eruit zag: hier een link naar de video

Het bovenstaande compliment kreeg ik van een deelneemster aan het Yoga Weekend van Yoga Geeft Energie. Ik kreeg het na afloop van mijn afsluitende klankreis die ik aldaar gaf. Een klankreis die ik gaf met behulp van mijn grote TamTam, Windgong, Chakra Schalen en Kalimba. Een reis onder het  motto, Reis naar het Middelplunt der Stilte. Een reis die begint  met de aardse klanken van de TamTam Gong, een vervolg vindt in een opwaartse reis door middel van de Chakraschalen en in het midden eindigt met de  verstilde melodieën, die ik haal uit mijn Kalimba die op de grote Windgong bevestigd zit. Verstilde klanken voortgebracht uit een gong met een meter doorsnee. Na dit verstilde moment terug naar de wortel, aarde middels de Chakraschalen en dan knal ik de aanwezigen het universum in met de wijde klanken uit mijn Windgong. (Kalimba is er dan al vanaf gehaald). Diepe trillingen. Een doordringende klank. Een resonans waar geen ontkomen aan is. Of ik nu kalm of wild speel, deze klanken gaan diep door de aanwezigen heen. Daarom is dit instrument ook niet voor iedereen. Deze deelneemster had het gevoel dat ze uit elkaar getrilt was en nu weer opnieuw in elkaar gezet werd. Alsof ze schoongemaakt was. Gezuiverd. Ze moest het nog even laten bezinken. Ze vond me een tovenaar. Ze zei me, “sommigen leren hoe ze iets moeten bespelen, maar jij bent het geluid. Jij tovert met klanken”. Ik vond dit een groot compliment. Zelf zeg ik ook op mijn site dat ik tover met klanken. Ik tover magische klanktapijten. Ik ben een KlankKunstenaar. Het was bijzonder om dit van een deelneemster terug te horen.

Het yoga weekend was overigens helemaal een ervaring. Drie dagen met yoga op pad. In een prachtig klooster in Biezenmortel. Een plaats die ik kende uit mijn tijd in de technische thuiszorg bij Thebe in Tilburg. Van die drie dagen ben ik twee dagen bijna continue met klank bezig geweest. Ik heb diverse individuele klankreizen en klankmassages gegeven. Bijna lopende band werk. Vermoeiend, maar ook energetiserend.  Ik merkte wel dat dit hetgeen is waar ik en goed in ben, en dol op ben. Muziek/Klank is mijn leven. Merk meer en meer dat het bijna een soort roeping is. Of ik nu optreed op een experimenteel festival zoals twee weken geleden op H.A.N.S. II (zie blog Terug in de Race) of dat ik klankreizen en klankmassages geef op een weekend zoals dit, het maakt me niet uit. Beiden geven me energie en in beiden kan ik mijn ei geheel kwijt. Ik merk ook dat ik mijn liefde voor klank ook meer en meer over kan brengen. Mensen zijn al enthousiast nog voordat ik een tikje op mijn gong gegeven heb. Ik heb dit weekend geleerd dat ik de klankreizen per gong ook helemaal op maat kan maken. Ik zag de klanken bijna drie dimensionaal voor mijn ogen  dansen. Ik bouwde de klank zoals ik haar wilde horen en dan stuurde ik de klank daar waar ik haar wilde hebben. De reizigers kwamen op plaatsen die ze nog niet eerder beleefd hadden. Van stil onder de indruk tot extatisch. Soms voelde ik dat ik echt de klanken moest gaan dempen omdat ik anders de reiziger helemaal buiten zichzelf bracht. Het moet wel veilig blijven en ik ben tenslotte de reisleider, dus verantwoordelijk voor het welzijn van de klankreiziger.

En natuurlijk heb ik ook genoten van de dagopeningen. Zowel zaterdag als zondag werd de dag begonnen door een meditatie en yogales van Anne van Leeuwen, de organisatrice van dit fantastische weekend. Een bijzondere dame. Een dame die voor altijd wel een speciaal plekje in mijn hart heeft verworven. Zij was het die vorig jaar zo onder de indruk was van mijn klankspel dat ze me toen vroeg of ik toen haar yoga weekend wilde afsluiten. Daarna hebben we contact  gehouden en zij heeft mij ook geholpen met deze website. De persoon die me oorspronkelijk zou helpen, haakte acuut af en liet mij digitaal hulpeloos achter en  Anne zei toen dat ze me wel zou helpen. Dat heeft ze dus ook gedaan. Het afgelopen yoga weekend was toen al rond. In september vroeg ze me of ik meerdere individuele klanksessies wilde doen en dat leek me een super idee. Wist toen nog niet half hoe leuk ik het zou vinden. Maar om terug te komen op de dagopeningen. De meditaties waren inspirerend, beeldend Ik ben enthousiast geworden over yoga. En zoals jullie weten, is mijn vriendin een yogalerares, dus met die yoga oefeningen gaat het wel goed komen. Het was echt een zeer inspirerend weekend. Een weekend vol indrukken en energie. Het was vermoeiend en verkwikkend tegelijk. En ik voelde me heel vereerd dat ik dit weekend mocht afsluiten met mijn klanken….

Ja, er zit een gat tussen dit blog en het laatste. Simpele reden. De Griep. Ik lag plat, lichamelijk en geestelijk. Heb nog geprobeerd wat te schrijven, maar met een brein wat niet wil denken of mee wil werken lukte dit niet echt. Gelukkig heeft de Griep mijn lichaam vorige week mijn lichaam verlaten en heb ik weer een mooie week achter de rug.

Een week vol muziek en liefde. Een zalige combinatie. Op maandag was er de tweede Hellevoetsluise drumcirkel. Mooie opkomst, gedreven drum. Altijd heerlijk om mensen te zien los gaan. Er heerste een uitgelaten stemming en er waren momenten dat het ritme groter werd dan het ritme zelf. Soms hoorde je avonturen in de trillingen die door de ruimte gingen. Lange drum jams die strak in de maat bleven en toch tegelijkertijd alle hoeken van de kamer raakte. Gedreven drumde iedereen de lange jams mee en legde zijn of haar ding in het rimte en voegde er zo iets persoonlijks in. Het was teder, wild en koesterend tegelijk. Zalige avond.

Op woensdag een Klankconcert op Ann’s Hoeve te Breda. Deze Hoeve is voor  mij speciaal. Er heerst daar een speciale energie. Vroeger werd hij ook de heksenhoeve genoemd en ik snap soms ook wel waarom. Op het moment dat je er binnen loopt, voel je dat dit een speciale  plek is. Ik kan het niet wetenschappelijk onderbouwen, maar het is een gevoel. De zolder waar ik al meerdere concerten heb gegeven is bijna magisch. En dan is het simpel. Als ik magische geluiden uit mijn instrumenten tover op een magische plek, dan is dat meer als betoverend. Soms liet ik me mee voeren door de magie, liet ik het geluid soms wat hard aanzwellen, maar ik voelde dat de ruimte er om vroeg. Het wilde de trillingen voelen. Trillingen die diep in de oude muren en het oude dak doordringen om daar nog lang na te trillen. Soms heb je het gevoel dat je echt iets achterlaat. Dat je iets bijdraagt aan de magie van een plek. Dat heb ik dus op Ann’s Hoeve.

Ik kom al lang op Ann’s Hoeve. Begonnen met een trance reis samen met mijn vriend Ruud onder de naam TranzKadanz, vervolgens samen met Ann en Ruud met volle maan vieringen begonnen, nog even drumcirkels gegeven op de Hoeve (hiermee gestopt wegens werk en verhuis) en nu geef ik er regelmatig klankconcerten. Zoals ik al schreef, ik kom er graag. Ann is door de jaren heen een goede vriendin geworden en soms hebben we lange gesprekken tot diep in de avond.

Muziek en goede vrienden. Dat gaat vaak  hand in hand. Mijn paasweekend begon met een optreden op het H.A.N.S. II festival te Diepenheim

Ooit trad ik op met mijn noise project bij Hans in de woonkamer. Hans organiseert namelijk prachtige huiskamer concerten onder de noemer Harmonics And Nonadoptive Sounds, kortom Hans dus. Concerten van experimentele voornamelijk electronische muziek. Als ik kan ga ik er altijd heen. Hij heeft een neus voor echte pareltjes in het genre en in een intieme omgeving kun je daar heerlijk van genieten. Hans en ik zijn goede vrienden geworden en ik had de eer om op het eerste grote H.A.N.S. festival met mijn Poteau Mitan project te mogen spelen. Een optreden wat door wat technische problemen niet ging zoals ik wilde. Nu mocht ik op de tweede editie met mijn gong geluiden komen maken. Een uitdaging. Ik met een akoestisch optreden in een aparte zaal op een festival vol met zware electronische geluidstapijten. Al weet ik ook dat ik met mijn windgong net zulke indrukwekkende geluidstapijten kan maken. Omdat ik weinig respons verwachtte, had ik alleen mijn windgong meegenomen. De grote tamtam had ik thuis gelaten. Ik bouwde rustig mijn set op.

Om 18.15 stond mijn optreden gepland. Ik zat stipt op tijd in het zaaltje. Er was niemand. Mijn gong verzekerde mij dat het goed was. Dus ik begon. Zachtjes, rustig, ik voelde dat dit een speciaal optreden zou worden. Ik wilde het opdragen aan mijn YogaJuf. In mijn hoofd zat de term Sun Princess. Ik wilde haar laten voelen dat ze voor mij het middelpunt van het universum was. Het ging gemakkelijk, ik liet me leiden door de geluiden die uit mijn gong voortkwamen. Elke slag, elke klank, nodigde de volgende uit. Een gong bespeel je niet, met een gong communiceer je. Het is een dialoog. Het optreden ging vanzelf. Ik hoorde de deur af en toe open gaan, ik hoorde mensen komen en vertrekken. Maar vooral zat ik met mijn ziel in het optreden. Soms zit je er echt in. Zoals nu. Ik raakte in trance. De gong had me soms in haar macht en soms had ik haar in mijn macht. Ik sloeg haar en zij sloeg mij, ik streelde haar en zij streelde mij. Wild en energiek, rust en teder, al deze stemmingen wisselden elkaar af. Na een kleine drie kwartier merkte ik dat het tijd was om afscheid te nemen. Langzaam. Slag voor slag. Soms wilde ze  gestreeld worden met mijn vingers. Het was eigenlijk geen optreden maar een liefdesspel. Intens tot op het bot. Het moment van stilte, afscheid viel me zwaar. Maar het was goed zo. Ik stopte, zette mijn klopper weg, verstilde de gong met mijn vinger en draaide me om. De zaal zat voor tweederde vol. Groot applaus. Dit applaus kwam diep binnen. Ik stamelde nog iets van “het publiek is groter als dat ik dacht” en boog het hoofd. Wat een optreden.

Voor wie nieuwsgierig is, hier een link naar de video van het hele optreden. Zorg wel voor een goed geluid..

En na afloop werd er door de fotograaf van Gonzo een prachtige macho foto van mij gemaakt.

Kortom, was weer een bijzondere week. Deze maand staat er iets minder op het programma. Natuurlijk de drumcirkels in Rozenburg en Hellevoetsluis en het Yoga Weekend met Yoga Geeft Energie alwaar ik een klankconcert en klankmassages ga geven. Ik zit weer in de flow. De griep periode ligt achter mij. Ik ga weer vooruit. Het leven lacht en de zon lachen me toe. Er komen mooie tijden aan.

Voor wie een drumcirkel of klankconcert wil bijwonen of een klankmassage wil boeken: zie de agenda op deze site